Hellraiser – Clive Barkers viscerale meesterwerk van horror en karmozijnrode erotiek – viert vandaag dertig jaar terreur. Na drie decennia van het opvoeden van de verdoemden, is het tijd dat we terugkijken op dit groteske kunstwerk en onze dank betuigen. Ik ben Manic Exorcism en het wordt tijd dat ik jullie allemaal terug naar de hel breng!

De hel opnieuw ontwerpen

In de oude overlevering is er altijd de spookachtige angst geweest voor de Hell-mouth (ook bekend als: Gates of Hell), die onheilspellende ondergrondse drempel die op gruwelijke wijze de onontkoombare spanwijdte overbrugt tussen twee mijlpaal-tijdlijnen - het einde van het sterfelijke leven en het ontwaken van de eeuwigheid. Bijtende rookpluimen stegen omhoog om de gebarsten hoogten van de onderwereld te verduisteren. Schreeuwen van de verdoemden die alle geluid doof maken, behalve het kakelende geklets van gevallen engelen. En ellende - oh wat een ellende die nog moet worden onderzocht - die overstroomt als schuim van bloed dat de feestbeker van de Duivel overstroomt, een duivel die zich tegoed doet aan de angst van verloren zielen. Dit waren de visioenen van de hel zoals we die ooit kenden.

Middeleeuwse preken waren rijp met grafische waarschuwingen van de onderwereld, voorbereid voor de duivel en zijn vervloekte. Dante en John Milton schilderden beiden - door de welsprekendheid van hun listige woorden - een angstaanjagend beeld van wat de verloren ziel kon verwachten bij de laatste ademtocht van een verspild leven. putten. Vlammen. Een extravaganza op meerdere niveaus van constant lijden zonder einde of opluchting.

Zelfs Jezus van Nazareth gaf zijn toehoorders een gruwelijke en uitgebreide weergave van het laatste oordeel. Aan welke kant je ook staat – gelovig of niet – het is moeilijk te ontkennen dat de hel gewoon ingebakken zit in onze culturele geest. Beangstigend, het is iets dat we allemaal gewoon weten, aan welke kant je ook valt.

De Orde van Gas

Toen verscheen in de stygische mix Clive Barker met zijn frisse en gestileerde visie op de hel - een die de concepten waar we eerder aan vasthielden opnieuw vorm zou geven - en het landschap van horror voor toekomstige generaties opnieuw definieerde.

Hellraiser begon niet op het witte doek, maar was aanvankelijk een slapende droom opgesloten tussen de pagina's van Barker's prachtig gecomponeerde Het Hellbound Heart. In de novelle vertelde Barker de legende van Faust opnieuw terwijl hij deze verweefde in een liefdesverhaal - een ziek, pervers liefdesverhaal van taboe-verlangens en verdomde passie.

Ongelukkig met de uiteindelijke resultaten van zijn eerdere verhalen die op film waren gebracht, zou Clive Barker zelf regisseren hellraiser, en als resultaat werd de film de laatste herziening van zijn oorspronkelijke idee. Voor een debuutfilm maakte Barker naam op het gebied van horror en werd hij een nieuwe legende.

Maar meer dan een horrorschrijver/regisseur – veel meer zou ik zeggen – is Clive Barker een hedendaagse filosoof die ons wel bang maakt, maar het zijn niet de beelden die hij ons geeft. Het zijn de concepten achter die beelden. Neem bijvoorbeeld Hellraiser.

Zoals ik al eerder zei, we wisten van de hel. De Hellemond wachtte op de laatste schemering van dodelijke wanhoop, de laatste wanhopige adem voordat de sterveling stikt in zijn eigen gal en de lichten zijn ogen verlaten. Dan en alleen dan kon die man toegang krijgen tot de hel.

In hellraiser, De hel is niet beperkt tot de plaatsen van de dood. De hel is overal om ons heen. We openen de hel door onze verlangens - hoe pervers ze ook zijn, hoe meer taboe, hoe beter zelfs. De film begint met de vraag: "Wat is uw genoegen, meneer?" Hoe u ook antwoordt, dat bepaalt tot welke laag – of hol – van de hel uw behoeften toegang hebben.

Oom Frank (Sean Chapman) – een van de schurken/slachtoffers van de film – opent de poort. Gezeten in meditatieve houding binnen een vierkant van brandende kaarsen, puzzelt hij over het raadsel van de Doos tot diep in de afnemende uren van de nacht. Dan, door het lot of stom toeval, boekt hij vooruitgang. De Lament-configuratie, roert. Licht glinstert donker van de gelakte zijkanten. Een bel luidt vanuit een dimensie die wacht achter de muren van ons bewustzijn, en vanillelicht straalt over de schaduwen terwijl de stank van geurig verval sterker om hem heen wordt.

