Wanneer auteur Ricardo Henriquez vertelt je dat hij een horrorfan is, hij meent het. Het is iets dat zijn hele leven al een deel van hem is geweest, of in ieder geval zo lang als hij zich kan herinneren tot aan zijn jeugd in Chili.

"Heb je ooit gehoord van? Dark Shadows?” vroeg de auteur me toen we een interview begonnen voor iHorror's Horror Pride Month 2021. "Ok, dus Dark Shadows was populair in Chili toen ik een kind was, en ik heb het over ik was een jaar of vier of vijf, zoiets. Mijn oma vond het geweldig en ik zou er met haar naar kijken als een soap. Het was overdag aan en het was in het Spaans nagesynchroniseerd. Ik was geobsedeerd door Barnabas Collins en ik dacht dat hij het meest verbazingwekkende ooit was. Ook al is het alleen maar 'horror', ik ben er tot op de dag van vandaag nog steeds door geobsedeerd."

Het waren niet alleen de, weliswaar campy, levens van de bewoners van Collinsport, Maine die spraken met de jonge creatieveling die al een ontluikende verhalenverteller was. Elke ochtend, als zijn grootmoeder hem naar de kleuterschool bracht, vertelde hij haar een nieuw verhaal.

Hij hield van verhalen vertellen. Hij vond het heerlijk om ter plekke een verhaal te verzinnen en mensen te zien reageren op de dingen die in zijn verbeelding leefden. Toen hij ongeveer zeven jaar oud was, ging hij achter een typemachine zitten en schreef zijn eerste korte verhaal.

"Mijn eerste korte verhaal ging over een man die werd overreden door een auto, en niemand wist wie de auto bestuurde", legt Henriquez uit. “Iedereen in de stad was bang dat de auto zou gaan rijden en andere mensen zou doden. Dat was mijn verhaal. Ik herinner me dat ik het aan mijn moeder liet zien en ze dacht dat het erg donker was en ze zei: 'Waarom schrijf je hierover?' Sindsdien, hoe ouder ik werd, hoe donkerder mijn verhalen werden.”

Die duistere verhalen werden misschien geholpen door de ontdekking van horrorfilms door de verteller in de plaatselijke videotheek.

Chili stond in de jaren tachtig onder een strikte dictatuur. zij censureerden alles die het land binnenkwam. Het punt was dat ze alleen naar de openlijk politieke inhoud van de films keken. Geweld? Goor? Ze hadden daar weinig omkijken naar en onderzochten horrorfilms nooit op de onderliggende sociaal-politieke thema's die vaak aanwezig waren.

Als zodanig had de jonge Ricardo Henriquez een enorme hoeveelheid ongecensureerd entertainment binnen handbereik.

"Er waren zoveel horrorfilms beschikbaar", zei hij. “Je kon in Chili geen serieuze dramafilms krijgen, maar alle goede tot stuk vuile horrorfilms die binnenkwamen, haalden we bij onze plaatselijke videotheek. Ik heb ze allemaal gehuurd. Ik ben gewoon dankbaar dat het mijn ouders niets kon schelen waar ik naar keek.”

De ouders van Henriquez hadden misschien niet veel om wat hij keek, maar er waren andere delen van zijn persoonlijkheid die hen inderdaad problemen bezorgden.

"Waar ik ben opgegroeid, was er geen taal voor [homo zijn]", legde hij uit. “Er waren laster, maar er was geen taal om jezelf op welke manier dan ook te identificeren, tenzij je jezelf wilde identificeren als iets vreselijks dat mensen zouden schreeuwen tegen andere mensen op straat. Ik wist al heel jong dat ik op jongens viel. Dat wist ik al op zeer jonge leeftijd en ik was een heel vrouwelijk kind.”

Hij herinnert zich echter de eerste keer dat hij zich realiseerde dat dit een probleem zou worden voor zijn gezin. Hij was jong, opnieuw misschien vijf of zes jaar oud, en speelde superhelden met zijn vrienden. Iedereen koos een held om te zijn en nou ja, de jonge Ricardo ging helemaal over Wonder Woman met Lynda Carter in de hoofdrol. Zijn vrienden dachten er niets van. Als hij geen Spider-Man of Superman wilde zijn, des te beter voor hen.

