Ik had de gelegenheid om met Kempff te praten over haar speelfilm, burgerlijke moed, David Lynch en de angst om niet geloofd te worden.

---

Kelly McNeely: ​​Dus ik begrijp dat het een bewerking is of gebaseerd op een kort verhaal van Johan Theorin genaamd Knocks. Kun je iets vertellen over hoe je dat verhaal hebt gevonden? En hoe zit het met het sprak je echt aan?

Frida Kempff: Ja, ik kwam net een roman tegen. Ik had eerder documentaires gemaakt, en ik had altijd het gevoel dat in documentaires dat iets was dat ik als regisseur miste, weet je, ik kon niet het hele palet. Dus toen ik de roman vond, dacht ik: wauw, dit is geweldig. Nu kan ik echt creatief zijn en werken met alle elementen, met geluid en muziek en kleuren en zo. En dus kreeg ik de toestemming. En hij zei, weet je, voel je vrij, ga gewoon. 

En wat ik erg leuk vond aan de roman, is het thema van niet geloofd worden. Zeker als vrouw, en ook de uitdaging om het verhaal meer intern dan extern te vertellen. En de moeilijkheden. Maar ik hou ook van de uitdaging daarin, omdat ik denk dat het verhaal nogal kort is - het is niet lang - het is meer, het is een dieper gravend verhaal in haar lichaam en geest meer. En dat was iets wat ik heel graag wilde proberen.

Kelly McNeely: Er gebeurt daar veel. En ik waardeer de thema's van gaslighting ook, ik denk dat we als vrouwen daar allemaal ongemakkelijk bekend mee zijn. Kun je daar een beetje over praten? En wat is de reactie en reactie op de film geweest?

Frida Kempff: Ik heb helaas niet veel publiek kunnen ontmoeten. Ik heb hier in Zweden twee vertoningen gedaan — voorvertoningen —. En ik heb gezegd dat ik denk dat alle vrouwen zullen of hebben ervaren dat ze niet geloofd worden. En ik kan het hele publiek zien, en de helft van het publiek waren vrouwen, en ik kon gewoon zien hoe ze knikten, weet je, en de mannen begrepen nog steeds niet eens waar ik het over had. 

En ik denk dat dat iets is dat we allemaal met ons meedragen. En daar wilde ik ook iets mee doen kloppen, weet je, dat mannen misschien kunnen begrijpen hoe het kan voelen om een ​​vrouw te zijn. En door dat te doen, plaats je het publiek echt in Molly's schoenen. En ik denk dat veel jongens het begrijpen. Weet je, is dat echt waar? Is dat jouw ervaring? Ik denk dat in die zin, het iets in de hersenen van de mannen is begonnen, weet je? [lacht] Soms is het moeilijk om je woorden uit te leggen. Het is beter om een ​​film te maken. 

Kelly McNeely: Ik denk dat het een soort van erg eenzame film is, die de paranoia met Molly voedt, en geluid en kleur worden echt, echt effectief gebruikt om dat te communiceren en om dat te helpen onderzoeken. Hoe was het proces om dat allemaal samen te coördineren, om dat echt zo over te laten komen zoals het zo diepgaand deed?

Frida Kempff: Ja, ik denk dat dat makkelijk was. In zekere zin was het gemakkelijk, omdat het maar één perspectief was. Dus alle afdelingen (van de film) moesten Molly's emotionele reis volgen. Zo kwam ik op het idee om een ​​kleursysteem te gebruiken. Dus volgden ze Molly's humeur. We konden het niet chronologisch filmen, dus sprak ik in kleuren in plaats van woorden. Dus toen ik Cecilia (Milocco) regisseerde, zou ik zeggen dat je moet zijn - ik bedoel, groen was om mee te beginnen, en diep, dieprood was het einde van de film - en ik zou zeggen, nee, jij' je bent nog niet rood, je bent nog steeds gewoon paars of zo. En het decorontwerp en de lichten volgen hetzelfde patroon. Dus ja, zo heb ik het gebouwd.

