Het is vaak moeilijk voor de helden van horrorfilms om het soort populariteit te bereiken van hun kwaadaardige, monsterlijke tegenhangers. Voor elke Van Helsing of Ashley J. Williams zijn er een dozijn slasher-, vampier- en demonische monsters die meestal vooromslag krijgen. Dat maakt het geval Tremors'Burt Gummer gespeeld door Michael bruto een interessante. De survivalist die meerdere keren heeft weten te overleven tegen de gigantische moordenaar Graboids in de hele franchise van films en de tv-show is sindsdien een populaire favoriet bij fans en het gezicht van het verhaal geworden. Met de zevende film, Tremoren: Shrieker Island nu beschikbaar op Netflix, VOD en homevideo (Compleet met een documentaire over het personage), Kreeg ik de kans om met Michael Gross te praten over alles wat met Burt, Graboids en meer te maken heeft.

 

Jacob Davison: Dus Tremors net 30 jaar gevierd.

Michael Gross: Wauw. In januari is het 30 jaar geleden dat die eerste uitkwam en wie wist dat het nog steeds vaart en opwinding zou hebben. Ze zijn een gekke, geweldige groep toegewijde fans.

JD: Inderdaad! Ik wilde je daarover vragen, waarom denk je dat de franchise na al die jaren zo'n blijvende kracht heeft?

MG: Ik denk altijd dat het begint met goed schrijven. Echt waar. Chemie tussen castleden, dat soort dingen. Ik heb ook het gevoel ... dat het een soort ouderwetse film is. Er was onlangs een verhaal in American Spectator dat sprak over het 30-jarig bestaan ​​ervan. Daarin spraken ze over het feit dat er nooit persoonlijk geweld is. Burt bijvoorbeeld, ik ben erg trots op het feit dat ik geloof in bepaalde wapenrechten en wapenveiligheid, Burt Gummer zou zijn pistool in het origineel niet aan Melvin geven. Tremors. Er zijn bepaalde mensen die ze gewoon niet zouden moeten hebben als ze onverantwoordelijk zijn. Dus geeft Burt Melvin een onbeladen revolver om hem op een gegeven moment in beweging te krijgen. Maar zo ver gaat hij. Ik geloof in verantwoord omgaan met wapens en dat soort dingen. Maar waar ik trots op ben, is het feit dat Burt in een van deze films nooit zijn pistool op een ander mens richt.

MG: Ik denk dat de enige keer dat dat gebeurde binnen was TREMOREN wanneer Melvin de grap uithaalt met de gegrepen tentakel om hem heen en dus richt hij op hem. Maar ik kan me geen echt voorbeeld herinneren van hem die een pistool op een andere persoon trok. Het is een ouderwets soort horrorfilm waarin het mensen zijn… deze wanhopige groep Ne'er-do-well, mensen die heel anders denken, die zich allemaal verenigen als een team om een ​​gemeenschappelijke vijand te verslaan. In dat opzicht denk ik dat het een terugkeer is naar een tijd waarin we elkaar konden aankijken en zeggen: "Laten we onze verschillen opzij zetten en gaan vechten." Dus wapens zijn altijd op de wezens gericht en ik denk dat het een oudere filmstijl uit de jaren 1950 is. We vechten niet tegen onszelf, maar altijd tegen de slechteriken. Ik vind het erg verlossend.

JD: Dat brengt me bij mijn volgende vraag over het origineel, je deed de sitcom Family Ties en het lijkt een dergelijke omschakeling. Hoe ben je betrokken geraakt bij TREMOREN?

MG: Geluk me! Ik werd zojuist gebeld door de oorspronkelijke schrijvers / regisseurs (Brent Maddock, SS Wilson, Ron Underwood) en ze zeiden: "We denken dat je een geweldige acteur bent, we denken dat je daar goed voor zou zijn." Volgens hen heb ik ze weggeblazen! Elke acteur hunkert naar de kans om een ​​andere kant van zichzelf te laten zien, want ... dat is wat leuk is! De verscheidenheid. Dit was in het laatste jaar van FAMILY TIES, in feite zaten we in de laatste twee maanden van het afronden van de serie toen de veiling binnenkwam voor TREMOREN. Mijn eerste gedachte was: "Waarom ik?" Ik kan denken dat ik buiten de kaders kan handelen, maar veel mensen zullen je niet vertrouwen om dat te doen, ze willen zien wat je de afgelopen zeven jaar hebt gedaan, omdat ze vinden dat het publiek zich daar prettig bij zal voelen en met weinig anders. Het is net als Bryan Cranston in BREAKING BAD besluit om nog zo'n kans te zoeken. En ik was gewoon gezegend met het vertrouwen van mensen die bereid waren te zeggen: 'Laten we een kans wagen'. Ze hadden me in de kamer omdat Universal had gezegd: 'Oké, we zouden deze naam op het scherm niet erg vinden omdat hij een tv-ster was . " Gelukkig voor ons allemaal is het gelukt.

