Regisseur McG heeft ons de afgelopen decennia op filmische wijze een aantal wilde ritten bezorgd. Van Charlies Angels naar Terminator: Redding tot meer recent De oppas 2: Killer Queen, het vervolg bij zijn hit Netflix-hit uit 2017.

Babysitter 2 wordt nu gestreamd op Netflix en is een actievolle horrorkomedie vol popcultuur met veel bloed. iHorror sprak met McG over zijn inspiratie, hoe hij denkt over streamingdiensten en de horrorfilm die hem voor het leven getekend heeft.

iHorror: Hallo McG, bedankt voor het gesprek met ons. Ik denk dat mensen je meteen in contact zouden brengen met de jaren 90 Charlie's Angels actiefilms. Die waren geweldig.

mcg: "Dat waren leuke, rare, experimentele films."

“Dit Babysitter-universum is zoiets leuks en experimenteels. Mijn bazen over beide zijn als 'wat ben je aan het doen?' Ik heb zoiets van, 'vertrouw me maar, het komt uiteindelijk allemaal samen.' ''

 

Het lijkt leuker dan de eerste film. Was dat uw bedoeling? Of is het gewoon organisch tot stand gekomen?

mcg: “Ik denk dat het meer biologisch is. Het was eerlijk, weet je? Dit weerspiegelt de filmmaker die ik het meest van nature ben, voor zover ik graag verschillende tonen synthetiseer en ik hou van vol entertainment, zoals films waarmee ik ben opgegroeid. Je kent de Amblin-dagen van Steven Spielberg.

En, weet je, ik hou van lachen, ik hou van emotie te voelen, ik hou van opgewonden zijn, ik hou van actie, ik hou van romantiek, en het is mijn doel om high-brow en low-brow te maken en het uiteindelijk origineel en mensen laten zeggen: 'oh, ik kan zien dat het een McG-film is.' Dat is zeker uw voorrecht om te zeggen: 'en ik haat McG-films of ik hou van ze.' Het is onvergeeflijk om geen handtekening in de kunst te hebben. "

Ik heb het gevoel dat je visuele orkestratie in je films hebt. Niet het muzikale soort, maar een bepaald ritme door de hele film heen dat zich visueel afspeelt, als dat logisch is. Bijna zoals de constructie van een liedje. Is dat bewust? Zit er een constante soundtrack in je hoofd? Hoe werkt dat proces voor jou?

'Ik denk dat je het goed hebt gedaan. Het is als een soundtrack die in mijn hoofd speelt en het is weer heel natuurlijk voor wie ik ben. Ik heb een oudere broer en een oudere zus. Ik ben opgegroeid met mijn zus die naar disco luisterde en mijn broer die naar Led Zeppelin luisterde. Ik speelde de liedjes altijd uit. En ik denk dat dat heeft geresulteerd in de synthese van beeld en geluid, zo heet mijn bedrijf.

Ik hecht evenveel belang aan hoe de film klinkt als hoe de film eruitziet. Ik denk dat je het geluid moet kunnen uitschakelen en gewoon naar een film moet kunnen staren en begrijpen wat er aan de hand is. En ik denk dat je in staat moet zijn om de foto uit te zetten en gewoon naar een film te luisteren en te begrijpen wat er aan de hand is en als je je werk goed doet en ze in elkaar zet, dan is het een hele nieuwe kunstvorm. "

Er zijn onlangs enkele duistere horrorfilms uitgekomen; erfelijk en midzomer. In het verleden waren films zoals Nightmare on Elm Street hebben meer een komisch gevoel.  Oppas 2 lijkt meer op het laatste. Wat zijn enkele van McG's favoriete horrorfilms?

'Ik hou van het sombere tarief, ik druk het gewoon niet goed uit. Het is ironisch, want de dingen die ik graag bekijk, worden altijd weerspiegeld in de manier waarop mijn spullen eruit komen. Ik ben een beetje opgegroeid Videodrome en natuurlijk De glans. Maar dan is er zoiets als een grote DePalma-invloed die daar doorheen gaat.

