Deze week gaan we serieus griezelige zaken doen. We zullen het Australische horrormysterie onderzoeken Lake Mungo door schrijver/regisseur Joel Anderson, die deel uitmaakte van de selectie van After Dark Horrorfest 4. Films die op het festival waren opgenomen, werden ook wel '8 films om voor te sterven' genoemd.

Late to the Party bevat veel bekende klassiekers, maar ik neem aan dat deze film voor velen van jullie onder de radar is gevlogen, net als voor mij. Als je spoilers wilt vermijden, raad ik je ten zeerste aan om het eerst te bekijken en terug te komen om mijn mening erover te horen. Als je van minimalistische, langzame horror houdt The Blair Witch Project en De Blackwell Ghostdan Lake Mungo zou jouw kopje griezelige thee kunnen zijn.

Tot mijn verbazing, Lake Mungo bleek een nepdocumentaire te zijn, compleet met interviews, naar verluidt paranormale onbewerkte beelden en hypnotiserende, verontrustende B-roll van het Palmer-huis. De documentaire gaat over een 15-jarig meisje genaamd Alice Palmer die op tragische wijze verdrinkt bij een dam in Ararat, Australië tijdens een dagtocht met haar moeder (June), vader (Russell) en broer (Mathew).

Kort na haar dood beweert de rouwende familie van Alice dat ze vreemde, bovennatuurlijke gebeurtenissen in hun huis begonnen te ervaren. Verder onderzoek naar de dood van Alice begint vele schokkende onthullingen aan het licht te brengen, waardoor wat een eenvoudig tragisch ongeluk leek, verandert in meer dan op het eerste gezicht lijkt.

Wat volgt is een paranormaal mysterie met vele wendingen en een verhaal dat onder de oppervlakte veel meer speelt. Op papier klinkt deze film als je typische bovennatuurlijke horrorpremisse. Een gezin dat te maken heeft met de vroegtijdige dood van hun dochter. Griezelige geestfotografie. Een seance geleid door een sympathieke paranormaal begaafde. Een schandalige samenzwering. Maar laat je niet voor de gek houden…

Lake Mungo doet je denken dat het je een afgeleid verhaal vertelt over het dubbelleven van een meisje dat ze probeert te onthullen vanuit het graf. Om eerlijk te zijn, ook al was dit alles wat er moest gebeuren Lake Mungo, zou het uitzonderlijk goed hebben gedaan.

Het is echter pas op het einde (en mogelijk meerdere bezichtigingen) dat je je realiseert dat deze slim bewerkte mockumentary een heel ander verhaal onder de oppervlakte heeft. Anderson legt veel van de antwoorden gedurende de hele film recht voor je neus, maar laat het publiek het pas op de laatste momenten weten.

De documentaire begint als een eenvoudig, tragisch ongeluk, gevolgd door wat lijkt op Alice die haar familie achtervolgt. June neemt contact op met paranormaal begaafde Ray Kemeney om een ​​hypnosesessie met haar te houden, gevolgd door een seance met haar familie. Overtuigend fotografisch bewijs suggereert dat Alice's geest bij hen is.

Halverwege de film trekt Anderson het kleed onder ons vandaan en we ontdekken dat al het fotografische bewijs een list was van Alice's broer Mathew om zijn moeder te sluiten. Deze gut-punch voelde veel als The Conjuring 2 wanneer (*spoilers) ze vernietigend bewijs ontdekken dat Janet Hodgson Waarschijnlijk verzonnen haar bezit.

Het lijkt erop dat de zaak gesloten is over Alice's achtervolging. Verdere plotwendingen onthullen echter meer van Alice's dubbelleven en heropenen de mogelijkheid dat er iets paranormaals gebeurt.

We komen er uiteindelijk achter dat paranormaal begaafde Ray Kemeney maanden voor haar dood ook hypnosesessies met Alice had uitgevoerd, maar dit voor haar familie verborgen hield om de vertrouwelijkheid van Alice te respecteren. Alice leek ervan overtuigd dat haar iets vreselijks zou overkomen. Haar oude vriend komt dan naar voren met een video van Alice en haar vrienden bij Lake Mungo, waardoor ze Alice's verloren telefoon vinden met een angstaanjagende video erop.

