Een stille plek opent met wat gemakkelijk zou kunnen doorgaan als een prachtige korte film van tien minuten.

De familie Abbott - een moeder, vader en drie kinderen - plundert een kleine winkel voor benodigdheden, met name medicijnen voor hun middelste kind Marcus (Noah Jupe). Tekst op het scherm laat ons weten dat het iets meer dan 80 dagen geleden is sinds ...iets gebeurd.

Het jongste kind, Beau (Cade Woodward), vindt een speelgoedraket, maar zijn vader Lee (John Krasinski, ook de regisseur van de film en een van de drie schrijvers) neemt het mee en herinnert het kind er zachtjes aan in gebarentaal dat het speeltje is 'te luid'. Echter, nadat Lee en zijn vrouw Evelyn (Emily Blunt, ook Krasinski's echte echtgenote) zijn vertrokken, hun oudste kind Regan (met ongelooflijke eerlijkheid gespeeld door Millicent Simmonds) geeft hem de raket terug. 

Terwijl de familie het lang maakt, stil trek terug naar hun boerderij, wandelend in een rij over een zorgvuldig aangelegd pad van wit zand, we krijgen een glimp van de wereld die ze nu bewonen: muren bedekt van vloer tot plafond met "ONTBREKENDE" posters, krantenartikelen die rapporteren over een soort apocalyptische invasie, en absoluut geen andere mensen in de buurt.

Dan, zonder waarschuwing, zet Beau zijn speelgoedraket aan.

Evelyn snikt en bedekt haar mond om haar geschreeuw te onderdrukken.

Lee sprint naar hem toe en probeert het tempo bij te houden iets in de bossen.

En dan een massief vorm barst uit de bomen, en trekt met geweld Beau van het scherm.

We snijden in het zwart, stilte heerst ... en de openingstitel verdwijnt.

Er volgt ongeveer een uur en twintig minuten film na deze openingsscène, en ik zal er geen woord meer over vertellen. Dat zou een nadelige invloed hebben op het ongelooflijke tempo en de karakterisering die deze film bezit.

Ik zal echter het betrokken talent en de rijke karakters bespreken die deze film zo geweldig maken als hij is.

Vanuit technisch oogpunt, Een stille plek is een triomf.

De cinematografie is fantastisch. Het is beheerst en subtiel, de camera beweegt nooit meer dan absoluut moet, laat ons nooit meer zien dan absoluut noodzakelijk is. Elk shot voelt zorgvuldig aan om het ons te laten zien precies wat we moeten zien. Niet meer niet minder.

Het is een ingetogen stijl waarvan ik vermoed dat het een enorme inspanning heeft gekost van alle betrokkenen.

Dit is ook een van de weinige monsterfilms in de recente geschiedenis die volledig op digitale effecten vertrouwde voor zijn monsters en eigenlijk bloeide daarom. De monsters worden aan ons voorgesteld als bijna onverwoestbare "engelen des doods", verwoestend iets dat maakt te veel lawaai, menselijk of anderszins.

Ze zijn sneller dan wat dan ook, sterk genoeg om als vloeipapier door stalen wanden te scheuren, en hun gehoor is zo afgestemd dat ze van grote afstand het tikken van een eierwekker kunnen horen.

Toch laat de film de monsters nooit voelen ook over de top. Het klinkt vreemd om te zeggen, maar de monsters binnen Een stille plek logischer dan velen die ik heb gezien. Tegen de tijd dat de credits rollen, hebben we het gevoel dat we tot op zekere hoogte begrijpen hoe ze werken.

Ondanks al zijn welverdiende technische verdiensten zijn het echter de acteurs die het maken Een stille plek het succes dat het is.

Krasinski en Blunt portretteren de ouders van dit kleine, post-apocalyptische gezin met absolute gratie. Het zijn niet de geharde, grijze volwassenen die je gewoonlijk in films als deze ziet. Het zijn vriendelijke, liefdevolle ouders die niets liever willen dan voor hun kinderen zorgen.

Het is duidelijk dat het feit dat ze een echt stel zijn, helpt, en de band die ze delen, is een enorm voordeel voor de film.

Simmonds schittert als oudste dochter in elke scène. Ze probeert nog steeds voorbij het schuldgevoel rond de dood van haar broer te komen, terwijl ze ook te maken heeft met haar eigen persoonlijke probleem: ze is doof.

Doofheid is duidelijk gevaarlijk in een wereld als deze, waar u zich bewust van moet zijn elk geluid dat je maakt, en een doorlopend thema in de film zijn de vele pogingen van haar vader om het cochleair implantaat te repareren waardoor ze kan horen.

Jupe, als het middelste (en nu jongste) kind van Abbott, worstelt om zijn plek in het gezin te vinden. Geslachtsrollen zijn een enorme subtekst van de film en van de jonge Marcus wordt verwacht dat hij met zijn vader in het wild op jachtexpedities gaat.

Marcus is echter terecht doodsbang van de buitenwereld, nadat hij getuige was geweest van de brute ondergang van zijn jongere broer.

De dynamiek tussen de twee kinderen en hun ouders voelt volkomen geloofwaardig aan. Het is nooit te dramatisch, nooit te warm en altijd gespannen maar nooit helemaal kapot. Het voelt als een echte dynamiek die simpelweg probeert te bestaan ​​in een onwerkelijke situatie.

Het is duidelijk dat als je problemen met de film wilde opzoeken, dat zou kunnen. De regels over wanneer geluid wel en niet in orde is, zijn af en toe uitgerekt. Het einde voelt een Elke kleine stap levert grote resultaten op! cliché. Maar ik denk erop te wijzen op alle gebreken in Een stille plek zou wegnemen van wat uiteindelijk een enorm plezierige film is.

Dit is meer dan een film over de apocalyps, meer dan een film over monsters en meer dan een film over geluid. Een stille plek is een film over familie. Het gaat over moeder en vaderschap, het overwinnen van tegenspoed en schuldgevoelens. Het gaat over opgroeien.

"A Quiet Place" is niet alleen de moeite van het bekijken waard omdat het eng is (hoewel het zeker is). Het is de moeite waard om te zien, want achter al zijn slagtanden en angsten is dit een film met heel veel hart.

AANHANGWAGEN: