Schrijver en regisseur Tyler Christensen lijkt liefdevolle horror ter wereld te zijn gekomen nog voordat hij daadwerkelijk horrorfilms ontdekte.

Christensen, die naar eigen zeggen afkomstig is uit een 'normale' blanke familie uit de middenklasse in Wisconsin, zegt dat hij niet helemaal zeker weet waar dat vandaan kwam, maar het was er altijd. Als kind creëerde hij spookhuizen in de kelder en nam hij zijn moeder mee op rondleidingen.

Hij geeft ook toe dat hij er niet weinig plezier aan beleefde om het daglicht uit zijn kleine zusje te laten schrikken wanneer hij maar kon. Haar naam is Rachel, en helaas voor haar zag ze op een gegeven moment de Zelda-clip van Pet Sematary toen ze nog vrij jong was.

Voor een jonge Tyler was dit de kans van je leven.

"Ik zou me onder haar bed verstoppen", vertelde hij me in een interview. “Soms stond ik twee uur te wachten, maar ik zette me ervoor in. Als ze eindelijk in bed lag, begon ik aan het hout op het bedframe te krabben terwijl ik 'Raaaaacheeeeel' zei.”

Het waren de eerste herinneringen die hij had aan de sensatie van bang zijn en anderen bang maken. Toen hij zich eindelijk realiseerde dat horrorfilms iets waren, was het levensveranderend.

“Toen ik me realiseerde dat ik dat gevoel kon hebben als ik voor de tv zat. Dat vond ik helemaal niet leuk, ”zei hij.

Horror veranderde het leven van Christensen op veel manieren, en hij verwijst naar de films en de thema's erin waarmee hij zich begon te identificeren toen zijn eigen seksuele geaardheid zich begon te manifesteren.

Hij kon niet precies aangeven waarom hij het leuk vond Psychopaat zo veel. Lange tijd dacht hij dat het gewoon de onthulling van moeder aan het eind was. Na jaren kijken realiseerde hij zich echter dat het Normans isolement en eenzaamheid waren die hem naar de film hadden getrokken.

En natuurlijk was er Een nachtmerrie op Elm Street 2.

"Ik was nog te jong om het onder woorden te brengen," zei hij, "maar ik kon het zien en denken, er is daar iets dat me vertrouwd aanvoelde."

Het was ook in deze tijd dat een andere horrorfilm werd uitgebracht die een belangrijke rol in zijn leven zou spelen. De film was The Blair Witch Project, en deze keer zou de film hem op weg helpen om zijn eigen horrorfilms te maken.

Christensen, toen hij 16 jaar oud was, liet een van de oudere broers van zijn maatje kaartjes kopen voor hen om de film te zien tijdens het enige weekend dat hij speelde in een plaatselijk theater. Hij was aangetrokken door de marketingcampagne van de film en bevond zich in de periferie, twijfelend of het echt was of niet.

"Ik herinner me dat toen dat eindigde, dat aan het einde zwart werd, ik me niet kon bewegen", zei hij met sporen van die nostalgische opwinding in zijn stem. "Ik zat er helemaal vast aan mijn stoel, en de mensen op de parkeerplaats controleerden daarna hun achterbank en scanden de parkeerplaats op weg naar hun auto."

Hij kwam zo snel mogelijk thuis, drukte op de oude inbelverbinding en begon alles op te sporen over de film, maar ontdekte dat het allemaal een slimme marketingtruc was geweest. Maar in plaats van hem ervan te weerhouden, ontstak er een vuur in hem.

"Mensen maakten dit en lieten het lijken alsof andere mensen het haalden en maakten een heel publiek doodsbang", zei hij. "Daar wilde ik in!"

Een paar jaar later deed hij was daarover.

Hij werkte zich op als productiemedewerkers op shows als America's Got Talent en Deal or No Deal, Christensen was ook constant aan het schrijven en in 2016 had hij eindelijk zijn eerste speelfilm geschreven, geproduceerd en geregisseerd, Huis van het vagevuur.

In de film worden vier tieners die op zoek zijn naar een legendarisch spookhuis, bij binnenkomst geconfronteerd met hun grootste angsten. Natuurlijk kwamen enkelen van hem naar boven tijdens het voorbereiden van het script, lang voordat het ooit werd gemaakt.

In een cruciale scène wordt niet alleen een van de personages op een gruwelijke manier naar buiten gebracht, maar de reactie van zijn familie en vrienden is hem te mijden en / of aan te vallen.

"Ik zat nog in de kast toen ik het script schreef en ik vroeg me af wat het engste was dat me kon overkomen, en daar was het," zei hij. 'Om niet geaccepteerd te worden, om uit de kast te komen, om iemand dat van je af te laten nemen, is als de macht uit je handen trekken. Ik denk dat er veel kinderen zijn die daarmee worstelen, en ik wist dat het zou resoneren. "

Dus, hoe zou Christensen de toekomst van queer representatie met afgrijzen willen zien?

“Ik heb niet per se een 'homo'-horrorfilm nodig. Ik heb de held niet nodig om homo te zijn, ”legde hij uit. “Ik ben 100% oké met een homo-slechterik in een horrorfilm, zolang hun slechterik er niet aan gebonden is dat ze homo zijn. Iedereen wil zichzelf op het scherm zien. Kleine meisjes hielden van Wonder Woman omdat ze een vrouw als superheld hebben gezien. De Afrikaans-Amerikaanse gemeenschap ging massaal kijken Zwarte Panter zodat ze zichzelf als helden konden zien. "

"Ik heb een script geschreven waarin de slechterik homo is, maar daarom is hij niet de slechterik," vervolgde hij. “Ik deed het omdat ik denk dat als iemand die film gaat schrijven, het iemand in onze gemeenschap moet zijn. Ik heb geen nieuw verhaal nodig of iemand die worstelt met hun seksuele geaardheid, want dat hebben we keer op keer gezien. Ik wil iemand die trots is en doorgaat met zijn dagelijkse leven en die toevallig in een horrorverhaal terechtkomt. "

Ondanks het ontbreken van dit soort vertegenwoordiging blijft Christensen tot nu toe hoopvol voor de toekomst. Hij wijst naar het publiek dat hij ziet als hij naar zijn plaatselijke theater gaat om een ​​nieuwe horrorfilm te zien. Hij schat dat minstens een kwart deel uitmaakt van de LGBTQ-gemeenschap, en hij hoopt dat die percentages op de een of andere manier de ogen openen van studio-executives en producers.

"Iedereen zegt dat ze op zoek zijn naar nieuwe stemmen, en het is slechts een kwestie van tijd voordat onze stemmen worden gehoord en we onszelf vaker op het grote scherm zien," zei hij.

Ik ben het helemaal met hem eens, en ik hoop dat we het eerder dan later zullen zien.