Josh Ruben is een beetje een man-over-town in het horrorgenre. Hij is een acteur, schrijver, regisseur en producent, bekend om zijn speelfilms (Maken me bang en weerwolven Binnen) en – meer recent – ​​zijn rol in Travis Stevens' Een gewonde reekalf, waarin hij een onstabiele moordenaar speelt met zijn oog op een nieuwe prijs. 

Voordat hij met afgrijzen een thuis vond, regisseerde Ruben schetsen voor De Late Late Show met James Corden en afleveringen van Adam ruïneert alles, en was een van de stichtende leden van CollegeHumor'Originals'-afdeling (waar hij regisseerde en optrad in duizenden komische korte films). Hij is door de jaren heen een behoorlijk drukke man geweest.

Ik heb er met Ruben over kunnen praten Een gewonde reekalf, de tweezijdige horrorkomedie-munt, en wat er daarna komt. 

Kelly McNeely: Ik ben dankbaar dat je hier bent om vandaag met me te praten, ik keek altijd naar de stront College Humor toen ik op de universiteit zat. Dus nogmaals, bedankt dat je bij me bent gekomen. In dat opzicht zijn horror en komedie in zekere zin twee kanten van dezelfde medaille. Het is hetzelfde idee van opzet en clou, toch? En ik weet dat je een behoorlijk uitgebreide achtergrond hebt met komedie, zou je iets kunnen zeggen over die overgang, en hoe - in wezen - die balans werkt?

Jos Ruben: Ja, ik bedoel, er zijn een paar verschillende delen van dit gesprek, waarvan de eerste is, weet je, er is de onverwachte clou, zoals de onverwachte schrik. Dus je hebt dat soort congruentie. Ik denk dat komedie – of in ieder geval komische filmmakers, zoals Jordan Peele en Zach Cregger, en ik durf mezelf ook maar in de buurt van hen te plaatsen – ik denk dat de reden waarom we werken is omdat we grensverleggend zijn, omdat we porren en porren en hebben misschien een klein voordeel bij het observeren van cultuur, omdat we het doorprikken. Of bepaalde persoonlijkheidstypes die we willen spiesen; mijn specialiteit lijkt giftige mannen te zijn. 

Mijn eerste film ging over een ontmande man in de schaduw van de grootsheid van een vrouw, en ik wilde dat echt doorprikken met humor en horror. Dus ik denk dat daar een voordeel is, en zeker binnen de technische kant van dit alles, weet je, de endorfines vuren volgens mij op dezelfde manier af. Onze hartslag gaat op dezelfde manier omhoog. De onverwachte lach krijgt een onverwachte schaterlach, waar de schrik de schreeuw krijgt.

Kelly McNeely: Ik ben blij te horen dat je Zach Cregger noemde, omdat Barbaar was ongelooflijk, en ik hield ervan Witste kinderen die je kent ook. Ik wist niet dat hij dat regisseerde toen ik die film inging, ik het achteraf leerde, en het was alsof ik dat hoorde Het verdriet werd geregisseerd door een man uit Canada. Het verbaasde me! Maar ik wil het even hebben over Maken me bang en de kunst van het vertellen van verhalen, omdat het heel theatraal en inventief is, en daar hou ik echt van. Hoe was de structuur van die film bedacht?

Jos Ruben: Het was een soort van bedrog, en misschien een beetje meta, want elk script dat ik tot dan toe had geschreven zonder te schetsen, bezorgde me gewoon een writer's block. Elke keer als ik net van plan was een script te schrijven, zoals iemand een roman zou schrijven, kwam ik op pagina 33 en dacht ik, oh shit, dit had gewoon een kort verhaal moeten zijn. Of ik heb gewoon niet goed nagedacht. Ik vulde Act Two met die scripts - met die mislukte scripts - ze werden in wezen de korte verhalen, de anthologieverhalen. Maar de motor ervan was deze tête-à-tête tussen deze twee karakters, allemaal competitie. 

Mijn eerste zwaai van het ontwerp was een beetje meer - denk ik - duidelijk dat Fred een psycho-moordenaar zou worden, en dat was wat het zou worden. Maar nee, laten we deze lijn een beetje grijs maken, laten we hem gewoon een fragiele man maken die te veel alcohol had en het onderwerp was van een derde wiel na een nacht waarin er gewoon niets aan de hand was. Dus gewoon om over de structuur ervan te praten, ik pakte het midden ervan en ging op weg naar de climax met de verhalen, zoals misschien een anthologiefilm zou spelen.

Kelly McNeely: Je hebt nogal wat gedaan zowel voor als achter de camera, wat je meer vreugde of opwinding geeft?

