Terug in 2014, Australië's Wyrmwood: Weg van de Doden was een gewaagde toegang tot de zombie-overlevering. Het levert een razendsnelle uitbarsting van geweld, bloed en versnellingen, met methaanademende zombies die een unieke visie voor de zombie-apocalyps voeden. De films recent vervolg, Wyrmwood: Apocalyps, stormt voort met een voortgaand verhaal, een aantal frisse nieuwe gezichten en een heleboel bloedbad.

We gingen zitten met de regisseur van de film, Kiah Roache-Turner, om de film, zijn creatieve ideeën, het maken van een pandemische film tijdens een wereldwijde pandemie en enkele hottakes van zombies te bespreken.

Kelly McNeely: ik hield van wyrmwood en Wyrmwood: Apocalyps was superleuk. Het is een perfecte mix van Mad Max en Dageraad der doden. Was een vervolg altijd in je gedachten? Of hoe is dat zo gekomen?

Kiah Roache-Turner: Ik denk dat het vanaf de grond af is opgebouwd als iets dat je zou kunnen sequaliseren. Het was onze eerste film. En we waren een beetje slim genoeg om te weten dat wanneer je je eerste film maakt, je eerste film het fysieke equivalent zou moeten zijn van op en neer springen, hey kijk me aan. Dus je wilt proberen iets te creëren dat hopelijk - vingers gekruist - vaag iconisch is. En weet je, echt super gaaf.

We hebben hard gewerkt om een ​​wereld te maken die aantrekkelijk was voor een publiek, maar ook aantrekkelijk voor ons. We hebben eigenlijk twee van onze favoriete franchises samengevoegd. Betaalbare franchises, zou ik zeggen; het heeft geen zin om je eerste film te laten overvloeien avatar met, weet je, Star Wars, omdat je dat niet kunt betalen. Maar je kunt het je veroorloven om te maken Mad Max voldoet aan Dageraad der doden, omdat dat twee franchises zijn die voor relatief kleine hoeveelheden geld zijn gemaakt, maar toch een behoorlijk verbazingwekkende soort esthetiek en wereldopbouw hebben. 

Als je de eerste kijkt wyrmwood, het eindigt met een "duidelijk, ze willen er nog een maken" -noot. Dus ja, weet je, we wilden altijd dat het gesequaliseerd zou worden. Terwijl we doorgingen, toen we door de tv-serie werkten — of de mogelijkheid van een tv-serie — en min of meer bleven werken aan waar we heen wilden en hoe we het verhaal vorm wilden geven, denk ik dat het zal eindigen drie films zijn. En dan sluiten we de cirkel en beginnen we opnieuw, als we besluiten een tv-serie te maken. Maar ik bedoel, dat is echt aan de markt, niet aan ons.

Kelly McNeely: Ik hou van de wereld die je hebt opgebouwd met de nieuwe personages in deze film. Er is die hele inleiding tot het karakter van Rhys met behulp van Red Right Hand van Nick Cave & The Bad Seeds dat was gewoon fantastisch. Een klein beetje aanraken van de opname van dat nummer, was dat altijd het go-to-nummer? Waren er nog andere nummers waarvoor je wilde gebruiken? Wyrmwood: Apocalyps?

Kiah Roache-Turner: We wisten dat we ons waarschijnlijk één popsong zouden kunnen veroorloven, want de prijs van die dingen is de afgelopen 10 jaar door het dak gegaan, dus je mag van geluk spreken als je er een kunt krijgen. En dus schreven we speciaal om de film in te leiden met een nummer. 

We hebben het eigenlijk geschreven voor Papieren vliegtuigen door MIA, die veel is gebruikt, maar we wilden iets dat onmiddellijk cultureel resonerend zou zijn. En ik hou ook van de lijnen, ze hebben het over schedels en botten, en er zit veel over giftige rook in, wat echt perfect is. Maar aan het eind van de dag konden we het ons gewoon niet veroorloven. En dus gingen we, oh, wat nog meer? We hebben zoveel dingen geprobeerd, zoals wat kan daar naartoe?

We hebben zoveel verschillende nummers geprobeerd en de enige die als gegoten zat, was Red Right Hand. Omdat A) het klassiek Australisch is, en B) er was iets met de donkere folkteksten die Nick Cave schrijft dat er gewoon bij paste. Het personage in Red Right Hand is een soort duistere God die bijna, weet je, door dit semi-post-apocalyptische landschap van Nick Cave's brein dwaalt, en het paste precies. Er is maar een moment waarop zijn teksten, zijn muziek en onze beelden passen als het harnas van Lancelot, en ik had zoiets van, nou, dat is het!

