Veel genrefans zijn er trots op dat ze niet bang worden tijdens het kijken naar een horrorfilm. Desalniettemin blijft een film af en toe bij je hangen nadat de aftiteling is gerold. Ik geniet er echt van om met een beetje schrik weg te lopen van een film.

Heb je ooit blijvende effecten ervaren van het kijken naar een goede schrikfilm? Botsen de dingen die 's nachts tegen elkaar botsen een beetje harder, een beetje dichterbij? Heb je ooit het gevoel gehad dat iemand vlak achter je staat, ervan overtuigd dat je zijn adem in je nek kunt voelen? Vraag je je af "Waarom doe ik mezelf dit aan als ik alleen thuis ben"?

Ik ben er zeker ook geweest, mijn vrienden. Is een van de volgende zaken u ooit overkomen?

Je begint geluiden te horen

We zijn er allemaal geweest; je hebt net de televisie uitgezet en hebt nog steeds de kriebels van de film die je net hebt gezien. Misschien kraakt de vloer een beetje, of weet je zeker dat je de voordeur hebt horen opengaan. Hoe dan ook, je voelt je ongemakkelijk bij elk ongewoon geluid. Ik neem aan dat het een demon is die me levend komt villen, maar dat kan aan mij liggen.

Oh nee, wat was dat voor geluid? Het moet Fluffy zijn geweest die weer rondrende.

Wacht even, ik heb geen kat.

U voelt de behoefte om uw kinderen of huisdieren te controleren

Ik vind het grappig dat je je zorgen maakt over de veiligheid van de mensen in je huis als je naar een film kijkt met een kind of een dier erin. Ik gluur altijd in de kinderkamer om er zeker van te zijn dat ze veilig zijn en dat er geen eng monster in de hoek opdoemt.

Hé kleine Billy, gaat het daarbinnen of heeft een monster je gezicht opgegeten? U hoeft zich geen zorgen te maken, mama controleert gewoon...

Je bent bang om naar de kelder (of badkamer of garage) te gaan

Dit is voor mij het klassieke teken van een geweldige horrorfilm: je hebt een slopende angst om door je eigen huis te dwalen. Ik weet zeker dat velen van jullie het gevoel van angst hebben gehad als ze na een flinke schrik naar beneden moesten lopen.

Ik maak er een gewoonte van om minstens 72 uur uit donkere kamers te blijven nadat ik iets beangstigends heb gezien. Dit gevoel wordt X10 uitvergroot als je bij iemand anders thuis bent, hemel verhoede.

Hé Sally, ik ren naar de garage voor een frisdrankje. Als ik niet binnen één minuut en tweeëndertig seconden terug ben, bel dan 911, want ik ben zeker vermoord.

Je voet van het bed hangen is een grote nee-nee

Nu overkomt mij deze, zelfs als ik niet bang ben. Toegegeven, ik ben een gigantische watje, dus er is niet veel voor nodig om me bang te maken.

Sommige nachten wil ik gewoon mijn teentjes veilig onder de dekens stoppen. Ik weet gewoon dat er iets onder dit bed verborgen zit, wachtend tot ik mijn smakelijke teenstukjes over de rand bengel, zodat ze ze kunnen grijpen en me naar de diepten van de hel kunnen slepen.

Sorry monster, niet vandaag, deze tenen blijven stevig geplant in mijn dekenfort van veiligheid.

Je doet alle deuren en ramen op slot

Ben je ooit zo in paniek geraakt na een film dat je eigenlijk de behoefte voelde om te controleren of je deuren op slot waren? Als het zomer is en de ramen staan ​​open, heb je dan plotseling de neiging om ze te sluiten?

Ik ben paranoïde over opsluiten op een normale nacht, dus je kunt maar beter geloven dat ik er extra zeker van ben dat alles dichtgelast is na een paar uur Netflix.

Hé lieverd, mag ik je schiethamer lenen? Ik moet de ramen sluiten.

Je hebt het gevoel dat het eindelijk tijd is om een ​​hele grote hond te adopteren

Niets geeft me een veiliger gevoel dan een gigantische bundel vacht die dol is op blaffen naar alles wat beweegt. Idealiter zou ik er een vinden die overbezorgd is en elke geest zou opeten die mijn persoonlijke ruimte binnendringt, net als een Scooby-snack.

Ik denk dat alle fans van horrorfilms gewoon een heel grote hond zouden moeten hebben, als een beetje extra bescherming. Zoals Cujo, maar zonder de demonische hondsdolheid.

Kleine Billy, zorg ervoor dat je Fido meeneemt als je naar de kelder gaat. Er kan daar beneden een seriemoordenaar zijn.

Je kast voelt als een portaal naar een kwaadaardige alternatieve dimensie

Kasten zijn eng. Donkere kasten, in de hoek van een donkere kamer, zijn nog griezeliger. Soms ben ik ervan overtuigd dat ik daar een geluid hoor, of misschien bewoog de deur maar een klein beetje. Misschien gluurt er een gloeiend oog van binnenuit, gewoon kijkend en wachtend.

Nou, raad eens, jij klein bundeltje kwaad - ik heb slapeloosheid, dus ik slaap nooit. Joke is op jou, jij woest beest.

Je verbergt je hoofd onder de dekens

Oké allemaal, deze stap hier is niet alleen voor kinderen. Het kan ook helemaal voor ons werken. Dit is mijn go-to-move na het bekijken van een film met jump scares. Ik ben ervan overtuigd dat als ik mijn ogen open, er een groot eng monster centimeters van mijn gezicht verwijderd zal zijn.

Dus om mijn naderende dood te voorkomen, trek ik gewoon die dekens omhoog en BAM, ik ben veilig. We weten allemaal dat de boeman het magische krachtveld van de quilt die je oma voor je verjaardag heeft gemaakt niet kan doorbreken.

Nogmaals bedankt voor de quilt, Gram-Gram!

Door welke film voelde je je achteraf het meest bang? Waar kreeg je als volwassene of als kind de meeste nachtmerries van? Is er een film die – tot op de dag van vandaag – nog steeds de haren in je nek overeind doet staan? Deel uw mening in de opmerkingen hieronder!

En als je op zoek bent naar de volgende film om je (hopelijk) de stuipen op het lijf te jagen, bekijk dan dit nieuws op de aanstaande herstart van The Grudge