In veel opzichten zijn schrijver / regisseur Nick Verso en zijn films de essentie van de Q in LGBTQ.

Nou ja, een van de betekenissen, hoe dan ook.

De geschiedenis van de "Q" in het LGBTQ-acroniem is lang en fascinerend, maar om samen te vatten, staat het voor "vragen" voor degenen die nog steeds op zoek zijn naar wie ze zijn en waar ze passen in de vloeibaarheid van de seksualiteit en geslachtsspectrum en voor "queer" voor degenen die precies weten wie ze zijn in dat spectrum, maar die vinden dat de strikte categorisering van homoseksuelen, lesbiennes, biseksuelen en transseksuelen ontbreekt in hun definitie van zelf.

In de loop van de tijd, en met veel terugwinning van onze kant, zijn sommigen zelfs begonnen de term 'queer' te gebruiken als een algemene term voor het hele acroniem.

Maar ik dwaal af…

In het geval van Verso is hij vrij openhartig over zijn queer-status, maar terughoudend om zichzelf verder te labelen om te voorkomen dat zijn films met één smal penseel worden geschilderd. Hij laat zijn werk veel liever voor zichzelf spreken, wat het ook doet.

Zijn films zelf zijn vreemd van aard, combineren genres, tarten strikte labels, en Verso zat bij me om te praten over twee van die films in het bijzonder voor iHorror's Horror Pride Month.

Het gesprek begon met zijn eerste film, een horrorfilm genaamd De laatste keer dat ik Richard zag.

"Het was de eerste film die werd gemaakt, maar de tweede eigenlijk geschreven", legt Verso uit. 'Ik had al geschreven Jongens in de bomen in die tijd."

Zoals later bleek, De laatste keer dat ik Richard zag werd gemaakt als een proof-of-concept korte film om te laten zien wat Verso kon doen en om de financiering veilig te stellen om zijn eerste speelfilm te maken.

De korte film vertelt het verhaal van twee tienerjongens, Jonah (Toby Wallace) en Richard (Cody Fern), die elkaar ontmoeten in een kliniek voor geestelijke gezondheidszorg wanneer ze gedwongen worden een kamer te delen. Iets achtervolgt Richard ... duistere wezens die 's nachts vanuit de schaduwen verschijnen om hem te martelen.

Naarmate de jongens hechter worden en hun relatie verandert, ontdekken ze dat die duisterlingen niet langer dezelfde kracht hebben om Richard te kwellen wanneer ze samenkomen.

Richard (Cody Fern) en Jonah (Toby Wallace) in The Last Time I Saw Richard

Het is een geweldige film die me de eerste keer dat ik hem zag verrast heeft. Ik had nog nooit zoiets gezien met twee mannelijke leads op de plaats waar we bijna altijd een mannetje en een vrouwtje zouden vinden.

Dit soort voorstelling is precies waar Verso naar op zoek was sinds hij zelf een jongen was.

"Ik kon geen weergave van mannelijkheid vinden waarmee ik me kon identificeren toen ik jong was", zei hij. “Daarom maak ik de films die ik maak. Ik wil dat ze iedereen aanspreken, ook de mensen die zoals ik in de grijze gebieden wonen. "

De korte film was een groot succes en na een paar keer starten en stoppen was Verso op weg om zijn eerste speelfilm mee te maken Jongens in de bomen.

In de film ontmoeten we Jonah opnieuw, hoewel zijn omstandigheden drastisch zijn veranderd en het eigenlijk de bedoeling van Verso was om dezelfde acteur het personage nog een keer te laten spelen.

Er was maar één probleem ... Toby Wallace was veel volwassen geworden sinds de eerste film af was en hij paste gewoon niet meer in de rol en hoewel hij zich al jaren aan het voorbereiden was om de rol te spelen, moest Verso hem plotseling vragen om switch op het laatste moment.

'Ergens onderweg was hij opgegroeid tot een leidende man,' lachte Verso. “Het was erg lastig voor hem. Jonah is de rol die de aandacht trekt, maar Corey [de rol die Wallace op zich nam] is veel gelaagder en moeilijker te spelen. "

Jonah (Gulliver McGrath) en Corey (Toby Wallace) in Boys in the Trees

Jonah wordt voortdurend gepest door een homofobe bende tieners in een klein stadje in Australië, waarvan Corey lid is. We komen er echter al snel achter dat Jonah en Corey de beste vrienden waren op een noodlottige Halloween-avond, na een bijzonder brute ontmoeting overtuigt Jonah Corey ervan om met hem naar huis te lopen en onderweg spelen ze een spelletje schijnvertoning dat ze ooit speelden altijd.

Misschien door de griezelige kracht van Halloween of een andere onzichtbare kracht, komen de monsters van hun jeugd terug om hen te achtervolgen en de duisterlingen achtervolgen hun hakken.

“De film lijkt echt veel op Een kerstlied alleen op Halloween, 'zei Verso. "Je wordt door het verleden en het heden meegenomen als ze die monsters confronteren."

En in een cruciale scène dwalen Corey en Jonah af naar een feest voor Dia de Los Muertos, en het is een van de meest angstaanjagende in zijn soort die ik ooit heb gezien. Een eenzame vrouw zingt een treurig lied terwijl een menigte toekijkt, omringd door kleurrijke versieringen en foto's van familieleden die naar de overkant zijn overgestoken.

Zowel Corey als Jonah hebben hun moeder op verschillende manieren verloren en Verso gebruikt de scène om hen weer in contact te brengen met die vrouwen die niet langer in hun leven zijn.

"Moeders zijn buiten beeld in deze film", zei hij. "Het is gewoon een prachtige manier om de doden te eren en het voelde als de perfecte manier om dit deel van het verhaal te vertellen."

Verso heeft een serieus oog voor scène en slaagt erin visuals te creëren die tegelijkertijd verbluffend en angstaanjagend zijn, en dat maakt deze getalenteerde filmmaker een belangrijke aanwinst voor het horrorgenre en vooral voor al die queer-toehoorders die zich in de grijze delen van het seksuele en genderspectrum van identiteit.

U kunt zien De laatste keer dat ik Richard zag op Shudder en Jongens in de bomen is beschikbaar op Netflix!