Het laatste wat Mary zag is de nieuwste toevoeging aan het moderne folkhorrorgenre. Het regiedebuut van Edoardo Vitaletti, deze film biedt een ander soort horror-periodestuk dan je zou verwachten. 

Met Stefanie Scott (Verraderlijk: Hoofdstuk 3, Mooie jongen), Isabelle Führman (Wees, The Hunger Games, The Novice) en Rory Culkin (Heren van Chaos, Schreeuw 4), Het laatste wat Mary zag is een donker vehikel voor een aantal interessante karakters die fantastisch zijn afgebeeld. 

Het laatste wat Mary zag draait om Mary (Scott), die romantisch gehecht is aan het dienstmeisje, Eleanor (Fuhrman), en de ernstige afkeuring van haar familie, die hen straft voor hun indiscreties tegen God. De meisjes plannen hun volgende zet als een indringer (Culkin) hun huis binnenvalt. 

Deze film is zojuist op Shudder verschenen en we kregen de kans om met de regisseur te praten over een deel van de inspiratie die in deze film zat, zijn katholieke opvoeding en waarom dit geen heksenfilm was.

Bri Spieldenner: Waar was je inspiratie voor Het laatste wat Mary zag?

Edoardo Vitaletti: Het was een soort tweedelig proces. Ik was veel bezig met het bestuderen van de Noord-Europese kunstgeschiedenis toen ik het schreef, veel dingen uit de 19e eeuw en gemeenschappelijke visuele onderwerpen zoals begrafenistaferelen, zomerhuizen. De Deense schilder (Vilhelm) Hammershoi, die een geweldige reeks vrouwelijke onderwerpen heeft die alleen een boek lezen in deze 19e-eeuwse huizen in Kopenhagen, en ik wilde iets schrijven en fotograferen dat dat soort stille, sombere, zeer suggestieve gevoel uitstraalde.

EV: Dus dat was er een deel van en het andere deel, meer persoonlijk, was dat ik opgroeide in een zeer religieus deel van de wereld. Ik bedoel, ik kom uit Italië, dus het is erg katholiek en zo, en door openbare school en zondagsschool en mis en alles groei je op met een bepaalde visie van de wereld die beweert inclusiviteit en liefde voor iedereen te bevorderen en ik denk niet dat dat waar is, ik denk dat het een zeer exclusieve ongelukkige filosofie is die je vertelt dat je geaccepteerd wordt, zolang je maar in een bepaald hokje past en ik wilde mijn frustratie ertegen blootleggen. 

En nogmaals, sommige van de dingen die ik al zei, zijn mij mijn hele leven en opgroeien min of meer geleerd. En ik besloot dat te observeren door een lens van identiteit en seksualiteit.

BS: Dat is geweldig. Ik ben echt geïnteresseerd in de schilderaspecten van je inspiratie. Ik weet precies over welk soort schilderijen je het hebt en hoe je film in die zin op mij lijkt. Ik ben ook katholiek opgegroeid en ik voel me erg vergelijkbaar met jou. Dus ik snap zeker die sfeer en waardeer dat echt aan je werk. Voel je vooral boosheid jegens het christendom?

EV: Er zijn fasen in je leven waarin je relatie met de dingen waarmee je bent opgegroeid verandert en ik denk dat ik dit schreef vanuit een plaats van frustratie, van een plaats van woede, van een plaats van veel van die dingen. Omdat ik denk dat het een fundamentele kwestie is om over religie te praten als een allesomvattende soort filosofie als er in plaats daarvan altijd een sterretje staat. 

En ik heb gezien dat veel mensen zich gedragen zoals de tegenstanders van mijn film. En ik denk dat mensen min of meer negeren hoeveel dat bestaat en voor mij was het een soort manier om dat vanuit een plaats van woede onder ogen te zien, want voor mij ging het om het blootleggen van de onzekerheid van een geloofssysteem dat, wanneer het wordt uitgedaagd, afbrokkelt en geweld gebruikt om zichzelf te herstellen. Onterecht natuurlijk. 

"Voor mij ging het over het blootleggen van de onzekerheid van een geloofssysteem dat, wanneer het wordt uitgedaagd, afbrokkelt en geweld gebruikt om zichzelf te herstellen"

BS: Nog een vervolgvraag daarop. Dus aangezien je film deze tweedeling heeft van deze oudere personages en vervolgens deze jongere personages die verschillende overtuigingen hebben, onderschrijven ze duidelijk niet dezelfde standpunten. Heb je het gevoel dat het christendom of de religie tegenwoordig aan het veranderen is? En denk je dat dat een beetje terug te zien is in je werk of hoe voel je je daarbij?

EV: Nou, als het gaat om wat ik heb meegemaakt, tenminste, toen ik uit Italië kwam, want dat is sinds ik zeven jaar geleden naar New York kwam en nooit meer naar de kerk ging. Het voelt fijn om te denken en te zeggen dat religie aan het veranderen is. Ik zou het graag willen denken, ik weet niet helemaal dat het christendom en het katholicisme voor zichzelf bepaalde dingen toegeven die ze, om te groeien, moeten toegeven. Dus het is zoals ik al zei, ook al veranderen de dingen en gaan ze vooruit in het algemeen in het grote geheel van dingen, ik denk dat er gewoon een sfeer van andersheid is waarnaar verhalen als die van Mary en Eleanor de neiging hebben om te worden gedegradeerd en dus is het een ja en nee denk ik. 

