Still Grinning: A Conversation with the Gruwelijke Grinner uit 'Are You Afraid of the Dark?'

Door John Campopiano 

In de loop der jaren heb ik een gezamenlijke inspanning geleverd om de acteurs en schrijvers achter enkele van de meest gedenkwaardige gemene monsters uit mijn kindertijd als filmkijker op te sporen.

Of het nu de angstaanjagende peuter is achter Gage Creed van Mary Lambert's HUISDIEREN SEMATARIUM of de beruchte, intergalactische shapeshifter, Pennywise the Clown, uit Stephen King's IT - confronteert de echte en echt menselijke onze medewerkers achter deze personages zat voor mij een soort cathartische horrorfilmtherapie.

Ik confronteer de personages die me als jongere opwinden en bang maakten. 

Meer recentelijk heb ik het opgespoord Neil Kroetsch, Canadese toneel-, televisie-, film- en stemacteur die de Gruwelijke Grinner in de beruchte aflevering uit 1994 van de populaire Nickelodeon-serie, Are You Afraid of the Dark? getiteld "The Tale of the Ghastly Grinner."

Het verhaal draait om Ethan Wood, een stripfan en een ontluikende kunstenaar, die onbedoeld de Ghastly Grinner ontketent - een slechterik uit een zeldzaam stripboek die mensen in lachende, kwijlende zombies kan veranderen. Wat is er niet om lief te hebben? 

Hieronder vindt u ons gesprek over Ben je bang in het donker? zijn beruchte rol als de Ghastly Grinner, en waarom hij denkt dat enge verhalen een jonger publiek aanspreken. Het interview is voor de duidelijkheid bewerkt en gecomprimeerd.

John Campopiano voor iHorror.com: Hallo, Neil. Bedankt dat je met ons praat over deze gedenkwaardige horrorschurk uit de geliefde show uit de jaren 90, Are You Afraid of the Dark? Ten eerste, hoe ben je in de rol van de Ghastly Grinner terechtgekomen? 

Neil Kroetsch: Graag gedaan! Nou, ik had eigenlijk een kleine, secundaire rol in een andere aflevering van Are You Afraid of the Dark? ongeveer anderhalf jaar eerder - eigenlijk maar 2 of 3 regels. Ik ging daarna naar huis en dacht er nooit anders aan.

Op een dag belde de regisseur van die aflevering me en zei: "We hebben iets en ik denk dat je er misschien goed voor zou zijn."

Hij herinnerde zich me uit die aflevering en wilde me binnenhalen om voor de Gruwelijke Grinner te lezen. Ik zei zeker, laat me het zien! Ze brachten me binnen voor een auditie en we spraken over de rol. Voordat ik voor ze begon voor te lezen, zei ik: "Als je wilt dat ik het wat zachter maak, vertel het me dan."

Als je uit het theater komt, is groter beter, weet je? Ik vertelde hen dat ik het over-the-top zou proberen. Het is net als dat oude gezegde: ga groot of ga naar huis. Ze zeiden: "Oh nee, dat is voor slechts wat dit personage nodig heeft. " Ze hadden gelijk.

 

JC: Hoe was de rest van de auditie-ervaring? Voelde u zich zeker over uw kansen als het eenmaal voorbij was?

NK: Voor de auditie hebben ze de regisseur, producers en de assistent-regisseur erbij gehaald. We speelden ermee en ik herinner me dat ik het personage Ghastly Grinner een paar keer en op verschillende manieren deed.

Ik kan me de exacte scène niet herinneren die ze me lieten voorlezen, maar ik denk dat het was toen de hoofdjongen, Ethan Wood (gespeeld door Amos Crawley) in zijn notitieblok tekent en bang wordt als ik verschijnt en iets zeg als: kwestie, jochie ?! Kat heeft je tong !? Hahaha! "

De auditie was in januari en vaak tijdens de vakantieperiode hebben we allemaal de neiging om te veel te eten en te drinken. De producer maakte een kleine opmerking: "Wel, ik vraag me af wat de buikspieren van de acteur in panty's zijn ..." en ik zei: "Oh, maak je geen zorgen, dat is wel weg. Ik verlies dat. " Daar hebben we allemaal goed om gelachen! [Lacht] 

 

JC: Over zijn regels gesproken, de Ghastly Grinner had er niet al te veel in de aflevering. Het hart van de voorstelling leek te liggen in de lichamelijkheid die je hem bracht.

