Erin Day is een actrice en scenarioschrijfster in de dop met een handvol credits op haar naam en haar zinnen gezet op het maken van haar eerste speelfilm. Ze is ook een levenslange horrorfan en panseksuele vrouw die een plek in haar leven heeft gevonden waar ze zich eindelijk op haar gemak voelt.

Day ging bij me zitten voor een interview voor Horror Pride-maand en nam me mee op een reis door haar leven, met aandacht voor de momenten en films die haar opvielen en haar eigen persoonlijke intentie om de manier waarop het genre queer vrouwen portretteert te veranderen.

Toen ze opgroeide, had ze een moeder die er echt voor openstond haar kinderen de films te laten kijken die ze wilden zien. Met een natuurlijke nieuwsgierigheid absorbeerde Day alles wat haar opviel, maar twee films in het bijzonder waren bepalend voor haar om een ​​horrorfan te worden.

“De eerste was Killer Klowns from Outer Space', legde Dag uit. “Toen wist ik dat ik het leuk vond om bang te zijn. Ik bedoel, dat deed ik niet als het, maar ik vond het leuk! Het was zo'n raar, complex gevoel voor mij. Toen ik ongeveer 11 of 12 was, zag ik het The Exorcist. Mam vroeg of ik het zeker wist en ik vertelde haar dat ik het zeker wist, dus ze ging zitten en we keken er samen naar.

Vanaf dat moment was Day verslaafd, en ondanks een korte periode in haar tienerjaren waarin ze haar smaak voor hen verloor, is ze sindsdien een horrorfan gebleven.

Wat betreft haar identiteit als vreemde vrouw, dat kostte wat meer tijd.

"Ik wist dat ik anders was toen ik waarschijnlijk acht of negen jaar oud was," vertelde ze me. “Er waren veel kleine dingen, zoals dat ik altijd al jongensbadpakken wilde dragen toen ik een kind was en niet begreep waarom ik dat niet kon. Ik was totaal anders, maar mijn moeder heeft me nooit een ander gevoel gegeven. Ik heb er echter nog steeds behoorlijk hard voor gevochten. Ik kwam pas uit de kast nadat ik een jaar met een man getrouwd was geweest en hij de eerste persoon was bij wie ik uit de kast kwam.”

Haar reis ging vanaf daar verder, zoals velen van ons doen met counseling en acceptatie van wie ze was als persoon, en toch begon haar nieuw geaccepteerde persoonlijke identiteit te schuren tegen haar liefde voor horror.

"Ongeveer vijf jaar geleden besloot ik dat ik een verschil wilde maken in hoe queer mensen, en vooral queer vrouwen, met afgrijzen worden afgebeeld", legt Day uit. “Ik heb het gevoel dat het grenst aan pornografisch en het is absoluut gefetisjiseerd en tot op zekere hoogte snap ik dat. Het is verschrikking. Het is tieten en kont en bloed.”

Toch viel het haar niet goed, vooral veel van de queer-codering die in het verleden is gebeurd.

Voor degenen die het niet weten, queer-codering is een term die beschrijft dat bepaalde eigenschappen aan een personage worden gegeven die kunnen impliceren dat ze queer zijn zonder dat ze er echt voor uitkomen en het rechtstreeks zeggen. Dit wordt helaas het vaakst gebruikt voor schurken in alles van horrorfilms tot Disney-films, en het heeft een direct effect op hoe queer publiek naar films kijkt.

Day herinnerde zich in het bijzonder een geval toen ze een personage-achtergrondverhaal aan het opbouwen was voor een rol die ze zou gaan spelen. Terwijl ze zich voorbereidde, vroeg ze de regisseur of haar personage daadwerkelijk een relatie had met een vrouw.

"Hij reageerde door me te vertellen dat het niet dat soort film was," zei Day. 'Er was een soort vuile betekenis aan wat hij zei. Ik probeerde het niet pornografisch te maken. Ik was net mijn karakter aan het uitzoeken!

De actrice zegt dat ze dezelfde soort reacties van mensen tegenkomt als ze het heeft over de film die ze heeft geschreven.

Dusso vertelt het verhaal van een niet-binair persoon in Oost-Londen in de late negentiende eeuw. Dusso wordt tot prostitutie gedwongen en begint een relatie met een vrouw genaamd Rosalee. Rosalee's vader wordt woedend als hij erachter komt met wie zijn dochter tijd doorbrengt, en de zaken lopen uit de hand.

Day zegt dat het verhaal een bijna Tim Burton-achtige kwaliteit heeft met meer dan levensgrote personages en acties die het ergens tussen Sweeney Todd en Jack the Ripper plaatsen.

"Het is een soort body horror liefdesverhaal," zei ze. 'Maar als ik mensen erover vertel, gaan ze ervan uit dat het op de een of andere manier een duister, pornografisch verhaal gaat worden en dat is helemaal niet hoe het is. Het maakt me verdrietig dat mensen dat aannemen.”

Gelukkig zegt ze dat ze enige verandering heeft gezien in de weergave van queer vrouwen in het genre, met name in films als die van Stewart Thorndike. Lyle, een film die een beetje aanvoelt als Rosemary's Baby maar met een centraal lesbisch stel, en de prachtige manier waarop dat te zien is De huiveringwekkende verhalen van Sabrina heeft openlijk het spectrum van seksuele oriëntaties en genderidentiteiten omarmd.

Een bijzondere favoriet van Day's is die van Ingrid Jungermann Vrouwen die doden.

"Het is een duistere horrorkomedie en er zitten veel lesbische karakters in, maar je denkt er nauwelijks aan terwijl je ernaar kijkt", legde ze uit. “Zo heb ik het gevoel dat horror zou moeten evolueren. Je zit daar niet te denken: 'Hé, ik kijk naar een lesbische film!' Het is meer alsof je gewoon naar een film kijkt die toevallig lesbische karakters bevat.”

Dit soort genormaliseerde representatie is waar velen van ons in de queer-gemeenschap uiteindelijk op hopen, en mogelijk begrijpen de grotere studio's die horror-inhoud produceren niet dat ze geen probleem hoeven te maken van een queer personage. in hun film zitten.

Schrijf gewoon een normaal, alledaags vreemd persoon die zich net als iedereen midden in de horror bevindt. Als je het doet, en je doet het goed, zal de queergemeenschap zeker zorgen voor alle hype die je maar kunt wensen.

Bekijk de trailer van Erin Day's Dusso onderstaand. Hoewel de film nog steeds op weg is naar productie, kan het nooit kwaad om te weten wat er aan de horizon staat van zo'n getalenteerde queer-artiest.

Dusso aanhangwagen oppompen van Erin Dag on Vimeo.