Adam Ethan Crow's speelfilm regiedebuut is een echt passieproject. Niet alleen voor hem, maar voor het collectief van acteurs en crew die de handen ineen hebben geslagen om Hol gebeuren. De film oogt en voelt kwalitatief veel beter aan dan het microbudget zou toelaten, maar dat komt omdat zoveel getalenteerde artiesten samenkwamen om hun hart en ziel in het project te steken om het tot wasdom te brengen.

In Hol, een familie die onbewust een Airbnb boekt die wordt gebruikt om verschillende 'vervloekte' objecten uit te testen, komt uiteindelijk vast te zitten in de vakantie uit de hel. Hoewel het misschien een chique flat in Londen lijkt, is het een bovennatuurlijke valstrik, bedoeld om puur kwaad te lokken en zijn bestaan ​​te bewijzen, ongeacht het aantal doden.

Met openingscredits die aankondigen Hol als een "film van een familie van filmmakers", is het echt een gezamenlijke inspanning. Ik had een levendig gesprek met Crow over: Hol, het teamwerk achter de terreur en zijn ervaring om het allemaal te laten gebeuren.

---

Kelly McNeely: Ik hou trouwens van het idee van vervloekte objecten als een val. 

Adam Ethan Kraai: Heel erg bedankt! Het is een van die dingen waar ik een horrorfan ben en ik wilde iets anders doen. En een van de dingen waardoor ik op het idee kwam, was dat ik het altijd leuk vond in De Toveren, de kamer waar ze Annabelle houden. Ik had zoiets van, ik vraag me af wat er zou gebeuren als ze mensen in die kamer zouden zetten om te zien wat er gebeurde, en ze een paar dagen alleen zouden laten. En daar kwam het idee vandaan. 

Het was leuk. En we zijn overweldigd door de reactie. Ik weet niet of je het weet, maar het was oorspronkelijk een studiofilm. We werden opgepikt door Fox, we hadden een paar miljoen dollar. We waren een film aan het maken, we waren ongeveer 10 dagen bezig met het kiezen van camerapakketten en het ontwerpen van set-builds, en toen ging de Disney-deal door. En ineens waren er zo'n acht films die werden gedropt, en een van hen was de onze. Dus gingen we van - als je je kunt voorstellen - vier jaar proberen om geld in te zamelen om een ​​film te maken, naar "we maken nu een film met miljoenen dollars!", en toen, niets. Het is dus een achtbaan geweest. 

Het was een van de dingen waarbij je, denk ik bij veel filmmakers, gewoon probeert jezelf weer bij elkaar te krijgen. En mijn partner, Shelley, had nog nooit iets geproduceerd en ik had alleen korte films gemaakt. We hadden zoiets van, we hadden een paar dollar aan spaargeld, dus dat stopten we erin. En we hadden eigenlijk 17 van onze vrienden die inlegden met 1000 dollar hier en een paar duizend daar. En we hebben een klein microbudgetfilmpje gemaakt en dat in de wereld gezet. 

Hoewel we in het VK zijn, ontdekte ik één ding dat heel, heel anders was tussen het VK en Amerika; we deden mee aan Frightfest en veel festivals, en kijk, wanneer iemand anders dan je grootmoeder zegt dat je het goed hebt gedaan? Dat is best cool. En om in Macabre and Fright Fest en Popcorn Frights te komen ... we hadden zoiets van, dit is goed, toch? Maar ik ging naar het filmmakersdiner op Frightfest en zat met een echt coole Amerikaan die langs was voor zijn film. Het is een geweldige film. En we hadden het over filmmaken met een microbudget, net als jij. En hij zei, ja, we hadden maar 1.2 miljoen dollar. Ik ga, echt?! Is dat een microbudget voor jou? Hij stapte uit een vliegtuig en ik stapte net uit de bus. Het was een heel ander idee van wat een microbudget was.