Iedereen zei: oh, het is te vaak gebruikt. En ik zei gewoon, het maakt me niet uit. Omdat, weet je, het is gebruikt voor... Peaky Blinders, wat Engels is, is gebruikt voor Gillen, dat is, weet je, uit de VS, maar het is nooit echt gebruikt in iets super iconisch in een Australische context. En ik wilde het gewoon terugnemen en gebruiken waar het zou moeten worden gebruikt. 

Kelly McNeely: Je hebt duidelijk veel tijd besteed aan het bouwen van deze wereld aan het einde van de wereld. Je hebt er een hele tijd in gewoond, te beginnen met wyrmwood. Hoe heb je de door zombies aangedreven machines en aansluitingen geëxtrapoleerd? 

Kiah Roache-Turner: Er is daar een soort onvolwassen tienerlogica aan de gang, niets ervan is wetenschappelijk gebaseerd - en dat zou het ook niet moeten zijn - het is alsof ze de lichtzwaarden nooit hebben uitgelegd in Star Wars. Niemand geeft er om dat lasers niet kunnen stoppen, snap je wat ik bedoel?

En bij ons hebben we zoiets van, laten we iets cools bedenken en het niet uitleggen. En op die manier, weet je, doen we niet alsof we wetenschappers proberen te zijn. Ik ben een grote fan van hoe minder expositie hoe beter. Dus we kwamen net met een soort basaal, vaag, bizar concept dat een soort route in de wetenschap bevat, waar we de methaanademende zombies hebben die kunnen worden aangedreven. 

Ik bedoel, we weten allemaal dat je een heel kleine motor op methaan kunt laten draaien. En als je het idee toevoegt van dit soort bizarre, ongebruikelijke, zeer krachtige virus dat het lichaam overneemt, denk ik dat het virale spul vermengd met het methaan dat uit de mond van de zombie komt, krachtig genoeg kan zijn om een ​​motor te laten draaien, maar dan gewoon leg het nooit uit. Laten we het er maar op houden, en het publiek zal hierin meegaan of niet. 

Sommige mensen vinden het belachelijk, sommige mensen vinden het super cool. Maar hoe dan ook, de plot gaat snel genoeg om de wetenschap ervan niet te veel in twijfel te trekken. Maar echt, toen we de eerste aan het schrijven waren, een van mijn favoriete notities - het is nog steeds mijn favoriete scriptnotitie tot nu toe - omdat iedereen die je scriptnotities geeft, over zichzelf valt en probeert slim te zijn. Ze willen allemaal bewijzen dat ze Robert McKee's hebben gelezen Verhaal, weet je, en ze staan ​​allemaal op William Goldman's Avonturen in de schermhandel, iedereen probeert je uitgebraakte schittering in noten te geven. 

We kregen een briefje met de tekst "meer coole shit". En ik had zoiets van, ah, daar hou ik van omdat ik precies wist wat ze bedoelden. En daar zijn we mee begonnen. We zijn net begonnen om meer rare, bizarre, coole dingen erin te stoppen. En we herinnerden ons echt dat briefje waar we kwamen schrijven Wyrmwood: Apocalyps, wanneer hij zijn in wezen banale bewegingen maakt van 's ochtends wakker worden en zijn ochtendroutine doorlopen. En meestal, weet je, staat iemand op en scrollt misschien wat op Facebook en drinkt een kop koffie en doet wat oefeningen, leest de krant en gaat dan aan het werk. 

Weet je, hij staat op, hij neemt een pil, hij doet wat oefeningen, hij drinkt koffie, hij blaast de kop van een zombie eraf, hij sluit zijn barbecue aan op een methaanzombie en dat is wat de barbecue laat draaien, en hij kookt wat vlees en wat ontbijt heeft, moet hij een van de batterijzombies vervangen die zijn methaan verloren heeft, zodat hij zijn generatoren nog steeds kan laten draaien, ervoor zorgen dat de zombie die zijn irrigatieaansluiting heeft die water aan zijn groenten geeft, correct werkt, en dan stapt hij in zijn gepantserde vrachtwagen en gaat aan het werk, weet je? En ik hou van het feit dat het deze ongelooflijk banale reeks gebeurtenissen is in deze ongelooflijk interessante wereld. En voor mij, waar fantasie en het banale elkaar ontmoeten, is dat mijn favoriet. Ik hou echt van dat soort scènes in films, weet je?

