In 1985 schreef Stephen King een scenario voor een weerwolffilm gebaseerd op zijn eigen novelle, Cyclus van de weerwolf. Deze film zou bekend komen te staan ​​als Zilveren kogel. In 1985 was ik nog niet geboren; dat zou later kunnen komen, in 1990. Maar in 1990 zou ik niet kijken Zilveren kogel. Nee; mijn relatie met deze film zou pas veel later beginnen. 2017 om precies te zijn. Wat betekent dat ik van 1990 tot 2017 een van de meest vermakelijke weerwolffilms die ooit heeft bestaan, heb gemist.

De film speelt Corey Haim als Marty, een rolstoelgebonden schurk met meer charme uit de jaren 80 dan je ooit dacht nodig te hebben. Hij woont met zijn gezin in een rustige stad in Maine, samen met zijn zus, Jane (Megan Follows), en hun liefhebbende ouders, Nan en Bob. Ons wordt echter door een volwassen Jane verteld dat de dingen in hun stille stadje voor altijd veranderden in het voorjaar van 1976.

Het was die lente dat de dingen een beetje harig begonnen te worden.

Na een reeks gewelddadige moorden komt Marty erachter dat het het werk is van een bloeddorstige weerwolf. Met de hulp van hun oom Red (Gary Busey op zijn meest vertederende!), zijn ze van plan om de grote boze wolf neer te halen en de moorden voor eens en voor altijd te stoppen. En jongen, is hun streven glorieus jaren '80 in de beste van manieren.

Zilveren kogel werkt op talloze manieren - en niet op alle manieren die u zou verwachten. Hoewel het een groot aantal eigenaardigheden en misleiding heeft, slaat het soms zo hard op de kop dat je zelfs dertig jaar later je eigen oren kunt voelen suizen. Hiervoor heb je de leads te danken. Ze zijn verbazingwekkend.

En nee, geen van hen levert een levensveranderende dialoog waardoor je het universum en al zijn mysteries in twijfel trekt. Ik heb het over het simpele feit hoe de drie hoofdpersonages - Marty, Jane en Red - met elkaar omgaan. Er is een gevoel van geloofwaardigheid in deze familiestructuur die je zelden tegenkomt in horrorfilms. Hoewel mijn verschrompelde hart pijn doet om dit toe te geven, is hun relatie ronduit hartverwarmend.

Maar dat zou niet zo verwonderlijk moeten zijn, toch? De charme van dit decennium komt immers van meer dan alleen kaas. Veel van de ongelooflijke films uit deze periode bevatten een uitstekende relatiedynamiek, en veel kindacteurs waren hier de oorzaak van. Vooral Haim heeft dit meer dan eens gedaan. Wat verrassend is, is hoe goed Busey zijn rol speelt als de gebrekkige maar liefhebbende oom, en alcoholist die meer van zijn neef houdt dan van wat dan ook - zelfs genoeg om zijn gemotoriseerde rolstoel te maken waarmee hij over de snelweg kan schieten, en dan het ding te verheerlijken met "Silver Bullet" erop. Het is belachelijk op de absoluut beste manieren.

Ouders wie? Geef me oom Red!

Er is hier een onweerstaanbare samensmelting van corniness, verwarde filmmakers en hart. Het is een combinatie die in geen enkel universum zou moeten werken. Toch doet het dat. Toch in ons universum.

Veel van deze scènes zijn grappig. Heel grappig. Dan Attias had ofwel een ongelooflijke vooruitziende blik en probeerde elk afgezaagd aspect van het decennium waarin hij zich momenteel bevond vast te leggen, of hij had gewoon geen idee wat een horrorfilm zou moeten zijn. Hoe dan ook, op de een of andere manier dit werkt. Het is buitengewoon verwarrend waarom iemand ervoor zou kiezen om een ​​freewheelende Corey Haim popping wheelies op een opbeurende score te zetten in een R-rated horrorfilm, maar ik ben blij dat iemand die beslissing heeft genomen. Ik geloof op geen enkele manier dat het opzettelijk was. Het werkt echter. Op de een of andere manier.

Ik zou echter niet zo lomp zijn om te zeggen dat alle humor onbedoeld was. Ik bedoel, er is een scène waarin de wolf bijna een honkbalknuppel hanteert Looney Tunes soort manier. Dat, mijn vrienden, is absoluut geniaal.

De aanwezigheid van Stephen King is de hele film voelbaar, fantasie overbruggend met horror en een warm hart zoals hij zo vaak doet. Deze kracht komt aan het licht tijdens een reeks waarin Lester Lowe, de stadspastor (Everett McGill) een bijzonder angstaanjagende nachtmerrie heeft waarin een kerkgemeenschap uitbarst in een puinhoop van lycanthropie, en het is een van de beste scènes in de film. Dit is misschien ook het beste dat de weerwolven in de hele film zien.

Ah, ja - het uiterlijk van de weerwolf in de film. Dat is iets waar we over moeten praten.

Ik kom ter zake. Het is niet overtuigend. Deze weerwolf is een man in het pak, en ik denk niet dat iemand zich iets anders kan voorstellen. De wolf wordt dan buitenaards en misplaatst; het draagt ​​zelfs bij aan het fantastische element van de hele beproeving. Gek, ik weet het - wie beschouwt ondermaatse schepseleffecten als een positief punt van een film? - maar hier zijn we. Het maakt het minder eng ... maar leuker. Er valt hier zoveel te lachen. Dat is hoe ik het zag; Ik lach niet om de film, ik lach mee. Ik heb me gedurende het hele gebeuren grondig vermaakt. Het was alsof ik weer voor het eerst een Universal Monster Movie zag. Ik denk... Ik denk dat ik misschien verliefd ben?

Als alles is gezegd en gedaan, Silver Bullet is een must-see voor zowel fans van Stephen King als degenen die gewoon van een leuke ervaring houden. Het is leuk. Het is spannend. En hoewel het niet erg eng is, is het vermakelijk als de hel. Bovendien krijgen we Gary Busey op zijn best en ook een van de beste rollen van Everet McGill. Hoe klein zijn filmografie ook mag zijn, hij maakt zeker indruk met wat hij deed voordat hij met pensioen ging. Kwaliteit boven kwantiteit, zoals ze zeggen.

Wees geen idioot zoals ik. Horloge Zilveren kogel.