Dus ja, ik ben nog aan het leren. Het is mijn eerste film. En de reactie die we hebben gehad was geweldig, en mensen lijken te denken dat het echte productiewaarde heeft, dus weet je, en ze vinden het leuk, dus het is goed. 

Kelly McNeely: Dus nogmaals, dit gaat terug naar De Toveren die we eerder bespraken, maar ik hou van het soort backflip op de persoonlijkheid van de Warrens daar dat je hebt met deze echt onbezonnen, schurende debunker.

Adam Ethan Kraai: Dat was het precies! Ja! We hebben een paar mensen gehad die het niet zo begrepen, maar het is waar, ze gaan naar binnen en ze geloven alles, nou wat als we een man hadden die echt zo was, ik geloof hier niet in, maar laten we eens kijken wat als. En het andere voor mij was dat je in zoveel horrorfilms altijd de enge jongens hebt, altijd zoals in de schaduw, zoals "Ik ben slecht omdat ik slecht ben", en ik had zoiets van, wat als we kunnen reden hebben om het te doen, maar hij doet het een beetje halfhartig. Hij is niet deze kwaadaardige karikatuur. 

Een van mijn favoriete horrorfilms — zoals je waarschijnlijk kunt zien aan de kleur op de poster — is Een nachtmerrie op Elm Street. In de partituur hebben we dit deuntje, wat duidelijk een knipoog naar hem is, en Freddy Krueger heeft altijd van die oneliners. Ik dacht dat als ik iemand kon pakken met wie je een biertje zou drinken als je niet wist dat ze slecht waren. Het was best grappig. En zo kwamen we ook een beetje op de proppen. 

Kelly McNeely: Dus over het personage gesproken, Corey Johnson is zo geweldig in Hol, hoeveel daarvan bracht hij naar het scherm en hoeveel daarvan stond al op de pagina met het script?

Adam Ethan Kraai:  Ik was echt gezegend omdat hij een korte film van mij maakte toen hij in het VK aan het filmen was Kingsman, en hij gaf me twee dagen, ik kende hem niet. En hij kwam opdagen en we schoten een film genaamd Warhol. En hij was geweldig, en we werden gewoon vrienden. Hij is hier zowel thuis als in de Verenigde Staten. En dus schreef ik het personage met hem in gedachten. Dus sommige regels zijn van mij, maar er is ook zoiets als, ik denk dat hij zegt: "Moeder der Draken!" of zoiets op een bepaald moment, dus er waren een paar regels die hij zomaar bedacht. 

En dit is ook mijn eerste film. Dus we werken met iemand, de acteurs die we hadden, en het was zo gelukkig. Je weet wel? Want nogmaals, weet je, iedereen die meewerkte aan Hol werd betaald, iedereen van de lopers tot de HOD's. Maar niemand kreeg wat ze betaald hadden moeten krijgen. Ik bedoel, het is een film met een microbudget. Weet je, we hebben allemaal iets, iedereen kreeg te eten. Maar het was op geen enkele manier - ik bedoel, de mensen met wie we het geluk hadden om mee te werken, zoals Corey, eerlijk gezegd, hij had geen reden om erbij te zijn, behalve dat hij er deel van wilde uitmaken Hol en vond het een leuk personage.

Maar hij zou met dingen komen, er is ook een punt met Aislinn [De'Ath] en Elena [Wallace] - die het paar spelen - er is een punt waar ik letterlijk de zijkanten las en ik ging, deze dialoog is onzin, dit pagina klopt niet. En ik ging naar hen toe en zei, jongens, red me, wat ik heb geschreven werkt niet. En ze gingen, oké cool. En ze liepen vast. Het was het gedeelte waar ze ruzie maken in de gang nadat Joey met de jongens heeft gepraat. Het kwam er beter uit dan alles wat ik op de pagina had. Ik denk dat, op dit budgetniveau, als je het geluk hebt om mensen op dat soort niveau te krijgen, als ze bereid zijn om te komen helpen - en iedereen heeft hieraan meegewerkt - je ermee aan de slag gaat. 

