Voordat de term "martelporno" zelfs maar werd gemaakt, was er de grote slechte grootvaderfilm waar ze allemaal uit voortkwamen, The Last House on the Left. Niet alleen was deze film extreem controversieel voor zijn tijd, en dat is hij nog steeds, hij legde de lat hoog voor de volgende trend van martel- en wraakfilms in de jaren die volgden; en het heeft het ingesteld hoog.

Vijfenveertig jaar zijn verstreken sinds de meester van de macabere Wes Craven werd vrijgelaten The Last House on the Left, een film die zo schokkend is dat hij bijna een halve eeuw later nog steeds als taboe wordt gezien. Het is ook een film die zo grof is dat maar weinig anderen in de buurt zijn gekomen van het niveau van intensiteit en vulgariteit zonder de sfeer van de realiteit te overschrijden... hoe verontrustend die realiteit ook mag zijn. Velen die hebben geprobeerd de realiteitsbalk volledig te overschrijden of gewoon een echt, echt verontrustende verkrachtingsfilm te maken zonder plot, lege personages (zowel slachtoffer als dader) en geen voortgang van een verhaallijn.

Afgezien van de film zelf is de marketing voor de film een ​​van de meest intrigerende en mooiste stukken die ik ooit in het genre heb gezien. In plaats van de gepolijste, glanzende looks van filmposters uit die tijd, De Laatste huis aan de Links ging met een zwart-wit gruizig gevoel dat erg op de film leek. Het bereidde de kijker voor op hun aanstaande ervaring. Welnu, zo voorbereid als je zou kunnen zijn op een film over verkrachting en moord, terwijl in werkelijkheid niets het reguliere publiek van 1972 echt kon voorbereiden op de gebeurtenissen die op het scherm zouden plaatsvinden.

De slogan die schaamteloos in de rechterbenedenhoek van de poster was geplaatst, luidde: "Blijf herhalen om flauwvallen te voorkomen dat het maar een film is ... alleen een film ... alleen een film ... alleen een zet." Het vermogen van de poster om het nietsvermoedende publiek tot een ongemakkelijke mentaliteit te lokken, doet erg denken aan de tijd van regisseur William Castle in de jaren vijftig. Castle was een horrorregisseur die bekend stond om het gebruik van gimmicks op en buiten het scherm om de verbeelding van het publiek te prikkelen en angst op te wekken voordat de haspel zelfs maar begon te rollen. Hij zou terugbetalingen aanbieden aan degenen die niet dapper genoeg waren om zijn films te bekijken. Hij zou beweren dat het publiek het einde van een film kan beïnvloeden door middel van een stemming. Hij was een marketinggenie voor het jonge en kwetsbare publiek van de vroege cinema.

De echte schoonheid achter deze film is de blijvende kracht die hij door de jaren heen heeft behouden. Zelfs vijfenveertig jaar later spelen de scènes die ervoor zorgden dat het publiek ineenkrimpt, kromp ineen, zich afwendde en ongemakkelijk op hun stoel verschoven, nog steeds hetzelfde. Het komt uiterst zelden voor dat een horrorfilm zo'n uithoudingsvermogen heeft, vooral omdat de concurrentie tussen makers van horrorfilms zo groot is.

Craven had echter iets heel speciaals aan deze film dat resoneerde met het publiek en hem de kroon van Scare Master opleverde; zijn monsters droegen geen maskers. Zijn monsters waren echte mensen van vlees en bloed, net als de mensen die in het publiek naar hen zaten te kijken. Ze leden niet aan een psychische aandoening en werden ook niet onder schot gedwongen om deze daden te plegen. Ze genoten van het geweld dat ze creëerden, duidelijk en simpel. Deze menselijke connectie is een van de redenen Laatste huis gekoelde kijkers tot op het bot en blijven dat doen.

Met de misdaden van de Manson Family slechts een paar jaar eerder en de rechtszaken die nog gaande waren ten tijde van de release van de film, was het tijdperk van sekten en echte monsters in de gedachten van veel bioscoopbezoekers die in het verduisterde theater zaten. Monsters waren niet langer mythische figuren die capes droegen en hoektanden hadden, noch waren het gereanimeerde lichamen met bouten in hun nek of vleesetende ondoden. Het waren niet eens allemaal mannen! Door het vrouwelijke karakter van Sadie in deze mix te gooien als een sadist en een drijvende kracht achter het geweld, blies de geest overal! Het werd eindelijk duidelijk in de media, en nu in de bioscoop zijn monsters net zo echt als jij en ik. Ze kunnen je buurman zijn, de leraar van je kind of zelfs je broer.

In een tijdperk waarin de boeman geen masker nodig had om zich achter te verschuilen, was de atmosfeer gerijpt van angst, en Craven profiteerde hiervan in The Last House on the Left of hij het nu van plan was of niet. Deze moordenaars van vlees en bloed zijn nog steeds sensationeel in de media en relevant in de media van vandaag, wat een van de belangrijkste redenen is waarom deze film nog steeds resoneert met een wereldwijd publiek en nog steeds angstaanjagende bioscoopbezoekers is.