Welkom terug bij een nieuwe editie van Horror in Black and White! Deze week pakken we de absoluut waanzinnige William Castle-klassieker aan, Strait-Jacket!

William Castle was een man met een plan, en als hij geen plan had, had hij in ieder geval een truc. Dit was tenslotte de man die elektrische motoren in theaterstoelen plaatste De Tingler om toeschouwers een schok te geven - letterlijk - tijdens cruciale scènes en had "Illusion-O" gebruikt tijdens 13 Geesten waardoor het publiek kon kiezen of ze de geesten op het scherm zagen of niet!

Strait-Jacket had echter de grootste gimmick van allemaal: Joan Crawford.

OK, niet echt ...

Publieksleden kregen nepplastic bijlen toen ze het theater binnengingen om te zien Strait-Jacket, maar voor mijn geld was Joan Crawford de grootste gimmick, en jongen, was het een doozy.

Strait-Jacket vertelt het verhaal van Lucy Harbin (Crawford), die op een avond thuiskomt om haar man (Lee Majors) in bed te vinden met een andere vrouw. Woedend en losgeslagen pakt ze een bijl, kruipt stilletjes de slaapkamer in, en beseft niet dat haar dochter toekijkt, maar onthoofdt ze allebei!

Lucy wordt voor 20 jaar naar een gesticht gestuurd en haar dochter, Carol, wordt opgevoed door haar oom en tante. Naarmate de film vordert in de tijd, Diane Baker, die later senator Ruth Martin zou spelen De stilte van de lammeren, is Carol helemaal volwassen en klaar om te trouwen met de man van haar dromen, Michael (John Anthony Hayes).

Michael's familie is behoorlijk rijk, maar noch Michael, noch zij weten van Carol's verleden. Wanneer Lucy arriveert, komt de waarheid naar buiten, en langzaamaan begint hun wereld te ontrafelen en beginnen de lichamen zich op te stapelen!

De film kwam slechts twee jaar later Wat is er met Baby Jane gebeurd? en Castle, in de hoop te kunnen profiteren van Crawfords aantrekkingskracht op jongere kijkers die haar via die film hadden ontdekt en toen haar films weer op televisie werden afgespeeld.

Het binnenhalen van Crawford kwam echter niet zonder zijn, laten we zeggen, beproevingen en beproevingen.

De rol was oorspronkelijk geschreven en gecast met Joan Blondell (Nachtmerrie Alley). Helaas moest ze het project verlaten na een ongeval en werd Crawford haar vervangen.

De nieuwe Joan stemde ermee in om de rol te spelen, maar eiste ook goedkeuring van het script en een belangrijke herschrijving, waarbij het einde en de uitbeelding van haar personage veranderde.

Ze vocht ook voor en won de productplaatsing van Pepsi op het aanrecht. Voor degenen die het niet wisten: Crawford was getrouwd met de oprichter en CEO van het bedrijf en het inhuren van Crawford betekende ook reclame voor de frisdrank, meestal heel stil op de achtergrond.

In dit geval van Strait-Jacket het betekende ook dat Mitchell Cox, de vice-president van Pepsi, werd gecast als een van Lucy's voormalige doktoren die haar een bezoek brengt nadat ze het gesticht heeft verlaten. Dit werd volgens het gerucht gedaan zonder kennis van het kasteel.

Velen hebben Crawford in de loop der jaren bekritiseerd, en niet zozeer als haar eigen geadopteerde dochter Christina, maar ik ben er zeker van dat er mannen waren die destijds dezelfde eisen stelden die nooit in hetzelfde licht werden geworpen als zij.

Zoals ik al eerder opmerkte, is deze film waanzinnig, maar hij heeft wel zijn momenten. Licht en schaduw worden hier vooral goed gebruikt, en het zwart-wit spectrum versterkt alleen die oh-zo-donkere diepten.

Ik hou vooral van die openingsscènes wanneer Crawford de slaapkamer binnenkomt en de camera naar de muur draait, waar we haar de bijl in de schaduw zien optillen. Ze haalt het hard naar beneden en we zien de schaduw van het hoofd van haar man van het bed vliegen van die ene machtige klap!

Crawford en Baker hebben een natuurlijk gemak met elkaar op het scherm, zelfs in momenten van spanning. Het gezicht van de jongere vrouw weerspiegelt het oudere, en ze kunnen allebei die rauwe, over-the-top melodramatische ruimtes bereiken in hun uitvoeringen.

Toch is niemand zo aanwezig als Crawford op het scherm. De ogen van het publiek worden van nature tot haar aangetrokken als door magneten, en ondanks al haar grootsheid, zelfs in een film als Strait-Jacket er zijn prachtige momenten van stilte waar ze nauwelijks lijkt te ademen en we tevreden zijn met haar adem in te houden.

Die rust komt haar goed van pas in de laatste momenten van de film, die eerlijk speelt als de afsluiting van een Perry Mason-mysterie.

De film opende voor gemengde recensies met veel lovende recensies van Crawfords prestaties tijdens het pannen van de film in het algemeen.

"Ik ben vol bewondering voor Joan Crawford", schreef Elaine Rothschild in Films in recensie, "Want zelfs in drek als deze geeft ze een optreden!"

Toch was Castle de man met een gimmick, en of je nu kiest voor de plastic bijlen of Crawford die live op een paar vertoningen verschijnt, het plan werkte, en het was een kassucces!

U kunt zien Strait-Jacket op verschillende streamingdiensten, en als je dat nog niet hebt gedaan, zou je dat echt moeten doen!

Bekijk de trailer hieronder!

Zie ook: Horror in zwart-wit: Het slechte zaad (1956)