Ik bedoel, we hebben Oded [Fehr] gekregen omdat Corey deed The Mummy met Oded, en ze zijn al jaren vrienden, en Corey zei, ik heb aan deze kleine film gewerkt, er is geen geld, en Oded was aan het filmen Star Trek-ontdekking. En hij zei: ik heb vijf dagen voor de boeg. Wil je dat ik naar Engeland kom? Ja! En we hebben hem niet eerste klas gevlogen of zo. Hij bleef bij Corey's huis en kwam opdagen en schoot voor ons en ging terug voor - ik wil je niet vertellen hoe weinig - maar we hadden zoveel van dat soort mensen. Wie gingen er, laten we gewoon een leuk verhaal vertellen, man. 

Want dat is wat we probeerden te doen, leuke verhalen vertellen die anders waren, en er een paar goede angsten bij inbrengen. Dus ja, veel ervan was Corey. Veel ervan was Aislinn. En Anya [Newall] was geweldig, ze was nog nooit eerder in een film geweest, ze had gewoon wat geacteerd. Lara [Mount] — die het kleine meisje speelde — had nog nooit ergens in geacteerd, ze had alleen een toneelstuk op school gedaan. Het was waanzinnig gaaf. Veel ervan waren gewoon geweldige mensen en hielpen, wat volgens mij een beetje de boodschap is hier. 

Kelly McNeely: Zelfs in de aftiteling heb je het als 'een film van een familie van filmmakers', wat ik heel mooi vond omdat het een soort samenwerkingsproces aangaat waar je het over hebt. 

Adam Ethan Kraai: Omdat deze mensen me nederig maakten, heb ik zoveel geleerd. Als je ooit naar mijn korte films kijkt, ik heb er een paar gemaakt die 20 minuten duurden, en we kregen wat lofbetuigingen, het ging heel goed. En op hen deed ik wat de meeste mensen doen; Ik schreef de film, ik regisseerde de film, dit was een Adam Ethan Crow-film. Maar dat is drie of vier dagen, we hebben dit in 21 dagen geschoten met één camera en geen geld. En daarop was de gaffer ook de plek, mijn [directeur fotografie] was zowel de co-producent als DP, ik kreeg koffie en ik ben de regisseur, toch? Dus het is zoiets als, ik kwam daar uit en ik realiseerde me dat ik niet geloof in de auteurstheorie. Tenzij je koffie krijgt, als je in de postproductie zit, als je alles doet... Ik denk dat je één visie nodig hebt. Maar bij elke film die ik maak, en als ik het geluk heb om nog een film te maken - het ziet ernaar uit dat ik dat ga worden - zal het geen film van mij zijn, het wordt een film van alle betrokkenen. 

Ik werd door iedereen weggeblazen. En om "een film van Adam Ethan Crow" op de voorkant te hebben, zou gewoon niet goed voelen. Weet je, we waren het allemaal. En tot het punt waarop de VFX, de creature-effecten en dat soort dingen werd gedaan door een maat van mij, Tristan [Versluis]. En Tristan was mijn DIT-operator bij mijn eerste korte film, hij ging weg en deed SFX, en hij deed het heel goed, hij doet het geweldig. En hij gaf ons zeven dagen. Hij zei, kijk, ik speel een beetje met je monster, ik zal het voor je herbouwen. Ik heb zeven dagen en dat is alles wat ik kan doen, en we hebben zoiets van, geweldig. Hij woont in Barcelona en kwam langs, en we stopten hem in een onbetrouwbare Airbnb. En hij kwam zeven dagen opdagen, we betaalden zo ongeveer net voor zijn uitrusting, en hij bouwde ons wezen en deed onze protheses en onze moorden en zo. En toen moest hij naar Amerika. En ik had zoiets van, oké, cool, begin je nog een film in de Verenigde Staten? En hij zei: nee, ik ben net genomineerd voor een Oscar, dus ik ga dat doen. En ik had zoiets van, wat?! Voor 1917, hij was net genomineerd voor een Oscar voor VFX. Hij had zoiets van, kijk, ik kan het inpassen in wat ik aan het doen ben. En voor wat je betaalt, gast, ben je me ook een fles wijn schuldig.

