Ik besloot om deze absolute shit-show van een film te bekijken na een discussie met enkele van mijn mede-iHorror-schrijvers die eerder hadden gedekt mest als onderdeel van onze serie Cutthroat Critics. Ik was goed gewaarschuwd dat ik deze film niet leuk zou vinden.

Ik kan op geen enkele manier genoeg benadrukken hoezeer deze film me boos maakte. Ik heb ernaar gekeken tijdens het consumeren verscheidene glazen wijn, denkend dat dat zou helpen. Het was niet zo.

mest is de meest eigenwijze en meest onbegrijpelijke film die ik ooit heb gezien. Het is zo verbijsterend zelfverzekerd - zo verdomd vies - dat ik wou dat het een fysieke entiteit was, zodat ik het recht in de rotzooi kon slaan.

mest heeft alle terughoudendheid en focus van een irritant geile 15-jarige jongen die net zijn eerste Playboy-tijdschrift heeft gevonden. Want als het erop aankomt, is dat echt alles mest is - een excuus om koortsachtig te lonken naar de onnodig gehyperseksualiseerde vrouwelijke vorm terwijl ze een beetje generiek geweld doorspekt om het als een horrorfilm te maskeren.

Ja, dit is niet de eerste - en ook niet de laatste - film waarin huwbare, meestal naakte vrouwen worden gecombineerd met spetters, maar meestal kun je vinden sommige schijn van een samenhangende plot of structuur of - verdomme - zelfs een duidelijk idee van wie de werkelijke "ster" van het verdomde verhaal is. Maar ik loop mezelf voor. Laten we dit een beetje opsplitsen.

Allereerst wat achtergrondinformatie. Schrijver / regisseur / producer Steve Wolsh maakte er zijn filmdebuut mee mest. Het ging in première in de Playboy Mansion in 2015, want dat deed het natuurlijk.

mest sterren Lachlan Buchanan (De jongelui en Rusteloos) als een personage met de naam "Troit", Bryce Draper (Gebonden), Stephanie Daniëlson (Paranormale Whacktivity), YouTube-ster Lauren Francesca en 2012 Playboy Playmate of the Year Jaclyn Swedberg. Horroricoon Kane Hodder is er ergens ook. Hij verdient beter.

De film begint met een groep van uitgeputte en zogenaamd doodsbange (wat ze overbrengen door gewoon constant te vloeken, omdat ze "acteren") 20-plussers als ze uit een moerassig moeras komen. Volgens de beschrijving van de film "ontsnappen ze ternauwernood aan een oude begraafplaats", maar daar wordt natuurlijk niets over gezegd. Helemaal. Of waarom de vrouwelijke personages zo goed als niets dragen. De twee mannen zijn volledig gekleed - ze dragen zelfs laagjes - terwijl de dames in hun ondergoed zitten en constant klagen over de kou. Het is nonsens.

Een van de jongens is gewond, maar er is geen discussie over wat er is gebeurd, of hoe of waarom. Alle informatie die je zou verwachten te ontvangen die deze film daadwerkelijk een soort plot zou geven, ontbreekt opvallend.

Als je bang was dat een ontbrekende verhaallijn de quippy dialoog in de weg zou staan, kun je gerust zijn. Een van de schaars geklede vrouwen maakt een parmantige maar vreemd getimede prik naar Horny Injured Douchebag (ik bedoel, dat is waarschijnlijk zijn karakternaam) met de regel: "Je hebt niet genoeg bloed meer in je om die grote lul van je te vullen".

Dus ... daar is dat.

Het script van Wolsh lijkt afkomstig te zijn van de dialoogschool van Eli Roth, die basissen omvat als "maak je personages totaal onaangenaam" en "schrijf alsof je nog nooit een normaal volwassen gesprek hebt gehoord". Het is onuitstaanbaar.

De personages spuiten homofobe en racistische opmerkingen in de hele film - nauwelijks verhuld als "speels geklets". De vrouwenhaat is zo wijdverbreid dat er elke 45 seconden letterlijk een vorm van verbale of visuele objectivering is.

In de openingstitels krijgen we bijvoorbeeld een scène vol veranderende camerahoeken gericht op een verloren en bang voormalig lid van hun groep (nemen we aan?), Alleen gekleed in smerig ondergoed (ze wordt verondersteld dood te zijn, dus we zien nooit haar opnieuw) zonder context.

Hoewel er meerdere lange, aanhoudende (meestal close-ups) opnamen zijn van haar blote borsten, zien we nooit duidelijk haar werkelijke gezicht. Omdat dat niet belangrijk is? Ik vermoed? Ze handelt niet met haar gezichtsverzorging, jullie.

Zucht.

Bovendien ben ik er vrij zeker van dat het script lang niet lang genoeg was om een ​​volledige speelfilm te maken, dus werd besloten om de actie te versterken met slordige transcripties van onzinnige fantasieën.