Kelly McNeely: Ik wil het ook nog even hebben over de stunts, omdat de stunts in de films zo cool zijn. Ik denk dat je veel tijd en energie steekt en samen met het team ervoor zorgt dat alles soepel en veilig verloopt.

Kiah Roache-Turner: Zoals we houden van praktische effecten en praktische stunts. Mijn gevoel bij alle digitale dingen is dat digitaal niet meer dan ongeveer 20 of 30% van het frame zou moeten zijn.

Het zou er alleen moeten zijn om aan te vullen wat er al praktisch in het frame zit. En dat geldt natuurlijk ook voor stunts op een grote manier. En het feit dat je de stunts aanhaalt waar ik van hou, want oh man, we hadden een vrij laag budget, Kelly. Ik kan je het nummer niet eens vertellen, want het is behoorlijk gênant. 

Maar weet je, low budget in Amerika betekent één ding, maar het is iets heel anders in Australië, het is zelfs nog lager. Het gaat richting microbudget. En toen we de budgetuitsplitsingen min of meer aan onze afdelingshoofden deelden, keek ik één voor één hoe hun gezicht viel, gewoon kijkend naar het aantal dat ging, wat!? Ik bedoel, misschien als dit een romantische komedie met een laag budget was, maar dit is een actiefilm waarin we alles moeten bouwen, alsof je 300 stunts hebt, en dit is het aantal dat je ons geeft?!

En daar moesten ze het mee doen. En onze stuntman, George Saliba, hij keek er een beetje naar, en hij deed dat ding waar je heen gaat, *lange uitademing*... oké. En ik zag hem gewoon al die dure apparaten in zijn hoofd opbergen. Zoals, "we gebruiken dat niet, we gebruiken niet dat”… Kortom, wat we moeten doen, is gewoon een eenvoudige manier bedenken om alles te doen. We gaan nog steeds gebruik maken van deze geweldige gymnastische mensen die hij heeft. En we zullen nog steeds stuntmensen moeten hebben, maar er zal veel minder gefraudeerd worden. Dus alle stunts die je ziet, zijn eigenlijk gewoon heel gymnastische individuen die zichzelf heen en weer werpen en met de hand worden getrokken door touwen die we vervolgens digitaal wissen. 

Er is veel erg ouderwets spul, en meer dan je zou denken zijn de acteurs zelf. En soms kwam hij opdagen en zei hij gewoon: "Ok, de acteurs gaan dit doen". En ik zou naar hem kijken en ik ga, er is geen manier waarop een acteur dit kan doen. Hij zou zeggen: "nee, nee, ik zal het je laten zien" en dan zou ik ernaar kijken, en ik ga, oh, acteurs wel doe dit *lacht*. En dus veel dingen, je ziet de artiesten zelf, er gewoon op hameren.

Maar weet je, zo deden ze het origineel Mad Max. En zo hebben we dit gedaan. Ik bedoel, het enige verschil is dat ze zich in de grote, slechte jaren zeventig in Australië bevonden, wat eigenlijk een woestenij op zich is. De jaren 1970 in Australië waren als, oh mijn God, dat is net een middeleeuws stadje *lacht*.

En we zijn net naar deze kleine fruitboerderij gegaan, ongeveer een uur buiten Sydney, en we hebben ons eigen kleine middeleeuwse stadje gesticht en een film gemaakt. En dat is echt de enige manier waarop we het konden doen, we moesten gewoon een luchtbel maken in de outback. Omdat we ook midden in de pandemie aan het fotograferen waren. En dat was weer een rare ironie waarbij iedereen in de wereld maskers draagt ​​en in paniek raakt, en veel mensen sterven als gevolg van een wereldwijde pandemie. En ik maak een film waarin iedereen maskers draagt ​​en in paniek raakt, en veel mensen sterven door een wereldwijde pandemie. Het was een heel vreemde tijd. Maar we hebben een zeer effectieve bubbel gecreëerd. We hadden elke dag verpleegkundigen ter plaatse. 