En het was eerlijk gezegd, je hebt geen idee. Ik voel me vereerd door de mensen die hebben geholpen. En gelukkig lijkt het met de hulp van 1091 Pictures, want ze waren geweldig, eerlijk gezegd, het lijkt erop dat we financiering hebben voor een nieuwe film, die we in februari gaan doen, en deze keer zijn we gaan ze allemaal terugbrengen, en we kunnen ze echt goed betalen. Ze hoeven niet van pizza te leven. Hoe cool is dat? Rechts. Dus daarom zegt het wat het doet op de voorkant, en alles wat ik doe, zal het weer hetzelfde zeggen. Echt, echt geluk om met een aantal geweldige mensen te werken.

Kelly McNeely: Gefeliciteerd met de volgende film! En gewoon terugspringen naar de effecten. Hoeveel van de effecten in de film zijn praktisch? Hoe is het allemaal ontstaan? 

Adam Ethan Kraai: Veel gebeurde praktisch. Er waren duidelijk bepaalde dingen daar waar mensen door de lucht vliegen en vermalen worden en zo. Dus dat soort dingen was een mix van beide. Het was ook heel interessant, want ik wil bijvoorbeeld niets bederven, maar als een van de mensen sterft, was veel praktisch, en dan zouden we stof meenemen om over bepaalde delen van het lichaam te doen zodat we benen konden verwijderen of iets uit elkaar konden trekken of wat dan ook. En dan in de postproductie zou George [Petkov] het overnemen en de VFX doen. Het was dus een mix van beide. 

Emily Haigh doet mee Hol, wie is fantastisch. Ze kwam naar beneden en schoot haar delen. En later is er een grote VFX-opname met haar waar ze bovenop de kledingkast staat. En dat is letterlijk opgenomen in het huis van een vriend op een groen laken met dingen uit elkaar getrokken en dat soort dingen. En toen kreeg George het te pakken en zette het in elkaar zoals het hoorde. We zijn eigenlijk klaar met fotograferen zoals de dag voor de COVID-lockdown in het VK. En nogmaals, dit is iets wat ik ook heb geleerd, we schoten op 6K zodat we het goed konden doen en het mooi konden maken. 

Dus Trevor [Brown] beoordeeld Hol voor ons in een plaats genaamd The Ark. En we konden hem niet betalen, maar hij deed het. Hij deed een kleine film genaamd World War Z, en ik denk dat hij dat deed Mission: Impossible. En een deel van de tijd werd hij er zelfs ziek door, en hij deed het nog steeds. Ik bedoel, er is ons verteld dat het eruitziet als een echte studiofilm, weet je, het uiterlijk en de glans ervan. En dat waren, nogmaals, deze mensen die net bij elkaar kwamen, ze namen wat ze deden, en eigenlijk in de camera - en uiteraard met de effecten - creëerden de moorden en wat daar gebeurde.

Kelly McNeely: Filmmaken is natuurlijk een grote passie voor je, wat bracht je bij het filmmaken? Wat bracht je bij genrefilm en wat inspireert je?

Adam Ethan Kraai: Ik heb altijd van films gehouden. De meeste mensen zeggen dat en de meesten van ons doen dat, we groeien ermee op. Ik ben een enorme genre-fan, want voor mij kijk ik elke film als hij geweldig is, en ik kan slechte films kijken en er goede dingen in zien. Want iedereen die een film afmaakt? Precies daar. Er zijn vijf sterren buiten de deur, omdat het zo moeilijk is om het voor elkaar te krijgen. En de reden dat ik van genre houd, is dat er bij komedie en horror een onmiddellijke reactie is. Als je iets engs ziet, spring je, hoor je een grappige grap, dan lach je. En dus hou ik van de directheid ervan. Maar een ding dat ik zo leuk vind aan het genre, is het feit dat horrorfans behoorlijk geweldig zijn. We kwamen op een aantal geweldige festivals zoals Frightfest, Macabre en zo. Maar als je van horror houdt, weet je, je ziet iemand in een zwarte cape en eyeliner in de bus omdat het dinsdag is, want dat is wat ze willen doen. Zo voelen ze zich. Er zit een uitdrukking in, we hebben een soort van cultuur, we neigen naar geschiedenis.

