Er is iets bloedigs aan de hand bij SyFy, en nee dat is het niet Sharknado 5! In de grindhouse-traditie komt de overdreven bloederige televisieshow Bloedaandrijving en het zal op woensdag 14 juni door de fast lane zoemen met een run van 13 afleveringen voor seizoen 1. Bloedaandrijving is overdreven bloed - doorweekt plezier met grappige wendingen, en de show is erg verslavend.

Synopsis:

In een alternatieve realiteit van de nabije toekomst begint het allemaal in Los Angeles, waar water net zo schaars is als olie, gas $ 60 per gallon kost en restaurantkwaliteiten op menselijk bloedtype zijn. Op zoek naar politiebescherming kost het je een ader of een kies. Het verhaal leidt ons naar de laatste goede agent die in de stad is achtergebleven, Arthur Bailey (Alan Ritchson), terwijl hij een verwrongen cross-country deathrace tegenkomt waar de ceremoniemeester een vaudevilliaanse nachtmerrie is en de chauffeurs moorddadige devianten. Arthur's enige hoop op overleving is de krachten bundelen met een gevaarlijke femme fatale die behoefte heeft aan snelheid (Christina Ochoa). Oh, en vergeet benzine, deze auto's rijden op mensenbloed.

Onlangs hadden we de gelegenheid om te spreken met Bloedaandrijving ster Alan Ritchson die Arthur Bailey portretteert. Bailey heeft de humor van een LAPD-officier, maar lijkt verdomd veel op een Ken-pop. Bailey is een goede agent die om mensen geeft, ook al is de stad uit elkaar gevallen. Wat Ritchson betreft, hij begon zijn carrière met het spelen van Aquaman in de televisieserie Smallville. Ritchson staat bekend om zijn werk als Gloss in de populaire franchise The Hunger Games: Catching Fire, Rafaël in Michael Bay's Teenage Mutant Ninja Turtles, en als de stalknecht Kip in The Wedding Ringer met Kevin Hart.

Alan Ritchson is absoluut fantastisch in deze serie en gelooft dat ook Bloedaandrijving "Is de beste show ooit!" en ik ben het ermee eens, het is verdomd geweldig!

Bekijk hieronder ons interview waar we met Ritchson over spreken Bloedaandrijving en zijn toekomstige inspanningen.

 

iHorror-interview met Alan Ritchson

Ryan T.Cusick: Hé Alain, hoe gaat het?

Alan Ritchson: Goed, hoe gaat het, man?

PSTN: Het gaat goed met mij. Hoe ben je betrokken geraakt bij Blood Drive?

AR: Mijn eerste interactie ermee was dat mijn manager me een script stuurde, en ik opende de e-mail en het eerste dat me opviel was dat het een SyFy-show was, dus belde ik mijn manager om te vragen waarom hij me dit stuurde, wetende dat ik dat niet was. Ik ben niet op zoek naar iets in dat genre. Ik vloog door de pagina's en dacht: "Oh mijn god! Dit is als de beste show aller tijden, ik ben hier zo in geïnteresseerd. Het is zo origineel, de personages springen van de pagina, de stem van de show is gewoon zo aanwezig, en ik ben helemaal in zeer originele creatieve leuke inhoud die mensen gewoon vermaakt. Ik wilde het heel graag doen en ik zei: "Laten we ervoor gaan", dus gingen we door het proces. Ik heb gezien hoeveel vrijheid SyFy de show heeft gegeven en hoeveel moeite ze erin hebben gestoken. Het is zo'n enorm risico omdat iedereen de show wil zijn die is als "er is niets vergelijkbaars op tv". Maar zoiets is nog nooit eerder op tv geweest. Dus ik denk dat ze [SyFy] die badge hebben en het siert hen omdat ze een enorm risico hebben genomen om geld uit te geven aan deze show en toch wie weet wie hier naar gaat kijken en hoeveel er naar zullen kijken. Ook al is het maar een seizoen, ik ben zo trots om er deel van uit te maken en deel uit te maken van een netwerk dat bereid is zo'n kans te wagen in een wereld waar niemand meer risico's neemt. Iedereen vindt inhoud met al deze verzachtende risicofactoren waar het op iets eerder is gebaseerd, en ik schaam me voor mijn eerste instinct om terug te dringen door alleen maar naar het netwerk te kijken, en nu ben ik erg trots om er deel van uit te maken. Zo ben ik ermee in aanraking gekomen.

PSTN: Dat is geweldig, en ik ben het ermee eens dat veel inhoud nu gebaseerd is op iets eerder en dat veel netwerken dan maar groen licht geven voor een paar afleveringen.

AR: Ja, ze hebben gepleegd, je hebt gelijk.

PSTN: Ik denk 13 toch? 13 afleveringen?

AR: Ja, en iedereen wordt beter. Alle scripts zijn geschreven nadat ik het eerste script had gelezen. Toen ik ze liet weten dat ik geïnteresseerd was, waren ze zo aardig om me het hele seizoen te sturen, en ik las het hele seizoen. Allereerst heb ik nog nooit deel uitgemaakt van een serie, ook al is het ver in zijn leven waar ik het hele seizoen van tevoren had gelezen en om te zien wat deze wereld in het algemeen was, dacht ik: "Heilig shit dit is episch! ”Elke aflevering wordt beter en trekt je dieper naar binnen en zorgt ervoor dat je meer geeft om deze personages in de wereld dan daarin en hun reis, ik was verkocht door alleen de scripts te lezen.

PSTN: Wat me in het bijzonder echt aantrok in je karakter, was het feit dat al deze dingen gebeurden, deze man kon elk moment zijn leven verliezen, maar hij geeft nog steeds om de mensen die ze in deze auto's dumpen.

AR: Ja, ik werd tot hetzelfde aangetrokken. Iedereen kan tegenwoordig de krantenkoppen lezen en het gevoel hebben: "Ben ik echt de laatste fatsoenlijke persoon op aarde?" Het is heel gemakkelijk om te voelen hoe hij zich moet voelen, iedereen is uitverkocht, het is allemaal gewoon relativisme: "Wat voor je man ook werkt, wat je ook door de dag heen helpt", en ik denk dat dat een moeilijke wereld is om in te bestaan. Dat hij bereid is alles te verliezen om te proberen de wereld een betere plek te maken, ik heb het gevoel dat het een belangrijke boodschap is, en ik ben er trots op dat ik mijn best doe om tot leven te brengen en zelfs in deze krankzinnige wereld, het doet voor mij echt veel parallellen met de wereld waarin we leven en mijn reis om te proberen de wereld een betere plek te maken. Ja, dus ik werd min of meer in hetzelfde getrokken.  

PSTN: Ik denk dat dat iets is wat de wereld nodig heeft, zo'n personage.

AR: Ongetwijfeld. Het is ook iets dat vertrouwd aanvoelt, denk ik veel van de personages uit de jaren 80. Ik denk aan alle personages van Harrison Ford, misschien is hij niet brandschoon, maar het 'hoorde bij het museum', hij had zijn idealen en hij zou met hand en tand vechten om het juiste te doen, zelfs als het voor iedereen belachelijk leek of zou doen kostte hem. Ik denk dat het op een geweldige manier teruggrijpt naar die oude personages uit de jaren 80 en het voelt ook vertrouwd aan.

PSTN: Absoluut, ik denk dat je daarmee de spijker op de kop slaat. Toen je personage de race voor het eerst vond in de eerste aflevering, dacht ik zeker dat hij een slechte ezel zou worden die bijna de kracht van een superheld heeft, het was precies het tegenovergestelde, en ik dacht "man, ik ben dit aan het graven."

AR: Ja, dat vind ik zo leuk aan hem. Ik denk dat onze echte kracht voortkomt uit onze feilbaarheid en zwakte en dat is waar we ons het meest toe aangetrokken voelen en het meest bang om te onthullen. En het feit dat deze kerel bijna elke kans krijgt die hij krijgt voor creatieve doeleinden, is erg leuk. Soms een beetje pijnlijk om mee om te gaan, maar erg leuk om tot leven te brengen.

PSTN: Heb je op de set al je eigen stunts gedaan?

AR: Zo ongeveer, ik zou het zeker proberen. Mijn doel was altijd om van mijn stuntman de meest verveelde kerel op de set te maken. Ik heb absoluut met hand en tand gevochten om alles te doen. Ik heb zelfs een geweldige dodemansstop op kabels moeten doen. Als ik een gebouw uit ren en ik zie niemand drie meter voor me met een twee bij vier, en ze slaan me in mijn gezicht, een van de manieren waarop we dat voor elkaar krijgen is met een kabel die is verankerd naar de grond. Ik ren op volle snelheid, en dat ding stopt, en het wordt een dodemansstop genoemd. Veel mensen willen het niet of kunnen het niet. Ze lieten me het niet doen, en ik dacht: 'Hoe ga je dit fotograferen? Je gaat het van achteren schieten, en de hele wereld zal dit zien, en ze zullen weten dat een of andere stuntman het heeft gedaan en daarom kun je mijn gezicht niet zien, en iedereen zal zich bedrogen voelen . Ze zullen niet het gevoel hebben dat we ons steentje bijdragen om dit verhaal tot leven te brengen, wat een tol zou moeten eisen van het lichaam. We hadden ongeveer twintig minuten ruzie en uiteindelijk [Lacht] Ik liep op mijn rug de kabel uit, en ik deed het. Ik zei: "Daar ben ik in orde, ziet u." [Sarcastisch]  

PSTN: [Lacht] Waren er grappige momenten op de set? Of een vaste clown?

AR: [Lacht] Je weet dat het zo'n duistere show is, er werd niet veel hardop gelachen, grappige momenten en om eerlijk te zijn, zo hard tegen de klok racen. We hebben het onmogelijke gedaan. We waren een vol uur bezig met bloederige actie en opruimacties waren nodig omdat de plaats zojuist was afgeslacht. We deden dingen die we nooit hadden kunnen doen, op de een of andere manier met de geweldige crew en het productieteam dat we deden, zeven dagen denk ik dat we ongehoorde afleveringen deden. Dus er was zo'n gevoel van urgentie.

PSTN: Dus, wat is het volgende voor jou? Ga je door met tv of komen er nog meer films uit?  

AR: Ik ben momenteel een aantal tv-mogelijkheden aan het verkennen. Ik ben net terug uit Bulgarije om een ​​film op te nemen genaamd Geesten van oorlog het is een behoorlijk coole thriller uit de Tweede Wereldoorlog, die in 2018 uitkomt. Ik ben erg enthousiast over. Maar voor het grootste deel ging mijn aandacht uit naar de activiteit achter de camera. Als het aan mij lag, zou ik de rest van mijn carrière als schrijver en regisseur doorbrengen. Ik vind het minder interessant om voor de camera te staan. Hoe graag ik er ook van hou en ik heb het gevoel dat het een van de dingen was die ik moest doen, ik geniet er echt van om nieuwe inhoud te maken. Ik ben bezig om mijn eigen shows en merken te ontwikkelen.

PSTN: Hopelijk raakt u wat sci-fi en horror aan.

AR: Eigenlijk is mijn ding het creëren van meer 'gezinsvriendelijke avonturen'. Ik heb drie jonge jongens, dus ik denk dat dat het inspireert. Ook mijn jeugd, ik ben een product van de jaren 80 en 90 toen er niets anders was dan eindeloze zomers en gekkies, NA en Sandlot - geweldige avonturen uit mijn jeugd die mijn leven weerspiegelden. Dat is meestal het soort dingen dat ik maak. Ik heb nu een project genaamd Boomhut TimeMachine.

PSTN: Dat is geweldig! Je kent de meeste films zoals je noemde Goonies en Sandlot zeker de tand des tijds doorstaan, want ze zijn zeer beschikbaar en lijken elke generatie te raken. Nou, heel erg bedankt, het was geweldig om je vandaag te spreken.

AR: Jij ook bedankt, doe voorzichtig.