In de late herfst van 2021 ontving ik tot mijn grote vreugde een exemplaar voor geavanceerde lezers van Ramses de verdoemden: de heerschappij van Osiris door Anne Rice en Christopher Rice per post. Ik wilde meteen beginnen met lezen, maar ik wist dat de releasedatum maanden verwijderd was en ik heb een systeem voor het beoordelen van boeken van de grote/traditionele uitgevers. Ik lees ze graag vlak voor de publicatiedatum, zodat ik mijn recensie kan schrijven en mijn stem kan toevoegen aan de grote druk in de eerste weken van de verkoop.

De systemen werken.

Het systeem liet me dit keer in de steek.

Op 11 december 2021 werd ik wakker met het nieuws dat Anne Rice was overleden. Ik ga niet liegen. Ik was niet in orde. Ik geloof dat er in je leven talloze boeken zijn die je ogen zullen openen en misschien zelfs je leven zullen veranderen. Aan de andere kant denk ik dat er voor ieder van ons maar een handvol auteurs is met wie we echt een band hebben, wiens boeken het gevoel hebben dat ze precies op het juiste moment in ons leven zijn gekomen en ons iets zo onverwachts geven dat we levenslange fans worden.

In de jaren 90 ontdekte ik, net als vele anderen van mijn generatie, Anne Rice. Ik herinner me dat ik de trailer zag van interview met de vampier, en wordt volledig meegezogen door zijn decadentie en stille terreur. Toen ik las dat het gebaseerd was op een boek, bezocht ik natuurlijk de plaatselijke bibliotheek en leende het boekdeel, nam het mee naar huis en genoot ervan als de elegante ervaring waarvoor het was gemaakt.

Ik was. vervoerd.

Louis en Claudia, en ja, de beruchte Lestat, sprongen van de pagina. New Orleans leefde en ademde. Parijs riep me. De moedwillige brutaliteit werd alleen overtroffen door de briljante verhalen met zo'n aandacht voor detail dat ik wist dat ik iets las dat anders was dan alles wat ik eerder was tegengekomen.

Wat me echter het meest greep, was de relatie tussen Louis en Lestat. Het was zo mooi ingewikkeld, zo tragisch romantisch. Als een gesloten homoseksuele tiener in een fundamentalistisch, christelijk gezin, had ik al vroeg in mijn leven geleerd dat mannen niet in staat waren om van elkaar te houden in dat manier. Zeker, ze konden elkaar begeren. Ze konden dorsten naar elkaars lichaam, maar verbinding maken op zielsniveau was onmogelijk. Maar toch, hier, op de pagina's van Interview, was het verhaal van twee mannen die onmiskenbaar verliefd waren.

Ja, het waren vampiers. Ja, die liefde was soms giftig en leek soms zo fragiel als gesponnen suiker, maar het was toch liefde, niet minder echt of onwaarschijnlijk dan de honderden romantische verhalen die door de eeuwen heen over heterokoppels waren verteld.

Toen ik dat eerste boek uit had, ging ik natuurlijk verder met De vampier Lestat en Queen of the Damned. ik ontdekte Het spookuur en Huil naar de hemel, een niet-bovennatuurlijk verhaal dat tot op de dag van vandaag mijn favoriete Anne Rice-roman is.

Wat ik uiteindelijk besefte was dat in een wereld gecreëerd door Anne Rice, gender en seksualiteit vloeiend waren, liefde krachtig was en terreur plooibaar was, gecreëerd door stemming en atmosfeer in plaats van gebroken lichamen en afgehakte ledematen.

Ik begon te geloven dat ze schreef voor ons allemaal die aan de rand van de samenleving leefden, degenen die werden gemarginaliseerd en verbannen. Op een bepaalde manier voelde ik me niet alleen gezien, maar ik voelde me begrepen. Ik wist, zelfs achter de gesloten deur van de kast, dat er op zijn minst één persoon in de wereld was die 'me zou pakken'.

Dit werd nog eens onderstreept toen de hele wereld kennismaakte met Christopher Rice, de zoon van de auteur. Hij is een trotse homoseksuele man die de vertelkunst van zijn moeder heeft geërfd. Wat echter belangrijker was, was de totale trots en aanbidding die de twee voor elkaar hadden. Wat me het meest opviel, is dat Rice de homoseksualiteit van haar zoon niet accepteerde, omdat er in haar ogen niets te accepteren viel.