Het is bijna alsof je historicus wordt als je echt in genrefilms komt - vooral horror. Je gaat, oh ja, dit is gebeurd, en je praat over de effecten hierin, en het is alsof, toen ik dat deed... Hol, A Nightmare on Elm Street was enorm voor mij. Toen ik het voor het eerst zag - de eerste - kwam ik thuis en kroop in bed. Als je je de scène herinnert, is er een deel van Freddie die door de muur leunt. Ik tikte letterlijk op mijn muur voordat ik ging slapen, want er is een soort rubbereffect, waar hij gewoon over het bed leunt. En ik tikte op de muur om te gaan, ok, ja dat is solide. 

Ik denk dat je erin investeert. En ook de mensen; als je naar FrightFest gaat of waar dan ook, ga je naar horrorfestivals, zoals Hex After Dark krankzinnig was in Canada, en Macabre had 45,000 mensen die vertoningen livestreamden tijdens COVID. Dat is krankzinnig, toch? 10 dagen lang wordt Mexico-Stad overgegeven aan de stad van ons gekken in oogmake-up, verkleed als Jason of zoiets. Het is krankzinnig. Maar ja, het is een soort van, ik ben er altijd door geïnspireerd geweest. En ik denk ook dat, weet je, dit het soort mensen is dat naar deze festivals gaat, en je zit daar en je hebt het over horror, dan praat je over, ik weet het niet, ik heb net een nieuwe kat. Maar je praat met Jason Voorhees over iets met iemand die net een bijl in zijn hoofd heeft. 

Ik denk dat het een echte uitdrukking is van - het klinkt echt wanky of pompeus - de kunstvorm. Je krijgt mensen die een film maken, zoals The Blair Witch Project, wat ongelooflijk was. Het veranderde het hele spel voor iedereen. En het is krankzinnig. En dat was gemaakt voor niet veel geld. En dan is er Paranormale activiteit, en dingen als The Exorcist en A Nightmare on Elm Street. Maar het beïnvloedt je keuzes. Dus toen we Lair maakten, hield ik ook van dingen als Het ding, de grote Hollywood waar je het wezen kunt zien en de moord kunt zien. Dus bijvoorbeeld, hoewel er een deel van is Hol die beelden heeft gevonden, er is die scène waar de jongens de beelden in de kamer bekijken, en de camera gaat echt door het scherm, en dan kunnen we het goed bekijken. 

Omdat ik ook dacht, zou het niet cool zijn als we de moorden of de moorden zien gebeuren, het niet in een afgesloten, soort statisch veld, bewakingscamera is. Weet je, ik wil zien wanneer dit ding aanvalt. En dus dachten we dat als we daar naar binnen kunnen gaan, door de camera, door het scherm, het publiek goed gaat, nu zien we wat er werkelijk gebeurde op dat moment, in plaats van alleen maar tussen beeldmateriaal en clips en zo te knippen. Dat kwam door van deze films te houden en ze te bekijken en te gaan, oké, wat wil ik. In De Toveren,,Ik wil zien wat er in die kamer met de pop gebeurt. Als ik veel van deze found footage-films kijk, wil ik zien wat er werkelijk gebeurt als het wezen aanvalt. En omdat ik mijn eigen wereld aan het bouwen ben, zou ik dat kunnen doen. 

Kelly McNeely: Als je drie horrorfilms — of drie genrefilms — zou kunnen aanbevelen aan iemand, of die nu al lang fan is en je denkt dat het echt coole films zijn, of aan iemand die nog nooit met het genre bezig is geweest en een goede plek om te beginnen. Wat zou je iemand aanraden, bijvoorbeeld, dit zijn drie films die je moet zien? 

