Je kent zijn naam misschien niet, maar je kent zeker zijn gezicht. Julian Richings is een hoofdbestanddeel van genrefilm en televisie, met rollen in Bovennatuurlijk, Kubus, De Heks, Stedelijke Legende, Man van Staal, Amerikaanse Goden, Channel Zero, Hannibal, Verkeerde afslag, en nog veel meer. De Britse acteur (die nu in Canada woont en werkt) heeft een sterk fysiek gevoel dat hij in elke rol brengt, waarbij hij elk deel volledig belichaamt en hen hun eigen gevoel van gravitas geeft. Hij is een indrukwekkende acteur die opvalt in elke scène, ongeacht de grootte van de rol. 

Ik zat onlangs met Richings om met hem te praten over zijn opleiding als acteur en zijn rollen in de hit van omgekeerde exorcisme Alles voor Jackson en punk rock gladiator confrontatie Reserve-onderdelen.

Kelly McNeely: Je hebt zo'n uitgebreide carrière in genrefilm en televisie gehad hier in Canada. Hoe ben je begonnen? En voel je je vooral aangetrokken tot het werken in genre?

Julian Rijkingen: Hoe ben ik begonnen... Ik denk dat ik altijd een acteur ben geweest. Ik ben een middelste broer of zus, en ik heb twee broers - een aan weerszijden van mij - en ik heb altijd het gevoel gehad als kind, ik was degene die zou willen... Ik zou anders zijn met elke broer, ik zou anders zijn met iedereen. 

Ik had ook een oudere broer die een bepaalde vaardigheid had om omgevingen te creëren, hij werd theaterontwerper en bouwde omgevingen in onze achtertuin. En hij had iemand nodig om die omgevingen te bevolken, zoals een spreekstalmeester voor zijn circus, en een geest voor zijn spookhuizen en zo, dus... raad eens wie dat deed. En dus heb ik gewoon altijd geacteerd, ik voelde me altijd heel comfortabel bij acteren. 

En in zekere zin stelt acteren me in staat allerlei extreme karakters te zijn die ik in het echte leven nooit zou zijn. Ik ben me er eigenlijk altijd van bewust hoe gewoon en saai ik ben. Weet je, mensen gaan, Oh, mijn God, speel jij die vent! Het is de dood van Bovennatuurlijk! En ik zeg graag: Nou, dat mocht ik zijn, maar je wilt me ​​niet echt kennen buiten de film. Dus, oh, en je vraag bestaat uit twee delen! Genre.

Kelly McNeely: Ben je vooral aangetrokken tot het genre?

Julian Rijkingen: Nou, ik denk dat het biologisch is. Ik denk dat, weet je, het is gewoon ontwikkeld door de jaren heen, het soort onderdelen dat ik heb gespeeld. Niet zozeer in het theater, ik ben opgegroeid in het theater, ik heb een theateropleiding gevolgd, ik heb in theater geacteerd, en toen evolueerde ik langzaam naar film en televisie. En terwijl ik theater deed, begon ik commercials te maken om mijn inkomen aan te vullen. En de commercials waren allemaal ongebruikelijke, geeky, rare karakters. Want, weet je, als je een reclamespotje doet, was ik niet de klassieke vader, of, je weet wel, de knappe man met perfecte tanden. Ik was altijd de vreemde man, de excentriekeling. En dat is een beetje onvermijdelijk in film en televisie, omdat het een meer letterlijk medium is. Dus het soort rollen dat ik heb gespeeld waren uitbijters en buitenaardse wezens en horrorgenres. Dus het is een beetje organisch. 

In het theater heb ik een breder spectrum gehad, maar ik omarm alles. En ik probeer altijd verschillende elementen te injecteren in alle personages die ik speel, dus ik doe ze niet af als zijnde, oh, dat is een horrorrol. Alsof het een horrorrol is, zal ik proberen een beetje menselijkheid te introduceren of als ik een kwaadaardige keizer speel, zal ik proberen een beetje kwetsbaarheid in te brengen, snap je wat ik bedoel? Dus voor mij is het, ik weet het niet, het is gewoon onvermijdelijk, denk ik.

Kelly McNeely: En nu we het toch over de gemene personages hebben, je hebt schurken gespeeld in Reserve-onderdelen en onlangs binnen Wreed plezier, en een moreel complex karakter in Alles voor Jackson… Wat voor soort rollen wind je echt op als acteur?

Julian Rijkingen: Er zijn niet veel rollen die ik niet speel, oooh, dat is interessant. Ik heb geen gevoel voor maat. Ik heb geen idee of vooroordeel, zeggende, dat is niet een groot genoeg deel voor mij. Oh, dat is te klein, of dat is te cliché. Ik hou van verhalen. Ik hou van verhalen vertellen. En ik vind het leuk om deel uit te maken van een verhaal. En soms is daarvoor iets kleins en intens nodig. En soms is het iets dat zich over een grotere boog verspreidt. 

