In 1961 voltooide Robert Wise de postproductie op West Side Story, toen hij toevallig op een recensie van Shirley Jackson's The Haunting of Hill House in Tijdschrift. Geïntrigeerd zocht hij een exemplaar van het boek op en bij het lezen besloot hij dat hij het naar het grote scherm moest brengen.

Hij sprak enige tijd met de auteur en had al snel de rechten gekocht om de roman als film aan te passen.

Er is gezegd dat hij tijdens hun gesprekken vroeg of ze ooit aan een andere titel voor de roman had gedacht, en ze antwoordde dat de enige andere titel die ze ooit had overwogen simpelweg was De jacht.

De rest, zoals ze zeggen, was geschiedenis.

Wise bracht de roman naar scenarioschrijver Nelson Gidding, die al snel merkte dat hij bezig was met het maken van wat een van de grootste spookhuisfilms ooit zou worden.

Ik wilde al schrijven over deze film voor deze serie sinds ik een paar weken geleden begon te schrijven over Horror in zwart-wit, en vandaag voelde het alsof de dag.

Weet je, Robert Wise besloot terecht dat zwart en wit het perfecte medium was voor dit specifieke verhaal, omdat de monochromatische look de diepte van de schaduwen zou versterken en de spanning van de psychologische elementen van het verhaal zou vergroten.

Als je gelijk hebt, heb je gelijk.

Voor niet-ingewijden of voor degenen die alleen bekend zijn met de recentere Netflix-aanpassing, vertelde de film van Wise het verhaal van Dr.John Markway (Richard Johnson) die, in een poging het paranormale te bestuderen, psychisch gevoelige Nell (Julie Harris) uitnodigt en volledig helderziend is. Theodora (Claire Bloom) om een ​​weekend door te brengen in Hill House.

Er wordt gezegd dat het huis een van de meest spookachtige ter wereld is, en Markway hoopt dat de begaafde vrouwen de geesten van het huis zullen opwekken om zichzelf te presenteren.

Onderweg zijn Luke Sanderson (Russ Tamblyn), die het huis gaat erven, en Grace Markway (Lois Maxwell) aanwezig. De laatste duikt onaangekondigd op en twijfelt volledig aan het werk van haar man.

Het huis leeft al snel met galmende dreunende geluiden in de nacht, en de timide, muisachtige Nell, die aanvankelijk niet helemaal stabiel was, bevindt zich al snel in het middelpunt van een steeds gevaarlijker wordende achtervolging.

Harris is kwetsbaar en rauw als Nell. Tijdens het filmen hield ze zichzelf geïsoleerd van de rest van de cast en ging ze zelden mee uit eten of om te kletsen tijdens filmpauzes.

Apocrief is gezegd dat ze tijdens de shoot een vreselijke depressie had geleden, maar Claire Bloom vertelde later dat Harris bij haar thuis was opgedoken met geschenken en een verklaring voor haar gedrag.

Bloom was bang dat Harris haar afstand hield omdat het personage van Theo lesbisch was. In feite was het dit specifieke deel van het personage dat Bloom naar de rol trok.

In de jaren 60 begon de filmindustrie een aantal van de strenge eisen uit het verleden los te maken, en queer-coding, hoewel nog steeds springlevend, maakte plaats voor queer-personages, hoewel hun afbeeldingen nog steeds problematisch waren.

Theo was een uitzondering. Hoewel ze in sommige opzichten zeker gecodeerd was, was ze op geen enkele manier wat eerder was gepresenteerd. Ze was geen 'harde' vrouw en ook niet roofzuchtig.

Integendeel, ze was een lieftallige, verfijnde vrouw, en hoewel haar seksualiteit alleen in de film wordt genoemd, is het moeilijk te ontkennen wie ze is als Nell haar in een vlaag van woede een van de 'fouten van de natuur' noemt. Het epitheton was in die tijd een veel voorkomende term.

Het is interessant om op te merken dat er in een vroege versie van de film een ​​scène was waarin Theo's recentelijk uiteenvielen. Wise ging zelfs zo ver dat hij de scène filmde, maar helaas werd hij gedwongen deze te knippen.

Harris en Bloom waren fenomenaal in hun respectievelijke rollen en de rest van de cast was even goed, maar de echte ster van de show was het huis zelf, en de manieren waarop het tot leven leek te komen. Veel daarvan heeft te maken met de richting van Wise.

Met geluid en schaduw creëerde hij een angstaanjagende claustrofobische omgeving zonder ooit de geesten van Hill House te onthullen. In feite is het ongelooflijk hoe goed die twee elementen in deze film samenwerken.

De schaduwen lijken langer te worden en te bewegen, terwijl oorverdovende geluiden uit het hart van het huis zelf de kijker net zo van streek maken als de acteurs op het scherm.

Bovendien gebruikte Wise lenzen die de muren een gebogen uiterlijk gaven, waardoor een nog verontrustender scheef beeld van de sets ontstond.

De film kreeg voor die tijd gemengde recensies en een gemiddeld bespreekbureau, maar de populariteit is in de loop der jaren gegroeid met een toegewijde schare fans.

De film werd later eind jaren 90 opnieuw gemaakt met Lili Taylor, Liam Neeson, Catherine Zeta-Jones en Owen Wilson, maar het ontbrak de vonk van het origineel.

De jacht is beschikbaar voor streaming via Vudu en andere platforms. Bekijk de trailer hieronder en bekijk voor meer Horror in Black and White onze andere inzendingen, waaronder Cat People en Strait-Jacket!