Scout Taylor-Compton heeft naam gemaakt in de horrorgemeenschap. Ze brak door in de scene als Laurie Strode in Rob Zombie's Halloween, maar haar recente optredens in Spookhuis en Wild hebben haar op een grote manier terug in de schijnwerpers van het genre gebracht.

Ik sprak met Scout over haar ervaringen in elke film en wat deze intense rollen zo leuk maakt.

Kelly McNeely: ik weet Spookhuis werd gefilmd in Thailand, maar het voelt erg internationaal aan als film - niet helemaal Amerikaans, niet helemaal Thais, het overbrugt beide. Hoe was je ervaring toen je in Thailand aan de film werkte?

Verkenner Taylor-Compton: Het was eerlijk gezegd waarschijnlijk een van de beste ervaringen, om eerlijk te zijn. Het was niet de eerste keer dat ik naar Thailand ging – ik ging naar het Bangkok Film Festival – en ik werd zo'n fan van de cultuur in Thailand en, ik bedoel, het is gewoon zo'n mooie plek. Dus ik vond het zo leuk om daar te kunnen filmen. Iedereen staat zo open voor de productie die daar plaatsvindt. Het was absoluut een andere ervaring dan filmen in Los Angeles op zich.

KM: Omdat je van tevoren dol was op de cultuur, was je vóór de film bekend met de overlevering van spookhuizen?

STC: Ik kende ze, maar ik wist niet tot in detail waar ze over gingen. Dus het was behoorlijk interessant om erachter te komen wat ze werkelijk geloven met deze spookhuizen en hoeveel de film een ​​soort – ik bedoel – een soort realiteit is dat er een geloof is dat het echt kan gebeuren.

KM: We hebben eerder een traumatische emotionele overgang van je gezien met je rol als Laurie Strode in Halloween en Halloween II, Maar Spookhuis heeft die intensiteit een beetje opgevoerd met een kortere overgangstijd. Hoe was dat voor jou als actrice en hoe heb je die hoge intensiteit tijdens de opnames vastgehouden?

STC: Ik weet het niet! Ik bedoel, het is zo gek, mensen vragen me altijd hoe ik deze intense rollen kan spelen, en ik weet het niet, ik vind ze heel gemakkelijk voor mij. Ik denk dat ik misschien sowieso veel energie heb, dus als ik het creatief in iets anders stop, helpt dat me een beetje. Het is een soort therapie-release, voor mij, als ik film, weet je, kun je dit allemaal eruit halen ... spul bij elke opname. Ik hou ervan om deze intense rollen te doen, ze zijn gewoon heel leuk.

KM: Natuurlijk, en er waren gewoon zoveel coole dingen met de praktische effecten en de hele bezitsscène was... overal en zo intens. Het lijkt erop dat het zowel heel leuk als een grote uitdaging zou zijn geweest.

STC: Ja, als je een coole crew hebt om mee samen te werken en regisseur en cast, denk ik dat het die ervaring gewoon zoveel leuker maakt dan een methode-acteur zijn en het super serieus nemen. Het is als een speeltuin, voor mij, acteren.

KM: Ik wilde praten over Wild, omdat ik het onlangs zag en ik vond het erg leuk dat het klaar had kunnen zijn als een zombiefilm, maar het voelt helemaal niet als een zombieverhaal. Het voelt als een heel ander subgenre. Je personage, Alice, noemt het z-woord, maar het waait er zo voorbij. Was Wild ooit gepresenteerd of bedoeld als zombiefilm? Of was het altijd een soort gemengd subgenre?

STC: Ik denk dat ze iets anders wilden creëren, maar ook iets waar mensen zich vertrouwd mee zouden voelen. Ik beschouw het meer als een soort ziektefilm, en ze proberen gewoon dit nieuwe soort wezen te creëren. We hebben zoveel zombiefilms gezien, we hebben zoveel weerwolffilms gezien, dus ik denk dat ze gewoon een nieuw licht probeerden te werpen op iets waar mensen bekend mee waren.

KM: Absoluut. Dat is een van de dingen die ik er zo geweldig aan vond; totdat Alice specifiek zombies noemt, dat was nog nooit bij me opgekomen omdat het voelt als iets dat zo totaal nieuw en anders is.

STC: Ik hou daarvan! Ik hou daarvan.

KM: Wild heeft zo'n ongelooflijke vrouwelijke focus, wat geweldig is. Alice, jouw personage, zegt dat ze niet sterk is, maar ze is enorm capabel. Ze is haar hele leven een soort rustige training geweest voor dit scenario. Ze is van nature een redder in nood, maar ze heeft wel dat killersinstinct. Hoe was het om in haar personage te leven en had je persoonlijke ervaringen die je in de rol hebt opgenomen?

STC: Het is interessant, omdat ik in mijn eerdere carrière verschillende rollen speelde... Ik heb geleerd dat acteren in hoge mate mijn therapie en groei in mijn eigen leven is met hoe ik mijn rollen kies. Net als in mijn eerdere carrière speelde ik kwetsbare personages, een beetje zoals slachtoffers, omdat ik onzekerheden en groei doormaakte en al dat soort dingen. Nu ik ouder ben geworden, ben ik uitgegroeid tot een sterk individu en een sterke vrouw, zoals ik zelf graag zeg, dus ik ga nu voor rollen waar de vrouwen sterk zijn.

Alice waar ik me mee kon identificeren, vooral als het gaat om iemand van wie ik hou. Meteen zou ik doen iets voor de persoon van wie ik hou, zonder aarzeling. En zij is net zo. Ze aarzelt niet, ze neemt gewoon een situatie over in een handomdraai. En zo ben ik heel erg in mijn eigen leven. Dus het was interessant om haar te spelen. En het was niet moeilijk om haar te spelen - ik voelde gewoon die kracht in mezelf en in haar. Dus het was cool, het was cool om die gelijkenis tussen mezelf en het personage te zien.

KM: En het komt echt over op het scherm. Je leek zo comfortabel en natuurlijk en zelfverzekerd. Het personage klinkt alsof ze zich niet erg zelfverzekerd voelt, maar nogmaals, ze is zo bekwaam en sterk, ondanks hoe vaak ze zal zeggen: "Ik ben niet sterk". Ze bewoont echt die kracht, ze is een krachtpatser.

STC: Ja, ik heb haar gegraven. Het was mijn eerste rol die zo was, dus ik wil zeker meer rollen zoals Alice spelen. Ik vond het zo leuk om haar te spelen. Het is leuk om een ​​zelfverzekerde vrouw te spelen in plaats van een vrouw die de hele tijd aarzelt.

Als vrouwen zijn we zo sterk en sommige mensen vergeten dat gewoon. Zeker in deze branche. We zijn in staat om dingen zelf te doen, weet je?

KM: Absoluut! Ik denk dat een van de dingen die ik persoonlijk zo leuk vind aan het horrorgenre, is dat ik het gevoel heb dat er zoveel van die echt, echt sterke vrouwelijke rollen en personages zijn. Ze kunnen vanuit die positie komen van onzeker of onzeker van jezelf beginnen, maar ze vinden die innerlijke kracht door de uitdagingen die ze doormaken. Er zit zoveel kracht in die rollen.

STC: Ja, we zien de laatste tijd veel meer rollen voor vrouwen. Ik had het er gisteravond eigenlijk net over in een podcast - vrouwen waren vroeger aas in het horrorgenre. Dat waren alle vrouwen. Dus nu, het feit dat dat is veranderd en dat vrouwen degenen zijn die echt levens kunnen redden... Ik vind het gewoon zo cool. We evolueren. Ik denk dat het gewoon een interessantere film maakt, met die kracht in een vrouwelijk personage.

KM: met Wild, je zei dat dit soort intense rollen een soort therapeutische kwaliteit hebben. Wat betreft het maken van de film zelf en alles wat eraan is gekomen, wat was de grootste uitdaging van het totale proces met die film?

STC: Eerlijk gezegd was het zo'n vlotte rit, iedereen kon het gewoon heel goed met elkaar vinden. Ik hou van actie, dus alles waarbij ik een vechtscène doe of een geweer schiet, is gewoon mijn favoriet, dus ik geniet er echt van om dat te doen. Er was niets dat echt zwaar was, we hadden gewoon zo'n geweldige tijd.

KM: Ik begrijp dat je een horrorfan bent, dus hoop of streef je ernaar om meer in het genre te blijven werken - vooral omdat je hebt gezegd dat dit het soort rollen is waar je naar toe trekt? Heb je aankomende projecten die je kunt delen?

STC: Ik zou het zeker doen. Ik hou ervan om horror te doen. Ik denk - het enige met horrorfilms is dat ik absoluut heel selectief moet zijn met de personages. Zoals ik al zei, ik ga alleen de rollen kiezen die een beetje op Alice lijken. Een soort van gaan in het rijk van Resident Evil or Vreemd. Dat zijn de rollen die ik nu wil spelen, want daar sta ik intern.

Maar ja, dat doe ik wel. Wild is een van hen, Spookhuis is een van hen, ik heb net een film ingepakt genaamd Sterrenlicht wat zo leuk was. Ik moet aan het werk met mijn vriend [Mitchell Altieri] die me naar binnen stuurde April Fool's Day, dus dat was rad. Ik werk aan een podcast en sta op het punt om volgende maand nog een film te gaan maken genaamd De verzorging. Dus ik ben gewoon overal aan het werk, hier en daar. Dus het is leuk. Ik ben gewoon erg selectief met het soort vrouwen dat ik nu speel.

 

Ga voor meer exclusieve inhoud naar ons recente interview met schrijver/regisseur Christopher Landon over het vaderschap, Gelukkige Dooddag, en meer!