 

JD: Inderdaad! Het is eigenlijk grappig, ik heb het gezien TREMOREN dit jaar drie keer op het grote scherm.

MG: Oh, dat is geweldig! Het landschap is ongelooflijk, de cinematografie buitengewoon, en ik was net in dat gebied in januari voor de viering van het 30-jarig jubileum. Met de regisseur en schrijvers in dit grootse stadje Lone Pine, Californië. Er is daar een prachtig museum over westerse filmgeschiedenis. Ze hebben er veel van TREMOREN memorabilia en we hebben elkaar ontmoet voor enkele conferenties, veel fans en het was geweldig. Bobby Jayne die Melvin speelde, was er, Charlotte Stewart die Nancy de pottenbakker speelde. We hadden een geweldige tijd.

JD: Klinkt goed! Ik heb deze sleutelhanger gekregen bij de screening van Alamo Drafthouse LA. (UZI4U)

MG: (Lachend) Oh! Ik hou ervan.

JD: Ze gaven ze uit.

MG: Ik weet niet of iemand het heeft voorgesteld, maar dit is een klassiek buitenfilmtarief. En ik wou dat NBC Universal wat buitentheaters zou opzetten. Ik zou er persoonlijk heen gaan om een ​​veilige sociale afstand te bewaren en hou van een mooie cabriolet uit 1957 met de kap naar beneden.

JD: Het is grappig dat je dat zegt, want een van de andere keren dat ik het dit jaar zag, was tijdens de drive-in in een dubbele speelfilm met JAWS in de Mission Tiki in Montclair, Californië.

MG: Oh Allemachtig! Dat is geweldig.

JD: Een leuke dubbele functie gemaakt.

MG: Ik zal nooit vergeten mijn eerste keer JAWS te zien. Ik droeg in die tijd contactlenzen. Ik was met een jongedame in een bioscoop aan de oostkust, en ze was zo bang dat ze me midden in de film vastgreep op een van deze momenten van JAWS en een van mijn contactlenzen eruit sloeg! (Lachend)

JD: (Lachend) Oh, wauw!

MG: Ze vlogen uit mijn oog, ze greep me zo hard!

JD: Wat dat betreft, wat denk je dat het is aan monsterfilms dat ze zo populair maakt?

MG: Dat is een goede vraag. Het is puur escapisme. Ik denk dat er zoveel zijn ... laten we eerlijk zijn, de wereld is een moeilijke plek en we confronteren zoveel van onze eigen kleine obstakels van dag tot dag in de echte wereld dat het leuk is om naar een plek te gaan die net boven de verschrikkingen uitstijgt we worden geconfronteerd in het dagelijks leven! (Lachend) Dat je eraan kunt ontsnappen. Ik ben nog steeds een fan van de klassieke monsterfilms van Universal. De DRACULA'S FRANKENSTEINS ONZICHTBAAR MAN. Ik heb die op dvd. Een van mijn persoonlijke favorieten die ik van tijd tot tijd ga vormen, is een Warner Brothers-film die ik geloof uit 1956 heet HEN! Met het uitroepteken! Gigantische mieren. Ik hou van die film. James Arness zit er onder meer in. Met geweldige effecten voor zijn dag. Dus ik ga terug naar degenen om te ontsnappen, een beetje geschokt te zijn, een beetje popcorn te eten en misschien op een vreselijk moment een drankje op de voorkant van mijn shirt te morsen! Geef je gewoon over aan de angst. Gewoon weten dat het goed komt. Dat weet je soms gewoon niet van de echte wereld, of wel?

JD: Klopt. En hopelijk geen contactlenzen meer verliezen.

MG: (Lachend) Ja, toch! Duur.

JD: Meestal, vooral in horrorfranchises, is het het monster dat een beetje centraal komt te staan. Maar Burt is de hele tijd de enige constante geweest TREMOREN franchise. Waarom denk je dat dat zo is?

MG: Die originele schrijvers creëerden zo'n fascinerend personage. Een overdreven karakter. Hij is onweerstaanbaar, en daarom kom ik steeds terug! Ik wil niemand beledigen, maar ik kom niet terug voor de bergbeklimmers, ik kom terug voor Burt. Ik kom terug voor die eigenzinnige, obsessieve compulsieve, angstige tot op het punt van komedie voorbereid - over voorbereid tot op het punt van komedie. Ik bedoel, komedie gaat over overdrijving. En Burt is overdreven. Burt is OCS van de hitlijsten. Dat is wat hem zo leuk maakt voor mij. Sommige mensen vragen me wat er zo grappig aan hem is, en ik zeg dat een van de grappigste dingen aan Burt is dat hij geen gevoel voor humor heeft. Hij is zo verdomd serieus over alles. En dat maakt het grappig! Ik kom graag terug naar zijn kijk op de wereld.

