Na het regisseren van de eerste drie Zuivering films, James De Monacoa gekozen Gerard MacMurray leiden De eerste zuivering. “Na het schrijven en regisseren van drie Zuivering films in vijf jaar, was ik klaar om de regie taken uit handen te geven ”, aldus DeMonaco. 'Gerard zag de Zuivering films zoals ik ze zie - als genrefilms maar ook als sociaal-politieke commentaren over ras, klasse en wapenbeheersing in ons land. " 

In dit interview vertelt Gerard McMurray over the making of the making of De eerste zuivering en de unieke invloeden die hij in de film bracht, die de evolutie van Purge Night beschrijft.  De eerste zuivering opent in theaters op 4 juli. 

DG: Gerard, wat trok je aan in dit project?

GM: Wat mij aantrok in dit bijzonder Zuivering film was het script van James DeMonaco. Het was geweldig en vond plaats in een stedelijke buurt. Het verhaal voelde voor mij heel persoonlijk aan; het voelde als thuis. Ik identificeerde me meteen met de hoofdpersonen en ik had meteen een visioen. Ook, De eerste zuivering heeft een geest van verzet waarmee ik me identificeer. Mijn vader leerde me van jongs af aan om voor mezelf op te komen, te vechten voor het goede en mijn gemeenschap te beschermen. Dus ik zag veel van mijn eigen idealen in de hoofdpersoon. De verhaallijn is gelaagd en ik genoot van de gelegenheid om geweldig politiek commentaar te leveren op de huidige staat van ons land door middel van een verhaal waarvan de samenleving nauw aansluit bij de onze. Dit is een enorme kans om iets unieks, fris en eigentijds te doen.

DG: Nadat James DeMonaco de eerste drie had geregisseerd Zuivering films, wat denk je dat je hebt meegebracht naar deze vierde film die uniek is van andere regisseurs die deze film hebben gemaakt, waaronder James?

GM: Ik denk dat ik een heel andere culturele toon in de film breng. Dit verhaal speelt zich af op Staten Island en volgt de reis van een groep zwarte en bruine mensen die de Eerste Purge-nacht willen overleven. Ik ben opgegroeid in de 7e wijk van New Orleans, een overwegend zwarte wijk. De personages in deze Purge en hun reis weerspiegelen enkele ervaringen die ik in mijn leven heb gehad. Ik heb het gevoel dat mijn levenservaring, als zwarte man in Amerika, mij een uniek perspectief geeft op het vertellen van een authentiek verhaal over hoe de Purge eruit zou kunnen zien in een binnenstedelijke buurt.

DG: Gerard, wat was de visuele strategie die jij en je cameraman bespraken voorafgaand aan het filmen, en hoe zou je het uiterlijk en de toon van de film omschrijven?

GM: Terwijl ik met mijn cameraman het uiterlijk en de toon van de film definieerde, probeerde ik deze film te onderscheiden van de andere Purge-films, aangezien het een prequel is en geen vervolg. Eerdere gesprekken met Blumhouse en Platinum Dunes hebben me duidelijk gemaakt dat ze de visuele look van mijn eerste film leuk vonden, Brandend zand, en wilden tonaal iets dichterbij doen dan in andere Zuivering films. 

Ik legde mijn visie voor deze film uit als een eerbetoon aan films uit de jaren 1990. Ik ben opgegroeid als tiener in de jaren 90, dus films houden van Doe het juiste, Boyz N de Kap, Menace II Society, New Jack City, Koning van New York, en andere films uit die tijd wogen zwaar op mijn keuzes voor opnameselectie en algehele toon. Ik heb het gevoel dat het contrast tussen jaren '90 -stijl en een moderne horror / actie-avontuur / politieke thriller zorgt voor een interessante interpretatie van De eerste zuivering en voeg een nieuwe smaak toe aan de film. Esthetisch was het voor mij belangrijk om de textuur van de omgevingen te verbeteren en de verschillende culturen die in de film vertegenwoordigd zijn met schoonheid en elegantie uit te beelden. 

Ik wilde ook dat de film er groot uitzag, dus koos ik ervoor om veel brede shots en kraanvogels te maken, de gemeenschap vast te leggen en de actiescènes en persoonlijke interacties veel intiemer en intiemer te maken. Ik wil dat het publiek de dramatische en emotionele reizen van de personages voelt, angst bij hen voelt, evenals liefde, om een ​​sensatie te krijgen van de wanhoop die ze hebben meegemaakt tijdens de Purge-avond. Af en toe laten we de camera stromen en dansen met de personages, om het publiek een gevoel van realiteit en menselijkheid te geven, waarbij ze laten zien dat de Purge uiteindelijk iedereen treft - ongeacht hun huidskleur en economische status.

DG: Hoe zou je de chaos en het geweld beschrijven dat plaatsvindt in deze film, vergeleken met de vorige films, en wat denk je dat het publiek het meest meeslepende, beangstigende vindt aan deze film?

GM: De vorige Zuivering films hebben allemaal hun eigen unieke persoonlijkheid. Ik wilde dat mijn kijk op de Purge opviel. Ik wilde terugkeren naar die intimiteit die we in de eerste film zagen, terwijl ik dat gevoel van in de buurt zijn, opnam om alle vrolijke chaos op straat te laten zien.

