Edwin Wendler werd geboren op muziek. Zijn Japanse moeder, een pianiste en zangeres, studeerde muziek aan Rutgers toen haar professor zei dat als ze echt serieus was, hij een contactpersoon had in Wenen, Oostenrijk die haar verder kon leren zingen. Natuurlijk greep ze die kans aan. Ze was er nog maar kort toen ze Wendlers vader ontmoette, een Oostenrijkse operazanger en operetteregisseur.

"Ik ben opgegroeid met muziek," legde Wendler uit terwijl we gingen zitten om te kletsen als onderdeel van iHorror's Horror Pride-maand viering. “Mijn vader nam me soms mee naar repetities en ik keek veel naar opera- en balletvoorstellingen. Wij, als gezin, gingen vaak naar klassieke muziekconcerten. Dat was dus mijn achtergrond. Ik realiseer me dat een overgrote meerderheid van filmcomponisten nu hun achtergrond hebben in bands - allerlei verschillende bands - en interessante muzikale avonturen. De mijne was super traditioneel. Ik werd een Wiener Koorjongen, niet omdat ik dat wilde, maar omdat mijn moeder dat wilde. Ik was daar nooit helemaal gelukkig, maar ik heb er veel geleerd.”

Wat hij leerde waren de grondbeginselen van muziek: melodie, harmonie, ritme en toon. Als lid van het Weense jongenskoor moest hij een instrument leren. Hij koos voor piano en componeerde en improviseerde al snel zijn eigen muziek in plaats van de stukken te oefenen die hij moest leren.

Ondertussen zou zijn vader een extra element toevoegen aan de gereedschapskist van de beginnende componist in wording.

"Ik was altijd al een fan van filmmuziek sinds mijn vroege kinderjaren," zei de componist. "Mijn vader had een verzameling albums - zoals iedereen in die tijd - van de Star Wars films en Superman en hij had zelfs Tron wat mij verbaasde. Die heb ik beluisterd. Ik herinner me dat als kind een van mijn vroegste herinneringen aan het willen zien van een film ET was, omdat er zo'n hype rond de film was. Mijn vader was het een beetje zat om erover te horen, en hij wilde het niet zien. Dus spaarde ik het beetje geld dat ik als kind had en gaf mijn vader kleingeld met de woorden: 'Ik ga je kaartje betalen.' Dus hij nam me mee, en ik was absoluut gebiologeerd door die muziek.”

Het vaste dieet van James Horner, Jerry Goldsmith, John Williams en zelfs die van Alan Silvestri Terug naar de toekomst score zette de verbeelding van de jonge man in vuur en vlam.

Ondanks Wendlers artistieke achtergrond was het ook een zeer conservatieve. Vooral zijn moeder hield vast aan zeer strikte sociale ideeën. Dus toen hij uit de kast kwam rond de leeftijd van 22, had ze het moeilijker om met het nieuws om te gaan dan zijn vader, die zijn best deed om zijn zoon gerust te stellen dat hij, hoewel hij verrast was, nog steeds heel veel van zijn zoon hield.

"Ongeveer een jaar later studeerde ik filmmuziek hier in LA, en ik belde mijn moeder op Moederdag en wenste haar een gelukkige moederdag en ze zei: 'Er valt niets te vieren'," zei hij. "Ik vroeg waarom en ze zei: 'Omdat ik je heb gebaard.' Ik realiseer me dat dat de depressie was die sprak, maar dat raakt je diep als je dat van je eigen moeder hoort. Sindsdien zijn we beter geworden, maar er is altijd een kil gevoel als ik met haar praat. Ik denk dat ze nog steeds niet over het homogedoe heen is.”

Het is een situatie die helaas maar al te vaak voorkomt in de LGBTQ+-gemeenschap en waar we allemaal op onze eigen manier mee te maken krijgen. Toch begon Wendlers carrière een vlucht te nemen en het werk zelf is therapeutisch.

Dus hoe gaat iemand precies over van het houden van de partituur naar Star Wars scoren, Ik spuug op je graf 3?

