Mattie Do heeft de afgelopen jaren furore gemaakt in het horrorgenre nadat ze horrorelementen vermengde met sci-fi en drama, en voor het produceren van films in haar thuisland Laos als de eerste en enige vrouwelijke AND-horrorregisseur. Met haar nieuwe film De lange wandeling onlangs uitgebracht op VOD door Yellow Veil Pictures, kregen we de kans om met haar te gaan zitten om haar nieuwste geestverruimende meesterwerk van een film te bespreken.

De lange wandeling is een tijdreisdrama dat zich afspeelt in de nabije toekomst op het platteland van Laos. Een aaseter die het vermogen heeft om geesten te zien, ontdekt dat hij terug in de tijd kan reizen naar het moment dat hij een kind was waar zijn moeder stierf aan tuberculose. Hij probeert haar lijden en zijn jongere zelf het trauma te voorkomen, maar merkt dat zijn acties gevolgen hebben in de toekomst. 

Regisseur Do is sinds haar eerste film een ​​prominente stem Chanthaly was de eerste Laotiaanse film die vertoond werd op bekende filmfestivals. Haar volgende film, Liefste zuster, ging in première op het filmfestival van Cannes en is sindsdien overgenomen door de horror-streamingsite Shudder, waardoor het breder toegankelijk wordt voor genrefans. We spraken met Do over haar nieuwste film, en over poëtisch filmmaken, de staat van de moderne blockbuster en Aziatisch futurisme.

Bri Spieldenner: Hé Mattie. Ik ben Bri van iHorror. Ik ben dol op je nieuwe film en ik zou graag wat inzicht van je horen.

Mattie doet: Ik vind het altijd grappig als mensen zeggen: wat probeer je als filmmaker uit te drukken? Wat zou je willen uitdrukken? Welnu, wat ik wilde uitdrukken, staat al op dit scherm. Anders zou ik dichter of romanschrijver zijn, weet je?

BS: Ja. Maar in zekere zin denk ik dat je filmmaken een beetje poëtisch is. Het is als een gedicht.

Mattie doet: Ik ben blij dat mensen er zo over denken. Omdat poëtisch een bijvoeglijk naamwoord is dat mensen voor veel dingen gebruiken. Maar poëzie is een kunst waarvan ik denk dat het in deze moderne tijd lange tijd niet werd erkend. Wanneer heb je voor het laatst iets over poëzie gehoord? Het was bij de inauguratie van Biden toch? Met een mooie jonge vrouw. En dat maakte poëzie weer cool. En dus is het leuk om poëtisch genoemd te worden, want dat is aan wie ik nu denk.

BS: Al op een raaklijn, maar ik zou zeker zeggen dat veel films dat emotionele aspect aan hen hebben verloren. Ik heb het gevoel dat veel mensen, vooral Amerikaanse mensen, niet meer zoveel lezen. En ze lezen zeker geen poëzie. Het is dus heel fris om een ​​film te zien die erg emotioneel is en veel achter de tekst heeft.

Mattie doet: Ik denk echter dat mijn film moeilijk is voor dat algemene publiek waar je het over hebt. Ik denk dat dit niet een film voor iedereen is. En ik bedoel, het is al een moeilijke film om te categoriseren en iedereen probeert het altijd te categoriseren, want zo worden films op de markt gebracht en aan het publiek gepresenteerd, toch? 

Veel Europeanen hebben nog steeds het geduld voor een uitdagende film, maar ik heb het gevoel dat veel Noord-Amerikanen denken, oh, horror, en ze gaan ervan uit dat het Gillen, of het zal zijn Texas Chainsaw Massacre, of een soort jumpscare-film. Dan kijken ze naar mijn film, die je niet echt bij de hand houdt, er wordt veel van het publiek verwacht. En dit is iets dat echt belangrijk voor me is, omdat ik geloof dat het publiek slim is, ik maak het soort films dat ik maak omdat ik het verdomd moe ben om als een baby behandeld te worden, en te zijn als, verdomme neergezet door regisseurs en te zijn als, oké, laat me je nu de grote uitleg geven. En het personage kijkt letterlijk in de camera, en het is alsof, laat me alles uitleggen wat je al hebt gezien. Ik snap niet hoe dat komt? 

