Michael Varrati heeft het erg druk. De schrijver, producer, regisseur, acteur, podcaster en ComicCon-panellid heeft altijd iets aan de hand en hij zou het niet anders willen.

"Ik hou er niet van om stil te zitten", vertelde hij me in een recent interview. 'Dat is niet wie ik ben. Ik word erg onrustig als ik inactief ben. Als ik niet aan een speelfilm werk, zal ik een korte film schrijven. Als ik geen korte schrijf, zal ik aan een audiospel werken. Het zit in mijn bloed. Ik kan niet iets niet doen. "

Hoe druk hij het ook heeft, hij vindt altijd tijd om te praten over de relatie tussen de LGBTQ-gemeenschap en horror. In feite is zijn podcast gewijd aan precies dat onderwerp.

Dood voor vuiligheid, dat pas ongeveer een jaar oud is, werkt samen met REVRY, een queer streamingplatform en distributeur, en elke week is er een nieuwe aflevering gewijd aan queerness in horror met filmmakers, schrijvers, producers, acteurs, enz. als zijn gasten.

Varrati is gepassioneerd over het onderwerp en zoals ik tijdens ons interview ontdekte, is het niet de ijdele passie van iemand die gewoon geïnteresseerd is in het onderwerp. Nee, zoals in alle andere aspecten van zijn carrière, wordt die passie ingezet in de vorm van activisme.

Of hij nu zijn podcast host of het Queer Horror Panel op ComicCon, hij heeft het gevoel dat hij precies is waar hij hoort te zijn en de boel opschudt op de beste manier die hij kent.

"Ik heb het gevoel dat mijn carrière in horror vanaf het allereerste begin gekoppeld is aan mijn queer identiteit", zei hij. “Ik heb altijd geweten dat er een verband was en dat de queergemeenschap zichzelf kan vinden in de thema's van anderszijn die we in horror vinden. Dus wat mij betreft, heb ik het grootste deel van mijn carrière doorgebracht met het rammelen van de kooi over dit onderwerp, want hier zie ik mezelf en kan ik mezelf vinden. "

Varrati wijst op de connecties die hij zelf voelde toen hij opgroeide tot personages als Laurie Strode Halloween. Laurie was in veel opzichten een buitenstaander, zelfs in haar vriendenkring, maar die kracht die ze vond door aan de buitenkant te zijn, hielp haar te overleven.

Hij wijst er ook op dat queerness niet nieuw is in het genre.

"Het bestaat al sinds het begin met afschuw," legde hij uit. 'Ga terug naar de gotische romans van het Victoriaanse tijdperk en je vindt het Carmilla dat gaat over lesbische vampier. Er waren vreemde karakters in de klassieker Frankenstein film. Het is niet nieuw. We beginnen er nu net over te praten. "

Ondanks dat het werk op sommige dagen vermoeiend en frustrerend kan zijn, zegt Varrati dat de e-mails en berichten die hij online krijgt van jonge mensen uit het hele land het allemaal de moeite waard lijken.

"Ik krijg plotseling een bericht dat ik een tiener ben in West Virginia en het voelt alsof niemand me begrijpt", zei hij. "Ik ben homo en als ik horrorfilms kijk, voel ik me beter en ik dacht dat ik de enige was, maar ik hoor je shows met iemand als Jeffrey Reddick die heeft gemaakt Final Destination en het helpt me. "

"Het is 2018," vervolgde hij. “Vrouwelijke superhelden, zwarte superhelden zouden in 2018 geen openbaring moeten zijn. Het zou de norm moeten zijn. Ik wil een lesbisch laatste meisje dat een laatste vriendin heeft. Ik wil een homovampierfilm met hetzelfde bereik Schemering had. Ik wil dat een transgender ons redt van de zombie-apocalyps. We willen niet alleen deze films, maar we verdienen deze films. "

Het lijkt er anno 2018 op dat de retoriek echter ongewijzigd blijft, vooral in sommige meer conservatieve kringen. Het opnemen van LGBTQ-personages of andere minderheden wordt vaak genoemd als het pushen van een agenda, zelfs als een personage canoniek queer, zwart, Aziatisch, enz. Is.

Het haalt terecht de activist in Varrati en anderen in de gemeenschap naar voren wanneer deze uitspraken worden gedaan, bijvoorbeeld over 'The Walking Dead'. Toen een paar seizoenen geleden een homopaar werd voorgesteld en op een gegeven moment * hijgend * elkaar vaarwel kusten, verloren sommige van de meer conservatieve toeschouwers hun verstand, en velen beweerden dat ze de show niet langer zouden bekijken.

'Hier is de deal,' lachte Varrati, 'en hier word ik radicaal. Als je naar een film of tv-programma kijkt en je hebt het probleem dat er vreemde mensen in zitten, of zwarte mensen of sterke vrouwelijke personages, ga dan weg. We hebben je niet nodig. "

Hij wijst erop dat minderheidsgroepen zijn opgegroeid met het kijken naar televisieshows en films die niet op hen waren gericht, en bovendien hadden ze vaak geen vertegenwoordiging van personages die eruit zagen of zich voelden zoals ze waren.

'Maar we bevonden ons er toch in,' zei hij. “Ik ben hier om mensen te vertellen die denken dat de“ agenda's ”te ver gaan om een ​​stap buiten zichzelf te zetten. Probeer in contact te komen met iemand die niet precies zoals jij is, en misschien vind je nog steeds iets dat je leuk vindt. "

In de tussentijd is Varrati gefocust op het maken van inhoud die de personages bevat die hij wil zien, en viert hij die andere mensen in de industrie die hetzelfde doen.

"Ik werd onlangs gevraagd wat ik zou denken als iemand anders een queer horror-podcast zou beginnen," zei hij, "en ik antwoordde dat ik hoop dat ze dat doen! ik ben niet de vreemde horror man; Ik maak deel uit van de queer horror-gemeenschap. Niemand kan dit allemaal alleen dragen. We moeten elkaar steunen en er samen in zijn. "

Varrati debuteert deze zomer met zijn nieuwste horror-komedie. Het heet Hij drinkt en het draait om een ​​homopaar dat in relatietherapie is gekomen. De filmsterrengenre-steunpilaar Tiffany Shepis als de therapeut die ontdekt dat er veel meer aan de hand is met dit stel dan op het eerste gezicht lijkt.

Hij kondigde onlangs ook een nieuw project aan met drag-artiest en horrorliefhebber Peaches Christ. Die film, getiteld Dood tuinen, is mede geschreven door Varrati en komt volgend jaar uit.

Toen ons interview ten einde liep, bood Varrati me een advies aan waarvan ik denk dat het van toepassing is op zoveel arena's in ons hele leven dat ik dacht dat het hier gedeeld moest worden.

“Laat niemand je vertellen dat je te radicaal bent of dat je een pauze moet nemen in de strijd voor gelijkheid; dat zou je niet moeten doen. Dit is je leven. Het komt te vaak voor dat de persoon die je dat vertelt, je snel opzij duwt zodra je erover zwijgt. "