Kate Dolans speelfilmdebuut Je bent niet mijn moeder is een meeslepende kijk op de veranderlijke folklore. De film verschuift de typische focus van de legende van een paranoïde ouder naar een bezorgd kind, wiens angst voor haar steeds veranderende moeder met de dag groeit. Aangedreven door sterke uitvoeringen van een getalenteerde cast en grimmige beelden die een somber en somber beeld schetsen, viel de film op als een van mijn persoonlijke favorieten van het Toronto International Film Festival 2021 (lees hier mijn volledige review).

Ik had de gelegenheid om met Dolan om de tafel te zitten om haar film en de folklore erachter te bespreken.  

Kelly McNeely: Films zoals Het gat in de grond en De Hallow bevatten ook de changeling-mythologie van de Ierse folklore, maar zijn meer gericht op het kind dat de changeling is. daar hou ik echt van Je bent niet mijn moeder heeft de hoek van de ouder het gevaar, in plaats van de hoofdpersoon. Kun je iets vertellen over die beslissing en waar dat idee vandaan kwam? 

Kate Dolan: Ja zeker. Ik denk dat, zoals je weet, de traditionele veranderlijke mythologie in de Ierse folklore is dat de verhalen die je vaker hoort, zijn dat de baby wordt verwisseld voor iets anders. En dat is eigenlijk altijd zo. En het komt ook voor in de Scandinavische mythologie, ze hebben wisselkinderen en het zijn meestal baby's. Maar er zijn eigenlijk veel verhalen in het echte leven - in de geschiedenis van Ierland - van mensen die deze verhalen over wisselkinderen en feeën horen en geloven dat hun familieleden iets anders waren. 

Er waren dus veel verhalen over volwassen mensen die geloofden dat hun echtgenoten, echtgenotes, broers en zussen, die volwassen waren, waren verwisseld met een dubbelganger – een vormverwisselaar of iets anders, zoals een fee. En in het bijzonder is er een verhaal van een vrouw genaamd Bridget Clary in 1895 dat echt mijn aandacht trok, en dat gaat over deze vrouw die – blijkbaar denken ze nu dat ze net griep had – maar haar man dacht dat ze een vormverwisselaar was en hij verbrandde haar in een brand in hun huis. Zij werd vermoord en hij werd gearresteerd. Maar hij zei dat hij geloofde dat ze wisselvallig was, wat me echt intrigeerde omdat het een soort dubbelzinnig idee was van, dacht hij dat echt? Of was er wat anders aan de hand? 

En gewoon een soort ambiguïteit van wat echt is en wat niet echt, en het onbekende van dit alles. Dus dat intrigeerde me gewoon een beetje. Dus ja, het was iets dat ik nog niet eerder had gezien, en ik wilde een verhaal vertellen over psychische aandoeningen en familie, en iemand die meerderjarig wordt in een gezin waar dat gebeurt. En dat soort mythologie voelde gewoon als de juiste manier om dat verhaal te vertellen. En omdat er parallellen waren met geestesziekten en folklore en mensen die geloofden dat hun familieleden die waarschijnlijk geestesziek waren, wisselkinderen waren, en dat soort dingen. Dus het voelde gewoon als een beetje de juiste manier om het verhaal te vertellen.

Kelly McNeely: Ik hou echt weer van Angela's depressie, en er is een soort relatie tussen Char en Angela, dat plichtsbesef en verantwoordelijkheidsgevoel dat hoort bij een ouder-kindrelatie. En het is interessant dat dat een beetje wordt omgedraaid tussen Char en Angela, over waar de plicht en verantwoordelijkheid ligt. Kun je daar ook een beetje over meepraten? 

Kate Dolan: Ja, absoluut, ik denk dat we een verhaal wilden vertellen over trauma en familie en hoe dat terugkomt op een gezin. Gebeurtenissen die in het verleden zijn gebeurd, komen altijd weer terug om je te achtervolgen. En vooral als een generatie die volwassen wordt, is het een soort tijd waarin Char op een leeftijd is waarop ze dingen begint te ontdekken over haar familie. En ik denk dat we allemaal zo'n leeftijd hebben bereikt waarop je bent gestopt een kind te zijn, en je bent nog niet helemaal volwassen, maar je krijgt nogal wat meer verantwoordelijkheid in termen van emotionele verantwoordelijkheid, en andere soorten meer huishoudelijke verantwoordelijkheid, dat soort dingen. 

Dus probeer gewoon een moment vast te leggen - vooral als iemand volwassen wordt - waar je een ouder hebt die mentaal of fysiek ziek is, en je bent een soort verzorger geworden, omdat er niemand anders is om dat voor hen te doen. En het gewicht van die last en dat soort verantwoordelijkheid, en hoe eng dat kan zijn en hoe geïsoleerd. Dus dat was iets wat we echt wilden vastleggen.