Adam Ethan Kraai: Ik zou zeggen... Kijk, The Exorcist bestaat al zo lang. Maar het is een van die films, niet alleen was het de enige genomineerd voor een Oscar - kijk dat is ook iets, je leert over horror als je er van houdt - maar het verhaal is ook zo echt. Als je tegenwoordig veel films ziet, gaan mensen, nou ja, waarom zijn jullie allemaal uit elkaar gegaan om naar het monster te zoeken? Jullie moeten zeker bij elkaar blijven. Kleine dingen zoals in De exorcist, als de moeder hulp probeert te krijgen, en ze gaat naar de priester, en ze gaat, denk je niet dat ik dat heb gedaan. Daarin maken ze logische keuzes. En voor mij is het zo'n heel goed verteld verhaal. 

Ik ontmoette een hele beroemde regisseur een tijdje geleden, en hij zei tegen me, als je je films maakt, wil je alleen maar een goed verhaal dat goed verteld wordt. Soms wordt het verteld op een iPhone, of soms in zwart-wit, of het is een musical, maar vertel me gewoon een verhaal. Dit zijn allemaal maar verhalen, toch? En weet je, voor mij was dat echt inspirerend. Dus ik zal zeker zeggen The Exorcist. En het moet zo zijn A Nightmare on Elm Street, want dat was het ding dat me echt, echt schudde en me aan een paar dingen deed denken. En dan zijn er, zou ik zeggen, twee films. Een van hen, waarvan ik echt dacht dat hij heel goed was gedaan - omdat ik natuurlijk terug kan gaan naar The Blair Witch Project, wat natuurlijk allemaal klassiekers zijn - maar als ik buiten de kaders denk, zou ik zeggen dat er een film was genaamd The Last Exorcism​ Heb je die ooit gezien?

Kelly McNeely: Ik hou van die.

Adam Ethan Kraai: Hoe goed was dat?! Het was zo goed. Je gaat een beetje, of niet? Wat is het? Voor de manier waarop ze het deden, de manier waarop ze het schoten en zo, dat vond ik zo goed gedaan. En dan zou die andere, die niet echt een horrorfilm is, waarschijnlijk wel zijn De Uitnodiging. Dat was weer een kans voor een paar honderdduizend in één huis. En ik geloof eerlijk gezegd dat dat enorm had moeten zijn, maar niet veel mensen weten het, tenzij jij het weet. Maar nogmaals, een paar honderdduizend, geschoten in een paar weken, in één huis. En het is een geweldige film, en de spanning is briljant. En dus zou ik zeggen, check die eens. Maar ik zou ook zeggen... kijken Hol. Holis best goed.

Kelly McNeely: Wat was je meest trotse prestatie bij het maken van de film, of je meest trotse moment als filmmaker met dit als je eerste speelfilm? 

Adam Ethan Kraai: Mijn meest trotse moment - en dit is zonder twijfel - is Shelley [Atkin] die nog nooit iets ter wereld heeft geproduceerd - en ze is ook mijn partner in het leven - die aan boord komt om me te helpen, omdat ze tegen me zei wanneer voor die vier jaren probeerde ik het gemaakt te krijgen, zei ze dat je maar één producer nodig hebt om in te geloven, en je krijgt het voor elkaar. Het bleek dat ze die ene producer was, ook al was ze dat op dat moment niet. 

