"Ik ben mijn hele leven een horrorfan geweest", vertelde Michelle Hanson me tijdens ons interview voor iHorror's Horror Pride-maand. "Ik ben ook mijn hele leven homo geweest, maar ik wist het pas toen ik 19 was."

En daarmee waren we op weg naar de races.

Hanson, die met een theatergroep in Columbus, Ohio werkt, draagt ​​veel hoeden in de entertainmentbusiness. Ze is niet alleen een schrijver en regisseur van zowel toneelstukken als films, maar ze is ook een gepubliceerde auteur en parttime fotograaf.

Van alle dingen die ze graag doet, staat horror echter vrij dicht bij de top van de lijst.

"Ik ben voornamelijk opgegroeid met slasher-films", zei ze. “Ik ben opgegroeid in de jaren 80 en 90, dus ik had genoeg tot mijn beschikking, maar ik hou ook van de meer psychologische films zoals Stilte van de lammeren. Als een film in je opkomt en bij je blijft, is dat een soort psychologische marteling en daar hou ik van.”

Terugkijkend op die horrorfilms waarmee ze opgroeide, besefte Hanson dat ze door uit de kast te komen en zichzelf echt te accepteren niets veranderde aan de manier waarop ze ernaar keek, maar dat het haar wel een paar dingen deed beseffen over haar relatie met de personages.

"Ik denk dat er met zoveel van die personages een fysieke aantrekkingskracht was die ik me gewoon niet had gerealiseerd voordat ik uit de kast kwam", legde Hanson uit. "Als kind hield ik van de Freddy-films en alle vrouwen in die films zijn prachtig, maar het heeft hun kracht of intelligentie nooit aangetast."

Wat die laag psychologische horror betreft, die speelt zich af in een deel van Hansons eigen filmproductie, en ze wilde graag de details delen van enkele van de projecten waaraan ze recentelijk had gewerkt.

Een, een korte film genaamd oud, heeft te maken met een rit-share-chauffeur wiens laatste rit een seriemoordenaar blijkt te zijn.

"Vanwege copyright kon ik Uber niet gebruiken", lachte ze terwijl ze de titel uitlegde. “Dus de 'Veho'-coureur pikt de seriemoordenaar op en het publiek weet vanaf het begin wat de man is. De man, in plaats van op de achterbank te rijden, begint hij de arme chauffeur psychologisch te martelen.

Dus, hoe zit het met de weergave van lesbiennes in horrorfilms?

"Wat ik me heb gerealiseerd is dat lesbianisme in horrorfilms er is om hetero mannelijke kijkers te laten kijken," zei Hanson. "Er is daar niets dat zelfs maar een hint geeft naar hoe het is om echt lesbisch te zijn."

Ze wees op de hypergeseksualiseerde aard van de meeste lesbische personages die ze in het genre heeft gezien, en op een specifiek geval van seksuele experimenten tussen twee vrouwelijke hoofdrolspelers die echt onder haar huid kroop.

“Ik was ervan overtuigd dat een 12-jarige jongen schreef Jennifer's lichaam', legde Hanson uit. "Toen ik erachter kwam dat het was geschreven, niet alleen door een vrouwelijke schrijver maar ook door een schrijver die ik zeer respecteerde, was ik geschokt."

Voor hen die onbekend zijn, Jennifer's lichaam bevatte een van de meest ongerijmde toepassingen van een plotselinge en zinloze meisje-op-meisje-scène die ik ooit heb gezien, en het raakte duidelijk ook een snaar bij Hanson.

Het is dit soort onzin dat Hanson inspireert om door te gaan met creëren, en ze schreef zelfs een korte schets die ze heeft uitgebreid tot een korte film gebaseerd op het idee van het laatste meisje.

“Als een laatste meisje daadwerkelijk een lesbische relatie had en ze waren samen aan het einde van de film, hoe zou dat dan verlopen? Zou een van hen hebben sterven?" zij vroeg. “Het werd uiteindelijk een soort parodie op Vrijdag 13th in zijn originele schetsvorm en we hebben een geweldige tijd gehad met het spelen op die trope.

De korte film, Laatste meisjes, is inmiddels afgerond. De vermakelijke parodie is erg leuk en we zijn verheugd om deze aan het einde van dit artikel met u te delen!

De vragen die de schrijver/regisseur stelde, leidden de discussie naar de toekomst van LHBTQ-opname in het horrorgenre, en er waren een aantal punten die ze graag naar voren wilde brengen.

Ten eerste is queer opname in horror belangrijk voor de zichtbaarheid, maar de leden van de LGBTQ-gemeenschap die die opname willen, moeten zich ook realiseren dat het betekent dat we het feit volledig zullen moeten omarmen dat we soms de slechterik zijn en soms ook. het slachtoffer,

Met andere woorden, alleen omdat een queer sterft in de film, maakt de film nog niet homofoob.

"Als het homoseksuele personage wordt vermoord omdat ze homo zijn, dan is dat een haatmisdrijf", zei Hanson. “Als ze worden vermoord omdat er veel mensen in de film worden vermoord en ze toevallig een van de velen zijn, dan is dat gelijkheid. Daar hebben we al die tijd voor gevochten.”

En, zegt Hanson, in sommige opzichten beginnen we op dit vlak vooruitgang te zien, zelfs als het gaat om de taal die we in films horen, en ze wijst specifiek op de films The Collector en het vervolg De Collectie als voorbeelden.

“Er was een punt in de eerste film waarop Josh Stewart de moordenaar een 'fa**ot' noemt en het krijgt een echt viscerale reactie van hem. Je kunt zien dat het hem boos maakte dat hij werd genoemd, hoewel de andere namen die Stewart had gebruikt hem niet in de war brachten,' zei ze. “Het vervolg kwam een ​​paar jaar later uit en ik merkte dat hoewel Stewart de man weer allerlei namen noemde, dat woord niet werd gebruikt. Dat is niet het enige voorbeeld waar we over kunnen praten, maar het voelt alsof dat een signaal is dat het vocabulaire in ieder geval de goede kant op gaat.”

Voor ons allemaal hoop ik dat Michelle Hanson gelijk heeft.

Vergeet niet uit te checken Laatste meisjes onderstaand. Je kunt ook het eerste seizoen van zien Rode Wijnruit, de webserie van Hanson, op YouTube!