En ja, ik veronderstel dat er een soort van overdracht van het stokje is — van de grootmoeder naar Char — in de loop van de film dat Char tegen het einde bijna een beschermer van het gezin is. Ze heeft een soort plicht om er te zijn voor de volgende keer dat er iets engs gebeurt, snap je wat ik bedoel? Het ging daar heel erg over en probeerde dat gewoon vast te leggen.

Kelly McNeely: Ik heb gemerkt dat er een beetje een doorlopend thema van paarden in de afbeeldingen is, is daar een speciale reden voor?

Kate Dolan: In de Ierse folklore hebben we deze andere wereld die wordt bevolkt door Oh ja, die eigenlijk de elfen zijn – bij gebrek aan een beter woord – maar het is niet alsof ze zijn zoals de Tinkerbell-feeën. Het is moeilijk om het woord feeën te gebruiken om in te zoomen en ze vast te leggen, omdat er in feite heel veel verschillende classificaties van zijn. De Banshee is technisch gezien onderdeel van: Aos zo ook. Ze is dus een fee uit dat elfenras, en dan is er nog één wezen – een soort personage binnen die folklore – genaamd een Puca, die zich in feite meestal manifesteert als een zwart paard dat je pad kruist wanneer je naar huis reist, of jij Ik probeer thuis te komen, en het is eigenlijk een slecht voorteken. Als je het toestaat je te hypnotiseren en je naar binnen te trekken, zal het je naar de andere wereld brengen en je wegnemen van de wereld waarin je nu leeft. Het kan zich manifesteren als een paard, of een zwarte haas, of zijn eigen soort manifestatie, wat niet veel wordt beschreven, maar het is bedoeld om erg beangstigend te zijn. 

Dus dat wilden we toevoegen, maar de film is natuurlijk ook een erg Dublinse film, zoals Noord-Dublin, waar ik vandaan kom. En hoewel het dicht bij de stad ligt, zijn er veel woonwijken waar mensen paarden in het groen hebben vastgebonden. En dus maakte het ook een beetje deel uit van het landschap van Dublin, maar het voelde alsof de folklore het alledaagse binnenstroomde. 

Kelly McNeely: Er is duidelijk interesse in folklore en de feeën, is dat iets dat je altijd al heeft geïnteresseerd, of kwam dat voort uit onderzoek voor deze film? 

Kate Dolan: Oh, ja, ik ben er altijd heel erg in geïnteresseerd geweest. Weet je, volgens mij krijg je als Ier altijd de verhalen te horen van toen je een kind was. Je hebt dus een enorme kennis van de verschillende mythen en legendes en de andere wereld en al dat soort personages die vanaf jonge leeftijd bevolkt zijn. Dus je weet het altijd, en het wordt je vaak verteld alsof het waar is. Mijn grootmoeder had een elfenring in haar achtertuin – dat zijn paddenstoelen in een ring, wat van nature gebeurt – en ik en mijn neef waren ze op een dag aan het plukken, en ze zei: “Dat kun je niet doen! Dat is een elfenring, de elfen komen achter je aan als je dat doet." En dat is als een toegangspoort tot hun wereld, en het wordt je allemaal verteld alsof het echt is. En toen ik ouder werd, had ik zoiets van, ik heb meer onderzocht en gelezen over de echte impact van de folklore, en verhalen lerende zoals wat mensen geloofden en waarom ze dat dachten, en de meer heidense – echte heidense – rituelen en tradities die toen bijna meer op een religie leken, denk ik. En dat was allemaal heel boeiend. Dus de film stelde me in staat om het dieper te onderzoeken dan ik had, maar ik had het zeker altijd in de voorhoede van mijn geest.

Kelly McNeely: En zijn er nog andere folkloristische verhalen waar je voor een toekomstige film een ​​beetje in zou willen duiken? 

Kate Dolan: Ja, ik bedoel, er zijn er zoveel. De Banshee is een zeer iconisch personage. Maar ik denk dat ze niet echt slecht is, ik denk dat je haar niet echt een antagonist kunt maken omdat ze gewoon een voorteken van de dood is. Dus je hoort haar gewoon schreeuwen en dat betekent dat iemand in je huishouden die nacht gaat sterven. En dus ja, ik zou graag een keer de Banshee aanpakken, maar het is moeilijk te kraken. Maar er is ook een legende die de . heet Kinderen van Liro, wat eigenlijk gaat over deze koning die met een nieuwe koningin trouwt, en zij mag zijn kinderen niet. En ze verandert ze in zwanen, en ze zitten honderden jaren vast als zwanen op het meer. De koning is er kapot van en diepbedroefd, en uiteindelijk worden ze teruggestuurd, maar het is een heel vreemde en ongewone legende van Ierland, en een die ook heel visueel iconisch is. Er zijn er dus zoveel. Ik zal veel films moeten maken.

Kelly McNeely: Waarom raakte je geïnteresseerd om filmmaker te worden? Wat inspireerde je om die stap te zetten?

