Afgelopen zomer kondigde Blumhouse een gloednieuwe podcast aan. Het heette Attack of the Queerwolf en het doel was om het horrorgenre door de queer-lens te bekijken.

Ter ere van Pride Month ging ik zitten met gastheren Nay Bever en Michael Kennedy en conceptproducent Brennan Klein om te praten over het begin van de show en hoe deze is geëvolueerd sinds het debuut afgelopen augustus.

“Ik werd benaderd door Rebekah McKendry en Ryan Turek van Blumhouse. Ze zijn niet alleen co-hosts van de Shockwaves-podcast, maar ze zijn ook betrokken bij andere aspecten van het bedrijf”, legt Kennedy uit. “Ze hadden het over een uitgebreid netwerk van podcasts en ze wilden er een doen vanuit een vreemd perspectief. Ik kwam Rebekah tegen op een horrortrivia-evenement dat we doen en ze vroeg of ik geïnteresseerd zou zijn.

Na dat eerste gesprek vielen de puzzelstukjes vrij snel op hun plaats. Kennedy legde uit wat hij dacht dat een goed formaat zou zijn en ook dat hij met Mark Fortin aan het project wilde werken. McKendry en Turek stemden meteen in met het voorstel en de twee mannen gingen verder brainstormen.

Ze besloten dat ze een derde perspectief nodig hadden, maar ze wilden niet per se iemand uit de filmindustrie. Kennedy's vriend deed destijds vrijwilligerswerk bij The Trevor Project en hij kende Nay Bever van hun samenwerking.

"Ze vroegen me mee uit voor koffie en er was meteen een chemie tussen ons, denk ik," herinnerde Bever zich. "En toen zeiden ze: 'Nou, we moeten een paar andere mensen ontmoeten, en we zullen je laten weten wat we beslissen.' Daarna sloegen ze me vrij snel op."

'Ja, we hebben eigenlijk niemand anders ontmoet,' voegde Kennedy er lachend aan toe.

"Het was kort daarna dat ik in de mix kwam", zei Klein. “Ik was stagiair en schrijver geweest bij Blumhouse en Rebekah benaderde me bij horrortrivia, waar al het goede gebeurt, en vroeg of ik geïnteresseerd zou zijn om binnen te komen als conceptproducent om het schema samen te stellen en gasten en gasten op een rij te zetten. al die dingen achter de schermen. Dat ik in de show sprak, was nogal een leeuwerik. We hadden een extra microfoon en ze vroegen of ik soms wilde praten en ik dacht: 'Hell, yeah, I do!'”

De groep nam een ​​soort testshow/piloot op en stuurde die naar McKendry en Turek, die er meteen voor tekenden. Met een solide format dat sinds de eerste dag niet echt is veranderd, was de groep klaar om over queer horror te praten.

Een van de dingen die ik zo leuk vond aan de podcast vanaf de eerste aflevering, is dat er heel weinig lippendienst bij betrokken is. De gastheren vieren die vreemde aspecten van films, maar ze zijn niet bang om problematische representatie aan de orde te stellen wanneer die zich voordoet.

"Dat was iets dat Nay en Mark en ik al heel vroeg bespraken," zei Kennedy. “We wilden niet kattig overkomen of alsof we overal maar over schijten, maar we wilden filmmakers en schrijvers ook geen pas geven omdat we fans waren. Er zijn niet veel directe voorbeelden waar we het over kunnen hebben als het gaat om queer horrorfilms. We kunnen het beter doen en we kunnen iets beters hebben en we moeten niet bang zijn om dat te vragen.”

De show heeft zich vanaf het begin aan dit principe gehouden en hoewel ze zeker een goede tijd hebben met opnemen, waren er enkele bijzonder rauwe momenten waarop de gastheren openden over hun eigen persoonlijke ervaringen. Die eerlijkheid werkt aanstekelijk, en het heeft de deur geopend voor gasten in de show om openhartiger te spreken over hun eigen leven en persoonlijke ervaringen met film en de samenleving als geheel.

"Nou, we benaderen alleen mensen voor de show die comfortabel uit de kast komen", merkte Brennan op. "En naast al het plezier, hebben we echt kwetsbare gesprekken gehad in de show."

"We hebben meerdere gasten gehad die ons vertelden dat ze ons dingen vertelden waarover ze nog nooit eerder in het openbaar hadden gesproken", voegde Kennedy eraan toe.

“Ik denk dat we al vroeg de toon hebben gezet dat we delen van onszelf gingen delen. Voor mij is een groot deel van praten over queer zijn en mensen naar hun eigen ervaringen vragen, in staat zijn om delen van mijn eigen verhaal te openen en te delen, 'zei Bever. “Vanaf het begin deden we dat allemaal en boden we heel persoonlijke informatie over onszelf aan, alleen maar omdat het delen van onze connectie met zoveel queer mensen zo krachtig is. Ik denk dat we ons allemaal bewust zijn van hoe krachtig het is om hardop te leven.”

