Elle Callahans speelfilmdebuut, Hoofdtelling, is een sluipend, sluipend, met paranoia doordrenkt waarschuwend verhaal over de gevaren van het per ongeluk oproepen van een mythisch monster. Maar in plaats van zich te verstoppen in de tropen van de schurken die we kennen, creëerde Callahan haar eigen monster - de Hisji - met zijn eigen unieke en verontrustende kennis.

De film volgt een groep tieners tijdens een weekendtrip naar de Joshua Tree-woestijn die "worden geconfronteerd met mentale en fysieke aanvallen van een bovennatuurlijke entiteit die hun uiterlijk nabootst terwijl het een oud ritueel voltooit".

Hoewel het niet helemaal het leuke weekend is dat deze kinderen in gedachten hadden, creëert dit een meeslepende ervaring voor de kijker terwijl we zien hoe hun comfortabele zelfvertrouwen langzaam wegbrandt en toegeeft aan een hectische finale.

Ik sprak er onlangs met regisseur Elle Callahan over Hoofdtelling, haar monster, en het van nature zenuwslopende landschap van de woestijn.

Kelly McNeely: In Hoofdtelling, Ik hield van die fantastisch griezelige overlevering rond dit mysterieuze monster, de Hisji. Ik wil weten, hoe heb je die kennis opgebouwd en waar kwam het idee voor dat wezen vandaan?

Elle Callahan: Nou, ik ben een grote fan van folklore. Ik ben opgegroeid in New England en het maakt een groot deel uit van onze cultuur – we hebben daar veel geschiedenis. Ik wilde mijn eigen originele monster creëren, dus heb ik wezens in elkaar gevlochten waar ik altijd bang voor ben geweest; een skinwalker, een wendigo en enkele aspecten van hekserij. Dus heb ik die samengevoegd om de geschiedenis te krijgen. Het vormveranderende element is altijd heel eng voor me geweest, want het is, eh...

Kelly: Het is die paranoia, toch?

Zij: Ja! Precies. Het speelt in op je vertrouwen en maakt je paranoïde in een realiteit die je denkt te kunnen beheersen. Qua fysieke vorm heb ik de onbeweeglijke en niet-knipperende ogen van een uil min of meer ontworpen met een soort zeer uitgerekte figuur die uit mijn eigen nachtmerries komt.

Kelly: Heb je het wezen zelf ontworpen of was het meer een samenwerkingsproces?

Zij: Ik heb met een paar mensen samengewerkt, maar het kwam van – de originele schets – kwam van mijn zeer slecht getekende weergave ervan [lacht] en toen hebben we het van daaruit opgebouwd. Het monster zelf is fysiek gebouwd door Josh en Sierra Russell van Russel FX.

Kelly: Er zitten echt coole stilistische keuzes in Hoofdtelling, vooral wanneer die wendingen worden onthuld, wanneer je geleidelijk aan het vormveranderende vermogen ontdekt dat de Hisji heeft. Welke films of verhalen hebben u geïnspireerd of beïnvloed bij het maken van de film?

Zij: De grote voor mij waren de films Het volgt en De heks, die recenter zijn. Ze spelen echt op de langzame opbouw ... meer een griezel dan een schrik. Ze vielen me erg tegen. Die films maakten me echt enthousiast omdat, weet je, ze echt hun tijd namen, en ik wilde ook mijn tijd nemen met de mijne.

Ik wilde angst creëren die duurzamer was en waar mijn publiek aan zou denken. De laatste scène binnen Het volgt stoort me nog steeds - hetzelfde met De heks. Ik denk nog steeds aan ze! Dus ik wilde momenten creëren waar mijn publiek nog steeds over zou nadenken, in plaats van gewoon te schrikken en bij te komen.

Ik bedoel, er zijn nog steeds wat schrikmomenten in de film, maar het trefpunt was belangrijker voor mij [lacht]. Ik wilde mijn publiek de stuipen op het lijf jagen in plaats van ze gewoon bang te maken.

Kelly: Ik hou van de langzame verbranding - die momenten die je vanuit je ooghoeken opvangt en je denkt "heb ik dat echt net gezien?"... Ik hou van dat binnensluipen. Het doet je afvragen wat je net hebt gezien, wat geweldig is!

Wat betreft de locatie zelf, het is deze verbazingwekkende desolate omgeving... wat deed je besluiten om de film in de Joshua Tree-woestijn af te spelen?

Zij: Ik kom oorspronkelijk uit New England en was nog nooit in de woestijn geweest. Dus ik ging daar een paar jaar geleden heen, het was zo vreemd voor mij, en zo vreemd. Ik had nog nooit iets meegemaakt dat zo open en uitgestrekt was.

Joshua Trees, in het bijzonder, zijn als... is het een boom of is het een cactus?... en ze zien eruit als figuren in de verte. Het is erg zenuwslopend voor mij! Ik was helemaal uit mijn element. Het was eng! Ik voelde me niet veilig [lacht].

