Op 25-jarige leeftijd is de ster van Vicente Francisco Garcia in opkomst. Zijn eerste graphic novel Laat ons prooien, een splatterpunk westerncollectie van Death's Head Press, komt dit najaar uit. Hij werkt ook aan een sci-fi horrorfilm met de titel niet geïdentificeerd, en zoals elke creatieveling je zal vertellen, zijn er zoveel andere projecten waar we nog niet klaar voor zijn om over te praten.

De getalenteerde jongeman heeft schijnbaar alles voor hem in petto, en we waren er trots op hem aan boord te hebben voor onze 2021 Horror Pride Month-viering. Bovendien denk ik dat het misschien wel een van de belangrijkste interviews is die we dit jaar publiceren.

Er is een veel voorkomende misvatting, denk ik, wanneer we het hebben over LGBTQ+-artiesten en wanneer ze interviews geven, dat ze helemaal op hun gemak zijn in hun vel en met wie ze zijn. Zelfs degenen die er niet helemaal bij zijn, zullen die beroemde "fake it 'til you make it'-houding hanteren. Het is zeldzaam om te gaan zitten met iemand die wil worden opgenomen in een serie als deze, die herhaaldelijk uitlegt dat ze geloven dat dit interview misschien wel een van de belangrijkste is die ze ooit doen, maar het maakt ze ook zo nerveus om het te doen.

Dat was het geval met Garcia, en het werd een van de meest fascinerend rauwe, kwetsbare, eerlijke interviews van het jaar.

Al op jonge leeftijd ontdekte Garcia dat hij graag bang was. Het begon toen hij ontdekte dat hij de grote familiefeesten van zijn ouders als dekmantel kon gebruiken om weg te sluipen en films te kijken die ze anders misschien niet zouden toestaan.

'We zijn een grote Mexicaanse familie, weet je, dus het zijn al die neven, ooms, tantes die altijd langskomen en dus organiseerden ze deze weekendfeesten,' legde Garcia uit toen ons interview begon. “Het was altijd een van die feestweekenden dat ik uiteindelijk naar iets keek waar ik doodsbang van zou worden. Ik herinner me dat ik een jaar of acht was en keek De nacht van de levende doden terwijl mijn ouders een feestje gaven. Ik herinner me dat de tranen over mijn wangen liepen omdat ik zo bang was van wat ik zag. Ik schaamde me toen zo. Ik bleef maar denken dat ik niet huilend naar buiten ga rennen omdat een zwart-wit horrorfilm me bang maakte!”

Zijn ouders en jongere zus zouden zich afvragen waarom hij naar films bleef kijken waar hij zo bang voor was en het enige wat hij hen kon vertellen was dat hij er dol op was, en die liefde duurt tot op de dag van vandaag. Garcia geeft volledig toe dat hij de man is die per ongeluk zijn popcorn gooit tijdens jumpscares en nerveus wordt van onverklaarbaar gekraak in zijn huis.

Toch voelt hij zich aangetrokken tot de dingen die hem bang maken en hem ongemakkelijk maken. In feite is de enige bron van angst die hij terughoudend is om hem te benaderen het onderwerp van zijn biseksualiteit, hoewel dat eerlijk gezegd evenzeer te wijten is aan invloeden van buitenaf als aan interne conflicten.

'Ik heb elke zin in het boek gehoord,' zei hij. 'Ik heb gehoord dat je gewoon aan het experimenteren bent. Ik heb gehoord dat je eigenlijk homo bent. Ik heb gehoord dat het maar een fase is. Je doet het om gespannen te zijn. Je doet het om tegendraads te zijn. Ik was er al zo lang van overtuigd dat als ik het in Hollywood wilde maken, ik de hele tijd de hetero blanke man zou moeten spelen."

Gelukkig voor zowel Garcia als ons had hij vrienden die hem bijstonden om zijn zelfvertrouwen te versterken. Ze spraken met hem over het belang om zijn authentieke zelf te zijn terwijl hij vooruitgang boekte en hij is uiteindelijk blij dat ze dat deden. Hij werd ook aangemoedigd door zijn uitgever om de western/horror-subgenres te infiltreren met zijn eigen identiteit, waarbij hij de Mexicaanse stereotypen die zo vaak in zowel westerns als horror worden gezien, wegwerkt en ook het gebrek aan LGBTQ+-vertegenwoordiging in die ruimte aanpakt.

"Ik zweer het je als ik nog één film in la llorona zie... het waren er vorig jaar twee", riep hij uit. 'Het is net de stijlfiguur van de dronken Mexicaan in al die westernfilms. Als er een Mexicaan was, was hij de dronken stad. Als je nu een horrorfilm gaat maken met een Mexicaan, dan moet het gaan over la llorona of een chupacabra of zoiets.”

Garcia beschrijft het boek als een soort Junji Ito-achtige verzameling, met meerdere verhalen van verschillende lengtes in één graphic novel-volume. Hoe hij tot publicatie kwam, was een reis op zich.

