Een stille plek regisseur-ster John Krasinski is nooit een fan geweest van het horrorgenre. Krasinski zegt zelfs dat hij heel gemakkelijk bang wordt.

Er zou een heel speciaal horrorfilmproject voor nodig zijn geweest om Krasinski aan te trekken, en dat ontdekte Krasinski toen hij het script las voor Een stille plek. "Toen ik het script ontving, was ik geïntrigeerd omdat het een horrorthriller was, een genre waarin ik duidelijk nog nooit eerder had gewerkt", zegt Krasinksi, die het script van Bryan Woods-Scott Beck herschreef voordat filmen. “Ik kreeg te horen dat het script een geweldige hook had, wat het ook deed. Toen ik het script las, dacht ik dat dit een verhaal was dat in een klassieke horrorfilm kon worden omgezet. "

Een stille plek vertelt het verhaal van een gezin dat volledig geïsoleerd op een boerderij leeft en zich verbergt voor een kwaadaardige bovennatuurlijke geest die reageert op geluid. Krasinski en zijn echte vrouw, actrice Emily Blunt, speel Lee en Evelyn Abbott in de film. "Hoewel het script eng was, was het ook een metafoor voor ouderschap, wat een snaar bij me trof", zegt Krasinski. "Ik heb twee kleine kinderen en ik zou er alles aan doen om ze te beschermen."

DG: Wat trok je naar dit project?

JK: Ik dacht dat het meer zou kunnen zijn dan alleen een enge film, en daarom wilde ik het script herschrijven en me concentreren op de universele angst die verband houdt met ouderschap, iets wat ik wist dat iedereen, zeker iedereen die een ouder is, kon identificeren met.

DG: Waarom vond je dat je deze film moest regisseren, in plaats van er alleen maar in te acteren?

JK: Ik hou van regisseren, en ik had het gevoel dat ik de beste persoon was om deze film te regisseren vanwege wat ik in het verhaal heb meegebracht, in termen van mijn eigen opvoedingservaring. Hierdoor voelde ik dat ik het script kon herschrijven op een manier die maximale spanning en spanning in het verhaal bracht. Het gaat over ouderschap en het beschermen van uw kinderen tegen het kwaad en hoe wij, als ouders, hierover geobsedeerd zijn. Ik wilde dat deze film eng was, maar ook een inspirerende, echte visie had.

DG: Hoe zou je de bovennatuurlijke dreiging beschrijven die deze familie in de film tegenkomt?

JK: Er is iets dat hen kwaad wil doen, en er is ook het metaforische aspect van ouderschap, en de angst en paranoia die gepaard gaan met zorgen over je kinderen. We weten dat er slechte mensen in de wereld zijn die hen kwaad willen doen. Maar op een gegeven moment kun je je kinderen niet voor de echte wereld beschermen. Je moet ze de echte wereld in laten gaan en het goede en slechte, de gevaren, ervaren.

DG: Hoe zou je de familiedynamiek in de film omschrijven?

JK: De familiedynamiek die in de film bestaat, is aangrijpend en uniek. Ze zitten vast in een levende nachtmerrie, en ze moeten kiezen tussen overleven en bloeien, en wil je gewoon overleven wat er met je gebeurt, of wil je leven? Emily heeft een scène in de film waarin ze zegt dat het niet genoeg is dat ze alleen overleven. Zo wil ze niet leven. Ze wil een leven vol voldoening. Ze wil gedijen. Ze wil in warmte leven.

DG: Hoe zou je het uiterlijk en de toon van de film omschrijven?

JK: Het heeft een klassiek gevoel en het voelt en ziet er tijdloos uit, en het zit vol zelfverzekerde foto's. Het verhaal speelt zich af in en rond een afgelegen boerderij, en de film heeft de uitstraling van een epische western, en het voelt alsof we worden meegenomen naar een ander sterrenstelsel, naar een andere tijd en plaats, en de film heeft een heel nostalgisch gevoel. eraan. De cameraman was onvermurwbaar dat we op film zouden schieten, en ze had gelijk, want het gaf de film een ​​nostalgische uitstraling, en dat is wat ik wilde. Ook al is dit een studiofilm, het was een down-and-dirty filmervaring, die drie keer moeilijker was dan mijn vorige speelfilmregisseur.

DG: Welke invloeden heb je op deze film aangebracht, aangezien je geen horrorfan bent?

JK: Elk goed verhaal, ongeacht het genre, heeft drama en spanning. Dat klopt zeker met het komische werk dat ik in het verleden heb gedaan. Toen ik de televisieserie deed Het Bureau, het was natuurlijk een komedie, maar er was ook grote spanning in die show, en daar reageerde het publiek op. Met Een stille plekzullen mensen hopelijk aan hun eigen kinderen denken, aan hun eigen gezin terwijl ze naar de film kijken, en hopelijk zullen ze zichzelf de vraag stellen: wat zou ik in deze situatie doen? Lee en Evelyn hebben twee kinderen en ik heb twee kinderen, dus er is niets manipulatiefs aan, althans vanuit mijn oogpunt. Je geeft om dit gezin en de terreur waarmee ze in de film worden geconfronteerd.

DG: Hoe zou je de rol van stilte in de film omschrijven?

JK: Stilte is de film. Stilte kan verschillende dingen betekenen, en het kan goede en slechte connotaties in ons leven hebben. Er is respijt, en er is angst, en er is de noodzaak om stil te zijn omdat je wordt opgejaagd en pure angst ervaart. Kun je rustig leven, in stilte, en voor hoelang? Niemand kan eeuwig in stilte leven. Wat als uw leven hiervan afhangt?

Een stille plek zal op 6 april 2018 in Noord-Amerikaanse theaters verschijnen.