Voor schrijver, regisseur en soms acteur Tiffany Warren, verschrikking kwam haar leven misschien net iets te vroeg.

Toen ze drie jaar oud was, nam haar moeder haar neef mee om te zien Aliens, en omdat mama geen oppas kon vinden, ging Tiffany met hen mee. Op zo'n jonge leeftijd hadden ze niet verwacht dat het haar te veel zou treffen.

Ze hadden het mis ...

Nu 38 jaar oud, zegt Warren dat er nog steeds delen van die film zijn die ze zich niet volledig kan herinneren, ongeacht hoe vaak ze de film sindsdien heeft gezien.

"Ik herinner me dat Bishop werd verscheurd en ik herinner me dat ik buiten het theater moest overgeven", vertelde de filmmaker me in een interview voor Horror Pride Month. 'Hoe vaak ik die film ook heb gezien, ik kan het me niet herinneren. Dat was de eerste keer dat ik denk dat ik echt getroffen was door een horrorfilm. "

Een jaar later stelde haar tante haar voor aan Freddy Kreuger A Nightmare on Elm Street, en hoewel ze zegt dat ze zich niet echt herinnert hoe erg het haar op vierjarige leeftijd bang maakte, hebben de twee films haar zeker op het pad gezet om een ​​horrorfan te worden.

"Ik vind het leuk om bang te worden," legde ze uit. “Ik denk dat het iets is aan het in contact zijn met die gevoelens, dat het een leuke release is. Die angst op een veilige manier hebben is gewoon iets waar ik graag van geniet. Ik vind het leuk om bang te zijn als ik het kan beheersen. Er is nog steeds die kleine vijfjarige in mij die roept: 'Het is mogelijk!' "

Die films zetten Warren ook op weg naar het maken van horrorfilms. Haar moeder en tante legden haar uit dat wat ze zag niet echt was en dat het idee van acteren haar interesse wekte.

Naarmate ze ouder werd, zou ze er echter achter komen dat acteren en acteur zijn, vooral voor de camera, twee totaal verschillende dingen zijn. Ze merkte dat het veel tijd kostte om zich voor de camera open te stellen en bovendien waren de rollen die ze haar aangeboden kreeg vaak de ergste stereotypen. Dus, zoals zo velen in het verleden hebben gedaan, besloot ze haar eigen films te maken.

'Toen wist ik tenminste dat ik een kans zou maken,' legde ze uit. “Nadat ik mijn eerste film had gemaakt, wat een ramp was, realiseerde ik me een beetje dat ik van acteren houd. Het is leuk. Maar ik hou meer van het maken van de wereld en de personages die in de verhalen voorkomen, in plaats van ze uit te beelden. "

Dat weerhield haar er echter niet van om af en toe voor de camera te gaan staan. Warren heeft zelfs een nieuwe, in quarantaine gemaakte korte film met de titel Angelfoodcake van Doom debuteert op de Cyber ​​Shorts Filmfestival dit weekend.

Wanneer ik deze interviews voor Pride Month opzet, ben ik altijd benieuwd met wie leden van de LGBTQ-gemeenschap zich identificeren tijdens het kijken naar horrorfilms. Voor sommigen zijn het de zachte 'monsters' zoals de creatie van Frankenstein die het gevoel hebben dat ze opgesloten zitten in de duisternis. Aan de andere kant is het de ontembare geest van het laatste meisje.

Warren gaf echter een van de meest fascinerende antwoorden die ik ooit op deze vraag heb gekregen.

"Toen ik opgroeide naar films, zag ik niemand die zoiets als ik was," zei ze. 'Dus ik zou mezelf in het verhaal met hen plaatsen toen ik klein was en naar deze films keek. Alsof Nancy mijn beste vriendin was en ik me zorgen maakte over wat er met alle anderen in onze groep zou gebeuren. En ik dacht niet na over hoe ik zou worden beïnvloed, omdat ik op de een of andere manier gewoon in deze wereld was en alles zag gebeuren en onaangetast was omdat je me niet kon zien. "

Doe me een plezier en lees dat nog eens door.

Als volwassene die uiteindelijk als lesbienne uit de kast kwam, ontdekte ze dat, hoewel ze er in een bepaald opzicht misschien wel was, er eigenlijk maar twee identificaties waren voor iemand zoals zij.

"De dingen die ik wel herken als / wanneer lesbiennes er zijn, is dat we geen genormaliseerde relatie hebben," merkte Warren op. 'Het is hypergeseksualiseerd of we zijn alleen. Ze doen hetzelfde voor homomannen. Homomannen moeten campy zijn. Hij moet die grapjes hebben. Ik heb zoiets van, is dat de enige manier waarop we moeten weten dat hij homo is? "

Dit spreekt prachtig tot het punt dat we hebben geprobeerd te maken sinds het begin van Horror Pride Month. Nee, we willen niet dat we met schoenen gehoornd worden in films, maar we zouden graag wat vaker aanwezig zijn. En als we dat zijn, zou het geen kwaad om als echte karakters te worden geschreven en niet alleen als stereotypen.

Wat het eigen werk van Tiffany Warren betreft, ze heeft momenteel een aantal projecten in de maak, waaronder een film die is opgebouwd rond een stadslegende uit haar thuisstaat Texas.

Net buiten Denton, Texas, is een brug waar, zo gaat het verhaal, Oscar Washburn werd gelyncht door de KKK. Hij was een nogal succesvolle zwarte zakenman en de Klan was niet vriendelijk voor zijn opgebouwde rijkdom. Ze hingen hem aan de brug, maar toen ze later terugkwamen, was zijn lichaam weg, maar de strop zwaaide nog steeds in de wind.

Vanaf die tijd zou de woedende geest van Washburn het gebied hebben achtervolgd op zoek naar wraak.

The Goat Man's Bridge: A Legacy of Fear bouwt voort op het verhaal waarin een vrouw in een tussenhuis komt logeren om haar straf te verminderen. Ze weet niet dat het huis ooit eigendom was van Washburn, en een reeks evenementen zal hem binnenkort bevrijden.

Het is precies het soort horror dat ik leuk vind, en ik kan echt niet wachten om het tot leven te zien komen.

Kijk voor meer informatie over Warren en haar carrière haar IMDb-pagina.

Feature afbeelding door Aoife Haney