We kijken allemaal uit naar het hyperverwachtte tweede hoofdstuk van 2017 IT, die bij de release fans voor zich won en meteen een klassieker werd. Over iets minder dan een maand zullen we getuigen van de donkerste elementen van Stephen King's klassiek opus over angst, en niemand is meer opgewonden om terug te keren naar Derry, Maine dan ik.

Iets meer dan horror

Als genrefans weten we allemaal het een en ander over horror. We hebben onze favorieten en nit-pick details van de domste overlast in enge films. Velen beschouwen zichzelf als experts op het gebied van horror. Maar hoeveel weten we echt over werkelijke angst? De twee delen overeenkomsten, maar zijn enorm verschillend.

Lovecraft leerde ons dat angst de oudste emotie is die de mensheid kent. Het is een oerinstinct dat in de holte van onze botten weerklinkt, ze afkoelt, de zenuwen bevriest en ons op hun plaats bevriest, als een plotselinge blik van een gorgon. Angst maakt geen onderscheid tussen seksen of geslachten en kent geen etnische grens. Het ziet onder onze huid, wetende dat we allemaal dezelfde bloedrode kleur eronder hebben. Angst verenigt ons allemaal, en dat is wat we kunnen verwachten IT: Hoofdstuk II.

IT en de Losers 'Club

Het is passend dat het verhaal zich uitstrekt over twee polaire uiteinden van het leven van onze leidende helden. Een verhaal over de kindertijd en de onschuld die daaraan inherent is - een fragiele, glazige onschuld die voortijdig wordt verbroken door gruwelen buiten tijd en ruimte.

Het andere aspect biedt ons een kijkje in de Losers' Club tot ver in de bloei van hun volwassenheid. De meesten van hen zijn succesvol, genieten van veel luxe in het leven en hebben naar de meeste maatstaven de top gehaald.

Deze sluier van succes is net zo transparant als de glazige onschuld die een generatie eerder hun kinderjaren verborgen hield. Je hoeft ze niet lang te onderzoeken voordat je de schijnbare angstaanjagende ets over hun transparanties ziet als versplinterende scheuren die over kristallen prisma's splijten. Alle veiligheid waar de verliezers zich achter hebben verscholen - barrières die de lelijkheid van trauma's uit het verleden buiten het zicht van het blote oog van hun geest blokkeerden - wordt in stukken gebroken en ze moeten allemaal kwetsbaar zijn voor datgene waar ze allemaal bang voor zijn (red.). Het leerde hen wat angst is. En nu komen de verliezers tot het grimmige besef dat angst niet te ontlopen is en gevaarlijk geduldig is.

Dat is de (versnellende) essentie van angst en het neemt zoveel verschillende vormen aan. Die kleine stille leugens die bijvoorbeeld worden verteld om vooruit te komen. Of de skeletten die stilletjes achter gesloten deuren zijn gestopt, skeletten die jaren en jaren geleden werden achtergelaten, waarvan werd gedacht dat ze voor altijd verdwenen waren, maar in de stilte van de nacht, wanneer het het donkerst is en je het meest kwetsbaar bent, hoor je de droge kraan, tikken, tikken van griezelige vingers die van achter de kastdeur tikken.

Het misbruik doorstaan ​​of veroorzaakt. Het ongeluk dat een litteken achterliet dat zo diep was dat het nooit volledig genas. Of iets simpels als een onverwachte rekening. Angst kent vele vormen.

Het houdt ons 's nachts wakker en eet onze geest weg. Kan ik het verleden vergeten en gewoon verder gaan? Wat als het monster onder mijn bed er echt is?

Een nieuwe baan, een nieuwe auto, een nieuw huwelijk, een nieuw kind. Alles is nieuw en dat maakt het ongerept, iets maagdelijks; iets onaangeroerd door het trauma uit het verleden. Dat is allemaal oude geschiedenis, maar het, IT, vergeet het nooit. Het vergeeft nooit. En het blijft hongerig!

Een overgrote meerderheid van de samenleving slikt pillen om met angst om te gaan. Sommigen verliezen zichzelf door drank of drugs. Sommigen begraven zich in hun werk of hun hobby's. Anderen rennen naar de kerk in de hoop dat de heiligheid van Gods heilige tempel voldoende zal zijn om de deuren dicht te slaan in het kwijlende gezicht van toenemende angsten. En een tijdje werken deze dingen - deze afleidingen -. Ze duren echter niet. Zodra u het werk verlaat of opkijkt van uw projecten, uw vakantie of het gezicht van uw dierbaren, is het er nog steeds net zo geduldig als altijd en klaar om ons allemaal met een mooie grote glimlach te begroeten.