Het gaat gewoon altijd om het niet volledig toegeven van de mate van geweld en om mensen het gevoel te geven dat ze verschoppelingen zijn, wat echt gebeurt. En een keer door toe te geven dat ik denk dat je echt vooruit gaat. Ik praat nog steeds met veel mensen, gelukkig niet uit mijn familie, maar uit mijn stad of zo, die vinden dat mensen in relaties van hetzelfde geslacht niet mogen trouwen of geen kinderen mogen krijgen of niet zichzelf mogen zijn in het openbaar. Dus ik weet het niet. Ik weet niet of het zo snel gaat als zou moeten. Ik ben ervan overtuigd dat het niet zo snel verandert als zou moeten.

BS: Over de queer-relatie. Wat ik erg op prijs stelde aan je film, is dat het een heel uniek beeld geeft van een queer-relatie. Je ziet niet hoe ze deze relatie zijn begonnen. Het hele punt is dat hun familie ze niet mag, maar ik heb nog steeds het gevoel dat ze de hele tijd zo zijn, we laten onze relatie nog steeds openlijk zien, het kan ons niet echt schelen, we leven gewoon ons leven. 

Dus ben je daarheen gekomen met een specifiek gezichtspunt? Of deed je dat met opzet of wat was je inspiratie daarvoor?

EV: Het was doelgericht in die zin dat ik niet geïnteresseerd was in het vertellen van een verhaal waarbij de twee hoofdpersonages op enig moment het gevoel hadden dat ze zich moesten afvragen wat ze aan het doen waren. Ik heb nooit gewild dat ze terug zouden gaan en vraagtekens zouden zetten bij de stappen die ze namen om vrij te zijn of om samen te zijn. 

Want zoals ik al zei, ik denk dat het mijn invalshoek was om te laten zien wat voor dit soort standvastige en belachelijk monolithische geloofssysteem, wat ermee gebeurt als het begint af te brokkelen omdat ze hen martelen en geweld plegen, en ze verstoten ze, maar ze geven nooit op. Ze lijden en ze huilen, maar er is nooit een punt waarop ze denken, oké, misschien is dit niet zo'n goed idee om samen te zijn. In het slechtste geval praten ze over een paar dagen voorzichtig zijn na de eerste correctie of zoiets, maar dat was altijd mijn invalshoek, want ik denk dat het daar zo ongeveer om gaat. 

Ik wilde gewoon niet dat het personages zouden zijn die hun relatie in twijfel trekken, want ik denk niet dat ik ooit een film heb gezien over twee heteroseksuele personages die het gevoel hebben dat er een punt in het verhaal is waarop ze zich zullen moeten afvragen waarom ze samen zijn. Dat gebeurt gewoon niet met twee rechte karakters en wij als publiek verwachten niet dat dat zal gebeuren. En ik zie niet in waarom ik dat zou verwachten van een queer relatie, zelfs niet in een wereld die zegt dat ze niet samen moeten zijn. Dus dat was mijn invalshoek.

BS: Ik heb daar vooral zin in, en met de setting van de film, het doet me denken aan veel hekserijfilms, maar ze worden nooit heksen genoemd en nooit echt direct geïnsinueerd, behalve misschien de grootmoeder en wat ze doet, maar wilde je hier een heksenfilm van maken of heb je er bewust voor gekozen om dat niet te doen?

EV: Ik wilde dat met opzet niet noemen, want als ik naar de geschiedenis van beschuldigingen van hekserij kijk, maakt het deel uit van een cultuur van patriarchaat, die probeert vrouwen te onderdrukken. Pas in de 1600e eeuw werden ze heksen genoemd en in de 1800e eeuw begon dat een beetje te verdwijnen. En in de moderne tijd zijn er verschillende manieren waarop een vrouw die gewoon haar leven leidt, wordt geroepen om te worden verbannen naar een sfeer van anders-zijn. 

Dus voor mij verandert de term "heks" door de eeuwen heen en wordt het misschien op een gegeven moment niet genoemd, of op andere wel, maar het is altijd hetzelfde. Ik bedoel, het gaat niet om hekserij. Het gaat om het opleggen van een cultuur van “je mag niet praten. Je komt niet voor jezelf op. Je mag niet bestaan.” 

En dus is het hetzelfde, de manier waarop het wordt uitgedrukt in een tijd waarin iemand op de brandstapel verbranden legaal was, is dat in de wereld waarin we vandaag leven anders is. En dus had ik niet het gevoel dat ik hekserij zelfs maar hoefde te noemen, omdat het gewoon altijd hetzelfde is. 

Alsof het niet eens hekserij was toen het hekserij was. Het was gewoon een culturele poging om vrouwen te degraderen naar een sfeer van anders zijn van het zwijgen worden opgelegd. Er werden niet veel mannen beschuldigd van hekserij. Dus dat zegt wel wat.