Niet alleen kregen we geen COVID-geval, niemand werd zelfs ziek. En dat heb ik nog nooit op een film gezien. Meestal gaat er op een gegeven moment – ​​soms zelfs twee of drie keer – een griep door de groep en wordt iedereen ziek. En dan ga je gewoon door. En zoals zo nu en dan gaat er wel iemand op een afdeling, maar meestal – want filmmensen moeten gewoon – doorzetten. Maar als zelfs maar één persoon een kuchje had gemaakt bij deze film, zou het ons hebben stilgelegd. En dat was beangstigend omdat we het ons niet konden veroorloven om te sluiten. We zijn geen film met een groot budget, dus als we sluiten, komen we in de problemen. Dus als we halverwege stoppen, is de film misschien nog niet af. 

Er werd hard gewerkt met de COVID-protocollen en Screen Australia – een van onze financiers – kwam binnen voor extra geld. We waren een van de weinige films die midden in een pandemie door konden gaan, want terwijl we ons voorbereidden op de opnames, keken we gewoon naar andere producties die instortten. Iedereen zei: "we gaan het niet doen", maar we dachten dat we het konden doen omdat we allemaal in een luchtbel in de outback schieten. Niemand komt binnen, niemand komt eruit, we zitten allemaal in onze eigen kleine wyrmwood bubbel.

Kelly McNeely: Je hebt natuurlijk een aantal terugkerende castleden, en ook een aantal nieuwe gezichten. Ze storten zich volledig in hun rollen. Tasia Zalar en Shantae Barnes-Cowan, ze zijn een krachtige toevoeging aan de cast. Hoe zijn ze erbij betrokken geraakt? 

Kiah Roache-Turner: Het is grappig, omdat ik denk dat als ik met sommige mensen heen en weer praat, ik een paar recensies heb gelezen waarin mensen zeiden: "Er zitten veel mensen in deze film", maar dat is omdat we het hebben geschreven als een tv-serie. We zouden de tv-series doen, en dan misschien nog meer films. En dus is het een compressie. De boog van de eerste serie werd gecomprimeerd tot een film van 90 minuten, daarom hebben we al deze personages overal opduiken. 

Shantae Barnes-Cowan was geweldig. Ze is amper 17 – ze was eigenlijk 16 – en ze had nog nooit een acteerles gehad. Ze is gewoon een geweldige korfbalspeelster uit een heel klein stadje, vier uur buiten Adelaide. En iemand zag haar in een tijdschrift omdat ze in een artikel stond omdat ze liefdadigheidswerk doet in Whyalla, waar ze vandaan komt. En ze zagen haar gewoon en zeiden: oh, ze zou in films moeten spelen. Ze castten haar in een tv-show en ze had nog nooit eerder geacteerd, ze had een klein rolletje. 

Ze was de eerste persoon die we auditie deden, en ze blies ons gewoon weg. Ze kwam de auditie binnen en vermoordde het gewoon. Gehuild tijdens de auditie, echte tranen. Ik had zoiets van, wie is dit?! Haar vader reed vier uur met haar om auditie te doen in Adelaide, en toen reden ze vier uur terug. Het was een verbintenis van acht uur. Ik wilde haar daar en dan de rol geven. Ze houdt de film bij elkaar. Ze is een beetje de hoofdrolspeler – er zijn een soort van twee hoofdrolspelers, zij en Rhys – maar echt, de verhalende ruggengraat zit echt op Shantae's karakter. En zij zal de ruggengraat zijn van de derde film als we het mogen doen. 

Tasia Zalar bestaat al wat langer. Ze speelt al eeuwen in Australische films en tv en is altijd goed. We hoefden daar niet eens auditie te doen. Ze was nog indrukwekkender dan ik dacht. Ze kwam gewoon op de set en elke keer ging ze net om elf uur. Ik heb haar nooit hoeven leiden. Het was een van die rare dingen waarbij elke keer dat ik actie zei, ze gewoon haar best deed, en ik zei knippen, ik denk dat je gewoon teruggaat naar je trailer en wacht tot we weer klaar voor je zijn. Ik hoefde nooit iets te zeggen, iets te doen, ze kwam gewoon vol voor de beer. Gewoon beide vaten, ze was klaar. En daar houdt een regisseur van, want het betekent gewoon minder werk voor mij *lacht*. Dus ja, dat waren twee zeer gelukkige castings. 

Kelly McNeely: Ik wil hier een soort snelle zombie hottakes doen. Dus eerst: snelle zombies of schuifelende zombies? 