MG: Ik hou van de monsters, ik hou van Burt die tegen de monsters vecht, en het is Burt's kijk op de wereld. In de laatste paar films hebben we te maken met Burts innerlijke obstakels, naast de uiterlijke obstakels die altijd de monsters zijn. Weet je, tegenover een zoon waarvan hij niet eens wist dat hij bestond, Jamie Kennedy TREMOREN 5. Zijn eigen sterfelijkheid onder ogen zien op een manier die hij nooit had verwacht TREMOREN 6. Het ziekenhuisbed verlaten om met een wapen te schieten. Komt echt dichtbij om het niet te halen. Zonder al te veel weg te geven, zijn er emoties waarmee hij emotioneel moet worden geconfronteerd TREMOREN 7 Hij heeft nog niet eerder te maken gehad. Ik ben altijd op zoek naar zowel die emotionele obstakels als de externe obstakels van de monsters. Ik ben meer gefascineerd door zijn emotionele boog in elk stuk. Ik denk dat dat hem interessant maakt, het innerlijke conflict van een man.

JD: Ik wilde er iets over vragen TREMOREN 7, TREMORS: SCHRIKKER ISLAND. Wat kun je ons daarover tot nu toe vertellen?

MG: Ik kan je vertellen ... nou, er zijn al een paar foto's. Het is dus geen verrassing om Burt aan het begin van dit stuk te zien als Robinson Crusoe.

JD: Er waren veel VERSTOTEN vergelijkingen.

MG: Veel VERSTOTEN vergelijkingen, hij is erg haveloos. Voor geïnteresseerden, ja, dat was mijn baard! Ik had tegen ze gezegd, weet je, we zullen op een gekke jungle-locatie zijn. Het wordt heet, het zal zweterig worden en ik wil geen nepbaard dragen, want het zal er rot uitzien en het zal eraf vallen in de vochtigheid. Dus ik begon maanden van tevoren omdat ik dacht dat het leuk zou zijn. Dus dat is alles wat je daar ziet. Eerlijk gezegd zijn we onze tijd een beetje vooruit, want zo zien mensen eruit als ze in COVID-19-tijden maanden niet naar buiten hebben kunnen gaan om hun haar te laten knippen!

JD: Ik weet dat (wijst naar haar)

MG: (Lachend) Daar ga je! Dus dat was mijn idee om daar mijn eigen baard te laten groeien. Er waren enkele hairextensions die ze hebben toegevoegd, maar die groei op mijn gezicht is helemaal van mij en ik zou alleen willen dat het langer had kunnen zijn. Dat is duidelijk iets heel anders. Hij is helemaal van de grid verdwenen, zo niet van zijn rocker. Er is een reden waarom hij Perfection, Nevada verliet en een reden waarom Perfection niet langer ver genoeg voor hem lag in zijn eigen bunker. Omdat er enige inbreuk was, besloot hij dat hij genoeg had van de beschaving. En toch… elke keer dat hij probeert te vertrekken, blijven ze hem opsporen. Ze trokken hem weer naar binnen zoals ze zeiden GODVADER III.

JD: Er zit een nieuwe cast in de film, hoe was het om met hen samen te werken?

MG: Ze waren allemaal geweldig. Jon Heder… ik ben er fan van geweest NAPOLEON DYNAMIET, Daar hield ik van zijn werk. Hij is een erg creatieve, erg grappige, onstuitbare kerel. Het werd een geweldige samenwerking. Had een geweldige tijd.

JD: Leuk! En Richard Brake en Jackie Cruz, hoe was het om met hen samen te werken?

 

MG: Super. Absoluut super. Ik had Jackie niet eerder gekend, ik kende Richard van naam. Geweldige, klassiek geschoolde acteur. We hadden een geweldige tijd. Hij nam zijn werk heel erg serieus. Hij was een verdomd goede sport, want we winden allemaal in een ... onzekere, ongemakkelijke houding tijdens dit soort actie-avontuurlijke dingen. En Richard, bij god, hij was een echte uitblinker met waar hij soms mee te maken had. Hij werd meegesleurd in deze jammerlijke puinhoop midden in de jungle en hij was een volmaakte professional.

