Ik hou van horror films. Ik mis zelden een bioscooprelease als ik het kan helpen, ik heb een verzameling veelbelovende trailers opgeslagen op YouTube en wacht op The Babadook om een ​​Amerikaanse vrijlating te krijgen, kostte me bijna de dood. Ik geef mijn hele salaris uit aan Halloween-decor. Ik schrijf voor een website genaamd iHorror. Ik ben een hondsdolle horrorfan, daarom doet het me pijn om te zeggen

Horrorfans zijn snobs.

Rol je met je ogen? Voel je je zelfingenomen verontwaardigd? Heb je dit hardop voorgelezen aan een vriend en daarna mijn moeder beledigd? Laat me een woord naar je uitwerpen: nieuwe versie.

Belachelijk, hoe kunnen ze, wat denken ze, raak het niet aan, etc. We hebben het allemaal wel eens eerder gehoord/gezegd. We zijn allemaal meer dan een beetje gek geworden wanneer een studio een remake aankondigt van een geliefde, of hel, zelfs een universeel verachte horrorfilm. Herinnert iemand anders zich de absolute waanzin dan volgde toen werd aangekondigd dat (The) Evil Dead opnieuw zou worden gemaakt zonder As?

Het R-woord rondgooien met horrorfans leidt over het algemeen gegarandeerd tot geschreeuw, geschreeuw, misschien een paar tranen en een algehele hoofdpijn. Ik reken mezelf zeker tot degenen die af en toe een sissende aanval hebben gekregen over een film die opnieuw wordt gemaakt (oké, maar echt? Hoe vaak moeten we Carrie? HET VERANDERT NOOIT) ook al is het eindresultaat dat wel puur goud. “Nou, het was goed, maar het was lang niet zo goed als het origineel.” Het is alsof we een instinct hebben om onszelf op een arrogante manier af te stemmen op wat er eerst kwam en tegelijkertijd aan de wereld aan te kondigen dat we zo verankerd zijn in onze freaky passie dat al onze toewijding opzij is gezet voor 'de klassiekers'. Door onze loyaliteit te verklaren, stellen we vast dat we superieur genoeg zijn in onze genrekennis om niet te worden gewonnen door glimmende nieuwe effecten of een nieuwe draai aan een oud verhaal. We waren er voordat ze 'mainstream' werden. Zelfs als een remake bloediger en intenser is, met beter acteerwerk en cinematografie, zullen we The Almighty Original nooit de rug toekeren. Ik ben het ermee eens, soms is de remake waardeloos, maar niet elk tijd, jongens.

En het R-woord is niet de enige granaat die wordt gegooid. Hoewel het niet waarschijnlijk is dat zoveel fans woedend zullen worden, is 'vervolg' een ander pijnlijk onderwerp met veel toegewijden. Niet noodzakelijkerwijs omdat we vinden dat ze niet zouden moeten worden gedaan; horror is tenslotte een genre dat bekend staat om zijn genre franchises als de meest aantoonbaar opmerkelijke moordenaars (Myers, Krueger en Voorhees) hebben elk hun eigen, maar omdat één film er duidelijk uit moet springen, en iedereen natuurlijk zijn eigen mening heeft over welke film dat is en waarom, en natuurlijk kan niemand het ooit eens worden over welke het is.

Shyamalaniaanse wendingen? "Ik zag het zooooo stom aankomen #geeuw." Een PG-13-rating? "Niet tenzij ik op LOL aan het babysitten ben." Serieus, zijn er andere genrefans die net zo arrogant zijn als wij? Om eerlijk te zijn, de schijnbaar eindeloze hoeveelheid subgenres breidt de schare fans aanzienlijk uit, wat een deel van de cattiness kan verklaren. In een grote oceaan zullen er zeker meer dan een paar boze vissen zijn. Maar we zitten hier tenminste allemaal samen in, toch? Behalve oh wacht! Omdat we het niet eens kunnen worden over wat Horror is. Psychologische horror, bovennatuurlijke horror, horror uit de B-film, wezenskenmerken... op een gegeven moment wordt de lijn wazig. Nog niet zo lang geleden hadden verschillende schrijvers van deze site een discussie over de vraag of 'The Shining' en 'The Silence of the Lambs' horror waren. Verrassing, verrassing: we waren het niet allemaal eens.

Persoonlijk weet ik niet dat 'horror' kan worden gedefinieerd. Het is meer een soort "je weet het als je het ziet". Veel mensen zijn ertoe overgegaan om horror in een heel duidelijk gedefinieerd kader te plaatsen, met rigide parameters. De regel lijkt te zijn: "Als het MIJ niet bang maakt, dan is het geen horror." En dat is een harde wet om vast te stellen, want ik weet niet of je het gemerkt hebt, maar iedereen doet aan deze "opgroeiende" zaken. Op een gegeven moment beginnen we bang te zijn voor uitgaansverboden in plaats van moordenaars, rekeningen in plaats van de Boogeyman en hypotheken in plaats van kapmessen. Feit is dat horror een opschorting van ongeloof vereist. Het vereist van ons dat we ons innerlijke kind aanboren en geloven dat de ergste slechte dingen echt zijn en dat ze onder ons bed leven.

Ik doe het de hele tijd. heb ik nog steeds niet gezien'Ouija' omdat het PG-13 heeft en ik dacht dat ik niet eens de moeite moest nemen. Maar elke keer als ik de trailer bekijk, ben ik geïntrigeerd. Ik moet mijn eigen belachelijke vooroordelen controleren, want er is een uitgebreide lijst met PG-13-films waar ik echt van heb genoten, en ik wil absoluut geen potentiële goudmijn missen. 'When a Stranger Calls' is een van mijn favoriete films om op te zetten als ik alleen thuis ben. 'Insidious', 'The Possession', 'They'...er valt veel te waarderen als we verdomme chillen en gewoon genieten van deze films voor wat ze zijn: iemands versie van een kampvuurverhaal. Laten we achterover leunen, een keer zwijgen en genieten van de "Boo!"

Behalve 'As Above, So Below' want wat was dat in godsnaam shitburgers dat onzin?

Sorry. Oude gewoontes.