In de video loopt Alice alleen in het donker bij Lake Mungo. Plots verschijnt in het pikkedonker de vorm van een figuur die op haar af komt. Pas als de persoon maar een paar meter verwijderd is, krijgen we een beeld te zien dat ijs door je aderen zal sturen. De figuur is het opgeblazen, bleke lijk van Alice. Identiek aan degene die weken later uit de dam werd getrokken. Hier is geen rationele verklaring voor, aangezien de video is gemaakt lang voordat Alice stierf, door niemand minder dan Alice zelf.

Nadat de familie de video van Lake Mungo heeft gezien, voelen ze eindelijk een echt gevoel van afsluiting van de dood van Alice. June stemt ermee in om Ray voor een laatste hypnosesessie te ontmoeten. Het is op dit moment dat de redactie eindelijk een gigantische bom op je laat vallen.

De hypnosesessies van Alice en June met Ray, die afzonderlijk werden gehouden, maanden na elkaar, zonder dat elkaar het wisten... waren een weerspiegeling van elkaar. Alsof er een gesprek plaatsvindt tussen twee mensen die op totaal verschillende dagen in verschillende kamers staan.

De film eindigt met de Palmers die vrede sluiten met de dood van Alice en hun oude huis verlaten waar alle activiteit plaatsvond. We zien dan de familie nog een laatste foto maken voor het huis voordat ze vertrekken, met de figuur van Alice in het raam achter hen.

De redactie stippelt uiteindelijk de laatste spiegelende hypnosesessies voor ons uit, die voor en na de dood van Alice plaatsvinden. Als je terugkijkt op eerdere delen van de film, realiseer je je dat er andere spiegelgebeurtenissen waren voor en na de dood van Alice. Deze scènes vinden te ver uit elkaar in de film plaats, zodat het publiek de stukken meteen in elkaar kan zetten. Net zoals de gemanipuleerde geestfotografie van Alice die tijdens de aftiteling te zien was, heeft de waarheid zich de hele tijd in het volle zicht verborgen gehouden.

Wat gebeurde er die nacht bij Lake Mungo toen Alice de dode versie van zichzelf zag? Het lijkt erop dat dit het moment was waarop deze spiegelende gebeurtenissen tussen het leven en de dood van Alice met elkaar in botsing kwamen. De voice-overopname van Alice sprak over de angst dat haar iets ergs is overkomen en zal gebeuren.

Dit was inderdaad een voorgevoel van haar dood. En wat is een voorgevoel, maar het heden ontmoet even de toekomst. De film onderzoekt hoe de dood de levenden teistert, van de manier waarop hij dreigend aan de horizon opdoemt tot hoe hij ons achterlaat met verdriet nadat hij zich voordoet. Uit de hypnosesessies en het laatste schot van Alice in het raam blijkt dat de dood misschien niet met een abrupt einde komt, voor de doden of hun dierbaren.

Lake Mungo voelt als een goed spookverhaal dat aan je wordt verteld als een persoonlijk verslag uit de eerste hand van iemand die je vertrouwt. Het soort dat de tranen in je ogen doet opwellen en de haren in je nek overeind doet staan. De acteurs vertellen het verhaal overtuigend met een trillende stem, een gepijnigde glimlach op hun lippen en oprechtheid in hun ogen. Het soort oprechtheid dat als iemand die dicht bij je staat hetzelfde buitengewone verhaal vertelde, je hem of haar misschien even zou geloven.

Lake Mungo is een film die lang na de aftiteling bij je blijft en meerdere keren moet worden bekeken. Het is een aangrijpend, zenuwslopend verborgen juweeltje. Als je van langzaam bewegend, griezelig en slim houdt, dan hoop ik dat je deze film hebt bekeken voordat je deze met spoilers doorzeefde recensie las.