Kiah Roache-Turner: Oh, het moet shambling zijn, want shambling is iets van George A Romero. Wat we deden was dat we met allebei gingen, we speelden vals. We gingen 's nachts snel, overdag langzaam. Dus overdag kun je plezier hebben, maar 's nachts wordt het een beetje 28 Days Later, en meer recent, Trein naar Busan or World War Z. Weet je, er zijn tegenwoordig veel rennende zombies. Maar voor mij wil je beide hebben omdat de sprintende zombies angstaanjagend zijn, maar ze zullen je gewoon te snel pakken. De schuifelende zombies, het mooie ervan is dat het leuk is. en als Shaun of the Dead bewijst dat, terwijl ze naar je toe schuifelen, je een cricketbat kunt proberen, je kunt wat platen proberen, je kunt een schroevendraaier proberen, je tijd hebt om een ​​paar dingen uit te proberen, dus het wordt meer een ritje in een pretpark.

Er is nooit een superdreiging, want als er een op je afkomt, kun je gewoon weglopen. Het is de gemakkelijkste zaak van de wereld. Gewoon niet struikelen, niet steeds achterom kijken en per ongeluk een andere tegenkomen om de hoek. Er zijn een paar regels om te gehoorzamen, maar meestal is het best leuk. Als je een honkbalknuppel hebt en een paar vrienden die van bloedbad houden, komt het wel goed. Dus ja, ik bedoel, de schuifelende zijn de leuke. Dus ik moet met ze mee.

Kelly McNeely: Dus dat leidt tot mijn volgende vraag: wat is het beste slagwapen in een zombie-apocalyps, denk je?

Kiah Roache-Turner: Nou, het probleem is dat ik niets kan verzinnen omdat ik heb gelezen World War Z door Max Brooks. En ik weet dat het zoiets is als een combinatie van bijl en houweel. Ik weet niet eens meer hoe ze het noemen. Het idee is dat je een soort bijlhamerding hebt waarmee je ze kunt hakken, maar als je dan voor de hersenen wilt gaan, draai je het om voor de houweel, en je gaat recht in de hersenen en tha snijdt uit het centrale zenuwstelsel. Dus het is een soort club pikhouweel dat Max Brooks heeft uitgevonden.

Het verbaast me nog steeds dat de man die verantwoordelijk is voor een soort 20e-eeuwse zombiewetenschap de zoon van Mel Brooks is, is dat niet het raarste?

Kelly McNeely: Wat?! dat wist ik niet! 

Kiah Roache-Turner: Mel Brooks is eerlijk gezegd een van de meest getalenteerde komieken ooit. En Max Brooks - zijn zoon - heeft het concept van de zombie voor de 20e eeuw opnieuw uitgevonden. Dus ze hebben allebei hele grote dingen gedaan in hun leven.

Kelly McNeely: Wat zou het beste vervoermiddel zijn in een zombie-apocalyps?

Kiah Roache-Turner: Het hangt er natuurlijk van af of je een helikopterpiloot bent met toegang tot een helikopter. Maar ik bedoel, wie kan dat ding vliegen. En ook helikopters zijn lastig. Je denkt dat je er gewoon in kunt springen en opstijgen, maar ik denk dat ze een paar uur nodig hebben om je voor te bereiden - om de motoren op te warmen en zo - alsof je niet zomaar in een helikopter kunt springen. Dus ja, er zijn veel dingen die je moet doen. Dus het is niet echt wat je zou denken.

 Ik bedoel, ik en mijn broer sloegen onze hoofden tegen elkaar en ik denk dat we een kant-en-klaar ding hebben bedacht waar je het waarschijnlijk in je achtertuin zou kunnen doen. Je krijgt gewoon de klassieke Aussie Hilux en je bewapent hem. En je zorgt ervoor dat de ramen sluiten enzo, zodat je erin kunt slapen. En ik denk dat ik dat best goed vind. Zorg ervoor dat het vierwielaandrijving is en ga desnoods door de bosjes, zorg dat er genoeg kleine gaatjes zijn, steek gewoon je jachtgeweren uit. En ik denk dat dat degene is die we hebben gemaakt in wyrmwood

Kelly McNeely: Absoluut wendbaarder dan de bus in de Dageraad der doden remake.