Dat is sowieso de enige reden die ik kan bedenken. Waarom zou je anders een scène moeten opnemen waarin "Troit" wacht op zijn date terwijl ze er vier probeert - ja, vier - verschillende bh- en panty-sets in de barbadkamer. Ze werkt door de Victoria's Secret-kiosk die blijkbaar in haar tas zit en probeert de beste super sexy lingeriecombinatie te vinden (voor de date die ze is al aan).

Als een kanttekening, voor iedereen die zich afvraagt ​​wat vrouwen in onze oversized portemonnees rondrijden, kan ik je garanderen dat het niet vier verschillende sets lingerie zijn.

* Wrijft gefrustreerd over het voorhoofd * Oké ... waar was ik.

mest heeft het lef om zijn fictieve horror-locale "West Craven" (how durven u). Ze gooien deze zichzelf feliciterende naamval met een plotselinge frequentie rond dat je het op geen enkele manier kunt missen, ook al komt het pas in het spel op ongeveer tweederde van de weg door de film. Zelfs dan wordt het gepresenteerd met opmerkingen over hoe "West Craven" "zo saai" is maar "vroeger best cool". Hoeneukendaar je.

Dit 'knipoogje' naar de legendarische Wes Craven voelt alsof het is toegevoegd als een bijzaak van een script waarvan ik denk dat het bestaat uit een reeks verkreukelde, aan elkaar geniete cocktailservetten met de woorden 'BOOBS' en 'BUTTS' eroverheen gekrabbeld.

Iets dat ik eerder noemde, was de overvloedige verwarring met de hoofdrolspelers. Geen van hen is aardig, ze zijn niet heroïsch, en geen enkele valt hier op als de "held". Er is geen Final Girl, alleen een groep klootzakken die om de een of andere reden meer leden krijgen in het derde bedrijf als Troit en zijn vrouwelijke metgezellen verschijnen.

We vragen ons af waarom we zelfs maar een beetje om deze idioten zouden moeten geven, en waarom de Troit en co. de introductiescène was zo noodzakelijk dat het elk momentum dat de film had, tot stilstand bracht.

Niets is echt logisch, niets wordt ooit uitgelegd, en elke keer dat een personage zijn mond opent om een ​​of andere asinine zin te zeggen, ben je gevuld met een nieuwe golf van haat.

Ondanks het feit dat de groep jonge, sexy idioten vecht voor hun leven, is er voor niemand echt druk om hulp te krijgen. Het tempo is zo beladen met haasten en afslaan dat het lijkt alsof iemand voor het eerst een versnellingspook probeert te rijden.

Dat zou ik zeggen mest heeft een echte tongue-in-cheek-humor, maar dat zou betekenen dat alles aan de film zelfs maar enigszins grappig is. Ik begrijp dat het doel was om een ​​brutale, gruwelijke horror-achtige horror te maken - een soort slasher-filmhommage op de late avond - maar het ontbreekt volledig aan het bewustzijn dat die films zo echt en leuk maakt.

De 'creature'-ontwerpen zijn teleurstellend, saai en worden niet gepresenteerd op een manier die een indicatie geeft van wie ze zijn of waar ze vandaan zouden kunnen komen. Natuurlijk hebben andere films dit idee van de "onbekende dreiging" al eerder gebruikt, maar ze zijn meestal fantastisch van aard, niet alleen een stel zwaaiende kale kerels bedekt met babypoeder.

Er is een prequel vermoedelijk in de maak, want blijkbaar mest maakt deel uit van een trilogie. Misschien zou de prequel enig licht werpen op wat er aan het begin van die "begraafplaats" gebeurt mest, maar praktisch gezien is dat het domste idee dat ik ooit heb gehoord. Een prequel is er om aanvullende informatie in te vullen met het oog op wereldopbouw, niet om met terugwerkende kracht plotgaten te verdoezelen waar je niet de moeite mee had om mee om te gaan.

Ze begonnen eerder via Kickstarter geld in te zamelen voor de prequel mest werd zelfs publiekelijk vrijgegeven, en geldschieters zijn dat ook niet opgewonden over de ontbrekende beloningen en het gebrek aan eigendom van Wolsh. Niets maakt een publiek duizelig voor meer dan een ongelooflijk frustrerende film met een onvolledig uitgangspunt en een vertraging van vier jaar tussen de titels.

Nu, mest zou enkele verlossende kwaliteiten kunnen hebben - ik zal meestal cinematografie of praktische effecten prijzen - maar ik kon echt niet eens registreren of er iets de moeite waard was aan deze film. Dat is hoe irritant het is.

Zo. Ja.

Ik haatte het.

Stem volgende week af voor weer een nieuwe editie van Late to the Party! Je kunt meer titels bekijken van onze doorlopende serie hier.