"Ik maak het soort films dat ik maak omdat ik het verdomme zat ben om als een baby behandeld te worden"

Of zoals de flashbacking, zoals oké, nu krijgen we dit moment en flashback flashback flashback, omdat ze denken dat we verdomd dom zijn, en dat we onze handen vast moeten houden tijdens de film. Ik werd daar moe van. En dus heb ik deze film gemaakt en ik denk dat al mijn films ongeveer zo zijn, waar ik informatie deel, en ik verwacht dat het publiek de stukken met elkaar verbindt, omdat de stukken er allemaal zijn. Zoals, alles is er. Het is alleen dat ze de stukjes moeten vinden en ze moeten de stukjes met elkaar verbinden. En ik denk dat het leuk is om deze uitdaging te hebben.

Het leven gebeurt zoals in deze film. Zoals waar je dingen moet uitzoeken, toch? Je gaat op een dag naar kantoor en iedereen kijkt je zo aan. Ze staren allemaal naar Bri en Bri's alsof, de f**k heb ik gedaan op dat feest op vrijdag? Zoals ik al zei, je moet het uitzoeken. Omdat niemand je terug zal flitsen.

BS: Ik hou van die uitleg ervan. Ik ben het helemaal met je eens, dat is een van mijn minst favoriete dingen aan het moderne filmmaken, vooral het Amerikaanse filmmaken is dat het bijna op kinderen is gericht. Ik waardeer het dat, zoals je al zei, er aspecten zijn van sciencefiction, horror, drama, je kunt het niet echt op één ding vastpinnen. Maar heb je om die reden ooit problemen gehad met het vinden van een publiek of het vermarkten van je films?

Mattie doet: Ik bedoel, ik denk niet dat mijn films erg verkoopbaar zijn, dus ik heb er nooit op deze manier over nagedacht. Dit zijn vragen voor filmmakers zoals ik, die moeilijk te beantwoorden zijn, omdat ik geen film maak voor een demografie. Ik weet dat er mensen zijn voor mijn film. En ik weet dat er mensen zijn die iets unieks, iets persoonlijks en iets intiems nodig hebben en willen, iets dat niet gemakkelijk in een hokje te stoppen is. En dat is mijn publiek. Ik kan niet zeggen dat dat mijn markt is. Omdat we waarschijnlijk zeldzame wezens zijn, niet genoeg om een ​​enorme Marvel-hit in de kassa te ondersteunen. Maar waarom is dat niet genoeg? 

In de filmwereld subsidiëren mensen de hele tijd films, je hebt de popcorn-publiekstrekker en dan maak je daarnaast dit soort film dat buitengewoon persoonlijk is, waar mensen naar op zoek zijn en waar mensen naar verlangen en die mensen die de algemene kost beu zijn misschien willen. Maar het is oké, als het niet deze grote gigantische hit is, want je explosiefilm was een hit en verdiende genoeg geld voor je bedrijf om films als deze te kunnen financieren. Dit is mijn overtuiging. Maar ik denk dat het dollarteken met een grote hoofdletter zo overheersend is in ieders gedachten, dat ze vergeten zijn dat ze ook op die manier zaken kunnen doen.

BS: Ik ben het helemaal met je eens. Dus laten we naar mijn eerste vraag gaan. *lacht*

Mattie doet: We zijn nog niet eens bij de eerste vraag aangekomen! 

BS: Het viel me dus op dat er veel vergelijkbare thema's in je films voorkomen, zoals de zorg voor een ziek familielid. Is dat gebaseerd op persoonlijke ervaring van jou?

Mattie doet: Nou, ik zorgde voor mijn moeder toen ze kanker had en ze terminaal ziek was. En ik stond 24/7 aan haar zijde. En ik hield haar vast terwijl ze stierf. Dus het effect dat op de mens heeft, zal zeker doorwerken in de rest van hun leven. En dus laten al mijn films personages zien die gebrekkig zijn en die te maken hebben met menselijk trauma en met menselijke onvermijdelijkheid en menselijke gevolgen. Want ja, het is heel persoonlijk. En als je zo door de dood bent getekend, als je er getuige van bent geweest en als je de warmte uit een mens voelde sijpelen. Het is iets dat je nooit vergeet.

BS: Het spijt me dat je die ervaring hebt gehad, maar ik ben blij dat je het in je films kunt onderzoeken en ik denk dat het indruk maakt.

