Deze recensie van John Carpenter on tour is oorspronkelijk gepubliceerd op 25 juni 2016

"Horrorfans behoren tot de aardigste mensen op aarde.”

De stem kwam uit het niets in de volle lobby van het Majestic Theatre in Dallas, TX. Ik draaide me om om te zoeken naar de bron van de stem en daar stond een mooie dame van midden vijftig, perfect in elkaar gezet van het haar tot de nagels tot aan de schoenen die perfect bij de kleur van haar blouse pasten. Kortom, ze was NIET wie ik verwachtte te zien bij een concert van de legendarische horrormeester John Carpenter.

"Ja, dat kunnen we echt zijn," antwoordde ik met een glimlach.

“Ja, dat kunnen we,” benadrukte ze terug.

Terwijl deze keurig geklede dame met me bleef kletsen over haar liefde voor Texas Frightmare Weekend en alles wat met John Carpenter te maken had, begon ik de kamer rond te kijken naar de verzamelde menigte. We waren de metaforische smeltkroes. Ras-, geslachts- en leeftijdsverschillen betekenden niets in deze groep die-hard fans die samenkwamen om te zien hoe de maestro de muziek uitvoerde die hij componeerde voor zijn films en voor zijn twee onlangs uitgebrachte albums. Verloren thema's en Verloren thema's II.

Toen de deuren opengingen, ging de opwinding over in een dof gebrul toen mensen bij de volledig open bars stopten voor een drankje en naar hun stoelen gingen. In het theater was het energieniveau hoog. Niemand van ons wist echt wat te verwachten van dit concert. We hadden allemaal vage beschrijvingen gehoord. Ik had twee vrienden die de show eerder hadden gezien en hun beschrijvingen zetten mijn verbeelding op scherp. Timmerman, met een band, die zijn muziek speelde terwijl beelden uit zijn films op een scherm achter hem werden vertoond.

De vraag die op ieders lippen leek te liggen was: "Noemen we John Carpenter een meester van horror, of is hij al die tijd een vermomde rockgod geweest?"

Terwijl de lichten gedimd werden en de gordijnen omhoog gingen, terwijl John Carpenter en zijn band het podium betraden, toen die eerste beelden van Kurt Russell als Snake uit Escape from New York op het scherm verscheen en de muziek zich een weg baant door de borstholte van elk lid van dat publiek, werd het antwoord duidelijk. Deze man is BEIDE!

Anderhalf uur lang, met slechts een korte pauze tussen de stukken, hield Carpenter zijn toehoorders stevig vast. De man is een showman en hij leek opgewonden en tevreden om de muziek en beelden voor zichzelf te laten spreken in plaats van uitleg te geven of over zijn composities te praten. Zijn opmerkingen waren kort, maar vakkundig opgesteld om de vaart erin te houden.

"IK BEN BEKEND ALS EEN DIRECTEUR VAN HORRORMOVIES", brulde hij halverwege de show in de microfoon. "I. LIEFDE. GRIEZELFILMS. HORROR FILMS BLIJVEN... VOOR ALTIJD.”

Terwijl het woord forever door de zalen galmde, lanceerde Cody Carpenter, John's zoon met Adrienne Barbeau en zelf een briljante muzikant, de vertrouwde, schokkende 5/4 cadans van het titelthema van Carpenter's legendarische Halloween. Deze film, die ik letterlijk honderden keren heb gestuurd, kreeg een nieuw leven met een kracht en intensiteit die alleen live muziek kan overbrengen. Men kon niet anders dan zich afvragen hoe het zou zijn om de hele film op deze manier te bekijken met de score live gespeeld door deze band.

En over zijn band gesproken, de leadgitarist, Dan Davies, is zelf een beetje een rockkoningin. Misschien heb je al eerder van zijn vader gehoord. Zijn naam was Dave Davies en hij zat in een kleine Britse band genaamd THE KINKS! Davies talent leek nauwelijks onder controle te zijn, zijn gitaar een verlengstuk van zijn lichaam, terwijl hij het instrument de hele nacht van angstig gekreun naar doodsbang geschreeuw duwde. Hij is een onmiskenbaar briljante opvolger van de erfenis van zijn vader en het is geen toeval dat hij toert met Carpenter. De regisseur blijkt zijn peetvader te zijn.

Het publiek reageerde met hun eigen gegil en gejuich toen elk nummer ten einde liep, even opgewonden door Carpenter's filmmuziek als zijn nieuwe composities. Opvallende stukken als "Wraith", waarvan de ritmische regendruppelmelodische cadans zich uitbreidde tot een angstaanjagende en helse Bolero voordat hij terugkeerde naar zijn rustige begin, en "Vortex", dat het publiek overspoelde met wervelende oerkleuren van geluid, bewijzen precies wat een meester van gesynthetiseerde samenstelling Timmerman kan zijn. Het prachtige "Purgatory" met zijn langzame opbouw van grimmige pianomelodieën naar op jazz en funk geïnspireerde ritmes met meeslepende gesynthetiseerde strijkers is een stuk dat deze schrijver nooit zal vergeten.

Het was een reis die het publiek met de componist mocht maken, gevuld met momenten die fans van Carpenter's films nooit zullen vergeten: rookmachinemist vulde het podium als de angstaanjagende ouverture naar de jaren tachtig The Fog begon en de wraakzuchtige geesten van de Elizabeth Dane liepen langzaam het scherm op, de waanzinnige vertolking van muziek uit In de Mouth of Madness terwijl Sam Neill bezweek voor de kracht van Sutter Caine's woorden en Hobb's End een dorp van monsters werd, en Roddy Piper op de muziek van Zij leven.

Toen de avond ten einde liep, leunde Carpenter nogmaals in de microfoon. Hij bedankte ons voor het komen naar het concert en smeekte ons om voorzichtig te zijn met het naar huis rijden van de Majestic, want...Christine zou vanavond op de snelweg zijn. Toen hij en de band de laatste refreinen van "Christine Attacks" uit de klassieke moordende autofilm afsloten, stond het publiek als één man op om de man nogmaals te bedanken voor de horror en de muziek.

Ik verzoek u lezers. Neem mijn advies en pak een kopie van Verloren thema's en Verloren thema's 2 Vandaag. Doe de lichten uit, zet de muziek aan en bevaar de golf die het muzikale genie is van een van de beste horrorauteurs. John Carpenter: schrijver, regisseur en ja, rockgod.