Hype is iets gevaarlijks. En hoop, zoals Max zegt in "Fury Road", "is een vergissing." Gelukkig voor ons hadden we Genius en overal badass-regisseur George Miller achter de nieuwste inzending in Mad Max. Het resultaat en het eindproduct zijn niets minder dan het prachtige onwankelbare legendarische bloedbad dat de eerdere inzendingen in de serie belichaamt en ons iets geeft dat de hype overtreft.

Sinds 1999 hebben fans van de door George Miller gecreëerde woestenij gewacht op de release van het volgende hoofdstuk van 'Mad Max'. Het was misschien wel het langste wachten op de volgende aflevering van een franchise ooit. Als dat niet het geval was, voelde het zeker zo.

In 79 'introduceerde Miller een wereld van woeste bendes op de wegen van de outback en baarde de wraakzuchtige woede die' Mad Max 'zou worden. Een paar jaar later volgde hij het op met "The Road Warrior", een van de weinige en zeldzame gevallen waarin een vervolg beter was dan het origineel. Miller veranderde het landschap in "The Road Warrior" in een woestenij waar brandstof leven was en overleven geen garantie was. De derde inzending "Beyond Thunderdome" verkende meer van de woestenij die Miller had gebouwd en versterkte de serie als zijn eigen mythos.

Flash-forward een paar decennia en we krijgen eindelijk "Mad Max: Fury Road" en alles wat ik kan zeggen is heilige shit, het was het wachten waard en ik wil al meer.

"Fury Road" begint met Max die uitkijkt over de woestenij. Hij staat met zijn Ford Interceptor en partner in voertuigcriminaliteit achter zich. Het duurt niet lang voordat bendes bleke figuren die lijken op skeletten van de woestijn Max beginnen te achtervolgen door de woestenij.

Eenmaal gevangen, wordt Max meegenomen naar een citadel gebouwd in een klif waar hij wordt getatoeëerd voor bloed- en orgaandonatie. Max probeert even te ontsnappen voordat hij terug in zijn gevangenis wordt getrokken door die skeletachtige figuren die we leren kennen als Warboys. Dat is alles voordat het titelcredits over het scherm brandt, begeleid door een muziekrij van grote dreigende hoorns en strijkers.

De vierde inzending in de serie past perfect bij de rest van de films, terwijl tegelijkertijd het bloedbad van voertuigen voorbij 11 wordt verhoogd. Net als bij de eerdere films in de serie heeft deze weinig dialoog van Max en leunt sterk op de actie als een plot-driver. Dat is wat "Fury Road" onderscheidt als een van de best verdomde dingen van 2015. De film heeft geen dialoog of meer inhoud nodig. In plaats van lange scènes met dialogen waarin personages beseffen dat ze verliefd zijn of dat ze oh, zo existentieel zijn, geeft Miller ons hier lange hypnotiserende actiescènes die zich afspelen als een brandstofslurpende operamachine. Het is een welkome vervanging voor vermoeide scènes van lange dialoog en zelfrealisatie.

Net als "The Road Warrior" had Max een achterbank laten gaan naar een film die ging over The Feral Kid (Emil Minty). Fury Road doet hetzelfde. Dit keer wordt Furiosa (Charlize Theron) de hoofdpersoon. Max eindigt opnieuw de onwillige toeschouwer die helpt bij het redden van de dag.

Pas halverwege realiseerde ik me dat Furiosa Max was in deze film. Ze had alles van haar afgenomen en was op haar eigen pad van verlossing en wraak. Charlize Theron speelt de rol als een kampioen van de woestenij haar rol in de film is soms moediger en onverschrokkener dan Max zelf.

Over Max Rockatansky gesproken, laten we het hebben over hoe Tom Hardy de man is die gemaakt is om de rol te spelen. Mel Gibson was moeilijk te vullen, aangezien hij hielp bij het creëren van het legendarische personage. Tom Hardy probeert het personage niet anders te maken of afstand te nemen van het bronmateriaal. Hij komt binnen en neemt het mee waar Mel gebleven was. Hij zal fans van de originele films niet teleurstellen.

Je zou zeker kunnen stellen dat deze film van de slechteriken is. Het grootste deel van de rijkdom in het tapijt dat Miller in de woestenij weefde, behoort toe aan de Warboys en hun godheid en leider Immortan Joe.

De Vikingesque Warboys leven allemaal een halfwaardetijd, in de overtuiging dat ze, wanneer ze sterven, naar het Walhalla zullen worden gebracht. Elk van deze jongens leeft van donorbloed en het is ten strengste verboden om deel te nemen aan drinkwater (wat Immortan Joe "Aqua Cola" noemt). In dit patriarchaat wordt water drinken als zwakte gezien.

The People Eater en The Bullet Farmer, (eigenlijk hun namen) van Bullet Farm en Gas Town, doen ook mee aan de jacht om Furiousa te vangen. Immortan Joe en deze twee jongens vormen de kern van wat Mad Max: Fury Road zo verdomd gek en geweldig maakt. Van kostuumontwerp tot voertuigontwerp, alles vertelt een verhaal over de personages zonder in saaie exposities te hoeven gaan. In een Thunderdomed-vormige notendop, dat is wat ik het leukst vind aan Miller en zijn serie, hij heeft niet het gevoel dat hij die dingen moet uitleggen. Het verhaal gaat steeds sneller door je af te vragen en te proberen zelf een aantal mythos samen te stellen nadat de aftiteling is rollen.

Ik kan niet genoeg goede dingen over deze film zeggen en merkte dat ik geen woorden had toen ik probeerde te denken aan iets dat ik niet leuk vond. Ik denk dat het enige dat ik uiteindelijk vond dat ik niet leuk vond, was dat ik dit niet meteen 88 keer meer kon bekijken. Ga het zien, adem het in en doe mee aan de achtervolging in de meest ballen-tegen-de-muur, stoere film die je waarschijnlijk nog lang zult zien.