Mattie doet: Ik denk dat een van de thema's die je misschien nog niet hebt onderzocht, ook heel gewoon is in al mijn films. Een van de meest gruwelijke thema's die ik altijd onderzoek in mijn films, is dat de horror niet de geest is. Het is niet het bovennatuurlijke element. Het is niet het stereotiepe idee van wat horror is. Maar de gruwel zijn de mensen om je heen en de samenleving. En het zijn toevallig mensen en hun gebrek aan menselijkheid voor elkaar en hun hebzucht en hoe gemakkelijk een mens omkoopbaar is en hoe wreed een mens kan zijn. En dat is iets waarvan ik denk dat het alomtegenwoordig is in veel van mijn werk.

BS: Ja tuurlijk.

Mattie doet: Ik ben nog nooit door geesten gekwetst, Bri, maar ik ben door veel mensen gekwetst.

"Ik ben nog nooit door geesten gekwetst, maar ik ben door veel mensen gekwetst."

BS: Heel terecht punt. Daar zou ik het mee eens moeten zijn. Wat dat betreft, hoe ziet horror eruit in Laos?

Mattie doet: Wat Lao echt tegenspreekt, is dat ze buitengewoon bijgelovig zijn. De meerderheid van de bevolking gelooft in geesten, het is een geaccepteerd iets. Het is normaal. Dus niemand zou je vertellen dat je raar of gek bent, of psychopaat als je het gevoel hebt dat je geesten ziet, of als je een spookachtige ontmoeting hebt. En soms kan het helemaal niet eng zijn. Soms kan het een geruststellende aanwezigheid zijn dat je de aanwezigheid van een voorouderlijke geest of een beschermende geest voelde. 

Maar tegelijkertijd zijn ze ook doodsbang voor spookachtige ontmoetingen en geesten, en vloeken en zwarte magie en hekserij. We zijn een extreem folk-horror-gedreven samenleving. Veel mensen die denken aan folk horror denken ze aan De heks or The Wicker Manof erfelijk of blanke horror, maar de realiteit is dat wij Aziaten, en wij Afrikanen en mensen van kleur een langduriger bevolking hebben gehad met volkshorrorelementen, en met heidendom, en animisme en occultisme dat eeuwen en eeuwen duurde voordat er ooit iets van deze moderne puriteinse hekserij bestond. 

En dus is er een zeer sterke angst voor het onbekende, of de oudere machten die er zijn of het spirituele, maar er is ook een heel gezond aspect aan deze angst waar, omdat het zo als echt wordt geaccepteerd, het ook een deel van ons leven is en dat we ermee kunnen leven.

Dus als horror aanwezig is, is het echt. Het is elke dag. Maar het soort horror dat ik op het scherm denk te brengen, is niet alleen bovennatuurlijk. Het is het dagelijkse bestaan ​​van het leven, van hoe je overleeft als mensen je zijn vergeten of achtergelaten. Hoe overleef je als je wordt verteerd door materialisme en je deze superrijke en rijke machtige mens of influencer of mooi ding wilt zijn. Het is wanneer wij mensen corrupt worden, en dit is voor mij de gruwel van Laos en trouwens de gruwel van overal.

"De realiteit is dat wij Aziaten, en wij Afrikanen en mensen van kleur, eeuwen en eeuwen lang een bevolking hebben gehad met volkshorrorelementen, en met heidendom, en animisme en occultisme voordat er ooit iets van deze moderne puriteinse hekserij bestond." 

BS: En over de verschrikkingen en de mensen rondom je film. Ik hou echt van hoe gecompliceerd veel van de personages zijn, vooral de hoofdrolspeler. Ik vroeg me af waar je inspiratie voor de personages in zat De lange wandeling?

Mattie doet: Eigenlijk hadden we nooit nagedacht over wie de inspiratie voor de oude man was De lange wandeling. Hij is gewoon een personage dat echt is opgebouwd uit wat ik aanneem dat alle mensen zelfs van mezelf zouden voelen, maar ik ben geen seriemoordenaar, ik heb niemand of iets vermoord. Maar veel van de gecompliceerde emoties die de oude man doormaakt, zijn vergelijkbaar met de emoties die ik doormaakte toen ik mijn hond en mijn moeder verloor. Mijn man is mijn scenarioschrijver. En toen we mijn hond verloren, weet ik zeker dat hij ook een aantal complexe emoties heeft doorgemaakt, omdat we mijn hond op 17-jarige leeftijd moesten euthanaseren. 