Wat voor hen misschien wel het meest verbazingwekkend is, is de reactie die ze hebben gekregen van mensen over de hele wereld die op de podcast hebben afgestemd, niet alleen om te horen over de films die ze bespreken, maar ook om plaatsvervangend door deze mensen te leven.

Veel van hun luisteraars bevinden zich in delen van de wereld waar het nog steeds illegaal is om queer te zijn, en de ernst van wat Attack of the Queerwolf heeft gecreëerd, is hen niet ontgaan.

"Ik ben me ervan bewust dat ik in een schattige kleine bubbel in Los Angeles woon", zei Bever. “Iedereen is hier zo open en het kan heel gemakkelijk zijn om te vergeten dat dit niet het geval is voor de rest van de wereld. Ik denk dat het om precies die reden heel belangrijk is dat we zo authentiek mogelijk zijn in de show.”

"We dragen allemaal een identiteit die gepolitiseerd is", zei Klein. “Je kunt niet echt over vreemde onderwerpen praten zonder je bewust te zijn van de harde realiteit van de wereld waarin we leven. Ik denk dat we in de show vaak over die lijn gaan. We praten over de moeilijkere onderwerpen, maar ook over de manier waarop we openlijk ons ​​leven leiden. Ik denk dat dat op zichzelf voor sommige mensen een beetje troost kan zijn.”

Het is een waarheid die hier al eerder naar voren is gekomen Horror Pride-maand serie. Onze identiteit als queer mensen werd gepolitiseerd door degenen die wetten tegen ons maken en ons als zondebok gebruiken om de aandacht te trekken van belangrijkere politieke zaken.

Wij zijn al generaties lang de 'ander' waarnaar ze kunnen verwijzen, en daarom zijn shows als Attack of the Queerwolf en de authenticiteit van de hosts belangrijk.

"De mensen die het niet begrijpen, zijn degenen die niet in elke nieuwe baan hoeven te gaan die ze hebben en er weer helemaal opnieuw uitkomen", zei Kennedy. "We moeten bijna elke dag opnieuw uit de kast komen en dat komt omdat deze mensen onze identiteit hebben gepolitiseerd."

"Ja, ik heb zoiets van 'Gefeliciteerd met de regering die niet probeert je mensen te vermoorden'," voegde Bever eraan toe. "Er zijn mensen die wetten proberen uit te vaardigen tegen mij en mijn gemeenschap op dit moment."

"Rechts?" zei Kennedy. "Het Hooggerechtshof behandelt momenteel zaken over de vraag of het oké is om op dit moment te discrimineren op basis van seksuele geaardheid."

"En mijn cv is zo homo!" Bever lachte. "Overal waar ik heb gewerkt, stond 'gay' in de titel."

"Maar daarom is het zo belangrijk om contact te maken met andere queer mensen," zei Klein. "Je hebt iemand anders bij je in de buurt nodig."

Dat gevoel dat je iemand in je hoek hebt, komt heel organisch tot uiting tijdens het luisteren naar de podcast, en hoewel het misschien beslist serieus klinkt, kun je er zeker van zijn dat er veel gelachen moet worden, vooral wanneer ze zich verdiepen in enkele van de bijzonder campy horrorklassiekers van de voorgaande decennia.

"Ik heb genoten van een aantal van de meer trashy films die we hebben besproken," zei Kennedy. “The Fan is misschien mijn favoriet, alleen vanwege de pure kampfactor. Waar ik bang voor was, was doen Nachtmerrie [op Elm Street] 2 omdat ik denk dat het gewoon wordt verwacht, maar ik denk ook dat we een heel nieuwe manier hebben bedacht om erover te praten.

Ze brachten absoluut nieuwe perspectieven in die discussie en brachten dezelfde gevoeligheden mee tijdens het discussiëren The Hunger met Don Mancini en The Rage: Carrie 2 met hun huidige gastgastheer, Sam Wineman.

De podcast is in wezen voor elke horrorfan, ongeacht hoe ze zich identificeren, en het is een uitstekend educatief hulpmiddel voor het heteropubliek dat een kijkje wil nemen in de queer horrorervaring.

Zoals Kennedy aan het begin van het interview opmerkte, hebben we, als je het hebt over queer-horrorcinema, heel weinig directe voorbeelden om uit te putten, maar toch houden velen van ons van het genre. Om tal van redenen besteden we uren aan het bekijken en absorberen van deze films, op zoek naar die dingen, soms slechts kruimels, waarmee we ons kunnen identificeren.

We vinden ze vaker wel dan niet.

In 2019 staan ​​we nog steeds aan de rand, maar we gaan naar binnen en we boeken vooruitgang dankzij het onvermoeibare werk dat leden van onze gemeenschap in die beweging hebben gestoken.

Leden zoals Michael, Mark, Nay, Brennan, Sam, Don en zoveel anderen die onze plaats hebben ingenomen in het genre waar we van houden en de rest van ons verwelkomen om zich bij hen aan te sluiten.

Attack of the Queerwolf brengt elke week een nieuwe aflevering uit. Zoek ze waar je ook naar je favoriete podcasts luistert. Je kunt ze ook volgen op hun official Instagram pagina voor foto's van hun opnamesessies en nog veel meer!