Dus ik vind het moeilijk om onderscheid te maken. Het is alsof, weet je, er zijn van die klassieke maskers die theater vertegenwoordigen. Er is het lachende masker voor komedie, en er is het gloeiende masker voor tragedie. Ik vind het heel moeilijk om die twee te scheiden, ik denk dat achter elke tragedie een komedie schuilgaat en omgekeerd. En hetzelfde geldt voor de rollen die ik speel. Dus ik vind het leuk om het door elkaar te halen, ik voel me erg op mijn gemak om een ​​relatief klein deel van het verhaal te zijn, en ik draag graag een hoofdverhaal. Dus ik ga niet soort van, oké, volgende film, ik wil dit of dat zijn. 

Ik denk dat als ik ouder word, ik blij ben om ieders vooroordeel over wat oudere personages doen een beetje van streek te maken. Dus naarmate ik ouder word, ben ik blij dat speel raadselachtige krachtige personages, omdat we in onze cultuur de neiging hebben om ouder worden af ​​te doen als iets dat, weet je, je wordt afgeschreven. Dus dat is best een cool ding dat ik een beetje begin te omarmen.

Kelly McNeely: Ja, dat zie je zeker veel in Alles voor Jackson. Ik hou van dat idee dat in plaats van, weet je, deze kinderen die uit dit boek lezen en demonen oproepen, dit oudere echtpaar is, en ze zouden beter moeten weten, maar ze doen het toch. En daar hou ik echt van. 

Ik vroeg me af of je wat zou kunnen praten over de morele complexiteit van... Alles voor Jackson, want het is echt een vrij gelaagde benadering van ontvoering. Er is het hele idee dat hij het voor zijn vrouw doet, hij doet het voor zijn familie, hij weet dat het misschien niet per se het juiste is om te doen. Maar het is allemaal uit liefde.

Julian Rijkingen: Absoluut, je raakt het precies. Ik denk dat wat zowel geweldig als verontrustend is aan de film is dat het twee mensen zijn die toegewijd zijn aan elkaar, maar een verschrikkelijk verdriet en een verschrikkelijke tragedie delen. En om dat verdriet een beetje te verlichten, proberen ze elkaar in staat te stellen, en de acties die ze ondernemen zijn nogal, nogal onvergeeflijk, maar ze doen het in naam van liefde en beschermen de andere persoon. En dus hebben ze in veel opzichten de verantwoordelijkheid van zichzelf afgeleid. En ik denk dat dat een heel complexe en interessante plek is voor een film om te zitten. 

Nu, als acteurs, werken Sheila en ik heel goed samen, alsof we een heel goede chemie hadden, en we speelden gewoon de integriteit van de relatie tussen twee mensen. En wij, denk ik, hebben onze eigen ervaring meegebracht. We hebben allebei het geluk dat we een langdurige relatie hebben gehad. En dus probeerden we eerlijk te zijn over zowel de jury's als de afleiding van het hebben van een langdurige relatie, weet je, en dit soort komische stukjes die er ook bij kunnen komen.

Kelly McNeely: Absoluut. En er is natuurlijk een ontvoering in Reserve-onderdelen ook, die zijn eigen soort complexiteit heeft en een veel sinister motief.

Julian Rijkingen: Ja, ik bedoel, het is duidelijk veel meer een upfront, grindhouse, take-no-prisoners soort film. Wat ik er leuk aan vind, wat het er echt in injecteert, is een soort punk-onheil. Er is een soort van hoge intensiteit, en er is een gevoel dat de vrouwen niet alleen maar blij zijn om, je weet wel, aangepaste objecten te zijn. Weet je, ze moeten zich een weg naar de vrijheid vechten. En het heeft een soort energie en een rock-'n-roll-achtige wreedheid. En dat is leuk. Heel anders. Heel, heel ander soort energie. 

Kelly McNeely: Een heel andere sfeer tussen de twee films. Ik ben blij dat je zoveel over theater praat. Zou je iets kunnen zeggen over je opleiding en je achtergrond in het theater en of dat zich misschien leent voor genre, voor zover het gaat om de echte complexiteit die je in die personages aantreft? 

Julian Rijkingen: Ja, dat doet het. Het heeft een belangrijke rol gespeeld in mijn carrière. Dus ik groeide op en trainde in Engeland. Maar ik ben opgegroeid in een tijd waarin het Oud-Engelse systeem, de wekelijkse repertoiretheatergezelschappen en de regionale theaters in verval raakten en we niet langer relevant zijn. En zo was er een nieuw soort golf van gemeenschapstheaters waar mensen zouden optreden in niet-traditionele ruimtes. Ik trad op in parken, aan het einde van de pier, op stranden, in bejaardentehuizen - het idee was om theater naar de mensen te brengen. 

