Oscar Wilde's Het portret van Dorian Gray is een van die boeken die niets dan problemen hebben opgeleverd sinds het voor het eerst werd gepubliceerd. Het is verboden, gedemoniseerd en werd ooit gebruikt als bewijs in een proces tegen Wilde.

Het is ook een bloedig briljante, angstaanjagende gothic novelle met een verhaal dat tot op de dag van vandaag tot de kern van sommige aspecten van de queergemeenschap snijdt, waardoor het het perfecte verhaal is om in te graven. Horror Pride-maand.

synopsis

Voor degenen die het verhaal niet kennen, Dorian Gray is een jonge man wiens schoonheid zo adembenemend is dat een kunstenaar, Basil Hallward, hem als een beetje een muze heeft opgevat. Hallward nodigt zijn vriend Lord Henry Wotton uit om Dorian te ontmoeten, en de jongeman raakt gefascineerd door de hedonistische ideeën van de Wotton over het leven en zijn toewijding aan esthetiek.

In een vlaag van wanhoop over het feit dat zijn schoonheid zal vervagen, biedt Gray aan zijn ziel te verkopen om zijn uiterlijk te behouden. Hij wenst verder dat Hallwards opmerkelijke schilderij in zijn plaats ouder wordt.

Dorian ontdekt al snel dat zijn wens in feite is vervuld en hij geeft zichzelf over aan het hedonistische leven dat Wotton had beschreven, hoewel hij het naar hoogtes voert waar de oudere man nooit aan had gedacht.

Terwijl zijn daden donkerder worden, verandert het schilderij en verandert het om de zieke aard van zijn daden te weerspiegelen.

Ik zal het einde niet bederven voor het geval je het nog nooit hebt gelezen, maar het is onnodig te zeggen dat het niet goed afloopt!

Publicatiegeschiedenis

Het portret van Dorian Gray werd voor het eerst gepubliceerd in 1890 in Maandelijks tijdschrift van Lippincotts, een tijdschrift uit Philadelphia.

De versie werd zwaar bewerkt en verwijderde naar schatting 500 woorden uit de dertien hoofdstukken die alles bevatten dat op afstand zinspeelde op 'homoseksueel gedrag' en alle verwijzingen naar bepaalde karakters als 'minnaressen'.

Recensies wezen zo hard op de immoraliteit van het verhaal dat het tijdschrift uit een willekeurig aantal planken werd gehaald.

Wilde was natuurlijk ontevreden en een jaar later publiceerde hij een uitgebreide versie in nieuwe vorm, compleet met een voorwoord dat gericht was op critici van het verhaal. Hij legde nauwgezet de plaats van kunst en schoonheid in de samenleving uit. Hij speelde ook, in het verhaal, enkele van de meer openlijke queer-elementen weg.

Het deed echter weinig om de reputatie van de roman te redden. Zijn probleem was uiteindelijk dat de critici hun eigen afkeer van Wilde veel meer uitten dan zijn schrijven. Het zou er gewoon niet toe hebben gedaan hoezeer hij de vreemde elementen ervan verdoezelde Dorian Gray. Het publiek had al een besluit genomen.

Om dit in perspectief te plaatsen, was het slechts een kwestie van decennia geleden dat de wetten waren veranderd die homomannen ter dood zouden hebben zien gebracht, simpelweg omdat ze seks met wederzijds goedvinden hadden. Destijds stelden de wetten dat mannen veroordeeld konden worden tot tien jaar tot levenslang, en deze mannen werden gelijkgesteld met degenen die zich bezighielden met bestialiteit.

Het zou 120 jaar duren voordat een volledig ongecensureerde versie van de originele versie zou zijn Het portret van Dorian Gray werd gepubliceerd, maar het zouden er pas vijf zijn voordat Wilde terecht stond en veroordeeld werd tot twee jaar dwangarbeid wegens zijn eigen vreemdheid.

De rechter ter terechtzitting gaf hem naar verluidt de zwaarste straf die hem was toegestaan, en merkte toen op dat hij alleen maar wenste dat hij hem langer kon veroordelen.

Aanpassingen van Het portret van Dorian Gray

Ondanks, of misschien wel vanwege zijn beruchte reputatie en zijn voortdurende aanwezigheid op de lijsten met verboden boeken, heeft de roman tot talloze aanpassingen geleid.

Alleen op film, Het portret van Dorian Gray heeft meer dan 20 versies van het verhaal voortgebracht, te beginnen met een stomme Nederlandse film in 1910.

Een menigte Dorian Greys volgde. Soms was Dorian een man, soms werd Dorian een vrouw, en hoewel sommige van die personages, gebaseerd op een man die duidelijk van seks hield met zowel mannen als vrouwen, gaandeweg queer-gecodeerd werden, werden velen afgeschilderd als heel, heel hetero. .

