"Damien Power doet met kamperen wat Spielberg deed met de oceaan!"

Schrijver en regisseur Damien Power neemt ons mee op reis terwijl we zien dat de romantische kampeertrip van een stel een wanhopige strijd wordt om te overleven in zijn nieuwste rauwe film Moordende grond. Damien Power doet uitstekend werk door de bekende tropen kamperen en het bos naar een efficiënte uitvoering te brengen en een climax te bereiken die je hoofd doet tollen. Dit is een thriller die je niet wilt missen. Ik had het voorrecht om met Damien te spreken dodende grond, en ik kan absoluut niet wachten op zijn toekomstige projecten.

Synopsis: 

De romantische kampeertrip van een stel wordt een wanhopige strijd om te overleven in deze ultra-rauwe, losgeslagen moordrit. Sam (Harriet Dyer) en Ian (Ian Meadows) hebben een pauze nodig van de drukte van hun leven in de stad en gaan voor een weekendje weg naar een afgelegen strand. Als ze een verlaten camping tegenkomen, zonder sporen van de bewoners, maken ze zich zorgen. Als ze een eenzaam, getraumatiseerd kind in de buurt ontdekken, zijn ze bang. En als ze twee lokale weirdo's tegenkomen, staat ze een geweldige tijd te wachten. Killing Ground ontvouwt zich in een innovatieve, tijdverslindende structuur en levert zowel zenuwslopende spanning als hartverscheurend realisme.

Killing Ground Releases vandaag in bioscopen en VOD 

 

 

Interview met schrijver en regisseur Damien Power

Damien Vermogen: Hé, Ryan.

Ryan T.Cusick: Hey hoe gaat het met je?

DP: Goed hoe gaat het met jou?

PSTN: Goed, ik probeer gewoon cool te blijven! Ik had gehoord dat het tien of elf jaar duurde voordat je deze film schreef, klopt dat?

DP: Ja, dus ze begonnen al elf jaar met het idee om daadwerkelijk op de set te stappen, op locatie. Het is duidelijk dat ik er niet fulltime aan werkte; Ik werkte verschillende negen tot vijf banen buiten de filmindustrie tijdens het schrijven, ontwikkelen en proberen om dit project eruit te krijgen. Dus het was ongeveer vijf jaar vanaf het punt waarop we dachten dat het script klaar was en we begonnen na te denken over financiering voor andere dingen die zouden gebeuren, dus ja, het is een lange reis geweest.

PSTN: Wat was je inspiratie? Hoe ben je op het idee gekomen?

DP: Het oorspronkelijke idee was een afbeelding van een oranje tent die net in mijn hoofd kwam. Ik begon na te denken over waar zijn de kampeerders? Wat is er met hun gebeurt? En dat begon de antagonist. Dan vindt iemand de tenten en stelt de hoofdpersoon voor. Ik heb het soort film gemaakt waar ik graag naar kijk, gewelddadige thrillers. We hebben allemaal films gezien waarin mensen het bos ingaan, en er gebeurt niets. Dus ik probeerde iets nieuws naar de tafel te brengen. Een gevoel van realisme, ik wilde dat het zo realistisch mogelijk zou zijn in de behandeling van het verhaal, maar ook in de keuzes die de personages maken. Toen ik het aan het schrijven was, dacht ik: wat zou ik in die situatie doen? En dat was de vraag waarmee ik wilde dat het publiek wegkwam.

PSTN: Ik denk dat je dat zeker hebt bereikt. Ik dacht hetzelfde. Wat zou ik doen? Wat zou ik doen met mijn vrouw als we samen waren? Als ik mijn kind bij me had, wat zou ik dan doen? Dat alleen al bracht het realisme en maakte me gewoon doodsbang.

DP: Ja, dat zijn dezelfde angsten die ik ook had, mijn kinderen, en zou ik mijn familie kunnen beschermen als we werden bedreigd.

PSTN: Hoe was de cast? Heb je veel richting moeten geven? Ik bedoel, dit werd op een gegeven moment diep.

DP: Ik heb het gevoel dat ik gezegend was met een heel goede cast die voorbereid binnenkwam en ze wisten wat ze deden, en ze waren voor 110% toegewijd aan hun rol. Het is duidelijk dat er momenten zijn die moeilijk zijn en niet noodzakelijkerwijs wat de acteurs doormaken, maar om technische redenen. Je hebt misschien een ingewikkelde camerabeweging, of praktische effecten die moeilijk zijn en iedereen is buiten. Er is een niveau van fysieke realiteit, en soms een fysiek ongemak dat je er gewoon doorheen moet duwen. Op de set probeerde ik een veilige plek te creëren zodat ze het best mogelijke werk konden doen.

PSTN: Ze deden. Het was heel geloofwaardig. Elke keer dat er iemand was overleden, deed het pijn. Ik voelde het, en ik denk dat bioscoopbezoekers dat ook gaan doen.

DP: Ja, dat denk ik ook.

PSTN: Hoe is het schieten in Australië?

DP: Australië is een geweldige plek om te fotograferen. In termen en het vinden van een daadwerkelijke locatie hebben we gefilmd in een zuidelijke buitenwijk aan de Georges River, en het was een geweldige locatie. Het enige nadeel van de locatie aan de andere kant van de rivier was de legerbasis, en ze voerden in feite live vuuroefeningen uit terwijl we aan het schieten waren. Ze zouden schieten met tanks, helikopters en machinegeweren. Ik heb veel te danken aan mijn geluidsrecorders, heel veel!

DP: Oh wow! Ik wed dat dat zeker zenuwslopend was [lacht]

PSTN: Wat is het volgende voor jou? Ga je aan meer thriller-horrorfilms werken?

DP: Ik heb altijd andere materialen geschreven en ontwikkeld. Dus ja, ik heb een paar projecten lopen. Ik heb een korte film gemaakt met de naam Peekaboo. De film deed het erg goed op het festivalcircuit en liet zien dat ik spanning en actie kon regisseren. De film is een verhaal over een vrouw die haar kind verliest in een openbaar park en gelooft dat haar kind is ontvoerd en gelooft dat haar kind is ontvoerd. Ik werk aan een feature-aanpassing daarvan; het is een ontvoeringsthriller. Weet je, ik heb een paar projecten in het horrorthrillergenre.

PSTN: Was dit je eerste speelfilm of heb je voor deze film iets anders gedaan?

DP: Nee, het was mijn eerste speelfilm.

PSTN: Wauw, eerste indrukken zijn alles, wat een geweldige film. Ben je van plan ooit een Blu-ray te hebben?  

DP: Ik denk dat er een zal zijn; Ik weet niet zeker wanneer dat zal gebeuren.

PSTN: Heel erg bedankt voor het spreken met mij.

DP: Mijn genoegen, heel erg bedankt. Blij dat je van de film hebt genoten.  

 

-Over de auteur-

Ryan T. Cusick is een schrijver voor ihorror.com en geniet erg van praten en schrijven over alles binnen het horrorgenre. Horror wekte voor het eerst zijn interesse na het bekijken van het origineel, The Amityville Horror toen hij nog maar drie jaar oud was. Ryan woont in Californië met zijn vrouw en twaalfjarige dochter, die ook interesse toont in het horrorgenre. Ryan behaalde onlangs zijn Master's Degree in Psychology en heeft de ambitie om een ​​roman te schrijven. Ryan is te volgen op Twitter @ Nytmare112