Geloof me: de ontvoering van Lisa McVey heeft een toepasselijke naam, want het verhaal van Lisa McVey is bijna niet te geloven. Op 17-jarige leeftijd werd McVey ontvoerd door Bobby Joe Long, een seriemoordenaar en verkrachter die in 1984 het Tampa Bay-gebied terroriseerde. Het was door haar pure verstand en vasthoudendheid dat ze niet alleen met haar leven kon ontsnappen, maar ook in het proces ze verzamelde en bewaarde mentaal genoeg informatie om Long te vangen en voorgoed op te sluiten. 

McVey - in de overtuiging dat ze zou sterven - deed een geconcentreerde poging om zoveel mogelijk fysiek bewijs achter te laten om ervoor te zorgen dat Long zonder enige twijfel schuldig zou worden bevonden. Long - die ten minste 10 vrouwen heeft aangevallen en vermoord - had McVey 26 uur lang gevangen gehouden, haar herhaaldelijk verkracht en onder schot gehouden. 

McVey was op wonderbaarlijke wijze in staat om Long over te halen haar te vermoorden, en na haar ontsnapping ging ze naar de politie met uit het hoofd geleerde details over Long's auto, zijn appartement en de route die hij reed tijdens haar ontvoering. Door haar snelle denken en ongelooflijke aandacht en behoud van details, redde ze niet alleen haar eigen leven, maar ook de potentiële levens van nog meer vrouwen, als Long zijn schrikbewind had voortgezet. 

De filmische dramatisering van haar verhaal - de eerder genoemde Geloof me: de ontvoering van Lisa McVey, met in de hoofdrol Katie Douglas als McVey en Rossif Sutherland as Long - werd in 2018 uitgebracht op Showcase (Canada) en Lifetime, maar is onlangs op Netflix geland. De respons was overweldigend - reactievideo's zijn viraal gegaan op Tik Tok, met wat winst miljoenen views.

"Het was een soort basisding, van mensen die de film vinden en een reactie hebben en het aan hun vrienden vertellen", legt uit Geloof me's producer, Jeff Vanderwal, "En het groeide en groeide en groeide en verraste ons allemaal." Hoewel de voor tv gemaakte film voor het eerst werd uitgebracht in 2018 en behoorlijk populair was in Canada (waardoor het de Canadian Screen Award voor Beste Schrijven en Beste TV-film opleverde), heeft de recente toevoeging aan de Netflix-bibliotheek het voor een heel nieuw publiek geopend . 

"Het waren jonge vrouwen die er echt op reageerden," vervolgt Vanderwal, "Jonge vrouwen die zich inleven in de boodschap en deze vervolgens deelden en erover praatten, en deelden wat Lisa doormaakt, haar ervaring echt en herkenbaar vonden, en het van daaruit gegroeid.”

"Ik denk dat dat de mensen echt raakte, de oprechte emotionele reactie op dit verhaal," beaamt de filmschrijver, Christina Welsh, "ik had niet verwacht dat het drie jaar later zou exploderen." Met beide Geloof me: het verhaal van Lisa McVey en hun nieuwste project, Voor dood achtergelaten: het verhaal van Ashley Reeves, richten de films zich niet op de moordenaars (of potentiële moordenaars), maar op de overlevenden, wat een belangrijk perspectief is om te delen in het rijk van echte misdaad. 

We kennen allemaal de namen van echte moordenaars, maar zelden kennen we de vrouwen en mannen die het hebben overleefd. Degenen die zegevierden over hun aanvaller. "Ik denk dat hun namen in sommige opzichten belangrijker zijn," meent Welsh, "Dus ik denk voor ons, het in hun standpunt houdend, wat ze hebben meegemaakt, wat hun verhaal is, weet je, hun waarheid komt naar buiten, denk ik is zeer belangrijk."

Natuurlijk, samen met deze focus op de waarheid van de overlevende, komt er een focus op haar als een echt mens. "Ik denk dat het voor Jeff en mij altijd belangrijk was om het verhaal te vertellen vanuit het oogpunt van [McVey]," merkt Welsh op, "We verlaten haar standpunt nooit echt in de film. Er was een procedurele invalshoek van de politie die je een beetje begrijpt, omdat het verband houdt met de seriemoordenaar, maar het blijft echt bij haar focus en haar ervaring, en ik denk dat dat de emotionele impact is.

Dit is misschien een deel van de reden waarom het zo duidelijk resoneerde met zijn publiek. "Veel films zijn door de jaren heen - zoals ze noemen - onder de mannelijke blik gestaan", vervolgt Welsh, "maar ik denk dat zoveel daarvan door een bepaald gezichtspunt is gegaan. En nu zien we in sommige van deze verhalen standpunten van de vrouwen.”

"Dat is het. En ik denk dat, in ieder geval voor mij, de verhalen die het meest overtuigend zijn, de verhalen zijn die uiteindelijk gaan over mensen die keuzevrijheid bereiken,” beaamt Vanderwal, “En in beide Geloof me en Voor dood achter gelaten Ik bedoel, in wezen zijn het verhalen over jonge vrouwen die keuzevrijheid in de wereld bereiken en wat ze moeten doorstaan ​​om het te doen, is angstaanjagend en moeilijker dan het zou moeten zijn. 

Uiteindelijk gaan de films over deze jonge vrouwen die gruwelijke uitdagingen overwinnen en daarbij hun eigen onoverwinnelijke kracht ontdekken. Zoals Vanderwal zegt: “Het gaat erom dat ze hun stukje van de wereld kunnen claimen. En dat vind ik herkenbaar. Ik denk dat die strijd herkenbaar is.”