Kelly McNeely: Ik hou van wat je zei over het hebben van dat bereik, die schaal om te kunnen peilen waar ze mentaal en emotioneel is, omdat je dat echt voelt door het kleurenschema van de film.

Frida Kempff: Ja, het is echt te zien als ze naar de mannen rent, toen ze de camera op haar hadden. Ze heeft een shirt dat gewoon wit is, het is nog niet rood. Maar in de volgende clip is het eigenlijk rood. Ze gaat echt in de rode kleur in dezelfde opname. Het was echt een soort van plezier.

Kelly McNeely: Ik heb het gevoel dat er elementen zijn van Achterruit voldoet aan Afstoting, op een bepaalde manier, en met het soort fragmenten uit het verleden dat we min of meer uit de context halen, waardoor ik dacht aan Scherpe voorwerpen een klein beetje. Waren er voor jou inspiratiepunten bij het maken? kloppen? Kun je daar een beetje over praten?

Frida Kempff: Ja, dat was het zeker, Afstoting. In die zin vond ik het fris om een ​​vrouwelijk standpunt te hebben, weet je, geen Polanski-standpunt. Ik vind dat meer vrouwen horror zouden moeten doen. Omdat we weten hoe het is, weet je? En Achterruit, was natuurlijk interessant om gewoon naar iets te kijken en niet zeker te weten of je je ermee moest bemoeien of niet. Zo leven we in de samenleving, vooral in Zweden. Ik weet niet hoe het in de VS is, maar in Zweden is het "niet bemoeien". Bemoei je maar met je eigen zaken. En weet je, je kunt een schreeuw horen, maar je moet niets doen. Dus ik dacht dat burgermoed belangrijk was. 

Maar ja, Hitchcock en David Lynch, en ook Scherpe voorwerpen. Ik ben blij dat je dat zag, dat kwam in het bewerkingsproces. Omdat we haar flashbacks van het strand hebben - dat waren eigenlijk maar twee sequenties. Maar in het eerste deel realiseerde ik me dat je niet zomaar naar haar kon kijken. Je moest haar voelen en wat ze heeft doorgemaakt. Dus ik had onlangs gekeken Scherpe voorwerpen en ik vond de fragmenten van een trauma echt geweldig. Dus ik gebruikte dat, ik nam het gewoon [lacht].

Kelly McNeely: Ik hou ervan hoe het dingen uit hun context haalt, je begrijpt de emotie erachter, maar niet per se wat er is gebeurd, wat het emotioneler maakt, denk ik.

Frida Kempff: Ja. En ik denk dat dat ook zo is met herinneringen en trauma's. Je kijkt naar iets of je ruikt iets en het komt in een oogwenk bij je terug, en dan is het weg.

Kelly McNeely: Je zei dat we getuige zijn van geweld en we zeggen eigenlijk niets, maar dat is een heel interessant idee. Ik denk dat we deze dingen zien, en we zijn getuige van deze dingen, maar er is iets sociaal-cultureel om niets te zeggen, niet op te dringen, niet betrokken te raken. Kun je daar iets over vertellen, en hoe dat de film heeft beïnvloed?

Frida Kempff: Ja, ik las de laatste tijd veel nieuws over vrouwen die misbruikt waren – vooral in de appartementen – en over buren die oordoppen in deden omdat ze, je weet wel, naar hun werk moesten. "Ik ben gewoon zo moe van haar geschreeuw". En dat vond ik verschrikkelijk. Waarom doen we niets? En dus is deze burgerlijke moed zo belangrijk voor mij om over te praten. En waarom we niets doen. Ik weet niet of het erger wordt, of dat het vroeger beter was, ik weet het niet. Maar het voelt alsof we steeds meer individuen hebben, en we geven minder om wat er om ons heen gebeurt. Dus dat is jammer. Maar weet je, er is nog hoop, we kunnen nog steeds dingen doen.

Kelly McNeely: We pakken onze telefoons en gaan daar soms zo in op. Weet je, blokkeer vaak wat er om je heen gebeurt.