NK: Dat klopt. Ik heb nu al een aantal jaren geen theater meer gedaan, maar ik had in het verleden veel aan theater gedaan - daar ben ik begonnen. Ik hou echt van fysiek theater. Dus ik geniet ervan om met zo min mogelijk woorden te communiceren met een publiek als ik op het podium sta. Ik denk dat die aanpak bijzonder goed werkte bij dit soort personage, die met alleen zijn bewegingen behoorlijk overtuigend kan worden.

Het gevaar is - en ik krijg deze opmerkingen soms van film- en televisiemensen - is: 'Afzwakking. Zachter alsjeblieft. " Omdat die echt grote aanpak soms te overdreven kan zijn. Maar voor het personage van Ghastly Grinner was het dat precies wat nodig was.

 

JC: De lach van The Ghastly Grinner is een van de iconische elementen van het personage en de aflevering in het algemeen. Hoe heb je zijn stem gevonden?

Wat ik wilde, was dat de lach zo natuurlijk mogelijk klonk, wat vaak vrij gemakkelijk was gezien het feit dat ik het zo leuk vond om de rol te spelen. Vooral in de scènes als ik de jongen bang maak omdat ik weet dat ik het ook doe met een knipoog en een knipoog, snap je?

Gezien de geest van die show, was ik geen echt monster in de klassieke horror-zin. Over het algemeen geniet ik echt van stemwerk en heb ik er veel van gedaan, of het nu gaat om verhalen, nasynchronisatie of tekenfilms. Het is heel erg leuk.

JC: Vaak houden acteurs die slechteriken spelen opzettelijk afstand van hun kindacteurs, zodat de enge momenten authentieker aanvoelen voor de camera. Hoe was dat deel van de ervaring voor jou op "The Tale of the Ghastly Grinner"?

NK: Die acteurs hebben volkomen gelijk. Ik heb hier hetzelfde gedaan. Ik denk dat het WC Fields was die zei: "Werk nooit met kinderen of dieren", want het onbekende is enorm, weet je? Voor mij was het echt een leuke shoot en de jonge jongen met wie ik werkte, Amos Crawley, was geweldig. Hij was helemaal niet wispelturig of veeleisend.

Hij was leuk om mee te werken. Ik aarzel om buiten het scherm te vriendelijk te zijn met een kindacteur als ik de slechterik speel, omdat er soms een psychologische grens is die ze misschien niet kunnen overschrijden. Het is als: "Wauw, je was zo aardig tegen me tijdens de lunch en nu ben je zo gemeen."

Dus ik denk dat het verstandig is om wat afstand te bewaren. Het is eigenlijk gewoon wederzijds respect. Op de set praatten we een beetje met de andere kinderen over andere afleveringen van de serie die we hadden gezien. Maar als de shoot eenmaal voorbij is, kunnen we de voetbal rondgooien of zo, maar niet terwijl we in productie zijn.

 

JC: Heb je veel tijd besteed aan ADR (postproductie), het heropnemen van de verschillende Ghastly Grinner-lacht?

NK: Eigenlijk werden de lachzang allemaal live op de set opgepikt. Vaak deden we meerdere opnames. Ik vond het nooit erg om vijf, zes, zeven takes te doen! Dus er was geen ADR - ik ging na het fotograferen nooit de studio in om opnieuw op te nemen.

 

JC: Bij het onderzoeken van jou en de aflevering kwam ik verschillende van je professionele headshots tegen. De transformatie die je onderging om de Gruwelijke Grinner te worden was geweldig, er is nauwelijks enige gelijkenis tussen jou en de Grinner!

NK: Het was een langdurig proces, maar het team was er zo goed in. Ik hoefde alleen maar te ontspannen. Ik ben op andere fotoshoots geweest waar ze protheses moesten aanbrengen die van invloed kunnen zijn op je ademhaling en het nog langer duren om aan te brengen. Maar bij de Ghastly Grinner was het vooral zware make-up en kostuum. Het was een heel levendig kostuumontwerp.