Vanderwal en Welsh waren beiden hartstochtelijk van mening dat dit verhaal verteld moest worden en dat McVey's kracht moest worden gedeeld. "Het enige waar we steeds op terugkwamen - en je kunt het zien in de titel van de film - is het feit dat [McVey] deze vreselijke beproeving doormaakte en niet werd geloofd en moest vechten voor die erkenning en vechten om kom de waarheid boven water,” merkte Vanderwal op, “En dat was een verhaal dat – hoewel het zich afspeelde in 1984 – voor ons vandaag de dag nog steeds zo eigentijds aanvoelde. En zo belangrijk vandaag, dat was echt een groot deel van de drijvende kracht erachter, dat het net zo relevant en net zo belangrijk aanvoelde.

Welsh - die tijdens het schrijven van de film een ​​vriendschap met McVey ontwikkelde - is het daarmee eens. "Ik was verbaasd dat het 17-jarige meisje op dat moment zo'n evenwicht en zoveel moed had," verwonderde ze zich, "ik bedoel, ik dacht, op mijn leeftijd, mijn ervaring, wat zou ik op zo'n moment doen? Ik kan me niet voorstellen dat ik zou reageren zoals zij deed."

Voor beide Geloof me en Voor dood achter gelaten (die het waargebeurde verhaal volgt van Ashley Reeves, die op brute wijze werd aangevallen en voor dood achtergelaten in het bos, waar ze 30 uur ijskoud, ernstig gewond en verlamd bleef voordat ze werd gevonden), was het belangrijk dat de echte overlevenden waren betrokken bij deze afbeeldingen van hun verhaal. 

"Als we deze projecten aannemen, willen we samenwerken met de persoon wiens verhaal we vertellen," legt Vanderwal uit, "Ik wil met hen samenwerken, ik wil het recht doen, ik wil dat ze gelukkig en tevreden zijn en weet dat we er alles aan hebben gedaan om het tot leven te brengen.” 

"Het is duidelijk dat het een uitdaging is om te proberen deze verhalen, die zo groot en zo belangrijk zijn, te verwerken in een film van 90 minuten", vervolgt hij, "maar ik denk dat de overlevenden zelf altijd onze grootste hulpbron zijn, alleen omdat ze tot het proces.”

McVey - die nu als politieagent werkt - was een behoorlijk behulpzame aanwezigheid op de set van de film, voor meer dan alleen het vertellen van haar verhaal. "Ze kwam op bezoek en hing rond op de set, en eigenlijk was een van de scènes waarvoor ze in de stad was de arrestatie," herinnert Vanderwal zich, "En dus hing ze met ons achter de monitor en keek terwijl we maakte zich klaar om de arrestatiesequentie te filmen en - omdat ze een echte politieagente is - hielp ze de acteurs te laten zien hoe je mensen op de juiste manier de handboeien omdoet. Ze was net Jeff, moet ik ze gaan laten zien? Zoals je ze absoluut moet gaan laten zien! En zo was ze soms hands-on met ons.”

Voor Welsh was haar tijd voor het ontmoeten en werken met McVey ook behoorlijk praktisch. "Toen ik Lisa in Tampa ging bezoeken, nam ze me mee op de reis die haar ontvoerder haar meenam," vertelt ze, "Ze liet me op bepaalde momenten mijn ogen sluiten. En ze nam me mee naar de boom en deed me mijn ogen sluiten omdat ze geblinddoekt was. Die ervaring hebben.” 

Door McVey te ontmoeten, kon Welsh die persoonlijke band opbouwen en de persoonlijkheid identificeren achter het personage dat ze aan het schrijven was. "Zelfs als een oudere vrouw, kon ik nog steeds horen wat haar persoonlijkheid moet zijn geweest, weet je, ze probeerde dingen uit te zoeken, probeerde boven alle trauma's te blijven," pauzeert ze, "ik denk dat haar stem echt bleef bij mij toen ik haar personage en haar dialoog schreef, omdat ik dacht dat, hoewel ze als 17-jarige iets meemaakte, die persoon nog steeds heel erg diezelfde slimme, slimme, echt empathische vrouw is.

De kracht die McVey en Reeves bezaten tijdens deze momenten van pure, echte horror kan als een inspiratie voor ons allemaal dienen. Hun verhalen zijn belangrijk om te delen, en het is geen wonder dat jonge vrouwen zich zo sterk hebben kunnen inleven in hun ervaringen. 

Echte misdaad is altijd populair geweest - teruggaand naar Truman Capote's In Cold Blood in 1966, Ann Rule's De vreemdeling naast me in 1980, helemaal terug naar de essays van William Roughead over moordprocessen in 1889. Maar het genre heeft recente aandacht vanwege een verschuiving in de belangrijkste demografische. 

Geloof me en Voor dood achter gelaten dienen een beetje een tweeledig doel. Ja, het zijn fascinerende verhalen die bijna te gek zijn om te geloven, maar het zijn ook waarschuwende verhalen die ons eraan herinneren blijf alert en blijf veilig. Ze herinneren ons aan het doorzettingsvermogen van de menselijke geest en de strijd die we in ieder van ons kunnen vinden. In het ergste geval zijn ze een herinnering om scherp te blijven en op te letten. Het kan zomaar je leven redden.