Er is een grap / meme die ik online vaak heb gezien dat als je drie millennials langer dan vijf minuten samen in een kamer laat, ze een podcast starten en op sommige dagen weet ik niet zeker of ze het bij het verkeerde eind hebben. Dat is echter niet het geval bij de crew van Candy-Coated Razor Blades. Om te beginnen zijn het niet allemaal millennials, maar hun verhaal begon met mede-oprichter Bob Green.

“Het begon als mijn blog. Ik had een blog waar ik horrorfilmrecensies deed en één keer per week deed ik het hele trope-fest-ding, en daar kwam mijn boek vandaan, ”legde Green uit terwijl ik met de crew ging zitten voor een interview voor Horror Pride-maand, “Ik heb al die dingen gewoon van het internet gerukt en ze gepubliceerd. Van daaruit zei mijn ex-kamergenoot / ex-partner Alex: 'Je zou helemaal een podcast moeten doen.' We hebben mijn andere kamergenoot Andy erbij gehaald, en dat is waar het begon. "

Ze hebben onderweg een paar line-upwisselingen gehad in hun missie om, as hun Facebook-pagina zegt: "ontmasker horror voor het wonderbaarlijke dat het is ... en maak gek op slechte films." Momenteel is Green co-host van de show met RC Ackerman en hun nieuwste lid Stephanie Hayslip, die begon als fan van de podcast voordat ze lid werd.

"Ik kwam van fan zijn en eerst luisteren", legde ze uit. “Ik woonde in Los Angeles en daarna in Portland en daarna verhuisde ik terug naar Columbus om voor mijn ouders te zorgen. Dus op een dag zag ik een bericht op de CCRB-site en zei dat ze op zoek waren naar een co-host en ik dacht: 'Nou, oké. Ik zal ze een bericht sturen. ' De rest is geschiedenis."

"Het is grappig," stemde Green in. "Ik denk niet dat we je Stephanie ooit hebben verteld, maar we hebben je het hele interview en het testafleveringsproces laten doorlopen en niemand anders deed het."

"Ik denk niet dat iemand anders heeft gereageerd!" Voegde Ackerman eraan toe.

Ongeacht hoe ze een deel van de groep werd, er lijkt een onmiddellijke chemie tussen hen te zijn geweest en de toevoeging van een vrouwenstem aan de podcast heeft het gesprek zeker verbreed.

"Iets dat ervoor zorgde dat ik hier specifiek als co-host wilde optreden, was dat er gewoon niet zo veel vrouwenstemmen in afgrijzen zijn en vooral vreemde vrouwenstemmen in afgrijzen," zei Hayslip. "Ik had problemen toen ik op zoek was naar podcasts om naar te luisteren op het werk om een ​​podcast te vinden die niet zomaar twee broeders was die over horrorfilms praatten."

"Als het gaat om wat ons echt onderscheidt," zei Ackerman, "denk ik dat het de enorme omvang en diepte is van onze afzonderlijke achtergronden erin. We zijn allemaal horrorfans, maar Stephanie en ik werken allebei in spookhuizen. Stephanie heeft een achtergrond in acteren en performance en kan vanuit dat perspectief over deze films spreken. Bob heeft zoveel onderzoek gedaan naar stijlfiguren zoals hij al zei. Ik hou van found footage en bovennatuurlijke dingen. Bob haat dat allemaal! "

'Ik haat het niet!' Riep Green lachend uit. 'Ik zoek het gewoon niet precies op… behalve gevonden beelden. Ik zal found footage actief vernietigen. "

Een van de hoogtepunten van de samenwerking is het bijwonen van festivals, het uitvoeren van interviews ter plaatse nadat filmmakers zojuist hun films hebben vertoond en het opnemen van de reacties van hun publiek. Het is spannend, maar vooral overweldigend tijdens dat eerste uitje naar Nightmares Film Festival in Columbus, Ohio.