Ik had het geluk om op te groeien bij de geboorte van de videocassette. Dat was in de jaren 80 toen ik gewoon kon zeggen: 'Hé, ik ben niet langer onderworpen aan de programmering in het plaatselijke kunsttheater om eens per jaar in een Hitchcock-foto terecht te komen.' Ik kan het hele werk van Hitchcock huren en het in een weekend bekijken. De invloed die op mij had, was adembenemend.

Ik vind het niet vreemd dat ik Quentin Tarantino in de armen liep toen ik muziekvideo's en reclamespots maakte; Ik deed het voor hem bij zijn bedrijf A Band Apart. Hij was duidelijk een man die rond een videotheek stond en 8 tot 12 uur per dag naar een scherm op de achtergrond staarde naar spaghettiwesterns en verschillende buitenlandse films.

Ik kijk nog steeds elke dag een film. Er zijn tijden, en er waren tijden dat ik twee of drie films per dag keek, dat is wat ik deed. En weet je, ik lette op.

En ik was aan het spelen met een camera en ik luisterde naar veel muziek en ik ging er gewoon helemaal uit en begon het te doen. Ik had een vriend die camera-assistent was en die Panavision-uitrusting kon kopen die in de jaren 90 nog niet bekend was. Dus we hebben wat, en we zijn net begonnen met het fotograferen van dingen. Het was zo'n geweldige manier om je eigen stem te ontdekken.

Het is waarschijnlijk wat ik het leukst vind aan het maken van films, is dat, weet je, hoe beter het script, hoe beter de films zullen zijn, maar niettemin, als je hetzelfde script aan vijf verschillende filmmakers geeft, wordt je anders dingen. De uiteindelijke uitdrukking van de film zal zo verschillend zijn, afhankelijk van wie het heeft gedaan. Ik denk dat ik daarom altijd van films heb gehouden. "

Ja. Zo waar. In Oppas 2: Killer Queen het is bijna alsof je erin bent gegaan. Ik ga alles wat ik heb erin stoppen en ik ga het leuk maken. Was er altijd een vervolg bedoeld?

"Nee. Niet noodzakelijk. Hier is nog iets waar ik aan heb nagedacht en ik zou graag je mening over hebben. Er is de televisie waarop ik ben opgegroeid, en dan is er de theatrale filmervaring waarmee ik ben opgegroeid. Het was echt een tweehander. Ik groei op Happy Days, Ik groei op Magnum PI Ik groei op met alles wat je maar kunt bedenken. En dan film: ik breng de nacht door om te zien Star Wars, Ik ben aan het kijken ET., je weet wel, Raiders. Ik doe dat ding.

En nu leven we in dit tijdperk van Netflix en streaming in het algemeen. Het heeft geresulteerd in een nieuwe esthetiek waar ik enthousiast over ben. Geen seconde bedoel ik ten koste van theatrale of ten koste van traditionele televisie - hoewel ik niet echt weet wat dat betekent. Maar jij en ik zijn vrijer dan ooit om dingen uit te zoeken. Het is moeilijk om tijd te vinden, het is duur. Je moet bij het winkelcentrum parkeren en wandelen en zitten en eten, je weet dat het moeilijk is - het is onbetaalbaar om eersteklas theatrale gerechten te krijgen.

Toen ik jonger was, ging ik 5 tot 7 dagen per week naar de film. Ik merk nu niet dat ik in dat natuurlijke ritme zit, maar ik ben niet zo vaak gestopt met kijken naar films. Als je kijkt naar De kroon. Als je kijkt Mevrouw Maisel, In godsnaam Game of Thrones, het is gewoon perfect, perfect, perfect. Het is een nieuwe kunstvorm en ik denk dat mensen zoals jij en mensen graag naar dat medium kunnen gaan voor eersteklas verhalen en eersteklas uitvoering van verhalen vertellen. Het heeft experimentele mogelijkheden geopend voor films zoals De Babysitter om een ​​publiek te vinden.

De Babysitter kan niet bestaan ​​op ABC op woensdagavond. De Babysitter waarschijnlijk is het geen geweldige film om theatraal uit te brengen. Het is een beetje te raar. Het is meer een Grindhouse-film die ik misschien zal zien in Alamo Drafthouse of zoiets.