Mijn doel was om het Purge-geweldgevoel zo echt mogelijk te houden, zodat het soort chaos en geweld in mijn film dingen weerspiegelt waar ik bang voor ben, en ik denk dat deze film zijn eigen unieke niveau van angst en angst voor het publiek maakt. Ik wilde dat mijn film een ​​gruizige en echtheid had waardoor mensen het gevoel hadden "Wauw, dit kan in het echte leven gebeuren." Het contrast tussen het zien van deze zeer herkenbare personages die te maken hebben met de realiteit van Purge Night voegt een andere dimensie van engheid toe aan deze film.

DG: Wat denk je dat deze film onderscheidt van de vorige drie films, behalve dat het een originele film is, een prequel?

GM: Deze film is anders omdat hij zich afspeelt tijdens de eerste Purge-avond, dus de personages weten niet echt wat ze kunnen verwachten. In andere Purge-films is de samenleving gewend geraakt aan de Purge, en veel mensen genieten er zelfs van. Maar in deze film weet niemand echt wat hij moet doen, dus je krijgt een andere ervaring.  

Dit ook Zuivering brengt geen tijd door in de buitenwijken en behandelt de ervaring van mensen uit de midden- en hogere klasse. Hier zijn we in de binnenstad en beleven we het door de ogen van de mensen. Door de film te zien vanuit het perspectief van de straat en de angst en terreur die deze burgers hebben, geeft deze film een ​​ander gevoel. Zoals Jay-Z zegt: "De straten kijken."

DG: Wat bracht de filmlocatie van Buffalo naar deze film die uniek is ten opzichte van andere locaties die je misschien hebt gekozen, en hoe zou je de setting van de film omschrijven?

GM: De stad Buffalo was een geweldige plek om te filmen en burgemeester Byron Brown en de filmcommissie van Buffalo lieten ons echt liefde zien. Toegang hebben tot alle middelen die de stad te bieden had, was ongelooflijk nuttig. Ik denk ook dat Buffalo zelf een bepaalde geest aan deze film heeft gegeven. Toen ik me deze Purge voorstelde, wist ik dat het moest aanvoelen als een Amerikaanse stad. Amerikaanse steden hebben een bepaalde textuur die moeilijk te repliceren is. Ook gezien de setting voor de film de binnenstad is, wist ik dat we een bepaalde esthetiek moesten hebben als het ging om de mensen en het milieu. Buffalo was een geweldige plek om te fotograferen omdat het een sterke Black en Latino aanwezigheid heeft. Ik had het gevoel dat ik Buffalo zich als Staten Island kon laten voelen - gebaseerd op de textuur van de straten, de winkels - en dat ik lokale acteurs kon casten die leken op de mensen met wie ik ben opgegroeid. Buffalo bood echt een authenticiteit die ik leuk vond.

DG: Hoe zou je de menselijke dynamiek beschrijven die in deze film bestaat?

GM: De menselijke dynamiek van mijn Purge leeft in zijn karakters en hun gevarieerde ervaringen. Ik heb geprobeerd empathische karakters te creëren die het spel van rauwe menselijke emoties ervaren waar het publiek zich mee kan identificeren. Ik wilde ook de aangeboren behoefte van mensen onderzoeken om gewelddadige dingen te doen, om te zuiveren, en om mensen te laten zien die toegeven aan deze behoefte om te zuiveren en te genieten van de vrijheid die het hen brengt. Ik denk dat we een veelzijdige benadering hebben om de mensheid in deze film te laten zien, en de vele verschillende manieren waarop de mensheid zich kan manifesteren tijdens de Purge-avond.

DG: Hoe heet het personage van Marisa Tomei in deze film en hoe zou je haar rol in deze film omschrijven?

GM: Marisa Tomei's personage heet The Architect omdat zij de psycholoog is die het hele idee van The Purge bedacht. Ze is van mening dat zuivering deel uitmaakt van de mensheid en dat als mensen eenmaal per jaar aan hun verlangens zouden kunnen voldoen, dit zou helpen om een ​​deel van de misdaad en het geweld te verlichten die het land dagelijks teisteren. In die geest is ze gewoon een wetenschapper die haar hypothese test in een gecontroleerd wetenschappelijk experiment met menselijke vrijwilligers.

Haar karakter is er echter ook om de menselijke kant van de machthebbers te laten zien, en om een ​​ander perspectief te laten zien van iemand die met de NFFA werkt. Ik wil Marisa bedanken voor haar eerlijke vertolking en haar immense bijdrage aan onze film.

DG: Wat was de grootste uitdaging waarmee je te maken kreeg bij het maken van deze film?

GM: Ik denk dat de grootste uitdaging bij het maken van deze film erin bestaat hem eng te maken. Deze film heeft zoveel elementen, maar in de kern is het nog steeds een horrorfilm. Ik voel me op mijn gemak om menselijke emoties aan het publiek over te brengen door de personages in situaties te plaatsen waarin ze angst en terreur ervaren, maar die dingen vertalen zich niet noodzakelijk in een goede schrik waardoor het publiek uit hun stoel springt. Maar met de creatieve input van James DeMonaco, die de wereld van The Purge creëerde, en producer Sébastien Lemercier hielpen me de spanning op die momenten weg te werken, wat ze eng maakte. Ik hoop dat het publiek geniet van wat we voor hen hebben samengesteld.