Kate Dolan: Ik weet het niet. Het is gewoon iets dat altijd in mijn DNA heeft gezeten. Ik ben opgegroeid met mijn moeder. Ze was een alleenstaande moeder en we hebben een tijdje bij mijn grootmoeder gewoond toen ik een kind was, en ze allebei - mijn grootmoeder en mijn moeder - waren dol op film en ze hielden van films kijken. Mijn grootmoeder had een encyclopedische kennis van alle soorten oude Hollywood-filmsterren en zo. 

We zouden altijd gewoon de hele tijd films kijken. En ik denk dat het gewoon iets in me wakker maakte, dat ik gewoon van het medium hield en die manier van verhalen vertellen. En toen helaas - tot wanhoop van mijn moeder - plantte ze het zaadje, en dan liet ik het niet los en hield ik deze droom een ​​beetje levend. En nu ziet ze dat het zijn vruchten afwerpt, maar een tijdje had ze zoiets van, waarom ga je niet gewoon medicijnen of rechten doen of zoiets? [lacht]

Kelly McNeely: Is jouw moeder ook een horrorfan? 

Kate Dolan: Nee niet echt. Maar ze is niet preuts. Het is grappig. Ze zou er nu gewoon niet naar gaan kijken. Ze zou niet graag naar horrorfilms kijken, daar is ze bang voor. Maar weet je, ze heeft een rare smaak. Ik denk dat haar favoriete film is Bladerunner. Dus ze is niet zachtmoedig en mild, ze houdt wel van de meer vreemde dingen, maar horrorfilms, regelrechte horror, ze houdt er niet echt van omdat ze te bang wordt. Maar ze vond het leuk Je bent niet mijn moeder. Dus ik heb de goedkeuring van de moeder. Dat is zoiets als 50%, het kan me niet schelen wat de critici daarna zeggen. [lacht]

Kelly McNeely: Waardoor raakte je geïnteresseerd in horror? 

Kate Dolan: Ja, ik weet het niet. Het is een van die dingen die ik mezelf altijd afvroeg en ik heb geprobeerd het ergens op terug te voeren. Maar ik denk dat ik gewoon een aangeboren liefde had voor iets raars en spookachtigs. Weet je wat ik bedoel? Zoals, ik hield van Halloween als kind, ik zou de dagen tot Halloween tellen, meer dan Kerstmis. En ik hield van alles engs. Ik las alle Goosebumps-boeken, en toen studeerde ik af aan Stephen King. Ik weet niet waar het vandaan kwam, ik vond het gewoon geweldig. En weet je, natuurlijk ben ik nu nog steeds zo'n enorme horrorfan en alles wat in de horrorwereld is, of het nu romans, film, tv, wat het ook is, ik consumeer zo veel als ik kan. 

Kelly McNeely: Wat volgt er voor jou? Als er iets is waar je over zou kunnen praten? 

Kate Dolan: Ja, ik heb twee projecten in ontwikkeling in Ierland, een daarvan is dat het script bijna klaar is. Dus misschien kan een van hen de volgende gaan. Het zijn ook allebei horrorprojecten, horrorfilms. Je weet maar nooit, je moet als horrorfilmer in het algemeen veel potten aan de kook hebben, maar ik heb altijd een heleboel dingen, gewoon een soort van koken, en je moet zien wat er daarna komt, maar ik denk de horrorruimte zeker voor de nabije toekomst, dus ik waag me niet aan enige vorm van rom-coms, of iets dergelijks.

Kelly McNeely: Je zei dat je veel van het genre consumeert. Heb je iets dat je de laatste tijd hebt gelezen of bekeken dat je absoluut geweldig vond? 

Kate Dolan: Ja, ik hield echt van Middernachtmis. Ik ben van Iers-katholieke opvoeding, dus het klopte een beetje op een diepere manier van PTSS. Ik had zoiets van, oh, naar de mis gaan, verschrikkelijk! [Lacht]

Maar ik las Book of Accidents van Chuck Wendig tijdens mijn vlucht hierheen, en ik vond dat echt cool. Het is een heel interessant boek, echt een beetje surrealistisch en erg leuk. Ik wil echt gaan kijken X. Misschien ga ik die vanavond in de bioscoop zien. ik hou van Texas Chainsaw Massacre, en mensen zeggen dat het een soort van onofficieel is Texas kettingzaag film.

Kelly McNeely: En dit is een heel cliché vraag. Maar wat is je favoriete enge film? 

Kate Dolan: The Exorcist was waarschijnlijk de film die me het meest bang maakte toen ik hem zag, waarschijnlijk vanwege het Ierse katholieke schuldgevoel, evenals als bang zijn dat je door een duivel bezeten wordt of zoiets. Maar ik hou van een soort campy-horror, zoals Gillen en Scream 2. ik zou opnieuw kijken Gillen keer op keer, omdat het een soort troostfilm is. Sommige films vind ik geweldig, maar jij denkt, ik kan die nu niet bekijken. Maar ik denk dat de Gillen films, ik kan altijd kijken en ik heb er zin in.

 

Je bent niet mijn moeder is nu beschikbaar in de bioscoop en VOD. Hieronder kun je de trailer bekijken!