Maar over het algemeen zou ik zeggen de casting, want we hebben het in november 2019 gehaald. We hebben 21 dagen geschoten, één camera, geen geld, in het centrum van Londen, een dure stad. En toen we het gingen casten, besloten we - en hoewel de wereld nu aan het veranderen is, en ten goede met diversiteit en het openen van de wereld - hebben we gelijk gezegd, we gaan de beste mensen voor de rol casten. Dus je zult bijvoorbeeld merken dat er een volledig vrouwelijke familie is, toch? We gingen naar castingbureaus en we zeiden dat deze rol Carl of Carly is, omdat het in feite een vrouw is die gescheiden is met familie, en ze heeft nu een nieuwe relatie. Het maakt niet uit of de relatie met een man of een vrouw is, Carl of Carly. Hetzelfde met de kinderen. Het is een 16-jarige, maar Joey kan Josephine of Joe zijn, het maakt niet uit. Het is een 16-jarige jongen die soms een beetje een karwei is. Ik ga naar castingagenten die zeggen, nou, we nemen de rol niet aan, tenzij je de etniciteit en het geslacht specificeert. Voor de film maakt het niets uit. Dus laten we gewoon iedereen pakken en kijken wat er gebeurt. 

We hebben mannen die komen voor Carl en voor Joey. Uiteindelijk hebben we de beste mensen van de dag gecast, en het waren toevallig allemaal vrouwen. En dat deden we ook met de bemanning. Dus 40% van onze HOD's geïdentificeerd als vrouwelijk. Toen we de Gay Pride-scène deden. We gingen zelfs naar een agentschap voor LGBTQ-extra's, dus iedereen was authentiek. Deels omdat we geen geld hadden, en ze hun eigen kostuums kochten, wat zo gaaf is. Maar ze waren zo geweldig, want we schoten eind november, dus het is min twee of zoiets. En natuurlijk, Pride is in de zomer, er zijn mensen in crop tops, ik heb het ijskoud! Maar het is niet echt koud omdat ik acteer! En we konden de straat maar twee uur overnemen, omdat we geen geld hadden. 

Dus het was alsof mijn meest trotse deel, denk ik, de mensen waren met wie we het geluk hadden om uiteindelijk samen te werken. Ik zeg niet dat het pijnloos is, er ging iets mis. Er gingen zoveel dingen mis, dat doen ze altijd. Maar ik denk dat het niet uitmaakt wat je in het leven doet, of je nu een band wilt beginnen of een coffeeshop wilt openen of wat dan ook. Als je je omringt met de juiste mensen, zul je versteld staan ​​van wat je kunt bereiken. Eerlijk gezegd werd ik weggeblazen. Dat vinden we vanzelfsprekend, echte mensen. We werkten aan deze film, eerlijk gezegd, het waren patriotten, geen huurlingen, niemand keek op hun horloge. Iedereen was er. Omdat we naar acteurs gingen en zeiden: we hebben zoveel geld. Dat is wat we hebben. En ze waren als - en heel veel van hen zeiden nee, wat helemaal cool is. Ze hebben rekeningen te betalen. En ik begrijp dat - maar veel van hen gingen, het script is leuk. Ik heb deze deze week. Laten we het doen. En hetzelfde geldt voor de bemanning. Sommigen van hen gingen, nou, ik kan je een week geven, maar ik heb een vriend die de rest van de shoot kan komen doen. 

Voordat ik met film begon, schreef ik een beetje voor tv, en ik heb een aantal scenario's geschreven die naar keuze waren en dat soort dingen - maar dan als schrijver. Ik ben nooit regisseur geweest. Dus ik ken mensen in de industrie, en ik heb mijn korte films gemaakt. Dus Stuart Wright, die mijn co-producer is, en Shelley Atkin, de producent, en zij was ook de DP, hij kende mensen, Shelley kende mensen, en we waren in staat om al deze mensen bij elkaar te krijgen, en degenen die geloofden in wat we probeerden te doen. Eerlijk gezegd waren ze er. Als we ze 16 uur per dag nodig hadden, waren ze er. Als we ze nodig hadden om opgehaald te worden, waren ze er. Emily, zoals ik al zei, die opname waar ik het over had, ontmoette de mensen die de VFX deden in iemands huis met een groen laken om het te doen. 