We waren allemaal! Laat ik het zo zeggen, we worden allemaal door de molen gewrongen. En er waren momenten van frustratie. Ik ben eigenlijk twee maanden verwijderd van de operatie voor een gescheurde rotatormanchet die ik heb opgelopen tijdens de opnames van de film. Dus ik moest achteraf een schouderoperatie ondergaan. Ik bedoel, ik blijf denken aan nieuwe en inventieve manieren om mezelf pijn te doen! U kunt iets goed doen. Een val, een stunt, je moet je gezicht op camera hebben. Je kunt het zeven keer goed doen. Maar je verdraait iets of valt een keer verkeerd en je zegt: "Oh, jongen, ik voelde dat ..." Ik heb mezelf gewoon zwaar bezeerd, weet je, dan moet ik de film nog twee weken doorlopen met een blessure. Maar daar is ibuprofen voor! (Lachend)

JD: Goed punt. Ik wilde ook vragen, nadat ik via verschillende films in de franchise had gewerkt, hoe het was om in de loop van de tijd met het wezen te werken terwijl de dingen veranderden. Sinds de eerste TREMOREN was allemaal praktisch effect en in de loop der jaren zijn de dingen meer naar CGI gegaan en hier en daar een mix.

MG: Zoals de meeste acteurs en waarschijnlijk de meeste fans geniet ik het meest van de praktische wezens. Je hebt iets recht voor je, ja, het is niet echt en ik weet dat het niet echt is. Maar je hebt een heel sterk beeld voor je. Nu, we hebben daar wat van in TREMOREN 7 maar laat me zeggen dat ik zelfs met CGI heb gewerkt met CGI in 2, 3, 4, 5 en 6 en in sommige van TREMOREN 1 met modellen en miniaturen, dat soort dingen. Dus we doen altijd alsof. Zelfs als het een driedimensionaal wezen voor ons is, moeten we net doen alsof het echt is.

Het is gewoon een ander niveau van pretentie. Op dezelfde manier moet ik naar buiten en net doen alsof ik een echte monsterjager ben in plaats van de laffe Michael Gross (lacht). Ik moet net doen alsof met de monsters. Het is een iets ander niveau van pretentie, maar het werkt allemaal prima. We krijgen allemaal een goed beeld van hoe deze dingen eruit zien en waar ze zich buiten de camera bevinden. Ik doe alsof ik de kost heb. Er is geen enkele twijfel dat wat ik doe pure pretentie is, dus ik doe het gewoon keer op keer. En het mooie is dat ik gratis deed alsof ik een kind was! Ik ben nooit betaald. Ik wist dat die stok die ik vasthield geen zwaard of pistool was. Nu word ik betaald voor het doen alsof, en het is gewoon een buitengewone zegen. Laten we het zo zeggen.

JD: Wat betreft de graboids: heb je een bepaalde favoriet, aangezien ze in de loop der jaren zoveel vormen en ontwerpen hebben doorgemaakt?

MG: Dat is een goeie! Nou kijk. Wie kan die grote weerstaan ​​die door mijn keldermuur raast? Dat driedimensionale stuk want het was niet alleen de eerste keer, je weet het ook als je eerste liefde! (Lachend) Dat is een geweldige manier om het te zeggen. Ik denk in zekere zin dat eerste, omdat het driedimensionaal was en vlak voor me. Daar was vooral iets angstaanjagends aan, een deel van de angst die je ziet was echt of om deze reden. Omdat je wist dat het dagen zou duren om die film weer op te zetten, stond hij op een soundstage in Zuid-Californië.

Ze lieten acht camera's draaien, dus toen dat ding door die muur kwam, kon je maar beter niet verknoeien. Anders zou het hun tijd en geld kosten om die hele set weer in elkaar te zetten. En daar wilde je niet verantwoordelijk voor zijn. Er was een zekere mate van angst. Soms denk ik dat mijn motto moet zijn: "Beter handelen door persoonlijke verlegenheid." Omdat je niet degene wilt zijn die dingen verpest. Reba en ik stonden daar, geweren in onze handen, en zeiden: "We kunnen dit maar beter goed doen, want als we dat niet doen, wordt het een hoop problemen." Ik heb er allemaal van genoten, maar de eerste vergeet je nooit.

JD: O ja! Toen ik het zag bij de drive-in, de eindscène "Brak in de verkeerde verdomde recreatiekamer, niet?" Mensen applaudisseren door te toeteren en met hun lichten te laten knipperen en het klonk gewoon van iedereen.

MG: Ik had dat graag gezien bij een drive-in! Perfect.

JD: Het is een goede drive-in-film.

MG: Klassiek. En met JAWS?

JD: Ja, het was een dubbele functie met JAWS.

MG: Ik was graag weggegaan. Zoals ik tegen andere mensen heb gezegd, heb ik na deze tijd het gevoel dat ik een voorstander van Burt ben. Ik heb het gevoel dat ik er ben om hem te verdedigen, zijn nagedachtenis te verdedigen en door te zetten. Een soort legacy-personage voor 30 jaar. Ik hou ervan als mensen nog steeds opgewonden zijn door hem en het feit dat mensen steeds terugkomen.