Als je in de stoel gaat zitten, breng je je eigen specifieke kijk op een personage. Maar terwijl je daar voor een spiegel zit en je kijkt terwijl je gezicht begint te veranderen: de kleuren, de lijnen, de uitdrukkingen, het begint je ideeën te geven. Voor mij dacht ik bij mezelf: "Oh, hij is als deze ondergrondse kracht van een buitenaardse plek met een sterke, dynamische stuwkracht naar hoe hij alles benadert ..." en je begint plotseling het personage te zien terwijl de make-up een nieuw gezicht voor je creëert.

 

JC: Hoe was de reactie op het personage van Ghastly Grinner door de jaren heen?

NK: Ik ben behoorlijk verrast door de reactie. Ongeveer zes jaar geleden schreven twee jonge mannen in New Hampshire me met het verzoek om een ​​foto, waarin ze vertelden wat een grote indruk de show op hen maakte als kinderen. Het is de moeite waard voor een acteur om dat soort reacties te hebben, vooral voor een acteur in een bijrol zoals ik die niet vaak in hoofdrollen wordt gegoten. Hier had ik de kans om een ​​hoofdrolspeler te zijn, maar toen ook om te beseffen hoeveel mensen het raakte. Ik vind dat erg de moeite waard. Ik denk niet dat iemand van ons hier op dit moment van op de hoogte was - omdat we plezier hadden en ons concentreerden op goed werk - maar ik denk dat we iets heel magisch hebben gecreëerd. Bob Brewster, mijn collega-acteur in deze aflevering die de vader van Amos Crawley, John Wood, speelde, vertelde me een tijdje geleden dat deze specifieke aflevering een topfavoriet was van de hele serie. 

JC: Uit ervaring gesproken, er is iets spannends aan bang zijn als kind. In de jaren tachtig en negentig was er een schat aan spookachtige inhoud (film, televisie, boeken) die speciaal voor een jonger publiek was gemaakt. Waarom denk je dat sommige kinderen van monsters houden en dingen die 's nachts tegen het lijf lopen?

NK: Een van de acteurs uit de Ghastly Grinner-aflevering vertelde me dat zijn zoon die, op het moment dat we de show maakten, 7 of 8 jaar oud was, een kopie had van 'The Tale of the Ghastly Grinner' en ernaar zou kijken met zijn vrienden. Toen mijn personage voor het eerst verscheen, pauzeerden ze het en verstopten zich achter de bank. Maar dan spoelen ze die scène terug en spelen ze hem steeds opnieuw af! Ik denk dat sommige kinderen van die leeftijd, zolang ze zich in een gestructureerde omgeving bevinden, bang willen zijn omdat ze het kunnen beheersen en er vervolgens op kunnen reageren. Het is net als wanneer je het verhaal van Roodkapje aan een kind vertelt en dat deel voorleest: "Kom dichterbij, kind ... en ahhh!" ze zullen schreeuwen of lachen, maar bijna altijd zullen ze zeggen: “Doe het nog een keer! Lees het opnieuw!" want op die leeftijd is hun dorst naar de herhaling van dingen die ze leuk vinden eindeloos - ze houden ervan keer op keer bang te zijn. 

 

JC: Veel verschillende streamingplatforms, zoals Shudder, Netflix, Amazon, enz. hebben mensen in staat gesteld om shows en films te herontdekken waarmee ze zijn opgegroeid. Wat vind je van de erfenis van "The Tale of the Ghastly Grinner" en Are You Afraid of the Dark?

NK: Ik ben blij dat het artefact zelf - de video, of alleen het verhaal zelf - voortleeft. Het is niet zoals de oude dagen van televisie, toen iets op een vast tijdstip aan was en als je het opmerkte, geweldig, zo niet dan jammer.

Met YouTube en al deze andere platforms leven deze dingen voort en kunnen mensen teruggaan en ze opnieuw bezoeken. In termen van de Ghastly Grinner-aflevering, is het alsof, oké, een stripboekpersonage tot leven komt? Als je dat als één regel opschrijft en het aan een producer probeert te pitchen, zullen ze bijna altijd zeggen: "Nee, ik denk het niet."