Jos Ruben: Ze boeien me allebei op zoveel manieren. Ik denk dat mijn ervaring als filmmaker - wat normaal gesproken mijn eerste antwoord zou zijn, althans in dit tijdperk van mijn leven - als filmmaker nu op een bepaalde manier meer jazzed is om te acteren en op te treden omdat ik archiveer hoe andere regisseurs en filmmakers praten met hun crew en hun cast en communiceren. Dus ik ben aan het leren. Het lastige is wanneer je je vingernagels in je knieën wilt graven en iets niet wilt zeggen of niet behulpzaam wilt zijn om over te komen als een manslainer. 

Maar ik denk dat ik het acteren even heb weggestopt, of er in ieder geval minder enthousiast over werd, omdat ik opgewonden raakte door het maken van horrorfilms, alle controle erover, de ervaring ervan en het besturen en aanvoeren van het schip. Maar ik denk dat mijn liefde voor acteren niet is verdwenen, maar het is denk ik meervoudig teruggekomen Een gewonde reekalf. Gewoon omdat het in wezen een droomrol is om terrorist en geterroriseerd te spelen, en precies waar de film voor staat, en hoe intelligent en kunstzinnig hij is.

Kelly McNeely: En zonder al te veel spoiler, je personage erin Een gewonde reekalf is een beetje een uitdagend persoon, zullen we maar zeggen? Hoe bereid je je daarop voor? En hoe daagde hij je uit?

Jos Ruben: Het voor mij klaarmaken was tweeledig, de eerste was de kennis van zijn masker. Hij was een pauwende narcist, dus hij draagt ​​inderdaad een masker en creëert dat moment of dat fineer, wanneer Meredith (Sarah Lind) of een ander personage deze man de rug toekeert, en het zou als het ware wegsmelten en je zou zien slechts kleine hints van wie en wat hij werkelijk was. 

Daarmee spelend, maar ook als iemand die gewoon van nature grappig is, en een mafkees – waarschijnlijk – voor de mensen in mijn persoonlijke leven – in een irritante mate – zoals altijd iets grappigs moet zeggen of doen, of porren en porren. Ik had het over het verleggen van grenzen tot een onaangename graad, ik moest mezelf echt aarden om niet betrapt te worden terwijl ik probeerde grappig te zijn, en om te proberen in contact te komen met iets van een verleidelijke kant, want dat is wat deze man doet. Zo voedt hij zich. Het is hoe hij vrouwen naar binnen lokt. Dus ik moest suave spelen, wat ik echt nooit doe; Ik vind het veel prettiger om het tegenovergestelde te spelen.

Kelly McNeely: Ik waardeer het - bijna een soort subgenre - dat ik graag Red Flag-horror noem Verse is daar ook weer een goed voorbeeld van. Je lijkt iets primairs aan te boren Een gewonde reekalf; is dat als acteur meer bevrijdend? Of is dat moeilijker te beteugelen?

Jos Ruben: Oh, het is zo bevrijdend. Het is zo bevrijdend, ik denk dat ik om welke reden dan ook een beetje controle over mijn instrument heb, of in ieder geval heb ontwikkeld. Misschien kwam dat doordat ik, toen ik acteur was en geen agent kreeg, begon met filmmaken en schetsen maakte met mijn vrienden. Zelfs voordat College Humor, hadden we een schetsgroep met een aantal van dezelfde crew. Je leert je instrument een beetje te beheersen. 

Dus ik lees de kamer min of meer, of fungeer als mijn eigen soort barometer voor hoe ver ik met iets ga en hoe het op film kan worden waargenomen, denk ik. Ik denk dat dat misschien ook een vaardigheid is die je krijgt als theateracteur; in die tijd hield ik van theater toen ik jonger was. Dus ja, het was helemaal bevrijdend. Ik bedoel, de hele film was zo'n speeltuin, ik moest alle kanten van het spectrum spelen die ik ooit heb willen verkennen.

Kelly McNeely: Als voormalig theaterkind waardeerde ik het Griekse koorelement van Een gewonde reekalf. Dat was heel onverwacht. Kun je iets vertellen over dat element van de film en hoe het de horror een beetje verschuift?

Jos Ruben: Zeker. Ik bedoel, weet je, ogenschijnlijk kijk je naar deze film, en ik bedoel, ik heb me aangemeld omdat het Patrick Bateman is in The Evil Dead cabin en de Furies zijn Cenobites, weet je? Dus wat begint, is dat het in wezen aanvoelt als een slasher die verandert in een spookverhaal. En het is uiteindelijk een soort Griekse superheld, feministische fantasmagorische saga, verhaal, hoofdstuk, en een van die soorten - ik zou het niet eens een tragedie willen noemen, gewoon een Grieks verhaal. Dus ik waardeer gewoon hoe het is verschoven. 