Netflix is ​​misschien perfect voor jou omdat je een achtergrondmuziekvideo hebt. Ik kijk naar een film uit mijn jeugd genaamd Flashdance en ik zie sommigen van jullie erin, ook al kwam het uit toen je een kind was. Netflix is ​​misschien wel het perfecte medium om een ​​groter verhaal op een kleiner scherm te vertellen.

'Als je kijkt naar wat Adrian heeft gedaan Flashdance Ik bedoel, het is een seismische, seismische invloed op mij. Het is duidelijk niet moeilijk om naar mijn spullen en die film te kijken om te zien dat het een enorme impact op mij heeft gehad. Ik weet niet of Flashdance zou vandaag gedaan kunnen worden. Het is te vreemd. Het zou worden gedaan bij Netflix of Amazon of Apple. Het is geweldig, want dat soort films passen niet in een doos, voldoet niet aan statistieken die lijken te ondersteunen om $ 75 miljoen dollar uit te geven aan een verhuizing en nog eens 50 tot 100 om het uit te rollen.

Ik wil gewoon dat zulke films worden gemaakt. Jij praat over midzomer, dat heel duidelijk uit een Indie-framework kwam - het kwam gewoon tevoorschijn. De Indie-filmgame leeft nog, maar, ik weet het niet, of er iets is, wordt het ondersteund door de streamers.

Ik wil theatraal zien overleven en gedijen. Jongen, ik waardeer televisie, maar ik moet je vertellen, zeven dagen per week, ik ga Netflix binnen. Het maakt gewoon deel uit van mijn leven. "

Aangezien we lijken te zijn opgegroeid in hetzelfde filmtijdperk - de jaren 80 - verliezen films dan iets van hun magie als je eenmaal regisseur bent geworden? Verandert het als je van toeschouwer naar regisseur gaat?

mcg: “Het was niet voor mij. Ik ben blij te kunnen melden dat dat het geval is. De lichten gaan uit, de film gaat aan en ik word meegenomen. Het gordijn is voor mij nooit teruggetrokken. Ik probeer niet op de hoogte te zijn van wat ze hebben gedaan of technisch hebben bereikt. Ik liet dat allemaal los en ik liet de ervaring me gewoon meenemen.

Er is één ding dat mijn kennis van het maken van films in het gedrang bracht en dat is mijn reactie van bang zijn. Vooral met horror - waarschijnlijk wel de meest invloedrijke film in mijn leven Halloween. Ik zag het in een theater en ik was te jong. Ik was ook, verdomme, jong. Mijn oudere broer nam me mee en hij kon het een beetje aan, en bij gebrek aan een meer delicate manier om het te zeggen, Halloween heeft me verpest.

Het is grotendeels een bloedeloze horrorfilm. Alleen het gebrek aan affect en de leegte en de existentiële punch van de ervaring van Michael Myers - ik was jarenlang bang. Letterlijk jarenlang! Om hoeken lopen, 's nachts naar bed gaan. Het resulteerde in een onevenredige angstreactie die opwindend en leuk is. Maar het heeft me getraumatiseerd. "

Misschien gaf dat me een enorme drive, maar sindsdien ben ik niet meer zo bang geweest. "

“Ik begrijp wat er in het spelen van Chewbacca komt kijken, ik begrijp wat er in het spelen van Freddy Krueger komt kijken. Dat deel, in antwoord op uw vraag, dat deel heeft misschien de angst weggenomen. Dat is prima. Maar wat de grootsheid van de film betreft en niet deconstrueren terwijl ik kijk, kan ik mezelf er nog steeds volledig bij betrekken alsof ik een kind ben. "

met Oppas 2, je maakt deze wereld: het is grappig - ik weet niet zeker of het eng is, maar het heeft wel wat pit.

Ja. Ik beschouw het niet als horror. Ik weet niet of het komedie is - het is een remix, het is een mash-up; het is een grindhouse-film. Het is een amalgaam van veel dingen. Ik zou graag een echte cerebrale horrorfilm maken voordat ik klaar ben.

Komt er nog een derde deel bij De Babysitter?

“We hebben het verhaal, de fans zullen daar tegen spreken. Als de fans het eisen, dan weet ik zeker dat iedereen bij Netflix een derde wil gaan doen. Maar we hebben zeker een conclusie over de Cole-boog. "

De oppas 2: Killer Queen streamt nu exclusief op Netflix.