Kettingen. Koude kettingen met gehaakte uiteinden graven in het vlees van de man, glijden tussen spieren en botten en openen Frank als een weeklagend boek, rood op elke omgeslagen pagina van vlees. En te midden van al deze gestructureerde chaos van spiraalvormige kolommen en kettingen en sappige pijn, bevindt zich de Order of Gash, het priesterschap van de hel en meesters van alle geheimen van pijn.

Dat is allemaal in het openingssegment van de film, maar wij - het publiek met waterige ogen - weten al wat voor soort film ons te wachten staat. Dit is geen typische horrorfilm, noch een slasher. Er is geen maagd die uiteindelijk een gemaskerde moordenaar zal overleven. Dit is geen strijd tussen goed en kwaad door nachtmerries of een achtervolging door bloedbaden met kettingzagen. Dit is een kijkje in de perverse aard van ons hele hart. Verteld via Frank en vervolgens via Julia (Clare Higgins) – maar dat komt later.

Wat we hebben geleerd van Hellraiser

De hel was er altijd. Het stoorde Frank niet. Er was geen verleider die wellustige beloften van vleselijke extase in zijn oor fluisterde. Niemand dwong hem de doos te openen. Er was ook niemand die hem dwong om het te nemen. "Wat is uw genoegen, meneer?" hij werd gevraagd. "De doos," antwoordde hij. Hij zocht de configuratie zelf op, betaalde ervoor, kocht hem, werd de nieuwste eigenaar en binnenkort een prooi. Maar het was allemaal omdat Frank het wilde, hoewel hij misschien niet de enorme omvang begreep van wat hij op het punt stond te ontketenen.

Franks verlangens openden de hel, verwelkomden het, en we blijven achter met een verschrikkelijke waarschuwing. Het is waar dat het hart wil wat het hart wil, maar het hart is soms niet zo betrouwbaar met zijn eigen merkwaardige verlangens. Diep materiaal voor een horrorfilm die eind jaren 80 werd uitgebracht. Het is een briljante prestatie van onafhankelijke cinema, een die ons aan het denken zet en tegelijkertijd vermaakt wordt. Het publiek verliet de show met een fris nieuw respect voor de hel, een hel die de wereld om ons heen bewoont en op elk moment kan worden ontgrendeld als we niet oppassen.

Julia's rol lijkt op die van Frank, maar wordt verteld vanuit het perspectief van vrouwelijke vastberadenheid en kracht. Ze is getrouwd met de broer van Frank, en hun huwelijk is op zijn best gespannen, maar haar hart behoort toe aan Frank - een man die echt begreep hoe hij haar huid kon laten transpireren van behoefte en behoefte. In de loop van het verhaal van de film wordt Julia vastbesloten om te krijgen wat ook zij verlangt - Frank terug in haar leven. En deze mooie vrouw wordt een woeste moordenaar om te krijgen wat ze wil. Nooit denkt ze na over de gevolgen van haar egoïstische behoefte aan dat net buiten haar bereik gelegen genoegen. Maar zie! Ze heeft een manier gevonden om dat plezier te verkrijgen, en het bloed wast gemakkelijk genoeg van haar handen.

Clive Barker presenteert de mensheid in haar meest oorspronkelijke en interessante staat van zijn. Frank en Julia zijn geen monsters of demonen, maar hun acties zijn naar onze morele maatstaven hels. Ze lokken nietsvermoedende mannen hun slachthuis binnen, slaan ze dood en laten ze sterven op een beschimmelde zoldervloer. Frank voert de vloeistoffen die uit hun lichaam lekken af ​​om zichzelf te regenereren. Julia voorziet hem van levensonderhoud en houdt zich aan de belofte dat ze allebei voor altijd samen zullen zijn.

De Cenobieten zijn onbevooroordeelde waarnemers. Ze straffen de goddelozen niet voor hun zonden. Ze beoordelen de acties van Frank of Julia niet als goed of fout. Er is een koude onverschilligheid in hoe Doug Bradley de iconische Pinhead speelt. De Cenobieten zijn voor sommigen demonen en voor anderen engelen. Ze beantwoorden de oproep van buitenaf en ze verwelkomen ieder van ons die de puzzel van de doos naar de hel ontgrendelt.

Na dertig jaar, Hellraiser is nog steeds mijn absolute favoriete horrorfilm. Zowel het als het vervolg (Hel gebonden) duik in de verdorvenheid en wanhoop van het menselijk hart. Dit is manisch exorcisme geweest en ik heet je welkom in de hel.

 

Fin: de Hellraiser trilogie werd uitgebracht op Blu-ray door Arrow Video. Klik voor meer informatie over de knappe collectie hier