Een paar maanden geleden viel de eerste trailer voor Katten, een musical van Andrew Lloyd Webber, en het internet werd collectief gek. Vorige week opende het in theaters en mensen raakten het weer helemaal kwijt.

De reacties waren zo hysterisch dat mijn gedachten natuurlijk uitgingen naar weer een andere musical uit de jaren tachtig die meer dan een paar hoofden deed draaien en bijna dezelfde hysterische reacties opriep van critici en publiek zonder de hulp van internet. ik heb het over Carrie: de musical, een show waarvan ik moet toegeven dat ik geobsedeerd ben sinds ik voor het eerst hoorde dat het twee decennia geleden bestond.

Carrie: De musical begint...

Aangepast naar de roman van Stephen King, Carrie begon zijn reis naar het Broadway-podium in 1981, hetzelfde jaar Katten sierde voor het eerst het podium in het Londense West End, nadat Lawrence D. Cohen en Michael Gore een uitvoering bijwoonden van Alban Bergs avant-garde opera, Lulu. Bij het verlaten van het Metropolitan Opera House merkte de een tegen de ander op dat dit wat is Carrie eruit zou hebben gezien als het een opera was geweest.

Het was een bliksemschicht dat hen op het lange en bochtige pad naar het podium zette.

Cohen was al zeer vertrouwd met het bronmateriaal. Hij schreef het scenario voor Brian de Palma's filmversie van Carrie met Sissy Spacek en Piper Laurie in de hoofdrol en hij begon meteen aan het boek voor de musical. (Voor degenen die niet vaak naar het muziektheater gaan, is het "boek" van de musical alles wat er tussen de liedjes wordt gezegd.)

Ondertussen schakelde Gore zijn vriend Dean Pitchford in - de twee hadden samen aan de film gewerkt Roem-om te beginnen met het schrijven van liedjes voor de show.

Het zou zeven jaar duren voordat het zijn vier weken durende try-out buiten de stad in Stratford-upon-Avon zou meemaken.

Nieuwkomer Linzi Hateley won de felbegeerde rol van Carrie White en muziektheaterlegende Barbara Cook nam de rol van haar moeder Margaret op zich. Zangeres Darlene Love was ook te zien in de show toen Carrie's sympathieke leraar en Debbie Allen tussenbeide kwamen om te choreograferen.

Het had alle elementen van een hit en geweldige mensen, zowel op als naast het podium, die eraan werkten om het zo te maken. Maar zoals de beroemde Broadway-artiest Elaine Stritch zei: "Weet je, je weet maar nooit."

De problemen begonnen vrijwel onmiddellijk voor de technisch zware productie. Om te beginnen konden ze Carrie aan het einde van de show niet met nepbloed overgieten zonder kortsluiting in haar microfoon.

Dan was er het moment waarop Cook tijdens een scènewisseling bijna werd onthoofd door een decorstuk. De actrice nam die avond ontslag, maar stemde ermee in aan te blijven totdat er een vervanger was gevonden.

De musical en de muziek waren ongelijk. De scènes en liedjes tussen Carrie en Margaret waren glorieus met een groots, bijna opera-achtig gevoel met stijgende melodieën en intense emotie. Ondertussen waren de liedjes voor Carrie's klasgenoten met rock doordrenkte powerballads en popsongs, met alles bij elkaar smakeloze teksten die iedereen in een karikatuur veranderden in plaats van een volledig gerealiseerd personage.

Op naar Broadway

Ondanks de voor de hand liggende en aanhoudende problemen - het script werd na elk optreden herschreven - maakte de show de overstap naar Broadway ten koste van ongeveer $ 8 miljoen. Het was destijds een exorbitant bedrag voor een Broadway-show.

Betty Buckley, die als Miss Collins verscheen in de filmversie van Carrie en die een gevestigde muziektheaterster was na optredens in 1776 en - wacht erop -Katten, stapte in de rol van Margaret White terwijl Hateley en Love de transfer maakten met de show.

Buckley bracht een vasthoudendheid en energie die Cook miste in haar optreden, en de scènes tussen haar en Hateley werden adembenemend, vooral in het nummer 'And Eve Was Weak'. Het nummer speelt zich af wanneer Carrie thuiskomt na haar noodlottige moment in de douches en haar moeder probeert te vertellen wat er is gebeurd.

De onderstaande video van het nummer combineert opnames van het Broadway-klankbord in combinatie met video die is gemaakt tijdens zowel de Engelse als de Amerikaanse optredens om je een idee te geven van wat het publiek zag toen de show op 28 april 1988 in previews werd geopend.

De reacties van publiek en critici waren gemengd. Buckley heeft openlijk gesproken over het publiek dat het einde van de optredens uitjoeg totdat zij en Hateley opstonden van waar ze waren "gestorven" op het podium, waarna het publiek als één stond in ovaties die enkele minuten duurden.

Net als Katten die net in theaters is geopend, het was de musical iedereen waar we het over hadden, maar beleggers werden nerveus. Ondanks uitverkochte shows tijdens de previews, begonnen ze hun geld uit de show te halen en op 15 mei 1988, na 15 previews en vijf optredens, werd de show gesloten.

De schande leefde jarenlang voort, en velen hebben gezegd dat als iedereen die beweerde de show tijdens de eerste run te hebben gezien, er daadwerkelijk was geweest, de show een regelrecht succes zou zijn geweest.

Het kreeg een cultstatus. Bootlegs van de Broadways soundboard-opnamen circuleerden, en velen vroegen zich af: zou het ooit nog het daglicht zien?

Het antwoord kwam in 2009 toen het creatieve team bij elkaar kwam om te kijken wat ze hadden gemaakt. Ze begonnen de show opnieuw in te richten, het te strippen van zijn met technologie beladen voorganger, oude nummers te schrappen en nieuwe te schrijven.

Ze hielden een lezing van de show die leidde tot nog een workshop en nog een en 24 jaar na de noodlottige run, Carrie: de musical opnieuw geopend, dit keer Off-Broadway, met Molly Ranson als Carrie en Marin Mazzie als Margaret.

De show kreeg na decennia eindelijk wat van de aandacht die het verdiende toen positieve recensies binnenkwamen voor de show en zijn sterren. Het ontving ook zijn allereerste officiële cast-opname die beschikbaar is op iTunes, Amazon en verschillende andere online retailers.

Je kunt luisteren naar een van de nummers, "Evening Prayers", die komt nadat Margaret Carrie uit de kelder heeft gehaald na hun woordenwisseling tijdens "And Eve Was Weak" hieronder.

Sinds de eerste aanpassing in 1976, Carrie heeft het publiek geboeid en dat is misschien de reden waarom het vaker naar het grote scherm en de televisie is gebracht dan welke andere roman van King dan ook.

Er zijn zelfs gesprekken gaande over nog een andere aanpassing op dit moment.

Filmmusicals maken echter een comeback en het is inderdaad tijd om te praten over het naar een groter publiek brengen van deze specifieke versie van het verhaal.