Na de succesvolle release van zijn eerste studio-speelfilm, 2016 Lights Out, directeur David F. Sandberg werd overspoeld met aanbiedingen. Hij koos Annabelle: Creatie, die de oorsprong van de vervloekte Annabelle-pop onderzoekt. Een voorloper op 2014 Annabelle, en de vierde film in De Toveren franchise, Annabelle: Creatie gaat over een poppenmaker en zijn vrouw die een non en een aantal meisjes uit een weeshuis met luiken verwelkomen om bij het echtpaar te verblijven op hun boerderij in Californië. Annabelle krijgt snel interesse in een van de meisjes. In mei kreeg ik de kans om met Sandberg te praten, die klaar lijkt om een ​​van de meest invloedrijke genrefilmmakers van zijn generatie te worden.

DG: Wat trok je naar dit project?

DS: Hallo! Verschillende dingen. Allereerst het script van Gary Dauberman, aangezien het een apart verhaal was van de eerste film, en ik hield van de setting, de tijdsperiode en de personages. Dan waren er ook aspecten van de productie, zoals het kunnen opnemen op een soundstage (niet minder op de Warner Bros.). Het voelt niet alleen als het soort film maken dat ik me altijd voor ogen had, het geeft je ook veel vrijheid om muren te kunnen verplaatsen en allerlei coole camerabewegingen te doen.

DG: David, wat voor soort visuele strategie hebben jij en je cameraman meegenomen naar het filmen, en hoe zou je het uiterlijk en de toon van de film omschrijven?

DS: Ik wilde dat het ouderwets aanvoelde. Om behoorlijk lange takes te hebben en een meer klassieke filmische taal. En omdat het een horrorfilm was, wilde ik er zeker van zijn dat we niet bang waren om echt donker te worden als dat nodig was. Dat was iets waar directeur fotografie Maxime Alexandre me van verzekerde: hij is niet bang om in het donker te gaan. Ik ben een fan van zijn werk sinds de eerste film die hij maakte, High Voltage, dus het was spannend om met hem aan de slag te gaan.

DG: David, hoe valt Annabelle's geest aan in deze film, en hoe zou je het uiterlijk van de pop, zijn uiterlijk, in de film omschrijven?

DS: Nou, aangezien we Annabelle zelf niet kunnen zien bewegen, moet je creatief zijn met haar aanvallen. In deze film neemt het kwaad dat Annabelle bezit vele vormen aan. Het gebruikt vaak datgene waar de personages bang voor zijn om ze bang te maken. Het uiterlijk van de pop in de film is enigszins veranderd sinds James Wan altijd vond dat ze er een beetje te overdreven eng uitzag. Niet veel kinderen zouden een Annabelle-pop in hun kamer willen hebben. Ze heeft dus iets vriendelijkere trekken, maar ze kan er nog steeds dreigend uitzien als dat nodig is. Ik wilde ook dat de bezeten versie van de pop zeer realistische menselijke ogen zou hebben voor dat extra griezelige gevoel als ze naar je kijkt.

DG: Hoe zou je de relaties beschrijven die in de film bestaan ​​tussen de poppenmaker en zijn vrouw, de non en de meisjes, en Annabelle, hoe ze elkaar in de film kruisen?

DS: De poppenmaker, Samuel, en zijn vrouw, Esther, zijn erg mysterieus. Ze verlaat haar kamer nooit, en we weten niet precies of hij een goede of een slechte is. De weesmeisjes onder de hoede van zuster Charlotte zijn gewoon blij dat ze samen een huis hebben, hoewel ze het huis en Samuel eng vinden. Er is een kamer waarvan Samuel zegt dat ze er niet in mogen, maar dat is natuurlijk wat een van de meisjes, Janice, op een avond doet.

DG: David, hoe zou je de "creatie" van Annabelle omschrijven, Annabelle's ware oorsprong in de film?

DS: De creatie is eigenlijk niet zo bijzonder. Het is het eerste dat je in de film ziet, en in feite verwijzen we naar het feit dat ze een van de vele Annabelle-poppen is. Het gaat meer over wat er later gebeurt, nadat ze bezeten is en wordt losgelaten.

DG: David, wat is je favoriete scène of sequentie in de film?

DS: Waarschijnlijk wanneer Janice de Annabelle-pop voor het eerst ontmoet. Ik hou van die reeks omdat het meer gaat om griezelig zijn dan om schrikbewegingen. Er is ook een leuke reeks met een traplift die leuk is.

DG: David, zoals Annabelle plaatsvond in 1967, in welke tijdsperiode speelt deze film zich af en hoe verhoudt de tijdsperiode zich tot de personages, het verhaal en de stilistische benadering die je aan deze film hebt gegeven?

DS: Ik geloof dat de eerste eigenlijk in 1970 plaatsvond. Bij deze zeggen we niet wat het jaar is, maar alle rekwisieten en kleding zijn gebaseerd op 1957. Dat was een van de dingen die ik leuk vond aan de film: een film uit die periode maken. Geen mobiele telefoons om je horrorfilm te verpesten. Het spelen in die tijd gaf me ook een excuus om te proberen voor een meer klassieke filmaanpak te gaan. Om het op te nemen als een oudere film. Het is nog steeds digitaal opgenomen, maar we hebben 16 mm filmkorrel aan de film toegevoegd om het gevoel van een oude film te versterken.

DG: Waarin onderscheidt deze film zich volgens jou Annabelle en Goochelend films, en wat denk je dat het publiek het meest boeiend en beangstigend vindt aan deze film?

DS: Het voelt als een grotere film dan Annabelle. Het heeft een grotere reikwijdte. Het is waarschijnlijk meer zoals De Toveren neem contact Annabelle, maar het is nog steeds zijn eigen film. Dit verhaal is niet gebaseerd op een echt geval zoals The Conjuring, dus we zouden behoorlijk gek kunnen worden met wat er met de arme personages gebeurt.

DG: David, wat was, naast het unieke perspectief van het regisseren van een film die een prequel is op een prequel, de grootste uitdaging waarmee je tijdens het filmen te maken kreeg?

DS: Werken met kinderen. Niet vanwege hen zelf - ze waren absoluut fantastisch. Super toegewijde en geweldige acteurs. Maar de beperkte uren die je krijgt, is lastig. Bij volwassenen ga je door totdat je krijgt wat je nodig hebt. Maar bij kinderen zijn er geen overuren. Als de tijd om is, is het om. Er waren een aantal dingen die we moesten afbreken, of waar ik niet de tijd voor kreeg die ik nodig had. Maar hun prestaties maakten het de moeite waard.

DG: David, is er één herinnering aan het filmen die in je opkomt als je terugkijkt op deze hele ervaring?

DS: De super ongemakkelijke tijd in de bus. Ik wilde de scènes in de bus niet op een groen schermpodium opnemen, aangezien ik dergelijke scènes nooit helemaal overtuigend vind. In plaats daarvan schoten we het op een echte oude bus in de woestijn. Het was heet, luidruchtig, erg stoffig en ellendig om bij elke opname heen en weer te gaan, maar het ziet er zeker niet uit als een shoot op een groen scherm. Al die hobbels op de weg zijn echt.

Annabelle: Creatie arriveert op 11 augustus in de bioscoop.