Welnu, zoals de meesten van ons werd de basis voor de liefde voor genrefilms ook al op jonge leeftijd gelegd. De moeder van Wendler werkte op dat moment voor de Verenigde Naties. Ze hadden eigenlijk een videotheek met internationale films. Toen hij opgroeide, waren er niet weinig horrortitels in de mix, waaronder de films van John Carpenter. Hij keek De Prins van de Duisternis en Het ding– een film die tot op de dag van vandaag een van zijn favorieten blijft, niet in de laatste plaats dankzij de ongelooflijke score die Ennio Morricone voor de film heeft gemaakt.

"In horror," zei hij, "kun je echt gekke muziek schrijven. Het is het soort dingen dat in geen enkel ander genre zou worden goedgekeurd. Het is het soort dingen dat je onverwachts schrijft en dat je welkom bent. Die vrijheid is iets dat me erg aantrekt en elke kans die ik krijg om te experimenteren en gekke dingen te doen met muziek omarm ik. ”

Een van zijn eerste banen was bij NBC's Angst factor, de wedstrijdshow waarbij deelnemers hun angsten onder ogen moesten zien om te proberen een geldprijs te winnen.

De taak? Maak de muziek meer filmisch.

“Sommigen zouden kunnen beweren dat het concept van Angst factor zou belachelijk kunnen zijn, 'legde Wendler uit. “Je hebt mensen die zichzelf belachelijk maken op de nationale televisie, maar ik behandelde het alsof het een actiefilm van honderd miljoen dollar was. Het tweede segment was altijd het enge segment. Daar heb ik een paar van mijn horrorscores vandaan. Ik heb veel geleerd door het serieus te behandelen en ik denk dat filmmakers die aanpak waarderen.”

Toen kwam het magische jaar waarin hij bijna gelijktijdig drie horrorprojecten had: Onnatuurlijk, Verhalen over Halloween en Ik spuug op je graf 3: wraak is van mij.

 

met Onnatuurlijk, was de taak om een ​​partituur te creëren die zo koud is als het landschap in Alaska waar de film zich afspeelt. Met Verhalen over Halloween, het was drie dagen werk, componeren voor een korte reeks in de bloemlezing die herinnerde aan: Vrijdag 13th en het werk van Harry Manfredini. Dit was vooral leuk voor Wendler omdat Manfredini een van zijn persoonlijke favoriete filmmuziek had gecomponeerd met Huis.

Als het ging om I Spit on Your Grave, besloten de filmmakers om Wendler in te huren op basis van muziek die hij heeft geschreven voor een andere film genaamd Gebroken Engel. Die score was bedoeld als een dramatische score die geen emotionele signalen telegrafeerde. Iets in die muziek resoneerde voor hen, het creatieve team dat met de derde film een ​​andere energie in de franchise probeerde te brengen.

"De hoofdpersoon verkeert in een dilemma", zei Wendler. “Ze was een massamoordenaar waar we ons ook mee konden identificeren. Dus ik moest dat allemaal telegraferen via muziek. Het was een spannend project. Ik voelde me gezegend dat ik al die dingen kon ontdekken. Het laat zien hoe veelzijdig en veelzijdig horror kan zijn.”

De componist blijft aan het werk, ondanks tegenslagen als gevolg van de Covid-19 pandemie. Hij heeft videogames gescoord voor het in China gevestigde gamebedrijf Tencent, en heeft meegewerkt aan films als Walpurgis-nacht, die momenteel wordt vermeld in postproductie op IMDb.

"Ik heb altijd het geluk dat ik überhaupt werk heb", zei hij. “Mijn filosofie en mijn houding is dat ik aan elk project wil werken alsof het mijn laatste is. Ik luister naar tonnen filmmuziek en een deel ervan klinkt bij de cijfers. Ik wil mijn best doen, dus als ze niet terugbellen om met me te werken, kan ik tenminste zeggen dat ik het geprobeerd heb. Hopelijk heb ik niet te veel het gevoel dat het mijn schuld is. Ik noem altijd John Williams. Ik herinner me dat ik luisterde naar het eerste stuk op de Harry Potter soundtrack en ik dacht, dit is ongelooflijk druk met schrijven. John Williams heeft het zichzelf niet gemakkelijk gemaakt, ook al heeft hij al die Academy Awards en onderscheidingen, en ik heb echt bewondering voor het feit dat hij altijd alles geeft. Die houding heeft me goed gedaan.”

Dat is het zeker, en we kijken uit naar de volgende Wendler-score!