Ik denk dat het heel menselijk is om met de oude man om te gaan en gevoelens van spijt en verlies te hebben. Wie zou niet voelen als ze zo'n vreselijk verlies in hun leven hadden? Wie zou niet het gevoel hebben dat ze terug zouden willen gaan en proberen een verandering door te voeren om het voor zichzelf beter te maken om het minder pijnlijk te maken. En dit is wat de oude man is, ik denk dat hij ons allemaal als mens is. Ze zijn allemaal vreselijk gebrekkig, alle personages erin De lange wandeling. En ik denk dat ik misschien een beetje cynisch ben, maar de meeste mensen hebben gebreken. Ik denk dat alle mensen buitengewoon gebrekkig zijn in het feit dat we slechte keuzes maken. 

Als je mijn andere werk hebt gezien Liefste zuster, draait het allemaal om een ​​spiraalvormige afdaling van slechte keuzes en slechte keuzes die zich op elkaar stapelen totdat je dit punt van geen terugkeer hebt bereikt. Natuurlijk ga ik daar in al mijn films tot het uiterste in, maar in mijn werk drijf ik mensen graag tot het uiterste. En ik laat ze graag een scenario zien waarbij als deze beslissingen waren samengesteld en je gedwongen wordt om over die lijn in het zand te stappen die zo vaak opnieuw is getekend, wat zou er kunnen gebeuren, en hoe erg kan het worden? En hoeveel erger kan het worden? 

Dus ik zou niet zeggen dat er enige inspiratie voor het personage was, maar ik denk dat ik probeer mijn eigen gevoelens te verzamelen, evenals wat ik denk dat menselijke gevoelens in hem zijn. En daarom is het gemakkelijk om hem echt leuk te vinden, hoewel, als hij een duistere, super vreselijke seriemoordenaar wordt die zo'n 20 of 30 jonge meisjes vermoordt, jullie allemaal denken, oh mijn god, nee, hij is nu een monster. Houden we niet van hem? Jij bent niet die man. En hij zegt: ik ben geen slechte man. Maar de realiteit is dat wanneer de film begint, hij al negen vrouwen heeft vermoord. Dit is bijvoorbeeld de man met wie we sympathiseren, dit is het personage waar we van houden. En ik denk dat dat iets is waarvan ik wil dat mensen er ook over nadenken, alleen maar omdat we ons in hem kunnen associëren. Maakt dat hem een ​​goed mens?

BS: Ik heb een vraag over het einde van de film. Omdat het naar mijn mening erg donker is. Maar tegelijkertijd eindigt het niet noodzakelijkerwijs op een duistere toon. Hoe zie je het einde van je film? Vind je het hopeloos somber?

Mattie doet: Ik vind het ultradonker. Helemaal niet hoopvol. Echt, het einde is als belachelijk donker. Een van de eerste woorden die ik hoorde tijdens de eerste vertoning die we in Venetië hadden, van een van mijn bemanningsleden was: dat was echt bitterzoet. En het is waar. Het is een bitterzoet einde, het is echt prachtig, de omgeving is prachtig met een zonsopgang, de weg die we allemaal kennen die we allemaal hebben leren kennen, de twee personages die we ook hebben leren kennen en waar we van houden. En de hereniging die ze twee hebben, het lijkt zo gelukkig en ze zijn blij elkaar te zien, je kunt zien dat ze enorm blij zijn om samen te zijn, maar ze zitten in de val. 

Geen van beiden is er toe gekomen om verder te gaan. Niemand in de rest van de wereld weet waar hun lichamen zijn. Dus niemand zal ze kunnen opgraven om de juiste begrafenisrituelen te doen om ze verder te laten gaan volgens het Laotiaanse geloof. En dus zitten ze vast in dit soort tussenruimte, in deze limbo, in dit vagevuur, maar ze zitten tenminste aan elkaar vast, ze zijn tenminste met de versie van zichzelf waar ze het meest van houden. En in deze positieve staat kunnen ze als eeuwige metgezellen zijn. 

Maar de realiteit is dat ze nooit verder kon. Dat was haar belangrijkste doel en haar belangrijkste verlangen om mee te beginnen was om verder te kunnen gaan en herboren te worden, omdat we boeddhisten zijn in Laos, en dat is wat er gebeurt als je sterft, je wordt herboren totdat je Nirvana bereikt. Maar dat gebeurt niet. Het gebeurt ook niet voor de kleine jongen. En ze zegt rechtuit tegen hem als een oudere versie van hemzelf, ik weet niet waar je heen gaat, en ze houdt van ze allebei. Ze houdt van hem, maar tegen die tijd geeft ze er geen fuck meer om, weet je? En op haar eigen manier zegt ze: ik moet verder met wat er nog over is. En het is een super triest en donker einde. Het is helemaal niet hoopvol, maar ze zijn in ieder geval voor eeuwig samen gestrand.