Maar nogmaals, weet je, de mensen met wie we aan de VFX-kant werkten, waren zo goed dat ze het allemaal konden laten werken. En ik denk dat dat het is. Ik bedoel, onze componist was Mario Grigorov. Ik bedoel, hij deed Fabeldieren, en dat deed hij Kostbaar. Hij deed een deel van Tarzan. En ik ontmoette hem via een vriend van mij, en hij stelde me een tijdje geleden aan hem voor, en we werden vrienden, en hij kwam aan boord. Hij maakte een geheel originele partituur. Eerlijk gezegd, het was krankzinnig. Het was krankzinnig. Op een gegeven moment kwam hij bij me terug en zei: "Voor 5000 pond kan ik het orkest in Berlijn krijgen!" en ik zou zeggen, maat, dat hebben we niet. "Ok, ik breng het gewoon naar buiten, als je een volledig orkest wilt, voor één dag!"

En het waren zulke mensen, weet je, het is te gek. Dus ja, waar ik het meest trots op was, waren de mensen met wie we werkten. Het is geweldig.

Kelly McNeely: Het klinkt alsof het een passieproject was voor iedereen, wat echt heel mooi is om te zien. Dat is het soort project waar je bij betrokken wilt zijn, met mensen die er gewoon echt willen zijn, die willen helpen. 

Adam Ethan Kraai: Dat is helemaal waar. En het draait allemaal om wat je interesseert in het leven. Alsof ik niet verwacht dat ik Marvel-films ga maken. Maar als we de volgende film kunnen maken, en ik mijn huur kan betalen, en ik kan werken met mensen die ik graag dagelijks zie. Dat is best wel cool. Omdat ik vroeger in een Pizza Hut werkte, en ik vroeger in de ingewanden van de kelder enorme blikken saus openmaakte. Dat was mijn leven, toch? Ik heb in een pianomagazijn gewerkt. Ik had heel veel slechte banen. En weet je, hiermee was het die hele zaak waar we heen gingen, we hebben een kans, we hebben een klein beetje geld op de bank. Laten we eens kijken wat we kunnen doen. En daarachter werkten we met 1091 en hebben we nog een film in de maak. Geen enorm budget, maar we hebben echt geld, dus we kunnen het goed doen. 

En het grootste compliment dat ik kreeg was Michael Grace — die schreef Poltergeist en geproduceerd slaapwandelaars en alle andere Stephen King-films — ik kreeg een e-mail van hem omdat hij het zag Hol op het filmfestival van Salem. En ik dacht duidelijk dat een vriend van mij gewoon een grap deed, net als jij. En toen dacht ik, nou, ik Google het e-mailadres waar het vandaan kwam. En hij was het! En we hebben nu ongeveer vijf Zooms gehad. En hij heeft gevraagd of ik geïnteresseerd ben in het regisseren van een film voor hem, wat krankzinnig is, toch? Het is krankzinnig, toch? En zelfs al pratend met jou, als we niet allemaal bij elkaar waren gekomen en deze kleine film hadden gemaakt, ik praat met jou aan de andere kant van de wereld, dan zou dit gesprek nooit hebben plaatsgevonden. 

Nogmaals, het komt terug op wat je ook doet in het leven, als je er een passie voor hebt, en je omringt je met echt coole mensen, eerlijk gezegd, je weet nooit wat er gaat gebeuren. En ik denk dat het soms goed gaat, soms gaat het fout. Zoals ik al zei, we probeerden dit jarenlang te doen, en toen zo veel dat we dachten dat we het niet van de grond konden krijgen. Maar het punt is dat als je het niet probeert, je het nooit zult weten. En we hebben allemaal een miljoen vrienden van ons die deze geweldige dromen hebben, maar ze gaan, nou ja, ik ga ze niet najagen, want het zou mis kunnen gaan, maar dan misschien niet. Mijn moeder zei altijd tegen me als er iets mis ging, ze zei "als je in de rivier valt, controleer dan je zakken op vissen". Ik heb vis gevonden. Dat is best wel cool.

 

Hol is nu beschikbaar op VOD.