In feite is het portret dat we hebben gezien het dichtst bij een daadwerkelijke weergave van de plezierzoekende decadentie van meneer Gray, Reeve Carney's portret op sensatieverhaal.

Het waren echter niet alleen filmmakers die probeerden de gruwelen van Dorian Gray tot leven te brengen.

Het boek heeft als inspiratie gediend voor meerdere toneelstukken voor podium en radio. Het portret van Dorian Gray is ook een ballet en meer dan één opera geweest!

Waar gaat het over dit verhaal dat tot de verbeelding spreekt?

De tragische hoofdrolspeler? De zoektocht naar onsterfelijkheid en een leven zonder consequenties? De reputatie van zijn schepper? De inherente eigenaardigheid in het verhaal?

Wat mij betreft, ik denk dat het al deze dingen zijn. We hebben allemaal die smaak van onsterfelijkheid opgezocht; er zijn dingen die we allemaal willen dat we niet dagelijks in ons eigen geweten hoeven te dragen.

Dorian Gray leeft vandaag voort

Gelukkig voor ons is Dorian Gray fictie. Helaas voor ons maakt de geest van Dorian Gray al een hele tijd deel uit van de LGBTQ-gemeenschap, en vooral onder homomannen.

Ik heb lang en hard nagedacht voordat ik besloot dit te schrijven. Een deel van mij zegt dat ik niet de eerste ben die het zegt, dus waarom zou je je druk maken? Een ander zegt dat ik alleen om terugdringing vraag van mijn eigen gemeenschap.

En toch vind ik dat we dit niet genoeg kunnen benadrukken.

Er bestaat in onze gemeenschap een idee van wat goed is, wat thuishoort en wat niet. Het wordt afgedwongen door een cultuur die een premie hecht aan een perfectie die, eerlijk gezegd, geboren is uit een diepgeworteld elitarisme, systemisch racisme en vrouwenhaters.

Als je hier enig bewijs van nodig hebt, hoef je maar een beetje tijd te besteden aan het bladeren door profielen op sociale media en dating-apps. Wat stijgt er naar de top? Wie is koning?

Zou het je verbazen als ik zou zeggen dat het blanke homomannen met perfecte lichamen zijn die trots verkondigen "Geen vetten, geen fems, geen zwarten" terwijl ze ook voor zichzelf gelijke behandeling eisen volgens de wet? Deze mannen, die alleen maar met hun dubbelgangers willen daten, versterken hun heerschappij door te vertrouwen op het inherente idee dat ze, door dunner, mannelijker en ja, witter op de een of andere manier beter te zijn.

Het is een idee dat wordt afgedwongen door een samenleving waar het mannelijke goed is en het vrouwelijke slecht, waar wit superieur is en zwart en bruin inferieur. Ze hebben geen reden om hun denkproces in twijfel te trekken, want overal waar ze kijken wordt hen verteld dat ze gelijk hebben.

Ze zijn vergeten dat ze door homo te zijn nog steeds 'anders' zijn. Ze zijn vergeten dat blank en homo zijn vereist dat we opkomen voor degenen die niet tot onze eigen gemeenschap behoren, want als we een van ons laten vallen, verliezen we allemaal.

Dit alleen zou voldoende zijn, maar dan koppelen we het aan overmaat.

Dag na dag zie ik vrienden posten dat ze zouden willen dat er een ruimte was waar ze buiten een bar trots konden zijn. Ik zie ze ruimtes zoeken die open en gastvrij zijn, waar onthouding niet wordt bestraft.

Dit overschot is synoniem geworden met onze gemeenschap, niet alleen door degenen die van buitenaf naar binnen kijken, maar ook door degenen die ervoor hebben gekozen, eraan vasthielden en het opdringen aan die nieuw ontdekte queer familieleden.

Toen hem werd gevraagd naar zijn roman en of hij zichzelf in de pagina's zag, antwoordde Wilde ooit: 'Basil Hallward is wat ik denk dat ik ben: Lord Henry is wat de wereld van me denkt: Dorian is wat ik zou willen zijn - in andere tijdperken , misschien. "

Er is niets mis met de bewondering van schoonheid. Er is niets mis mee om van tijd tot tijd over te geven aan buitensporigheid, en er is zeker niets mis mee om vast te houden aan het niet met littekens bedekte uiterlijk van de jeugd.

Pas als we deze dingen veranderen in wapens tegen anderen in onze eigen gemeenschap, falen we.

Misschien is het tijd voor allen van ons om opnieuw te bezoeken Het portret van Dorian Gray.