Maar dit werkte omdat het kleurrijk was, goedgeschreven karakters had en een slechterik had die uit een stripboek tot leven kwam en je bang kon maken. Ik denk dat de productiewaarden goed waren voor die tijd en het gebruik van fantasie werkte heel goed.

De schrijvers van Are You Afraid of the Dark? zoals DJ MacHale, Ron Oliver, en anderen, hadden een zeer scherp bewustzijn voor de gevoeligheid van kinderen. Vooral in de leeftijd van 7 tot 12 jaar begint u in de adolescentie te komen en u veel meer bewust te worden van de wereld van volwassenen. Je begint geleidelijk meer verantwoordelijkheden op je te nemen, maar ook - en wat is er zo gênant aan die periode van je leven - word je je meer bewust van de sociale status: hoe word ik beoordeeld door mijn leeftijdsgenoten? Pas ik erbij? Ik voel me nerveus, ongemakkelijk. En ik denk dat de schrijvers van de show dat heel goed hebben aangepakt. Het waren karakters waarmee je je kon identificeren.

Wat ik leuk vond aan de serie (nadat ik één aflevering had gedaan vóór de aflevering van Grinner) is hoe opgewonden de kindacteurs op de set waren. Tot een paar jaar geleden had ik de aflevering nog nooit gezien. Het is niet iets wat ik normaal doe - ga terug en bekijk mijn uitvoeringen. Het maakt gewoon geen deel uit van mijn aard.

Maar nadat ik brieven van fans kreeg over de rol van Ghastly Grinner, wilde ik teruggaan om te zien of ik de aflevering in mijn demo-reel had. Ja hoor, dus ik keek ernaar. Ik realiseerde me toen waarom de kinderen het leuk vonden, vooral de openingsscène waarin ze rond het kampvuur zitten en elke week een ander verhaal vertellen. Het is binnen die gemeenschap van jonge mensen waar ze het gevoel hebben dat ze serieus worden genomen en dat de volwassenen misschien luisteren. Die show oefende respect uit voor de verbeeldingskracht van kinderen op die leeftijd. Ik denk dat dat ook het jongere publiek aansprak.

 

JC: Ben je na al die jaren verrast door het feit dat mensen zich het personage Ghastly Grinner nog herinneren en erover praten?

NK: We zijn niet begonnen met de productie van "The Tale of the Ghastly Grinner" met de gedachte: "Laten we iets gedenkwaardigs maken" of "Dit wordt magisch." Je kunt de magie niet plannen, het gebeurt gewoon. Het is net als wanneer je sitcoms op televisie ziet, probeer een slogan voor een personage vast te stellen. Vaak werkt het niet - het wordt gewoon vervelend. Het is vrijwel onmogelijk om te voorspellen wat bij het publiek blijft hangen en wat niet. Ik zat bijvoorbeeld in een film genaamd GREY OWL (1999), geregisseerd door Sir. Richard Attenborough, en met Pierce Brosnan in de hoofdrol. Als acteur, denk je, wauw, als ik dit goed kan doen, gaat de telefoon over en krijg ik meer werk zodra deze is vrijgegeven. Maar wat er gebeurde, was dat de film nooit van de grond kwam. Het werd niet opgepikt door een Amerikaanse distributeur, wat in de filmindustrie de kus des doods is.

Uiteindelijk denk ik dat het altijd neerkomt op het verhaal en hoe je het vertelt, dat is wat resoneert met het publiek. Ik herinner me dat ik las over Lino Ventura, een worstelaar en acteur uit de jaren zestig, en eens vroeg een journalist hem: "Wat is het recept voor een goede film of een goed stuk theater?" Lino zei: "Drie dingen: het verhaal, het verhaal, het verhaal." En het is waar! Wat ik leuk vond en wat geweldig was aan de aflevering van The Ghastly Grinner, is dat alles samenklonterde, dat het schrijven solide was, de productiewaarde goed was en de filmmakers wisten wat ze wilden en hoe ze het van hun acteurs konden krijgen. Als dat gebeurt, wordt het meestal een goed verteld verhaal. En daar zullen mensen altijd op reageren.

U kunt een interviewer vinden Johannes Campopiano on Facebook or Instagram