Frida Kempff: Ja. En er is zoveel slecht nieuws, dus je voelt gewoon... misschien word je er zo moe van. Maar ik bedoel, ik denk dat we na de pandemie, en zo, denk ik dat we meer op elkaar moeten letten. En vooral mensen die eenzaam zijn of een psychische aandoening hebben. Je weet wel, hallo zeggen, en mensen uitnodigen voor een kopje koffie. Gewoon, weet je, elkaar zien. 

Kelly McNeely: Nu, Molly - Cecilia Milocco. Ze is ongelooflijk. Hoe heb je haar betrokken, hoe heb je haar leren kennen? 

Frida Kempff: Ik heb eigenlijk een korte film met haar gemaakt voordat ik belde Lief kind. Ik denk dat ze zei, een zin of zoiets in de 15 minuten, en ze kijkt echt naar iets. Ze denkt misschien dat een kind wordt misbruikt, maar ze heeft geen bewijs. Dus ze is meer een getuige in het kort. En het ging veel over de camera op haar gezicht. En ze laat al deze uitdrukkingen zien zonder iets te zeggen. Dus toen ik de roman vond voor kloppen, weet je, ik wist gewoon dat ze perfect was voor de rol. 

Dus we zijn er allemaal om het vertrouwen met elkaar op te bouwen, maar ik had haar nodig om haar meer naar binnen te duwen kloppen, natuurlijk. En we spraken een hele zomer voor de schietpartij, niet speciaal over Molly, maar meer over, weet je, wat is geestesziekte? Wat is gek zijn? Hoe is het om vrouw te zijn? En toen kozen we dingen uit onze eigen ervaring en bouwden we samen het personage Molly. Ook studeerde ze een dag op een psychiatrische afdeling. En ze zei: ik heb geen onderzoek meer nodig. Nu snap ik het. Ik kreeg de rol. Ik heb de rol. Maar ze is geweldig. Ze is geweldig. Ik denk dat ze ervoor is geboren, weet je.

Kelly McNeely: Nog een keer, haar gezicht. En ze communiceert zoveel via die kleine micro-uitdrukkingen, gewoon volumes.

Frida Kempff: Precies. Ja. Dus het enige waar ik op moest letten, was wachten met de explosie. “Niet nu”, weet je, want ze wilde er gewoon vanaf het begin voor gaan. Maar “nee, nog niet. Het is genoeg. Ik beloof je, het is genoeg” [lacht].

Kelly McNeely: En wat waren nu de uitdagingen van het maken van een film waarin je je alleen concentreert op het perspectief van één persoon, of hun perceptie van gebeurtenissen?

Frida Kempff: Hm. Weet je, ik heb het tegenovergestelde nog niet gedaan. Dus ik weet niet hoe het is om met een grote cast te werken. In zekere zin dacht ik dat het misschien makkelijker was, omdat je je gewoon op één personage concentreert. De uitdaging was dat ze de hele tijd zo alleen was. Ze is in dit appartement, ongeveer 80% van de film, en ze acteert tegen vier muren, en hoe doe je dat? Dus ik had wat vooraf opgenomen geluiden voor haar, zodat ze daarop kon acteren. Soms schreeuwde ik ook, dus ze had iets om op te reageren. En ja, ik weet het tegenovergestelde niet. Dus ik denk dat het interessant zal zijn om dat te proberen [lacht]. 

We hadden wel wat bijrollen. Na een week komt er een persoon binnen - een acteur in een bijrol - en [Cecilia] zei: oh, dat is zo grappig, ik mag je vandaag spreken. Wat ik denk - voor Cecilia - was een uitdaging, was om de geluiden die ik in mijn hoofd had niet te horen. Ik had al dit geluid in mijn hoofd tijdens de opnames. Maar dat had ze natuurlijk niet. Dus ik moet haar ervan overtuigen dat het genoeg is. Weet je, jij bent het gewoon, ik zal deze klankwereld daarna in elkaar zetten.

Kelly McNeely: Ik begrijp dat dit je eerste speelfilm is als een soort verhalende of fictieve speelfilm. Heb je advies voor jonge regisseurs die hun eerste speelfilm willen maken, of meer in het bijzonder, jonge vrouwelijke regisseurs die willen doorbreken in het genre of die in de industrie willen werken? 