Dus toen ik met mijn monster kwam, wilde ik het in die omgeving plaatsen. Als het zo eng en vreemd voor mij was, zou het misschien ook eng en vreemd zijn voor andere mensen – en de personages zelf. Je voelt je daar heel alleen, omdat je alles kunt zien en je vraagt ​​je af wat jou dan kan zien?

Kelly: Ja! En ik begrijp helemaal wat je bedoelt over de raarheid van die dorre omgeving. Het is griezelig als je het ziet en dat idee krijgt van het isolement - maar zoals je zei, ben je daar echt alleen? Ik vind het echt cool en eng.

Zij: Ja!

Kelly: Afkomstig van uw ervaringen met maken Hoofdtelling, als je enig advies zou hebben voor nieuwe of aspirant-directeuren, wat zou dat dan zijn?

Zij: Mijn advies zou zijn om een ​​verhaal te vinden waar je gepassioneerd over bent, en gewoon all-in te gaan. Ik had zoiets van, ik liefde monsters, dus ik ga een monsterfilm maken. Je weet wel? [lacht]

Op de filmschool had ik een idee van wat mijn pad zou kunnen zijn, en toen dacht ik: nee, ik hou van monsters, ik ga een monsterfilm maken. Ik heb gewoon alles - hart, ziel ... geest [lacht], lichaam - er allemaal in gestopt, en ik hoop dat dat te zien is.

En gewoon houden het maken van dingen. Ik wilde een tijdje wachten op het exacte juiste moment om mijn film te maken, en ik had zoiets van: er zal nooit een goed moment zijn. Ik ga het nu gewoon halen, want als ik dat niet doe, heb ik het gevoel dat deze verhalen en ideeën me levend zullen opeten. En ik moet ze met de wereld delen - en iedereen gek maken!

Kelly: Ik hou daarvan! Terugkomend op monsters en folklore, er zijn zoveel coole ideeën met de monsters die je noemde die met elkaar vermengd zijn. Opgroeiend in New England, welke verhalen of welke horror maakte je bang of trof je het meest als kind?

Zij: Toen ik een kind was, werd ik het meest getroffen door de overlevering van de babysitter. Ik bedoel, dat is eigenlijk mijn schuld, maar de babysitter-verhalen die je zou horen ... Er is er een in het bijzonder over een meisje dat aan het babysitten is, en er is een clownpop bij haar in de slaapkamer en het is echt eng, en ze gaat naar beneden, de ouders komen thuis, ze zegt "oh er is een echt enge clownpop in de kamer", en ze zeggen "welke clownpop?". En dat maakte me zo bang! Het speelt achteraf in op dit idee van angst - ze dacht dat ze veilig was omdat het maar een pop was, maar ... was het?

Dus ik probeerde dat na te bootsen in mijn film, waar de personages dachten dat ze veilig waren - ze dachten dat iedereen zichzelf was, maar misschien was iemand dat niet? Er was de hele tijd een monster onder hen. En terugkijkend en kippenvel krijgen van "oh mijn god, ik kan niet geloven dat ik dat gemist heb", vind ik behoorlijk angstaanjagend.

Kelly: Het creëert een tweede manier om ernaar te kijken wanneer je een rewatch doet, wanneer je weet waarnaar je moet zoeken en wanneer.

Kelly: Met afschuw een beetje over vrouwen gesproken, Hoofdtelling heeft een aantal echt goed afgeronde vrouwelijke personages en fantastische uitvoeringen. Wat betekent vrouwelijke vertegenwoordiging in het horrorgenre – of de entertainmentindustrie als geheel – voor jou?

Zij: Ik wil gewoon verhalen vertellen. Ik probeer gewoon de meest realistische personages te creëren die ik kan. Mijn hoofdpersoon was een man, maar hij had een relatie met dit meisje. Ik heb geprobeerd het zo realistisch mogelijk te maken, in die zin dat ze allebei een beetje onhandig zijn en ze allebei van elkaar houden, en hij probeert bij de groep te passen, en haar vrienden dringen hun relatie een beetje binnen.

Maar uiteindelijk willen we allemaal gewoon verhalen vertellen. Ik heb het geluk dat mijn eerste speelfilm tot stand is gekomen in een tijd waarin vrouwen veel meer gelijke kansen krijgen om hun kunst naar buiten te brengen. Ik ben erg dankbaar voor al die hardwerkende vrouwelijke filmmakers in de industrie die mij zijn voorgegaan en de weg hebben gebaand om mij een platform te geven om mijn kunst eerlijk te presenteren.

Kelly: Wat is de toekomst voor jou - wat is je volgende project aan de horizon, als je details kunt delen?

Zij: [lacht] Ik weet niet of ik te veel details kan delen, maar ik blijf zeker in de horrorwereld, en zeker in de folklore. Dat is heel belangrijk voor mij.

 

Hoofdtelling ging in première op het filmfestival van Los Angeles op 24 september. Bekijk de trailer en poster hieronder!