De auteur ontmoette kunstenaar Adam James op een met horror verlicht forum toen hij 14 jaar oud was. James, die ouder was, plaatste enkele van zijn kunstwerken op de site. Het intrigeerde de jonge schrijver in spe en ze begonnen te praten over de horrorboeken waar ze van hielden. Garcia zou naar James gaan verwijzen als de man die hem literair opvoedde. De man moedigde hem aan om buiten de reguliere auteurs als King en Laymon te stappen om literaire horror en verder te verkennen.

Het was precies wat de jongeling nodig had om zijn liefde voor horror te voeden en leidde vrijwel onmiddellijk tot een werkrelatie.

"Het duurde natuurlijk een paar jaar voordat het gebeurde", benadrukte Garcia. “Ik moest leren scripten. Hij moest leren tekenen. Dit is voor ons allebei een primeur. Toen ik 17 was, maakten hij en ik een strip van vier pagina's om samen te werken. We hebben ons op een paar plaatsen ingediend en kregen goede feedback, maar geen beetje. We zagen het als een teken dat we misschien niet zo goed waren als we dachten dat we zouden zijn."

Niet lang daarna stortte Garcia zich op het filmwerk en verzekerde hij zich van een baan als PA op de sets, hoewel hij het idee om een ​​stripverhaal met James te maken nooit opgaf. Toen, ongeveer twee jaar geleden, schreven ze een hele pitch inclusief acht voorbeeldpagina's van een komisch idee voor Image Comics. Het bedrijf vond het leuk en hield het een tijdje vol zonder een beslissing te nemen.

"We kruisten onze vingers en hoopten op het beste, maar ze pikten het uiteindelijk niet op", zei hij. “Het grappige is dat twee dagen nadat ze het hadden doorgegeven, ik dezelfde pitch naar Jarod [Barbee] stuurde en hij vond het geweldig en hij pakte het op. We gingen van het niet hebben van een beeldcollectie naar het hebben van een Death's Head Press-collectie. Het was een whiplash omdat we al zo lang aan deze pitch voor Image werkten en we baalden er zo van toen we werden afgewezen, maar het is uiteindelijk allemaal goed gekomen.”

Garcia en James, een familieman die in Nebraska woont, werken samen via FaceTime, Zoom en sms en bouwen hun werelden samen. Wat is er naar voren gekomen in hun maanden van werken aan? Laat ons prooien is een zwart-wit strip vol angst. Bovendien heeft elk verhaal één symbolische kleur die opvalt tussen de afbeeldingen.

"Eén verhaal heeft goud, zoals goud het mineraal," zei hij. “Het gaat over stedelingen die vechten om goud. Het is zwart-wit, maar het goud is kleur, en je ziet het en als resultaat springt het gewoon op de pagina. In het verhaal waar ik nu aan werk, is er veel bloed en bloed en veel cowboys en paarden die op gruwelijke wijze sterven, en we kozen voor rood, en het is een levendige scharlakenrode kleur. Het is dus zwart-wit, maar elke keer als er iemand wordt neergeschoten, zie je dat rood eruit komen. Elk verhaal is ontworpen met één kleur in gedachten die van de pagina zal springen zoals Frank Miller Sin City stijl."

Om te zeggen dat hij trots is op het boek zou een understatement zijn. Wat hem echter het meest heeft verrast, is dat zijn trots op zijn werk heeft geleid tot een sterkere trots op zichzelf als een biseksuele Mexicaans-Amerikaanse man.

"Toen ik jonger was, deed ik mijn best om me te verhouden tot de overvloed aan heteroseksuele blanke mannelijke personages in films en boeken," zei hij. 'Als je hetero en blank bent, heb je 250 procent meer kans om het te maken in Hollywood of waar dan ook. Als ik nu terugkijk, vraag ik me af of ik aan meer was blootgesteld, meer verschillende representaties had gezien, of ik mijn echte zelf misschien een beetje minder had gehaat."

Nu, hoewel hij nog steeds zijn houvast vindt, bevindt hij zich in de positie om die representatie en inspiratie aan anderen te bieden op manieren die hij zelfs een jaar geleden nooit had kunnen bedenken.

Hij heeft ook zijn eigen leeslijst uitgebreid. Verslindend werk van meer diverse auteurs die spreken over zijn liefde voor horror en zijn identiteit als lid van de LGBTQ+-gemeenschap. In het bijzonder citeert hij het werk van Mark Allan Gunnels, Norman Prentiss, en Aäron Dries die hij een "geweldig voorbeeld" noemt van buiten en trots zijn als homoseksuele schrijver van horrorfictie.

Wat mij betreft, kijkend naar deze jonge man die zo emotioneel kwetsbaar was in ons gesprek, kan ik alleen maar zeggen dat moed is om de angstaanjagende weg die voor ons ligt te zien en de reis voort te zetten, omdat het het juiste is om te doen. Voor mij maakt dat Vicente Francisco Garcia een van de dapperste mensen die ik ken.

Zoeken Laat ons prooien van Vicente Francisco Garcia en Adam James later dit jaar van Death's Head Press.

BEELDEN VAN VICENTE FRANCISCO GARCIA VERSTREKT DOOR MIGUEL ROAN