Ik geef volledig toe dat ik niet begrijp hoe het zo lang duurde voordat ik naar 1978 keek Dageraad van de Doden. Met het recente en vreselijk verwoestende overlijden van horrorlegende George A Romero, dit voelde als het perfecte moment om te gaan zitten en een van zijn beste films te kijken. 

Met de enorme populariteit van alles wat met zombie te maken heeft in deze wondere wereld van horrormedia, is het gemakkelijk om ongeïnteresseerd te raken in weer een andere zombiefilm. Maar Dageraad der doden is niet zomaar een zombiefilm, het is een van de weinige die echt iets betekende. Het hielp bij het creëren van het subgenre dat we vandaag hebben, terwijl het tegelijkertijd een aangrijpende boodschap afleverde door spetters van levendig bloed.

Dageraad der doden verdiende zijn plaats in Stephen Schneider's boek van "1001 films die je moet zien voordat je sterft“. Het is een klassieker en ik voel me een chagrijnige laatstejaars als ik dit zeg, maar zo maken ze ze echt niet meer.

Romero creëerde de moderne zombie met De nacht van de levende doden, verder gaan dan de voodoo-dagen van weleer om de besmettelijke dreiging te creëren die we allemaal kennen en waar we van houden. In Dageraad der doden, bouwde hij voort op de gereanimeerde overlevering om commentaar toe te voegen over het slordige, hersenloze consumentisme dat zo wijdverbreid is in de samenleving dat het nog steeds helder weergalmt wanneer je voor het eerst kijkt in 2017.

De film begint in een tv-studio na de gebeurtenissen van De nacht van de levende doden. De zombie-uitbraak is exponentieel gegroeid, er breekt paniek uit en niemand weet echt wat hij moet doen.

Terwijl de presentatoren op het scherm ruzie maken, neemt de koppige tv-manager Francine (Gaylen Ross) de beslissing om te stoppen met het uitvoeren van de krabbel die kijkers informeert over de "veilige zones" in het gebied. Die informatie is verouderd en ze zal absoluut niemand naar een potentiële dodelijke val sturen. Dit is de eerste echte glimp die we in de film van een van onze hoofdrolspelers opvangen, en het is meteen duidelijk dat ze geen zwaaiende jonkvrouw is.

Naar verluidt weigerde Ross tijdens het filmen te schreeuwen. Francine was een sterk vrouwelijk personage en schreeuwen zou die kracht verminderen. Ze weigerde ook een personage te spelen dat niet alleen tegen de zombies zou vechten. Dat bekwame vertrouwen waar Ross voor vocht, is monumentaal. Haar karakter is geen verwelkende bloem, ze is net zo essentieel voor het voortbestaan ​​van de groep als alle anderen.

Haar partner, Stephen (David Emge), een verkeersverslaggever, is van plan om met Francine per helikopter aan de chaos te ontsnappen. Hun relatie is respectvol en evenwichtig, en het is eigenlijk best geweldig.

Onze cast van personages wordt afgerond door Peter (Ken Foree) en Roger (Scott H. Reiniger), twee door sterren gekruiste toekomstige beste vrienden van verschillende SWAT-teams. Ze ontmoeten elkaar terwijl hun teams proberen een woningbouwproject op te ruimen dat weigert hun doden over te dragen aan de Nationale Garde.

De reeks omvat een fantastische scène in de kelder van het complex waar Peter een kamer vol verlaten lichamen tegenkomt.

Terwijl de hoop ondoden pulseert en kronkelt, hunkerend naar het vlees van de levenden, wordt Peter geconfronteerd met de gruwel om iedereen van dichtbij neer te schieten. Ze leven misschien niet meer, maar het is nog steeds een traumatische order om uit te voeren. Roger helpt Peter bij zijn taak en ze besluiten hun krachten te bundelen. Zodra hun band is opgebouwd, nodigt Roger Peter uit om samen met hem, Stephen en Francine te ontsnappen vanuit de lucht.

Na een paar struikelblokken op hun route, begeven ze zich naar een (grotendeels) verlaten winkelcentrum en slaan ze hun kamp op. Ik moet ze de eer geven, want in tegenstelling tot de lollygaggers in 2004 Dageraad der doden remake, werken ze meteen aan het beveiligen van hun ruimte, met behulp van verschillende creatieve methoden om de ondoden samen te drijven en te blokkeren.

Zoals ik eerder al zei, is het zeer opzettelijk dat de film zich afspeelt in een winkelcentrum. Het is een geweldige locatie om te kamperen omdat je toegang hebt tot alles wat je nodig hebt (kleding, wapens, eten, The Brown Derby Luv Pub) en het dient ook als een weerspiegeling van zinloze consumentencultuur. De zombies komen massaal opdagen terwijl ze allemaal effectief op de automatische piloot functioneren en naar die vertrouwde plek van comfort klauteren.

Even terzijde, ik wil even de tijd nemen om te zeggen hoeveel ik de onthulling in het begin waardeer dat Francine zich in de vroege stadia van de zwangerschap bevindt. Het helpt om een ​​tijdlijn vast te stellen in de hele film - we kunnen hun voortgang zien door de groei van haar babybuik - en bouwt een nieuwe uitdaging in je achterhoofd op.

De muziek voor de film werd gedaan door Dario Argento en The Goblins (niet verwant, maar "Dario Argento and The Goblins" zou een geweldige bandnaam zijn). Na mijn recente herbekijking van Suspiria, Ik ontdekte dat ik echt liefhad Dageraad der doden's score.

Het is vreemd vrolijk en speels, maar het doet je veel denken aan de Mall Muzak die je altijd hoorde als je vastzat op een volle roltrap. Het is soms absurd, vooral in combinatie met de gruwelijke handelingen die je op het scherm ziet. Ze zorgen samen voor een komisch effect dat levendig en levendig is - een interessante nevenschikking van de dood die we op het scherm zien.

En misschien gaat de film over het algemeen meer over het leven dan over de dood. Onze helden ontsnappen aan de dood naar hun eigen veilige haven, koesteren het nieuwe leven dat in Francine groeit en vieren de tijd die ze samen hebben in plaats van te rouwen om hun lot. Het is verrassend positief voor een film over vleesetende monsters.

Tot mijn grote vreugde bevat de film een ​​flinke cameo van de peetvader van Gore zelf, Tom Savini. Natuurlijk deed Savini alle gemene make-upeffecten. Het bloed pompt een glorieus felrood, het vlees strekt zich uit en scheurt, en de verpletterende zombiebeten zijn visceraal en vlezig. Het is alles wat je zou willen van een zombiefilm, plus een bloedstollende vechtscène. Ik schijt je niet.

Over het algemeen heb ik echt genoten Dageraad der doden en ik ben zo blij dat ik eindelijk de tijd heb vrijgemaakt om het een deel van mijn filmvocabulaire te maken. Als je het ook niet hebt gezien, zou ik het zeker aanraden. Het is misschien gedateerd, maar het is een verdomd goede tijd.

Bekijk dit voor meer Late to the Party eerste keer bekijken van Roofdier!
Late to the Party keert aanstaande woensdag terug met Shaun Horton's nemen De glans.

Functieafbeelding door Chris Fischer