Auteur Mark Allan Gunnells groeide op in een huishouden dat niet te veel grenzen stelde als het om films ging. Hij was een klein jochie van vijf toen hij de miniserie op de televisie voor het eerst zag 'Salem's Lot, gebaseerd op de roman van Stephen King. Het was zijn eerste kennismaking met angst in een horrorfilm, maar het beslissende moment - het moment dat een horrorfan voor het leven creëerde - zou slechts een paar jaar later komen.

“Toen ik een jaar of tien was, keek mijn moeder The Exorcist op televisie, en ze liet me met haar kijken”, zei hij terwijl hij met iHorror ging zitten voor Horror Pride Month. "Ik was pas halverwege voordat ik me achter de bank begon te verstoppen en ze me naar bed stuurde. Niets anders dat ik op die leeftijd zag, had zo'n diepgaand effect op mij. Het feit dat er verhalen waren die zo'n effect op je konden hebben dat je zou opstaan ​​en je achter de bank zou verstoppen? Vanaf dat moment was ik alleen maar op zoek naar horrorfilms. Toen ik begon te lezen, was ik op zoek naar horrorromans. Tegen de tijd dat ik tien jaar oud was, was ik al een horrorverslaafde.”

Toevallig bleef Stephen King een rol spelen in het leven van Gunnells. Net als de rest van de wereld herinnert hij zich geen tijd in zijn leven dat hij niet wist wie de auteur was, legde hij uit. Het was door King dat hij aanpassing ook begon te begrijpen nadat hij een exemplaar had opgepikt van nachtploeg in zijn schoolbibliotheek en het verhaal "Children of the Corn" lezen.

"Ik had de filmversie van het verhaal gezien en het had een happy end, maar het eigenlijke verhaal zelf zeker niet", legt Gunnells uit. “Ik denk niet dat ik me ooit eerder had gerealiseerd dat je gewoon een echt niet gelukkig einde kunt hebben en dat je personages kunt hebben die traditioneel niet aardig zijn, maar nog steeds meeslepend zijn. Wat het voor mij echt verzegelde, was de horror die zo herkenbaar aanvoelde. Het voelde alsof het bij mij in de straat zou kunnen gebeuren.”

Kort daarna pakte hij King's roman, It. Hij zegt dat hij zich herinnerde dat hij dacht dat hij het nooit zou afmaken, maar het was gewoon zo meeslepend dat het hem helemaal meesleepte. King zou misschien wel de grootste invloed blijven hebben op het horrorleven van de ontluikende schrijver totdat hij later Clive Barker ontdekte.

Horrorromans en films waren echter niet de enige dingen die de auteur op dat moment ontdekte. Het was ook in die tijd dat hij begon te begrijpen dat hij gewoon niet was zoals de andere jongens van zijn leeftijd, hoewel hij toegeeft dat hij niet het begrip of de woordenschat had om uit te drukken dat hij homo was.

"Ik zou het destijds niet zo hebben genoemd, maar ik was verliefd op jongens", zei de auteur. “Ik was enorm verliefd op Luke Skywalker. Dit gaat belachelijk klinken. Ik zou me voorstellen dat ik in Star Wars zat, maar ik kon om de een of andere reden niet lopen, dus Luke Skywalker moest me overal heen dragen. Ik zou me voorstellen dat hij me met mijn armen om zijn nek zou dragen.”

Toch was het concept homo zijn hem vreemd. Een tijdje, zo wees hij erop, dacht hij zelfs dat hij misschien in de war was door te denken dat hij een meisje was, omdat hij nog niet wist dat er mannen waren die zich aangetrokken voelden tot andere mannen. Toen hij zich realiseerde wat het was en wat het betekende, ging hij door een diep religieuze fase waarin hij probeerde 'de homo weg te bidden'.

'Dat werkte duidelijk niet,' zei hij lachend. 'Dus tegen de tijd dat ik op de middelbare school zat, begon ik het echt te accepteren, hoewel ik niet op een plek was om er open over te zijn met andere mensen. Dat kwam toen ik op de universiteit zat. Van jongs af aan wist ik dat het er was, maar ik moest al die dingen doormaken waar homo's doorheen gaan voordat je het kunt toegeven en omgaan met al die schaamte die de rest van de wereld je daarom heeft aangedaan .”

Opgegroeid in de jaren 80 en 90, bood horror niet veel voor LGBTQ+-vertegenwoordiging. Eerlijk gezegd, in 2021 ook niet, hoewel er aanzienlijk meer is.

Helaas drukte dit op de auteur toen hij voor het eerst begon te schrijven. Zelfs nadat hij zijn identiteit als homoseksuele man had geaccepteerd, was het moeilijk voor hem om dat in zijn schrijven te verwerken. Het voelde alsof hij dat gewoon niet mocht doen.

Toen kwam Clive Barker naar buiten.