"We hadden de eerste keer geluk met Nightmares en dat kwam vooral door Alex", zei Green. "Alex kende Jason Tostevin die Nightmares runt en hij liet ons naar zijn filmpje kijken en daarbij besloten we onze Event Horizon aflevering door het rare satanische gezang uit te doen Born Again omdat het zo goed werkte. Jason hoorde het en zei: 'Ik wil jullie bij Nightmares.' Toen we daar aankwamen, hadden we dat kleine tafeltje en het was zo leuk. Toen kwamen we er dit jaar en ze hebben ons in deze lounge gezet. En we zaten daar gewoon en hadden het hele weekend een feestje. "

Die festivalkans werd dit jaar groter toen RC en Stephanie de show meenamen op weg naar Georgië om het Women in Horror Film Festival bij te wonen, dat Hayslip een 'geweldige ervaring' noemde.

Terwijl ze genoten van hun reis naar het festival en het zien van al het geweldige werk geschreven door, geregisseerd door en met in de hoofdrol vrouwen, viel in het bijzonder één filmmaker hen beiden op. Haar naam is Stacey Palmer, een geweldige filmmaker en VFX-artiest die toevallig ook trans is.

'Stacey Palmer krijgt shit gedaan,' zei Hayslip met niet weinig ontzag in haar stem. “We waren nog niet eens ingecheckt en Stacey stelde ons voor aan mensen en vertelde ons alles wat we moesten weten. Op een gegeven moment wees ze naar een man die een koord om had en zei: 'Druk op.' Toen wees ze naar haar eigen lanyard en zei: 'Filmmaker. We moeten praten!'"

Helaas kon Green niet met hen mee naar het festival.

"Ik dacht: 'Het is oké. Ze kunnen dit', zei hij. "Ik wilde echter heel graag Nancy Langenkamp ontmoeten."

"Zei je net Nancy Langenkamp?" Vroeg Ackerman.

"Heather Langenkamp, ​​'verbeterde Hayslip.

"Oh God…"

Op dat moment realiseerde ik me dat we echt een beetje in de Candy-Coated Razor Blades-omgeving waren gestapt. Had ik dit interview nog steeds? Ik dacht van wel, maar het was echt een gok.

Een ander ding dat de show onderscheidt van sommige andere podcasts, is dat ze niet alleen alle drie in het queer spectrum zijn, maar dat ze alle drie neuro-atypisch zijn, iets dat belangrijk voor hen is om te bespreken, maar ook een laag perspectief toevoegt aan hun analyse van films.

Voor al diegenen die kreunen dat horror slechts horror is en alles met sociale of politieke thema's iets nieuws is, ze hebben enkele van de fijnere punten gemist die horror vanaf het begin heeft gemaakt.

"Ik denk dat de reden dat ik zo veel van horror houd, is dat het zoveel dieper is dan mensen denken," zei Hayslip. 'Het publiek denkt dat het er alleen is om ons bang te maken. Dat is alles wat ze willen. Ze snappen het en gaan naar huis en zijn gelukkig. Voor sommigen van ons is het goed om dieper te graven. Waarom maakte het me zo bang? Het is erg therapeutisch voor mij. "

De geestesziekte in horror-conversatie is de afgelopen jaren op de voorgrond gekomen. Al decennia lang hebben we horrorfilms die begonnen met iemand die ontsnapte uit een psychiatrische inrichting, maar er wordt heel weinig tijd besteed aan waarom ze daar waren om mee te beginnen. Deze persoon is krankzinnig en werd daarom opgesloten.

Als je bedenkt dat je op een gegeven moment eigenlijk alleen maar homo hoefde te zijn, een persoon van kleur, of een vrouw die zei dat ze opgesloten zat in een gesticht, dat is lang niet genoeg.

Films zoals erfelijk en meer recent Daniel is niet echt hebben dieper ingegaan op die onderliggende problemen en dat is iets waar het Candy-Coated Razor Blades-team om draait.

Toen onze tijd samen tot een onvermijdelijk einde kwam, kon ik niet anders dan nadenken over de echte kameraadschap van deze drie. Ze hebben misschien verschillende standpunten en verschillende smaken in horror, maar ze zijn hier voor hun gemeenschappen - zowel horror als LGBTQ - volledig en helpen de kruispunten van de twee te benadrukken.

En dat is de essentie van Horror Pride Month.