Oog van de Duivel, geschreven door Robin Estridge en Dennis Murphy en geregisseerd door J. Lee Thompson (Cape Fear [1962]), was een van die films die vanaf het begin onrustig leek.

Gebaseerd op een roman geschreven door Estridge onder het pseudoniem “Philip Loraine”, vertelt de film het verhaal van Phillipe de Montfaucon (David Niven), een markies en wijnboer, die terug moet keren naar de landgoederen van zijn familie in Bellenac wanneer hun wijngaarden het al jaren niet meer hebben. het derde jaar op rij.

Hij laat zijn vrouw Catherine (Deborah Kerr) achter in Parijs met hun kinderen, Jacques en Antoinette, met instructies dat ze om welke reden dan ook niet naar Bellenac mogen komen. Nadat hij echter een paar dagen weg is geweest, begint de jonge Jacques vreemd gedrag te vertonen en Catherine besluit dat ze bij Phillipe moeten zijn.

Ze weet niet dat de inwoners van Bellenac zeer oude tradities volgen, en dat een van die overtuigingen het gewillige offer van de markies met zich meebrengt om de stervende velden te redden.

De film had naast Kerr en Niven een geweldige cast.

Donald Plezier (Halloween) verschijnt als Pere Dominic de plaatselijke priester die al dan niet betrokken is bij de heidense rituelen. Pleasance is op zijn subtiele en meest ingetogen best in de rol, en zijn optreden is de toegangsprijs meer dan waard!

De o zo knappe David Hemmings (Dieprood) en de betoverende Sharon Tate (The Fearless Vampire Killers) trekken de aandacht in bijna elke scène waarin ze verschijnen als broers en zussen Christian en Odile de Caray.

Het was Tate's speelfilmdebuut. Helaas zou ze slechts drie jaar later op 26-jarige leeftijd op brute wijze worden vermoord door leden van de sekte van Charles Manson.

Ogen van de duivel is echt griezelig met een uitstekende score van Gary McFarland en het maakt prachtig gebruik van zwart-witfotografie in een tijd waarin monochromatische films eerder uitzondering dan norm begonnen te worden.

Er is een bijzonder mooie scène waarin Kerr zich in het bos bevindt in de buurt van een oud familiemausoleum. Als ze besluit terug naar huis te gaan, stapt een figuur met een kap in een donker gewaad uit de schaduw van een boom. Die gestalte wordt vergezeld door nog een en nog een en nog een, waarbij het donkere zwart van de gewaden afsteekt tegen het grijs om hen heen terwijl ze om haar heen cirkelen en dichterbij beginnen te komen.

Het tafereel was angstaanjagend en des te meer door die grijze en zwarte contrasten.

Zoals ik al eerder zei, leek de film echter vanaf het begin geplaagd door problemen.

Michael Anderson, die later zou regisseren Logan's Run, werd oorspronkelijk afgetapt om de film te regisseren, maar vanwege planningsbeperkingen en geruchten over onenigheid met de studio, werd hij vervangen door Thompson. Thompson voltooide de film, maar Sidney J. Furie en Arthur Hiller werden allebei aangetrokken om extra scènes te filmen voor de uiteindelijke productie.

Kim Novak (Bell, boek en kaars) die oorspronkelijk in de rol van Catherine was gecast, moest na een paar weken filmen de productie verlaten, zogenaamd vanwege een blessure die ze opliep toen ze van een paard viel.

Hemmings zou later echter in zijn autobiografie schrijven dat ze uit de productie was ontslagen nadat ze ruzie had gemaakt met een van de producers toen hij ontdekte dat zij en de jongere acteur een affaire hadden.

Wat de reden ook was, Novak was weg, en hoewel Kerr snel werd aangetrokken om de rol over te nemen, moesten alle eerder gefilmde scènes met Novak worden weggegooid en opnieuw worden opgenomen.

Na voltooiing leek MGM niet zeker te weten hoe ze het op de markt moesten brengen, of misschien waren ze bang voor hoe het publiek zou reageren op de thema's van de film over hekserij, mensenoffers en heidense rituelen.

De film werd begin 1966 voltooid, maar het duurde eind 1967 voordat hij in de VS werd uitgebracht en pas in het voorjaar van 1968 kwam hij eindelijk op de schermen in het VK.

Helaas voor de studio's was de eerste release van de film geen groot succes, hoewel hij in Europa wel populairder werd. Na de dood van Tate groeide de vraag om de film te zien echter en al snel vond hij ook zijn schare fans in de Verenigde Staten.

Interessant genoeg kun je na het bekijken de invloed van de film op andere films die erop volgden zien. 

The Wicker Man, die bijna zeven jaar later werd uitgebracht Oog van de Duivel werd voltooid, komt onmiddellijk in me op na een bepaalde scène met een vreemde parade door Bellenac met dansers en vreemd geklede burgers. 

Oog van de Duivel houdt nog steeds stand als een klassieke chiller met slechts één echt problematische scène naar hedendaagse maatstaven. Wanneer wordt ontdekt dat Odile heeft geprobeerd Catherine te vermoorden, slaat Phillipe haar met een paardenzweep en kronkelt ze met schijnbaar gelijktijdige pijn en plezier bij haar straf.

Hoewel het zeer effectief is, modern publiek, buiten de 50 Tinten gemeenschap, vindt de scène misschien moeilijk om naar te kijken.

Toch is dit over het algemeen een film die het bekijken waard is. De rijke landschappen, gefilmd op locatie in Frankrijk, samen met de fenomenale uitvoeringen van de hoofd- en ondersteunende cast maken het tot een film die je niet snel zult vergeten.

Oog van de Duivel is te huur op zowel Amazon als Vudu voor slechts $ 2.99.

Kom volgende week met ons mee voor een nieuwe aflevering van Horror in Black and White. Als je de verslaggeving van vorige week hebt gemist Het oude donkere huis, klik hier om het te bekijken!