Ik denk dat de horror verschuift van alles wat eerst afgeleid en vertrouwd aanvoelt, en dan verandert in, ik denk iets van een achtbaanrit, want wat is meer louterend dan het ontmaskeren van een waardeloze, narcistische man? Dat is wat ik zo leuk vind aan boksbal spelen in deze verhalen, die na vier jaar van de laatste president, het is alsof, is dat niet precies het type persoon dat je je kwetsbaar wilt laten voelen? Maar zonder iets te bederven, doen ze liever alles dan hun wangedrag toegeven.

Kelly McNeely: En nogmaals, zonder iets te bederven, doet de volgorde van de aftiteling me een beetje denken aan het einde van Pearl, gewoon weer vasthouden voor hoeveel minuten, hoe lang duurde dat? Voelde het als een eeuwigheid? Hoe lang zou het duren voordat er een snee plaatsvond?

Jos Ruben: Welnu, Travis (Stevens) werd geïnspireerd om gewoon een hele filmrol van diezelfde reeks op te nemen, en een filmrol duurt 11 minuten. Dus er is de volgorde van de aftiteling - ik denk dat het vijf minuten is en wisselgeld - dus er zijn nog een paar vreemde minuten op de vloer van de montagekamer van wat je ziet. Het was spannend, ik bedoel, het was in de laatste twee dagen van de opnames. Dus op dat moment waren we allemaal, weet je, meerdere nachten van nachtopnamen. Twee weken overnachtingen zorgen ervoor dat je op alles voorbereid bent. Dus het was spannend. 

Iedereen vroeg me, was het ongemakkelijk? Hoe gaat het met je oog, hoe gaat het met het nepbloed, en als je een toga draagt, moet het gevroren hebben en al die dingen. Ik voelde gewoon een elektrische focus en toewijding. Ik denk dat we dat allemaal deden, wetende dat dat was wat we allemaal gingen doen. En nu, weet je, ik weet zeker dat je net zo goed weet als iedereen, films moeten een beetje indruk maken, het wordt waar mensen over praten. Dus als je de kunst of het giallo van dit alles niet waardeert, of het feministische verhaal ervan, hey, je moet dit ding zien om deze spetterende reden. 

Het is net waarom ik opgewonden ben om te zien Verschrikkelijker 2, ik heb deel één niet eens gezien. Maar mensen zeggen oh, je moet het om deze reden zien. Dus ik ben blij dat er een element in die film zit waardoor mensen gaan van, oh, dat moet ik eens bekijken.

Kelly McNeely: Ik kan zien dat je een horrorfan bent, is horror altijd een deel van je basis geweest, of is het iets dat je later ontdekte? En wil je in het genre blijven werken?

Jos Ruben: Het is altijd een deel van mijn fundament geweest. Ik was een horrorfan voordat ik een comedyfan was. Mijn zus Rachel, zij was degene die me kennis liet maken met mensen als Freddy's nachtmerries en Stephen King's Kattenoog. En als kind van de jaren 80 weten je ouders niet helemaal zeker hoe ze een film moeten beoordelen aan de hand van de albumhoes, dus ze zeggen oh, Monkey Shines, het gaat om speelgoed, je kunt het bekijken. 

En ik wil horrorfilms blijven maken. Ik wil absoluut voor de volgende een of twee - wat ik ook bevoorrecht genoeg ben om de kans te krijgen om te maken - de schrik aanjagen en kijken of ik die delicate lijn kan dansen om het humoristisch te houden. Dus zeker de horror pushen, en uiteindelijk wil ik zeker de andere genres verkennen. Ik geniet wel van een komische film of komische set, maar ook als theaterkind hou ik van een musical, ik ben opgewonden om misschien muziek of dans op te nemen in een van de films verderop, met misschien ook een genre. Dus we zullen zien hoe dat uitpakt.

Kelly McNeely: Als horrorfan zou ik graag willen dat je een horrorfilm aanbeveelt aan een hardcore horrorfan. Als er iemand is die het gezien heeft The Exorcist, hebben ze gezien Het ding, ze hebben, je weet wel, alle basics gezien, welke film zou je aanraden?

Jos Ruben: Oh wow! Een hardcore horrorfan? Ik zou een hardcore horrorfan er een aanraden die ik al lang niet meer heb gezien, maar ik weet dat het behoorlijk hardcore is, is - oh god, nu kwam er net een tweede in mijn hoofd ... oh, nu een derde - ik zou aanbevelen De eerste macht; het is een bezetenheidsfilm met Lou Diamond Phillips, en het is echt – van wat ik me kan herinneren, ik bedoel, het maakte me super bang toen ik een kind was, misschien als je het nu opzet, zou het superlicht zijn, maar van wat Ik kan me herinneren dat het behoorlijk heftig was. Een soort van Gevallen-achtige plot is wat ik me kan herinneren, een bezit, maar het is een van de eerste die ik me kan herinneren. Er zit ook gewoon een soort gruizige actie in. 