'Hallo', zegt hij met een speelse zwaai. "Onthoud me? Ik herken jou. Oh ja ik wil. Hoe kon ik vergeten?"

Stephen King heeft angst (waanzinnig) perfect gepersonifieerd in zijn nachtmerrieachtige creatie van Pennywise, of It. Door het verhaal 'It' te noemen, klinkt het zo dubbelzinnig. Het, of 'Het' kan van alles zijn. De duisternis nadat je het licht hebt uitgedaan. Het krassende geluid onder je bed. De vreemdeling die om 4 uur op je veranda staat. Het is in feite wat jij en ik vrees. Het is de essentie van dingen die we aan niemand durven toe te geven, iets dat alleen we kennen en angstvallig in ons hart bewaken.

Het weet waar we bang voor zijn, oh ja, het weet maar al te goed, en daar voedt het zich mee. We voeden het niet met onze angsten, het voedt zich met wat we vrezen, zodat het zich met ons kan voeden.

Het eet onze dagen één uur per keer op. Het voedt zich van ons af als een vampirische parasiet die de beste jaren van ons leven wegspoelt en ons opsluit in een zelfopgelegde cel. Een cel opgebouwd uit angst, angst, paranoia, isolationisme, antisocialisme, en, nou ja, je snapt het wel. Velen van ons lijden onder een dergelijke gevangenschap en we zitten opgesloten in onszelf. En het voelt alsof we, hoe ver we ook gaan en hoe hard we ook rennen, nooit kunnen ontsnappen aan die afschuwelijke kracht die de sleutel van onze vrijheid weggooit - angst.

Ik begrijp het, waarschijnlijk beter dan je je realiseert, oh jongen, snap ik het. Of het krijgt mij.

The Losers

Oude mythen gaven mensen een verhaal over Beowulf die geconfronteerd werd met de monsters van chaos, vernietiging en terreur van de dag. Mensen vonden enorme troost in zulke verhalen over onwankelbare moed, die lieten zien hoe één persoon in opstand kan komen om een ​​catastrofe het hoofd te bieden waarvoor alle anderen moeten vluchten.

Dat is de kracht van een heel goed verhaal.

Daarom hebben we de Losers 'Club nodig.

Stephen King begrijpt de kracht van angst, ervan, en presenteert ons een onwaarschijnlijke groep helden die met tegenzin terugkeren naar hun verleden om het kakelende beeld van al hun trauma's onder ogen te zien. Ook hier wordt 'Heroes' heel losjes gebruikt. We hebben geen gewapende krijgers, of mensen met magische krachten. We krijgen echte mannen en vrouwen die worden gevraagd om te gaan met de terreur van hun jeugd.

In een eng verhaal over een geweldige clown, Stephen King geeft ons een groep die we kunnen bewonderen. Een band om bij te staan. Ze zijn verre van perfect, en dat maakt ze herkenbaar. Geen van hen wil doen wat van hen wordt genoemd. Ze zijn ouder, maar het oude trauma is nooit echt verdwenen. Alles wat ze echt hebben is elkaar, en die kracht in aantal is genoeg om het onder ogen te zien.

Op dezelfde manier hebben we onze gemeenschap gecentreerd rond horror. We hebben misschien niet de beste vrienden of een accepterend gezin, maar dat betekent geenszins dat we alleen worden gelaten. Je hebt in ieder geval je oude vriend Manic hier elke keer dat je een artikel opent om mijn geklets te lezen.

We hebben elkaar en dat houdt de gemeenschap sterk.

Dus hier is voor de verliezers, voor alle freaks, nerds en horror-kriebels die niet de coolste op school waren, of de meest populaire opgroeien. Aan de Drive-In Mutants en de weirdo's die in de marge van de samenleving oude nummers van het tijdschrift Gorezone lezen, monsterkaarten uitwisselen met andere verzamelaars en meer NECA-horrorjongens aan de plank toevoegen, we zijn onze eigen kleine club. Je bent mijn Nasties, Manic houdt van je en ik hoop jullie allemaal in een donker theater naast je mede-verliezers te zien zitten en naar de conclusie ervan te kijken!