Frida Kempff: Goede vraag. Ik denk dat je diep in jezelf moet graven, en wat je weet. Gebruik je eigen ervaring, want als het dicht bij je is, wordt het eerlijk. Dat is mijn focus. Steel van dingen, maar probeer er niet nog een te maken Achterruit, want die hebben we al. Ik denk dat als je werkt vanuit jezelf en je eigen perspectief en je eigen kijk, het uniek wordt, en dat is wat we willen zien. 

Ik denk ook dat het goed is om koppig te zijn. Omdat je keer op keer valt en je wordt geraakt, en mensen zeggen, oh, het is zo moeilijk, daar gaat mijn kans. Maar als je het leuk vindt, ga dan gewoon door. Ga ervoor en je zult goede mensen vinden om mee samen te werken, mensen die je kunnen helpen. En wees niet bang om naar andere mensen te luisteren. Maar heb nog steeds je eigen visie. Het is een balans. 

Kelly McNeely: Nu vroeg ik eerder naar inspiratie voor kloppen, maar in bredere zin, heb je een favoriete enge film? Of een favoriete film waarnaar je bent teruggekeerd?

Frida Kempff: Ik ben opgegroeid op het platteland van Zweden. Dus we hadden alleen overheidskanalen - het waren twee kanalen - en dus toen ik 11 of 12 was, keek ik Twin Peaks. En dat was geweldig. Het was zo eng. Ik herinner me dat we buiten een boom hadden, omdat het een boerderij was, en je weet wel, de Lynch-boom en de muziek die er doorheen gaat? Het was zo eng. En ik voelde dat ik in de Lynch-film zat. Het is verbazingwekkend hoe we met oude elementen kunnen werken. En dat had ik nog nooit gezien. Dus dat zal ik altijd onthouden, ik vind hem geweldig. 

Maar toen heb ik in mijn tienerjaren veel slechte horrorfilms bekeken. Dus ik dacht dat ik het niet leuk vond. En dan eigenlijk, toen ik Jordan Peele's keek Eruit, kwam het bij mij terug. Hoe je eigenlijk iets kunt zeggen over de wereld waarin we leven als samenleving en zo, dat vind ik geweldig. Dat vind ik zo leuk aan dat soort films.

Kelly McNeely: En ik denk dat er iets zo angstaanjagend is aan het idee niet geloofd te worden. Nogmaals, iedereen heeft zoiets van, nee, nee, nee, nee, nee, dit is prima, dit is prima, en diep van binnen weten dat er iets niet klopt. En ik denk dat er heel veel geweldige horrorfilms zijn die die angst begrijpen, die die angst echt uitspelen, en Eruit doet dat zeker. 

Frida Kempff: En mensen die horror kijken, zijn echt goede filmmensen. Ze hebben een fantasie die geweldig is. Ik denk dat dat anders is dan een toneelpubliek, weet je, het moet echt en realistisch zijn en zo, maar in horror is het magie. En ze kunnen je altijd gewoon volgen in die magie.

Kelly McNeely: Ja, absoluut. Als er een is Sharknado, mensen gaan er gewoon mee door. 

Frida Kempff: Ja, ja, absoluut. Daar gaan we mee akkoord [lacht]. Ja. Ik hou daarvan. 

Kelly McNeely: Dus wat is het volgende voor jou? 

Frida Kempff: Het volgende is eigenlijk iets heel anders. Het is een stuk uit de feministische periode. Het speelt zich dus een jaar af voordat de tweede wereldoorlog begint. Het is gebaseerd op een waargebeurd verhaal over een Zweedse zwemmer die drie dagen voordat de oorlog uitbrak het Engelse Kanaal over zwom. Het heet De Zweedse Torpedo. Omdat ze zo snel zwom was ze een torpedo. Maar ik denk dat ik er ook elementen uit het genre in zal gebruiken. Ik neem dat mee.

 

Geschreven door Emma Broström en met Cecilia Milocco in de hoofdrol, kloppen is beschikbaar op Digitaal en On Demand. Voor onze volledige recensie van de film, klik hier!