Kiah Roache-Turner: Een bus is een verschrikkelijk idee *lacht*. De wegen zullen over twee seconden dichtslibben. Dus je zit gewoon in een bus te wachten, dat is wat er gaat gebeuren, je staat in de grootste verkeersopstopping ter wereld. Terwijl je met een echt terreinvoertuig de bush in kunt en als je een voldoende grote vering hebt, kun je dat ook echt over rotsblokken nemen, dus nee, nee, nee, ga niet met de bus. Kom op jongens, denk er eens over na. 

Kelly McNeely: Als zombies het overnemen, waar ga je dan heen?

Kiah Roache-Turner: Ah, ik bedoel, ik weet het niet. Het punt is, waar ga je heen? En dat is het punt van het gepantserde voertuig, je moet wel in beweging blijven. Omdat ik denk dat waar je ook gaat, ze zullen samenkomen omdat er miljoenen en miljoenen en honderden miljoenen van hen zijn. Dus je moet een beetje in beweging blijven, denk ik, en daarom is een gepantserd voertuig met spikes dat je kent met een enorme hoeveelheid brandstof waarschijnlijk de beste keuze. Ik bedoel, mensen zeggen dat ik in een boot stap en naar een eiland ga, maar mijn gedachte is er altijd van, maar kunnen ze niet gewoon op de bodem van de oceaan lopen, en gewoon lopen naar waar dat eiland ook is? Dus je moet voorzichtig zijn, weet je. Gewoon doorgaan denk ik. Bewapen je voertuig, zorg ervoor dat het spikes heeft zoals Mad Max, en ga dan gewoon waar andere mensen niet zijn en je hebt gelijk. 

Kelly McNeely: Dus wat is het volgende voor jou?

Kiah Roache-Turner: Ik heb een monsterfilm in de maak, die iets serieuzer is dan wyrmwood. Het is een klassiek soort enkele locatie, familie gevangen met een monsterlijke sfeer. Het is een beetje zoals mijn Vreemdof Kaken, or Het ding. Dat zijn de drie waar ik een beetje op terugkom met het script en alle herschrijvingen, en alleen het uiterlijk en de toon van het ding. Maar deze zou angstaanjagend zijn. Ik stelde mezelf een taak om te proberen het meest angstaanjagende mogelijk te schrijven. Alsof dit de laatste film is die ik heb gemaakt, ik ben in ieder geval de broek uit een generatie gaan schrikken. Er zitten scènes in, waar – als ze me dit laten maken – mensen het theater zullen verlaten. Niet in een bloederige soort Herberg marteling porno soort manier. Het is alleen het concept zelf is zo verschrikkelijk verontrustend, en toch oer. 

Een komiek die zei: "Jullie weten niet hoeveel geluk jullie hebben, want 95% van het organische leven op deze aarde sterft schreeuwend, van achteren opgegeten". Net als je depressief wordt, of mijn telefoon het niet doet, onthoud, je gaat dood in een bed, waarschijnlijk best gelukkig met Oxycontin. De meeste dingen op deze aarde sterven door iets dat hen aanvalt met klauwen en tanden. En dus is er iets primairs aan dit script waar ik erg naar uitkijk om te doen.

 En dan is er Wyrmwood 3. We kijken gewoon naar hoe het in de VS gaat. We hebben een lovende recensie van de New York Times, en het deed niets anders dan gloeien. Ik heb het gelezen en ik heb zoiets van, er is hier niets negatiefs. Veel beter dan dat wordt het niet echt. Dus nu is het echt goed voor mij, want ik ben een gevoelige artiest *lacht*. Ik heb de recensies gelezen en ik raak zo overstuur, je kunt niet anders dan van streek raken omdat het persoonlijk is, weet je? En het is nog erger als ze echt slim zijn. Omdat je denkt, oh, ze hebben gelijk. Ik ben het daar mee eens. 

Zoals ik al zei, denk ik wyrmwood is een trilogie. Hoe langer we dit doen, hoe meer ik me realiseer dat de derde film waarschijnlijk alle kernvragen zal beantwoorden, en we zullen de bogen van het oorspronkelijke team sluiten, denk ik. En we zullen eindelijk de vraag beantwoorden, wat maakt de zombies? Wat ook een leuke is, want daar hebben we best wel coole ideeën over. Het zou verontrustend zijn als Star Wars klaar met De Empire Strikes Back, je weet wel? Je wilt je . doen Return of the Jedi.

 

Wyrmwood: Apocalyps is nu beschikbaar op Digital in de VS