Dat en een die ik zeker weet en die echt hardcore is, heet er een Lichaamsdelen. Dat is eigenlijk modern Frankenstein. Echt brutaal, echt bloederig, ook een beetje actie. Waarschijnlijk een beetje smerig op dit moment, ik kan me niet herinneren hoe, weet je, smerig het was, maar ik denk dat toen ik een jaar of tien was om ernaar te kijken, veel te jong was. Ik waardeerde het om redenen die we zouden moeten hebben.

Kelly McNeely: Veel van de films die je de laatste tijd hebt gemaakt, Bloedverwanten kwam onlangs uit op Shudder, en Maken me bang en Een gewonde reekalf, hebben allemaal een thuis op Shudder, wat verbazingwekkend is omdat het zo'n geweldig platform is... is er in diezelfde zin een Shudder-film die je ten zeerste zou aanbevelen?

Jos Ruben: Nou, je moet die van Brian Fuller eens bekijken Queer voor angst documentaire. Ik vind al hun documentaires geweldig. Er is ook Nooit meer slapen, waarvan ik vrij zeker weet dat het nog steeds op Shudder staat. Het is net acht uur Nightmare on Elm Street documentaire. Het is fenomenaal, ik zou het helemaal opnieuw kunnen bekijken. Ik bedoel, het gaat echt door elke film en Robert Englund is daar, en Heather Langenkamp, ​​en Wes Craven, zoveel archiefmateriaal en dergelijke. Maar filmfilm? Oh god, ik bedoel, ik denk dat iedereen moet uitchecken Laat me schrikken, bloedverwanten, een gewond hertje en Wie heeft ze uitgenodigd?, ook bewerkt door Patrick Lawrence die dat deed Maken me bang .

Kelly McNeely: Dus wat is het volgende voor jou?

Jos Ruben: Er komt een graphic novel uit die een soort eerbetoon is aan mijn liefde voor Tales from the Crypt, wat voor sommige mensen voelt alsof het een verhaal in het tv-programma was. Het zou uiteindelijk uiteindelijk te verwrongen kunnen worden naar de smaak van mensen. Dat heet dus Darla, en dat komt volgend jaar uit. En het is met Invader Comics, geïllustreerd door Brianna Tippetts, een artiest met wie ik graag samenwerk. 

En Michael Kennedy, de schrijver van Blumhouse's freaky, werken hij en ik aan een horrorkomedie waar ik dol op ben, die ik dolgraag wil maken. En er zijn andere dingen die gewoon rondzweven, je weet nooit of het zal gebeuren, maar ik wil echt gewoon opnieuw maken Darkman of op zijn minst een legacy-vervolg. Ik denk dat Liam Neeson wat wil schoppen en misschien het verband weer wil dragen.

Kelly McNeely: Als hij ons iets heeft laten zien met zijn recente acteerkeuzes, is het dat hij alleen maar wil doen, weet je?

Jos Ruben: Ik denk het wel! Ik denk dat het daarom is, oké, waarom zou je er niet in ieder geval een doen die een beetje meer genre-scheef is, weet je? Je hoeft geen vrachtwagenchauffeur op het ijs te zijn of wat dan ook.

Kelly McNeely: Of iemand die gewoon echt probeert zijn kinderen terug te krijgen.

Jos Ruben: Ik snap het, ik bedoel, ik snap het.

Kelly McNeely: Een rare vraag, is er iets dat je ooit zou willen dat iemand je zou vragen in een interview? Heb je de onuitgesproken interviewvraag waarvan je denkt, oh, ik wil echt over dit ene ding praten?

Jos Ruben: Ik bedoel, ik hou van - je hebt al technische vragen gesteld, zoals dingen over processen, daar ben ik altijd gek op. Elke keer dat iemand - vooral filmmakers - vraagt ​​naar hun proces, weet je, hoe blokkeer je het allemaal, praat je met acteurs, hoe communiceer je, of de chemie van dat alles, al dat soort dingen. Dat zijn het soort vragen waar ik dol op ben. Maar wat mij betreft raak je al die punten. 

Maar het is ook waarom ik Mick Garris verslind Na de dood, gewoon omdat hij er echt in opgaat. Dus ik weet het niet, misschien zal ik op een dag, als ik met pensioen ga of er bijna aan toe ben, er gewoon een doen die openlijk technisch is, alsof ik filmmakers niet eens vraag wat hun achtergrond is, ik krijg gewoon gelijk naar like, hoe doe je dat?

Kelly McNeely: Hoe doe je dat? Wat doe jij? Wat gebruik je? Schrijf alles op. 

Jos Ruben: Ja, heel, heel specifiek. Zoek de directeur van Lichaamsdelen en vraag hem waarom hij het deed.

Klik hier om Bri's recensie van te lezen Een gewonde reekalf, nu gestreamd op Shudder.