BS: Die uitleg van jou vind ik geweldig. Ja, het is erg donker. Dus daar hou ik van.

Mattie doet: Het is erg bedrieglijk, want als je haar voor het eerst ziet glimlachen, is ze opgewonden om hem te zien en hij is zo opgewonden. Hij steekt zijn hand op. Dat hebben we niet ondertiteld. Maar eigenlijk zegt hij: 'Hé! meisje!" hij schreeuwt "hé, dame." En dan pakt ze de extra sinaasappel voor hem. En de zon is gewoon prachtig. En hij rent naar haar toe en zij loopt naar hem toe en je voelt je zo gelukkig. Maar dan besef je ineens wat er is gebeurd. En je hebt zoiets van, kerel, dat is klote.

BS: Waarop heb je de futuristische aspecten in de film gebaseerd? Waar heb je zo'n toekomst vandaan? Of waarom heb je ervoor gekozen om het in de toekomst in te stellen?

Mattie doet: Het zou voor mij gemakkelijker zijn om het in de toekomst in te stellen dan in het verleden. Dus als ik de oude man nu in het heden zou plaatsen. En dan zou ik 50 jaar teruggaan in de tijd, dan zou ik me moeten bezighouden met kostuums, het budget zou belachelijk hoog zijn, dan heb ik eigenlijk te maken met het uitbeelden van een historisch stuk. Omdat het 50 jaar geleden in Laos een historische film was. Ik bedoel, zelfs in de Verenigde Staten is 50 jaar geleden een historische film, toch? Alsof de auto's anders zijn. Alles is anders. Dus budgetbeperkingen hebben veel geholpen. 

Maar ook dat het zich in de toekomst afspeelde, was een enorm commentaar op hoe weinig de wereld beweegt en hoe stagnerend de wereld eigenlijk is, vooral in een land als het mijne. Ik woon in een ontwikkelingsland, mensen noemen het een derdewereldland. En er zijn al die veronderstellingen die mensen maken over derdewereldlanden, dat we niets hebben dat we bedelaars zijn, en dat we tandeloze, arme, bruine mensen zijn die nog nooit technologie hebben ontmoet, maar het is gebaseerd op de realiteit. Zoals nu, je kunt hier komen en ja, er zijn nog steeds onverharde wegen, ja, er zijn nog steeds dorpen die op het huis van de oude man lijken. En zo ziet de markt er nog steeds uit. Maar tegelijkertijd kun je groenten gaan kopen bij een marktvrouw, en dan vragen ze je om je QR-code. En ze zullen je vragen om het met je telefoon te scannen. Je weet wat ik bedoel? En nu is het gebruikelijk bij Venmo in de Verenigde Staten, toch?

Maar er was een tijd dat er westerse toeristen zouden komen die hier zouden komen en we hadden vorderingen gemaakt in Azië, die de vorderingen van de westerse wereld zo ver te boven gingen, dat ze het niet konden begrijpen. En ze konden het niet accepteren omdat ze ook op een versmarkt waren, met een onverharde weg, omringd door mensen in traditionele kleding, die een taal spraken die geen Engels was. En het was alsof ze een mentale blokkade hadden over nee, nee, nee, dit zijn geen vorderingen, het zijn nog steeds arme bruine mensen, toch? 

En dus dacht ik dat het leuk zou zijn om iets in een Aziatisch futurisme-scenario te plaatsen, en ook om mensen te laten zien dat voor zoveel vooruitgang en technologische vooruitgang die we misschien hebben in 50-60 jaar, de menselijke conditie nog steeds aanwezig zal zijn. Het is een van de dingen die ik eigenlijk heel erg verafschuw aan scifi-films, zoals, ja, we hebben de vliegende auto's. We hebben de holografische billboards zoals in Blade Runner. Alles is stedelijk, waar zijn de plattelandsmensen verdomme naartoe gegaan? Menselijke problemen zijn nog steeds menselijke problemen, zelfs als je een vliegende auto hebt, wie betaalt de rekeningen van die vliegende auto?

BS: Ik heb het gevoel dat de veronderstelling is dat buiten de steden alles persoonlijk wordt vernietigd door het milieu, maar dat insinueer ik.

Mattie doet: Dus het is als Mad Max buiten. In de metropool zit je goed. Maar het eten moet ergens vandaan komen. En ik garandeer je dat het niet de stad is.