'Het was niet eens hekserij toen het hekserij was. Het was gewoon een culturele poging om vrouwen te degraderen naar een sfeer van anders zijn, het zwijgen opleggen.”

BS: Ik ben het zeker eens met je standpunt daar. Dus een vraag die ik heb over deze film is wat er aan de hand is met het boek erin? Is dat boek echt en waarom heb je ervoor gekozen om deze film om dit boek te laten draaien?

EV: Ik wilde dit kleine stukje literatuur hebben dat dit object is dat zich aan jou presenteert, zowel als vriend op een bepaald moment als als vijand. Maar tegelijkertijd lezen de twee meisjes de verhalen samen op hun momenten van intimiteit, van rust, en ze vinden het leuk om ze te lezen. Er is een verhaal dat wat de beelden betreft, ze het gevoel hebben dat het over hen praat, dus het voelt alsof ze zich erin bevinden. En dat was een van mijn doelen. 

Maar toen was het idee dat dat boek in een vijand zou veranderen als je aan het einde beseft dat het de ultieme vloek is en wat er met Mary gebeurt, is er al eerder in geschreven. Als je een officieel christelijk stuk literatuur leest, als je de Bijbel leest, spreekt het christendom vaak over de duivel als de vijand die de slechte dingen doet, maar dan lees je de Bijbel, en daar is God die vlammen en overstromingen en zo naar mensen gooit en het is alsof, wie is het echte kwaad, wie begaat het echte kwaad. 

En ik denk dat dit boek het verschil is tussen heidense, Duivelachtige literatuur, en wanneer de Bijbel je vertelt dat God mensen vermoordde omdat ze dingen deden, en dus is het een soort hybride die deze lijn bewandelt en een beetje heen en weer zweeft. Want voor mij is er soms geen onderscheid tussen degenen die niet in de Bijbel geloven en degenen die niet in het katholicisme of het christendom geloven, het is folklore. Het is heidendom. 

En ze nemen het als zodanig, en dan komt het terug om je pijn te doen. Het is net als deze vijand met twee gezichten die zijn ware aard nooit helemaal onthult. En ik denk dat dat een beetje mijn relatie met het christendom is.

BS: Dat is erg interessant. Dus het boek is naar jouw mening een soort vervanger voor de Bijbel?

EV: Tot op zekere hoogte, ja, het is tegelijkertijd iets waarvan de meisjes denken dat het hun vriend is, omdat ze het graag samen lezen. Maar dan eindigt het matriarchale personage met het gebruik van zijn of haar Bijbel, ze beschermt dit onzichtbare systeem dat niet door de duivel is opgelegd, maar naar mijn mening door God is opgelegd. En dus wie heeft het? Wat is het verschil? Als was bewezen dat ze allebei vreselijke dingen met mensen deden?

BS: Welke boodschap wil je dat het publiek uit je film haalt?

EV: Ik weet het niet, vraag me gewoon af wat het verschil is tussen goed en kwaad. En voor zover goed is een mooi label dat sommige dingen naast hun naam krijgen. Maar wat is het verschil tussen de goede God en wat hij doet versus de duivel en wat zij doen, dat is het deel dat me altijd een beetje frustreerde. Dus ik denk dat het gewoon is om die etikettering in twijfel te trekken. Ik zou zeggen.

"Twijfel aan het verschil tussen goed en kwaad ... twijfel aan die etikettering"

BS: Dat is een goede boodschap voor de moderne tijd vind ik. Heb je, aangezien je een Italiaan bent, het gevoel dat je enige Italiaanse invloed hebt in deze film?

EV: Ik weet het niet. Ik heb het gevoel wat het verschil is tussen Italiaans zijn en katholiek zijn? Maar dat is een groot deel ervan, denk ik. Meestal weet ik het niet. Ik heb hier een korte film geregisseerd die in het Italiaans was. En dat was ongeveer zo ver als mijn Italiaanse regie-ervaring ging. 

Maar ik zou zeggen het soort cultureel gewicht van religieus opgroeien, iets waar je nooit aan twijfelt als je erin zit, en dan stap je eruit. En het is als, oh, wacht, wacht even. Waarom werd ik in heilig water gedoopt toen ik zes maanden oud was, waarom vroeg niemand me dat te doen? Dus ik zou zeggen dat ja, het is een beetje jammer, maar ik denk dat dat is wat het is. 

Maar ik hou van de Italiaanse cinema. Er zijn veel geweldige Italiaanse films waar ik van hou en ik hou van mijn cultuur wat betreft literatuur en de mensen en alles. Dit is dus een fase van frustratie als het gaat om het nadenken over mijn leven thuis, maar hopelijk zullen er zeker meer kleurrijke invloeden ontstaan.

BS: Geweldig. Heb je iets nieuws in de maak?

EV: Iets dat ik aan het schrijven was, bezig met een ander soort film in dezelfde geest, een ander historisch stuk. Ik kan er nu niet per se te veel over delen, maar hopelijk binnenkort. Dus ja, iets in een soortgelijk veld.

Je kan kijken Het laatste wat Mary zag op Shudder.