“Ik weet dat veel mensen hebben gezegd dat iedereen in de branche het wist, maar ik zat niet in de branche. Ik was in Gaffney, SC, 'zei Gunnells. “Ik kocht een exemplaar van De advocaat- tijdschrift waar hij uitkwam. Zoals, het was iets enorms voor mij omdat hij deze echt bekende naam in horror was. Toen bracht hij deze roman uit genaamd Sacrament dat deze homoseksuele hoofdpersoon liet publiceren door een grote uitgeverij. ”

Aangemoedigd door dit nieuws ging de auteur op zoek naar meer en ontdekte het werk van Poppy Z. Brite.

Ergens tussen Barker en Brite vond Gunnells zijn eigen stem en zijn eigen doel. Als anderen niet de weergave gaven die hij wilde zien, zou hij het gewoon zelf moeten schrijven. Dat is precies wat hij deed.

Zijn volgende hindernis doemde op aan de horizon, maar tegen die tijd had de auteur genoeg over zichzelf geleerd dat het een tweede natuur werd om zijn mannetje te staan.

"Toen ik rond 2005 voor het eerst begon met publiceren, kwam ik uitgevers en redacteuren tegen die zeiden: 'Wees niet te openlijk homo online, want dat gaat je carrière ruïneren'", zei hij. “Dit was een tijd waarin het vooral prikborden waren. Ze vertelden me dat het maken van verhalen met homoseksuele hoofdpersonages de heteroseksuele mannelijke fanbase van horror zou vervreemden. Ik had een uitgever die me vertelde dat ik een paar dingen met heteroseksuele karakters moest publiceren voordat ik met homoseksuele karakters publiceerde, zodat mensen me niet zouden associëren met het schrijven van boeken voor homo's alsof hetero's geen boeken met homoseksuele karakters kunnen lezen. Sommige uitgevers vertelden me dat ik een uitgever moest vinden die zich specifiek op het homopubliek richtte, want nogmaals, ze konden zich gewoon niet voorstellen dat heteropubliek boeken met homokarakters zou kunnen lezen.”

Het was het eeuwenoude idee dat een heteroseksueel zich niet kan identificeren met of zich kan inleven in een homoverhaal, ook al wordt verwacht, in een heteronormatieve wereld, dat LGBTQ+-mensen zich kunnen en zullen inleven in degenen die hetero zijn. Wat ze niet erkennen, is dat we geen keus hebben gekregen, en eerlijk gezegd, het zou geen kwaad kunnen om oprechte lezers en kijkers in dezelfde positie te plaatsen.

Hoewel het frustrerend was, bleef Gunnells op zijn pad, schreef zijn verhalen en vond uiteindelijk uitgevers die het risico met hem wilden nemen. Hij geeft toe dat deze gesprekken in 2021 niet zo vaak plaatsvinden als in 2005, maar ze gebeuren nog steeds.

"Er is mij verteld dat wanneer ik praat over kwesties van diversiteit en representatie dat ik mensen afstoot, maar het kan me niet echt schelen, want het is een belangrijk onderwerp waarover moet worden gepraat," merkte Gunnells op. “Je kunt de stappen die zijn gezet erkennen en herkennen en toch erkennen dat er nog een weg te gaan is. Ik ben erg blij met waar ik ben en met de uitgevers waarmee ik heb gewerkt, maar hoeveel mensen kunnen vijf bestverkopende homo-horrorauteurs noemen. Wat dacht je van vijf Afro-Amerikaanse horrorauteurs?”

Het is een goed gemaakt punt, en een punt waar Gunnells over blijft praten terwijl hij zijn schrijfreis voortzet. Zijn meest recente roman, Voordat hij wakker wordt, slechts een paar weken geleden gepubliceerd. De spannende thriller draait om twee jonge mensen die worden ontvoerd. Wanneer hun ontvoerder vertrekt om voorraden te halen, raakt hij gewond bij een auto-ongeluk en kan hij niet terugkeren, waardoor ze vast komen te zitten zonder voedsel of water.

Wat betreft andere auteurs wiens werk hij bewondert en die authentieke homopersonages maken, wijst hij op het werk van Aäron Dries, Norman Prentiss en J. Daniel Stone om er maar een paar te noemen.

Toen ons interview tot een onvermijdelijk einde kwam, liet Gunnells me nog een laatste gedachte achter.

“Je leest ze diverser, hoe meer je over de wereld begrijpt. Hoe meer je mensen begrijpt die niet per se precies zoals jij zijn. Ik heb mensen horen zeggen: 'Nou, je wilt niet dat iemand je leest alleen omdat je homo bent.' Eigenlijk vind ik dat oké. Als dat is wat hen naar mij heeft gebracht, is dat prima. Ik hoop alleen dat ik ze een verhaal geef waardoor ze terug blijven komen.”

Ga voor meer informatie over Mark Allan Gunnells en zijn boekencatalogus naar zijn auteurspagina op: Amazone.