Helaas zag zijn vader hem die dag ook spelen en vroeg hem wat hij aan het doen was. Hij legde uit dat ze superhelden speelden en dat hij Wonder Woman was met al het enthousiasme dat een kind kan opbrengen.

'De blik op zijn gezicht,' herinnerde Henriquez zich. “Hij was er heel aardig over, maar de blik op zijn gezicht vertelde me dat ik iets vreselijks had gedaan. Ik vroeg niet eens waarom. Ik wist dat er iets mis was met mijn beslissing. Vanaf dat moment begon ik die kant van mij te verbergen. Ik wist al heel jong dat er iets anders voor mij was. Ik denk dat het in termen van fysieke aantrekkingskracht begon bij misschien 12 of 13, maar daarvoor uitte het zich met deze sterke vrouwelijke kant die ik voelde alsof ik moest onderdrukken omdat het beschamend was voor mijn familie.

Rond de leeftijd van 18 kwam Henriquez uit de kast voor zijn familie. Het was een moeilijke tijd voor hem. Zijn ondersteuningssysteem viel weg net toen hij de wereld instapte om zijn weg te vinden, en hoewel hij zegt dat hij en zijn familie sindsdien zijn genezen, is er nog steeds veel emotionele fall-out die hij met zich meedraagt.

Gelukkig had hij schrijven. Zijn kinderverhalen hadden plaatsgemaakt voor donkere, meer volwassen literatuur en na zijn immigratie naar de VS publiceerde Henriquez zijn eerste roman, The Catcher's Trap in 2016. De roman draait om een ​​introverte, teruggetrokken jongeman genaamd Andres die wordt ontvoerd en meegenomen naar een nachtmerrieachtige wereld genaamd The Mist, waar hij als slaaf wordt verkocht.

Door de duistere fantasie kon de auteur ingaan op enkele van die gevoelens die hij al een tijdje met zich meedroeg, ze een gezicht en een naam gaf en zijn hoofdpersoon de mogelijkheid gaf om ze terug te vechten.

Een jaar later wilde Henriquez iets anders proberen. Hij was onlangs een fan geworden van fictieve podcasts en luisterde ernaar tijdens zijn lange woon-werkverkeer. Wanneer een vriend aanbevolen De zwarte bandenEr werd echter een knop omgedraaid in zijn brein.

"Na de verkiezingen voelde 2017 als een zeer donkere tijd", zei hij. “Er was veel negativiteit. Het was een erg donkere plek. Ik besloot dat ik kunst wilde maken om kunst te maken zonder enige verwachting en ik wilde dat het een gemeenschapsproject was in plaats van alleen te werken. Ik heb dat eerder gedaan. Dat is mijn hele leven geweest. Zelf creëren zonder iemand anders. Ik dacht dat het schrijven van een podcast een geweldig medium was om dit te doen.”

Het duurde niet lang of hij was aan het schrijven Zeemeerminnen van Merrow's Cove, een verhaal van zes afleveringen dat zich afspeelt in een klein vissersdorpje in New England. Hij nam contact op met zijn vriend Julie, die bij NPR werkte en ook op zoek was naar iets leuks en anders.

Toen de stukjes op hun plaats vielen, kon Henriquez niet geloven hoe opwindend het was om acteurs te zien en te horen terwijl ze woorden optekenden die hij op de pagina had geschreven. Het blijft een van de creatiefste projecten waaraan hij in zijn carrière heeft gewerkt.

Toen onze tijd samen tot een onvermijdelijk einde kwam, keerden de gedachten van de auteur weer naar binnen. Er is nog zoveel dat hij wil doen, zoveel dat hij wil delen, en hoewel hij al bijna drie jaar niet meer voor het publiek heeft geschreven, schrijft hij nog steeds.

Het zou me zelfs niet verbazen als we binnenkort meer van Ricardo Henriquez horen. Tot die tijd kan ik zijn roman niet aanbevelen, The Catcher's Trap en zijn podcast genoeg.