En dus was er een gevoel van - in de jaren '70, in Engeland - dat het oude systeem niet meer relevant was, met de komst van televisie en films, dat het traditionele theater moest veranderen. Dus daar kwam ik in het theater, mijn eerste jaren van ervaring waren daar, en ik trainde ook als fysiek acteur, niet zoals veel Britse toneelscholen, die erg thuis waren in de oude school. 

Ik was zeer goed getraind in de methode van Grotowski. Hij was de Poolse goeroe van die tijd, die sprak over het creëren van het fysieke theater van pijn en wreedheid waarin de acteurs bijna werden opgeleid als dansers, ze hadden een soort lichamelijkheid over zich. En in feite, dat is waarom ik in Canada belandde, is dat de show waar ik bij was een soort meertalige, multiculturele show was die naar Europa ging, door Europa toerde, naar Polen ging, naar Canada kwam, het was een rondreizende voorstelling. Dus toen ontdekte ik Toronto en - lang verhaal - maar ik kwam in Toronto terecht. Maar het idee is dat mijn lichamelijkheid voor prestaties er altijd is geweest. En ik heb het aangepast van het theater naar film en televisie. 

Maar ik heb altijd een lichamelijkheid in mijn karakter. Ik bedoel, het is niet opzettelijk, maar het is er, omdat het aangeboren is in mijn training. Dus of het nu zelfs met mijn gezicht is, of met mijn oogbollen, of dat het, weet je, ik speel een wezen als Three Finger in Wrong Turn, of Dood in Bovennatuurlijk. Wat voor mij belangrijk is, is de algehele lichamelijkheid. En daarmee bedoel ik niet, weet je, gewoon proberen groot en sterk en stoer te zijn. Het is niet zoals dat. Nee, er zit een soort diepte in die uit het lichaam komt. 

Kelly McNeely: Het is meer een fysieke finesse.

Julian Rijkingen: Ja. En dingen als traditioneel theater, het is eigenlijk geen genre waar ik echt goed in ben, weet je, het traditionele Engelse gesproken woord speelt. Het is niet iets dat je kent, waar personages rondhangen en thee drinken en ideeën bespreken en debatteren. Ik ben niet zo thuis in dat soort theater. Dus horror, en grootse operafilms, zoals... Reserve-onderdelen, past eigenlijk heel goed bij mij. 

Kelly McNeely: Dus dit is misschien een beetje een brede vraag. Maar wat is voor jou de grootste vreugde en/of uitdaging van acteren?

Julian Rijkingen: Oh God. Het is een deel van mij, weet je? Het is altijd zo geweest. Ik denk beide, het is de kwetsbaarheid. Want je moet altijd aanwezig zijn in het moment, toch? Het is echt interessant om het verhaal te vertellen, je moet ermee bezig zijn dat het geen deel van je brein kan zijn om te gaan, hey, ik vind het echt leuk om mijn spullen te bekijken. Of, ik heb de controle, of wie ben ik? Grappig, die stem in je hoofd kan er niet zijn, je moet erin zitten. Dus om zo te zijn, moet je in een staat van kwetsbaarheid zijn, denk ik, en beschikbaar zijn op dit moment. 

En dat is eigenlijk heel moeilijk. Het is eigenlijk heel moeilijk om eenvoudig en open en spontaan te zijn. En dus, de zoektocht ernaar, vereist nauwkeurigheid. En het vereist een leven lang nooit zelfgenoegzaam zijn, eigenlijk. Nu, ik misgun dat niet. Ik denk dat dat de manier is waarop ik mijn leven leef. Ik zou een beetje mijn leven leiden op mijn voorste voet. Ik ben altijd in beweging, ik maak mensen gek omdat ik niet stil kan zitten, ik ben altijd een beetje aan het luisteren, reageren. 

Maar het is mijn grootste vreugde dat ik me heel erg deel voel van de stroom van het leven. Maar het is ook een beetje overweldigend, want er is geen vrede. Als acteur kan ik niet op mijn lauweren gaan zitten. Ik kan het niet. Zelfs tijdens COVID heb ik nooit kunnen gaan zitten en mijn geweldige roman schrijven of mijn reflecties schrijven, of ik ben te veel op mijn hoede om naar andere mensen te luisteren en te reflecteren op wat ze me geven. Ik hoop dat dat het beantwoordt. Het klinkt een beetje pretentieus, maar het is een gemoedstoestand. Ik denk dat het een staat van zijn is die je volgens mij moet proberen te behouden.

 

Reserve Deel is nu beschikbaar op VOD, Digital, DVD en Blu-ray
Alles voor Jackson zal beschikbaar zijn op VOD, Digital, DVD en Blu-ray op 15 juni