Het is woensdag, wat betekent dat het tijd is om een ​​vals gevoel van comfort te voelen als je halverwege de werkweek bent! Het is ook tijd voor een nieuwe editie van Late to the Party, de serie waarin iHorror-schrijvers beseffen dat we vreselijk achterlopen met enkele cultklassiekers en fanfavorieten. Terwijl we geleidelijk die genre-fandom-faux pas rechtzetten, delen we onze gedachten met jou, de lezer. Deze week heb ik even de tijd genomen om naar een klassieker uit 1980 te kijken, The Changeling.

Ik had zin om te kijken The Changeling al geruime tijd aangezien het een Canadese horror klassiek. Nu Canadian Film Day eraan komt op 19 april, leek dit een geschikt moment om het eindelijk van mijn lijstje af te vinken.

De film volgt een componist, John Russell (George C. Scott, Patton), die verhuist naar een prachtig Victoriaans landhuis in Seattle na de vroegtijdige dood van zijn vrouw en dochter. Het pand wordt gehuurd van de plaatselijke historische vereniging en staat al 12 jaar leeg.

Zoals meestal het geval is met deze scenario's, is het huis definitief behekst. John roept de hulp in van historisch genootschapsagent Claire Norman (Trish Van Devere, The Last Run en – grappig feit – vrouw van acteur George C. Scott) om het mysterie te helpen oplossen van wat er in godsnaam aan de hand is in dit dang house.

John houdt een seance in zijn huis, geheimen worden onthuld en het complot wordt dikker.

Toneelschrijver Russell Hunter werd geïnspireerd om het verhaal van te schrijven The Changeling na zijn eigen beangstigende ervaringen in het Henry Treat Rogers-herenhuis in Denver, Colorado eind jaren zestig. Hoewel het scenario is geschreven door William Gray en Diana Maddox, volgen de gebeurtenissen het verhaal van Hunter op de voet - met natuurlijk wat dramatische flair en verfraaiing.

Ik was diep onder de indruk van The Changelinghet vermogen om zich met vloeiend gemak door het spelonkachtige en verbluffende landhuis te bewegen. De cinematografie is prachtig gedaan; de camera glijdt door het huis om zijn liefde voor de antieke architectuur te delen en het gevoel te ondersteunen dat we een stille – spook? - waarnemer.

Als de camera stilstaat wordt je oog direct getrokken naar wat de regisseur wil dat je ziet en dat roept op fantastische wijze emotie en reactie op. De openingsscène, waarin we bijvoorbeeld getuige zijn van het ongeluk dat de vrouw en dochter van John het leven kost, verbindt de aandacht van het publiek met de actie op een manier dat we precies weten wat er gaat gebeuren voordat de tragedie toeslaat. We zien John dezelfde connectie maken en ik kromp fysiek ineen in afwachting van de grote crash.

Er is nog een scène waarin John piano speelt in zijn nieuwe huis (een van de vele - hij is tenslotte een componist). Een deur achter hem zwaait langzaam open, maar vanwege de manier waarop het schot is ingekaderd en de richting waarin de deur opengaat, kunnen we pas zien wie er achter zit als het langzame gekraak zijn dramatische einde bereikt. Het is brilliant.

Regisseur Peter Medak en cameraman John Coquillon verdienen echt meer lof voor deze film.

Het gebruik van geluid in The Changeling is ook van levensbelang. Het kraken, knallen en zware stiltes werken samen met de orkestpartituur op een manier die aanvankelijk een scherpe tweedeling overbrengt, maar naarmate de film vordert, maakt de zachte, geruststellende klassieke muziek plaats voor een duidelijker schokkende partituur.

De muziek vordert met de film mee, waardoor het publiek de escalatie van het spookgevoel voelt - of op zijn minst hoort -.

Ik moet deze film ook prijzen voor het vertellen van het verhaal van John op een manier die zijn persoonlijk verdriet niet schuwt. Terwijl John bezig is zijn gruwelijke verlies te verwerken, is het niet goed met hem - en dat is eigenlijk geweldig om te zien.

We weten dat John nog steeds deze afdrijvende herinneringen aan zijn familie heeft. We zien zijn subtiele reacties op het favoriete speeltje van zijn dochter. We zijn getuige van deze volwassen man in een kwetsbare en emotionele toestand.

Dat gezegd hebbende, benadert hij dit nieuwe mysterie op een volledig open manier. Hij is methodisch in zijn zoektocht naar antwoorden en probeert zichzelf er niet van te overtuigen dat hij gewoon moe is of dingen ziet. John probeert zijn eigen gevoelens of gedachten niet in diskrediet te brengen, wat zo belangrijk is bij het omgaan met welke vorm van trauma dan ook.

Het is vreemd verfrissend (uit een film gemaakt in 1980).

Ik zou ook nalatig zijn als ik de werkelijke gruwel van dit alles niet zou noemen. Er zijn hier echt enge momenten - vooral de seancescène herinnerde me eraan veel van de seance in verraderlijk. Het is gemakkelijk om de invloed van deze film op anderen in het genre te zien.

Ik zou ook een schreeuw moeten geven naar de noem-het-niet-flashback-scène waarin we leren welke tragedie is gebeurd met de geest die door het huis spookt. Het is gespannen en erg verontrustend.

Over het algemeen was ik verrast door hoeveel ik leuk vond The Changeling. Je moet absoluut een verschil in tempo verwachten met oudere horrorfilms, maar de persoonlijke elementen van het verhaal en de personages, evenals de verbluffende compositie van de film zelf, hebben me echt overtuigd.

 

Kom volgende week terug om te zien op welke andere feesten we te laat zijn geweest!