Hij was haar zoon. Ze hield van hem. Dat was genoeg.

Als je ze nog nooit hebt zien zitten praten over schrijven en over het zijn van een gezin, kan ik je niet genoeg aansporen om naar YouTube te gaan en hun boektours op te zoeken die ze samen hebben gedaan. De gesprekken zijn hilarisch grappig en hun genegenheid voor elkaar is oprecht.

Natuurlijk is haar leven niet zonder controverse geweest. Begin jaren 2000 kondigde ze aan dat ze niet langer over vampiers zou schrijven. In plaats daarvan wendde ze zich tot een meer religieus onderwerp, door delen van het leven van Jezus Christus te romantiseren. Ze maakte haar eigen persoonlijke reis en veel van haar minder fervente fans stapten bij haar weg.

Voor mij zorgde het er alleen maar voor dat ik meer van haar ging houden.

Ik had een soortgelijke reis gemaakt, ziet u. De religieuze wereld waarin ik was opgegroeid, had me de rug toegekeerd en ik was gestrand. Ik begreep wat het was om te geloven en het gevoel te hebben dat de uitlaatklep voor dat geloof je wordt onthouden. Ik wist hoe het was om te weten dat God die je was verteld voor eeuwig van je zou houden, je eigenlijk haatte voor iets dat je niet kon veranderen.

Ik begreep ook waarom Rice ruimte nodig had tussen haarzelf en de vampier Lestat. Ze had vaak in interviews gesproken over de banden tussen de Brat Prince en haar man, de dichter en kunstenaar Stan Rice. Het leek me volkomen logisch dat ze na zijn dood ruimte en tijd nodig zou hebben.

Natuurlijk keerde de auteur uiteindelijk terug naar de vampiers en produceerde meer epische volumes. Ze betrad ook voor het eerst de wereld van weerwolven en de verbluffende mythologie van Atlantis.

Toen, slechts een paar jaar geleden, werd aangekondigd dat Anne Rice en haar zoon samen een boek zouden uitgeven. Ramses de verdoemden: De passie van Cleopatra was op zijn zachtst gezegd onverwacht. Een vervolg op haar roman uit 1989, Ramses de verdoemden, maakte het duo een voortzetting van dat epos en dompelde ze zich onder in het begin van de 20e eeuw met de flair van F. Scott Fitzgerald en het mysterie en de instellingen van Agatha Christie.

Het was naadloos geschreven met prachtig proza ​​dat op de een of andere manier de stijl van zowel moeder als zoon weerspiegelde. Ramses was een van de minder bekende werken van Rice die wat mij betreft nooit de aandacht kreeg die het verdiende. Aan de andere kant was ik, zoals zoveel introverte jongeren, in mijn jeugd door een 'Egyptische fase' gegaan waarin ik elk verhaal en elke mythe uit de regio verslond, dus misschien was ik een natuurlijke kandidaat voor zijn fandom.

Dat brengt ons bij het heden, denk ik.

Van waar ik in mijn woonkamer zit, kan ik zien Ramses de verdoemden: de heerschappij van Osiris door Anne Rice en Christopher Rice zittend op mijn boekenplank.

Ik wil het lezen.

Ik wil het herzien.

Maar ergens, diep van binnen, weet ik dat dit het laatste nieuwe Anne Rice-boek is dat ik ooit zal lezen. Het is het laatste nieuwe verhaal van een auteur die, op haar eigen manier, ooit mijn leven had gered. Het is de laatste keer dat ik haar personages zal lezen en ervan zal houden in situaties die ik nog nooit eerder heb gelezen.

Dus voorlopig blijft het op de boekenplank staan. Voor nu zal ik het van een afstand bewonderen. Voor nu geef ik mezelf nog een dag om te ontkennen dat het de laatste is.

Voor vandaag wil ik gewoon bedanken dat deze geweldige auteur ons heeft gezegend met haar proza ​​en haar tijd. Bovenal bewees ze dat onsterfelijkheid haalbaar is en dat liefde universeel is, en daarvoor zal ik je eeuwig dankbaar zijn.